Nee! leren zeggen

We worden de overstelpt met artikelen in de media over het onderwerp kindermisbruik. 

Het is helaas een feit dat ongeveer 1 op de 5 kinderen slachtoffer is van kindermisbruik.

 

Hoe ga je daar als ouder mee om aangezien het geen makkelijk onderwerp is om met je kinderen te bespreken. Het belangrijkste dat wij onze kinderen kunnen meegeven is: 'Nee' of 'dat wil ik niet' leren zeggen waarmee een hoop ellende kan worden voorkomen.

Grenzen

Voor kinderen en jongeren is het heel belangrijk dat zij hun grenzen kunnen aangeven en ouders kunnen daaraan bijdragen vanaf het moment dat kinderen kunnen praten. Leer je kinderen van kleins af aan 'nee' te (mogen) zeggen wanneer zij iets niet willen of niet leuk vinden.

Kinderen moeten leren hun grenzen aan te geven zodat zij niet door anderen gepest of zelfs misbruikt worden. De meeste mensen hebben goede bedoelingen. Het is belangrijk dat je een kind helpt de verkeerde situaties te herkennen en op een goede manier te reageren.

Informatie

Probeer op een luchtige manier met je kinderen te praten over dit voor ons vaak beladen onderwerp. Informatie en openlijk praten over deze zaken helpt een kind situaties die bedreigend zijn beter te herkennen en een grens te stellen.

Het zal je kind ook motiveren dat als er iets naars gebeurt erover met je te praten. Het spreekwoord:
Jong geleerd is oud gedaan, zegt voldoende. Kinderen zullen dan ook niet het gevoel krijgen dat het taboe is om hierover te praten en/of denken dat zij zelf iets fout hebben gedaan.

De meeste kinderen hebben hier namelijk last van en voelen zich vaak schuldig over datgene wat er is gebeurd.

Onderstaand 5 belangrijke boodschappen die wij onze kinderen kunnen meegeven:

  • Een kind is de baas over zijn of haar eigen lichaam. Vertel je kind dat niemand zijn of haar lichaam mag aanraken als het dat niet wil. Niet alleen vreemden, maar ook geen vrienden of familieleden.

  • Er is een verschil tussen goed aanraken en slecht aanraken. Vertel aan jonge kinderen dat niemand hem/haar aan of onder zijn/haar ondergoed mag aanraken en dit altijd met jou kan bespreken. Ook kijken naar de geslachtsdelen is niet goed.
     
  • Zeg Nee als aanraken niet goed voelt. Vertel een kind dat als iemand hem/haar wil aanraken op een manier dat niet goed voelt dat het dit contact altijd mag weigeren. Een kind mag altijd zeggen: Nee, doe het niet!
    Het mag weglopen uit de onveilige situatie en vertellen wat er gebeurd is.
     
  • Er is een verschil tussen goede geheimen en slechte geheimen. Daders intimideren vaak kinderen om het misbruik geheim te houden. Het is dan ook erg belangrijk om je kind duidelijk te maken dat het met jou altijd over dit onderwerp kan praten en dat je niet boos zult worden.
    Vertel het kind dat er goede geheimen en slechte geheimen zijn. Een goed geheim is bijvoorbeeld een verrassing. Een slecht geheim is een geheim waardoor het kind zich ongemakkelijk, angstig of verdrietig voelt. Vertel je kind dat hij/zij altijd met je kan praten over slechte geheimen.
     
  • Ga niet met vreemden mee. Deze boodschap geven veel ouders al mee aan hun kinderen. Vertel er echter wel bij dat de meeste mensen goed zijn om hen niet onnodig bang te maken. Het is belangrijk dat kinderen weten dat zij niet zomaar met vreemden of bekenden meegaan en zij dit altijd aan een van de ouders moeten vragen en dat zij nooit snoepjes of cadeautjes aannemen van vreemden.
    Leer het kind dat als het bang is in een bepaalde situatie het zoveel mogelijk herrie mag maken om de aandacht van anderen te trekken. Ouders/verzorgers moeten altijd weten waar en wanneer kinderen ergens naartoe gaan en met wie.
     

Laten we misbruik voorkomen en onze kinderen behoeden voor levenslange trauma’s en ellende door hen van jongs af aan te leren hun grenzen aan te geven.

Doe jij mee? Steun dan ook de Stichting Kindermisbruik Nee!      

Bron: Stichting Kindermisbruik Nee!

Moeder ben je voor altijd!

Ik weet het, ik heb een bijzonder kind qua verzorging en opvoeding.

Hij heeft een verstandelijke beperking zoals dat tegenwoordig heet (verstandelijk gehandicapt is uit) en hij heeft een autistische stoornis.

 

 

Deze combinatie vergde veel te veel van mij als alleenstaande moeder (mijn echtgenoot overleed in 2004 toen mijn zoon 8 jaar was) een aantal jaar geleden.

Dankbaar ben ik (echt waar) dat ik in Nederland woon waar de gezondheidszorg en sociale voorzieningen goed geregeld zijn. Mijn kind 'mocht' in een instelling wonen waar therapie, verzorging, begeleiding en speciale scholing voorhanden zijn.

Nu, een aantal jaren verder zie ik hoe goed het met hem gaat. Hoe betrokken de begeleiding is, hoe geweldig de meesters en juffen elke dag zich weer inzetten om mijn kind op te leiden om ooit een zo volwaardig mogelijk leven te kunnen leiden.

Beslissing nemen!

Maar ik weet ook nog hoe moeilijk het was om de beslissing te nemen om hem uit huis te laten plaatsen.
Wat ben ik voor een moeder die haar kind als de opvoeding te moeilijk wordt in een instelling stopt!
Die dus eigenlijk het bijltje erbij neergooit!

Wij wilden dit kind toch zo graag. En hadden we onszelf en de leiding van het kindertehuis in Colombia niet plechtig beloofd dit kind met alle liefde die we hadden op te voeden?

Maar soms is het noodzakelijk om een belofte te breken, om onmacht te accepteren. De opgave op dat moment was te moeilijk voor mij.

Dankbaar

Nu, jaren later, weet ik dat de beslissing om hem in een instelling te laten wonen de juiste is geweest. Ik had nooit en te nimmer de tijd en kennis gehad, de energie op kunnen brengen en de mogelijkheden kunnen bieden die nu allemaal tot zijn beschikking staan.

En ik zie elke keer weer de resultaten in zijn ontwikkeling. En daarom ben ik blij en dankbaar dat ik in Nederland woon met alle mogelijkheden die er zijn.

En last but not least... Ik ben en blijf zijn moeder, zijn allerliefste moeder en hij, hij blijft mijn kind. 
Voor eeuwig en altijd!

Cyberpesten

Ze kwam overstuur binnenrennen en knalde haar tas in de hoek.

'Iedereen heeft het gezien nu, wat zullen mijn ouders wel niet denken'.

 

Na haar tot rust gebracht te hebben en een slok water kon ze haar verhaal rustig vertellen. Haar ex-vriend had een filmpje op internet verspreid en nu was de hele school al op de hoogte.

Ze had niets door vanochtend tot vreemden haar aanspraken over haar mooie borsten? Zomaar een voorbeeld uit de praktijk van pesterijen via internet oftewel cyberpesten.

Wat houdt cyberpesten in?

Cyberpesten, digitaal pesten (digipesten) of online pesten, is pesten via internet of de mobiele telefoon.
Denk aan vervelende berichten per e-mail, sms, Facebook of Twitter, maar ook aan beledigende of spraakmakende filmpjes op YouTube.

Het belangrijkste verschil tussen digitaal pesten en 'gewoon pesten' is dat de pester vaak anoniem is en zich daardoor sterker voelt. Met als gevolg dat het slachtoffer zich nóg kwetsbaarder en onzekerder voelt. 

Europees onderzoek wijst uit dat ongeveer 4% van de kinderen en jongeren daadwerkelijk gepest worden via internet of de mobiele telefoon. Misverstanden en toevalligheden werden daarbij niet meegeteld.

Relativering

Pesten is en blijft een zaak wat je serieus moet nemen, maar soms is het niet zo bedoeld door de ander. 
We moeten kijken naar de leeftijd waarop het plaatsvindt. Jongeren rond de puberteitleeftijd hebben vaak niet door wat de invloed of het effect is van hun woorden of daden. Ze hebben nog te weinig invoelend vermogen om zich dit te realiseren.

Het is dus goed om je kinderen wat te leren relativeren en sommige dingen niet serieus te nemen, maar naast zich neer te leggen en in de juiste context te plaatsen.

Tips en adviezen

  • Vat scheldpartijen of beledigingen niet persoonlijk op.
  • Negeer pestberichten. Als de dader geen response krijgt, gaat de lol er uiteindelijk wel vanaf.
  • Bewaak je privacy en beperk de toegang tot pagina's op sociale media als Hyves, Facebook en Twitter zoveel mogelijk tot echte vrienden en bekenden.
  • Praat erover. Gaat het om heftige pesterijen dan moet het kind zijn verhaal kwijt kunnen bij ouders, leerkracht of vriend en familie.
  • Voel je niet schuldig. Maak je kind duidelijk dat het niet zijn of haar schuld is en dat hij of zij het niet zelf heeft uitgelokt.
  • Zorg voor bewijsmateriaal en zoek het hogerop als er echt nare dingen zijn gebeurd door eerst contact met school of de vertrouwenspersoon op te nemen of indien nodig aangifte te doen bij de politie.
     

In bovenstaand voorbeeld had het verstrekkende gevolgen voor de leerling, zodat uiteindelijk ook aangifte is gedaan bij de politie.

Naamswijziging

Een achternaam krijg je mee van één van je ouders.

Vroeger waren partners 9 van de 10 keer getrouwd en kreeg je als kind de achternaam mee van je vader.

Dit was heel vanzelfsprekend.

 

Gaandeweg werden er nieuwe wetten aangenomen voor het toekennen van een achternaam. Ben je niet getrouwd dan kan het kind ook de naam van de vrouw krijgen. Mooi is dat!

Het kan ook zijn dat je als kind bent erkend door de vriend van je moeder op het moment dat je moeder met haar vriend in het huwelijk trad. Als de vriend van je moeder ook nog eens niet jouw biologische vader blijkt te zijn, krijg je weer een heel ander verhaal.

Een persoonlijk verhaal

Wat als je moeder op jonge leeftijd na zo’n 7 maanden ontdekte dat zij in verwachting was, haar relatie voor die tijd heeft beëindigd en toch heel bewust voor jou heeft gekozen?

Dat klinkt heel mooi, maar een makkelijke weg zal het niet zijn geweest. Helemaal niet vroeger in de kleine(re) dorpen waar zo goed als het hele dorp katholiek was en dit als schande werd gezien.

Bij de geboorte kreeg je de achternaam van je moeder omdat er geen vader meer in beeld was. Op je geboorteakte staat de naam van een vrouw die bij de bevalling aanwezig is geweest en inmiddels (nu 39 jaar na dato) is overleden.

Het krijgen van de naam van je moeder is op zich wel iets om trots op te zijn. Daar ben je je op latere leeftijd goed van bewust. Het is eigenlijk heel speciaal. Het maakt je anders, althans dat ervaar je zelf zo.

Tot je moeder na 4 jaar een relatie krijgt met een nieuwe man. Een man die koos voor haar en jou als kind ‘erbij’ kreeg, ze samen een nieuw nestje bouwden en enkele jaren daarna in het huwelijk traden.

Voorafgaand aan het huwelijk werd jij erkend door deze nieuwe vriend en kreeg je zijn achternaam in plaats van de ‘speciale’ naam van je moeder.

Het leven  

Je kende goede tijden en er ontstond een soort van basis. Een echt stabiele basis heb je niet meegekregen, want die wordt gelegd in de eerste 3 jaren van je leven. Je basis krijg je mee van je moeder én vader (of vaderfiguur)!

Je moeder heeft je goed opgevoed. Je bent niets tekort gekomen. Ook niet in het leven met de nieuwe vriend. Hij, maar ook je moeder, werkten om met elkaar een goed leven te hebben.

Tot je opgroeit en wijzer wordt, later naar bed gaat ’s avonds, meer hoort en ziet (gebeuren) en verdriet, boosheid en frustratie herkent. De ‘pijn’ voelde die je moeder heeft ervaren.

Dienst Justis

Na heel wat jaren de situatie te hebben bekeken, het overlijden van mijn moeder te hebben verwerkt en meerdere (lees: vele) redenen hebt om los te komen van ‘de vriend’ van je moeder, kun je er voor kiezen om je achternaam te laten wijzigen in de naam van je moeder.

Je komt dan terecht bij Dienst Justis. Via internet kun je allerlei informatie downloaden en dien je jouw verzoek schriftelijk in te dienen middels een standaardformulier waarbij je ook nog eens de categorie dient aan te geven waar je verzoek betrekking op heeft.

Gezien deze complexe situatie is er geen categorie die exact aansluit bij het door jou in te dienen verzoek.
Dus je belt Dienst Justis en vraagt of je het formulier ook zonder categorie kunt inleveren en deelt gelijk mee dat je er een uitgebreid begeleidend schrijven in meestuurt. Dat blijkt niet te kunnen. Maar je doet het toch!

Dus na veel vijven en zessen de moedige stap gezet, het formulier ingevuld en het begeleidend schrijven uitgewerkt op niet minder dan vier A4-tjes. Als ze nu niet overtuigd zijn!

Kinderogen worden bijna nooit gemeten

Bijna een kwart van de ouders heeft geen idee wat de status is van het zicht van hun kind en bij een derde van de kinderen zijn de ogen nooit gemeten.

 

Dit blijkt uit onderzoek van Pearle Opticiens in samenwerking met Veilig Verkeer Nederland onder 750 ouders met kinderen tussen de 6 en 12 jaar. Voor meer dan de helft van de kinderen is het meer dan een jaar geleden dat hun zicht werd getest.

'Goed zicht is belangrijk, juist in het verkeer', aldus Rob Stomphorst van Veilig Verkeer Nederland.

Ontdekken

Driekwart van de ouders geeft aan dat zij zelf primair verantwoordelijk zijn voor het ontdekken van slecht zicht bij hun kind. De realiteit blijkt echter anders. Wanneer een kind slecht ziet, wordt dit meestal opgemerkt door het kind zelf, de schoolarts of de docent.

De ouders geven aan dat het opmeten van het zicht niet in hun systeem zit en dat zij niet weten waar ze terechtkunnen. Opvallend is dat brildragende ouders slecht zicht bij hun kinderen niet eerder signaleren.

'Ouders zijn nog onvoldoende op de hoogte van hoe zij zichtproblemen kunnen opsporen bij hun kind',
vertelt Kim Wensing, optometrist bij Pearle Opticiens. 'Zeker voor schoolgaande kinderen is het belangrijk dat ouders een oogje in het zeil houden.

Op jonge leeftijd verandert het lichaam voortdurend, zo ook de sterkte van het oog. Merk je als ouder dat je kind het hoofd schuin houdt tijdens het lezen of soms met zijn of haar ogen knijpt? Dan is een oogmeting op korte termijn aan te raden'.

Controleren

Ook wanneer er geen klachten zijn, adviseren oogartsen om kinderogen minimaal één keer per jaar te laten controleren. Kinderen onder de zes jaar kunnen daarvoor terecht bij een oogarts of een orthoptist.

Vanaf zes jaar kunnen kinderen voor een oogmeting terecht bij een optometrist en vanaf twaalf jaar bij een opticien.

Bron: Gezondheidsnet

(V)echtscheiding

Enige tijd geleden stond er een artikel in het Parool over de vele dure (v)echtscheidingen waar
Bureau Jeugdzorg mee te maken heeft.

Het betreft hier met name (v)echtscheidingen onder hoogopgeleide, verbaal sterke ouders. 

 

Naar schatting maakt 15 procent van de kinderen in Nederland een scheiding tussen de ouders mee. Wat voor gevolgen heeft dit voor de kinderen? En wat betekent dit voor de ouders, de opvoeding en het contact tussen ouders en kinderen?

Sinds een aantal jaren moeten alle ouders met minderjarige kinderen bij scheiding een ouderschapsplan opstellen. Een derde van alle scheidingen gaat gepaard met problemen die kinderen levenslang blijven achtervolgen.

Ouders vergeten dat een vechtscheiding de oorzaak vormt voor veel ellende. Er is niets zo erg voor een kind als de scheiding van zijn of haar ouders. Zelfs als die harmonieus verloopt, is het moeilijk voor een kind, maar als het uitloopt op een vechtscheiding, kan die traumatische ervaring kinderen levenslang achtervolgen.

Het lijkt echter wel of de aandacht en de prioriteit van ouders tegenwoordig elders ligt. Het betreft namelijk geen ouders die vanwege verschillende problemen het hoofd niet meer boven water kunnen houden wat natuurlijk zijn weerslag heeft op de opvoeding en de sfeer in huis.

Nee het betreft ouders die het goed hebben en bij nader inzien en ervaring niet meer bij elkaar willen blijven en waar de kinderen uiteindelijk toch de dupe van worden.

Druk, druk, moe

Kinderen zijn de hele week druk bezig allerlei clubjes en sporten te bezoeken. Ouders komen beiden vaak moe thuis van hun werk en zien hun kinderen vaak niet eens staan of zijn met andere zaken bezig.

Gezamenlijk eten is langzamerhand ook geen standaardgegeven meer vanwege de vaak overvolle agenda’s van alle gezinsleden. Vervolgens groeien de ouders uit elkaar en de kinderen krijgen de rekening gepresenteerd.

Problemen?

Kinderen voelen een scheiding al jaren aankomen en zoeken hun vertier elders of duiken onder in drank- en drugsgebruik. Ouders vergeten als ze in scheiding liggen door hun eigen problemen vaak op hun kinderen te letten.

En wanneer het te laat is, worden ouders geconfronteerd met het feit dat hun kind niet meer naar school wil, aan de drugs is of andere problemen heeft.

De emotionele pijn die kinderen bij een scheiding voelen, is veel groter dan aanvankelijk werd aangenomen.
De verbale conflicten en psychologische gevechten tussen het scheidend ouderpaar leidt bij dertig procent van hun kinderen tot problemen op het vlak van gedrag, leren, gevoel en het aangaan van relaties.

Van de kinderen die niet uit gebroken gezinnen komen, heeft maar 15 procent last van dergelijke moeilijkheden. Het is dus een vaststaand feit dat onder elke laag van de bevolking kinderen de dupe zijn van echtscheiding, problemen en ruzies tussen ouders.

Verantwoordelijkheid en objectief blijven

Zijn wij als ouders niet verantwoordelijk voor het welbevinden van onze kinderen en wordt het geen tijd dat wij eens pas op de plaats doen en het leed van onze kinderen proberen te verzachten?

Als het tot een scheiding komt, is het belangrijk de kinderen zoveel mogelijk buiten de conflictsituatie te houden en de partner niet in negatief daglicht te stellen bij je kind; het blijft toch zijn of haar vader of moeder.

Kinderen mogen nooit het gevoel krijgen een keuze te moeten maken voor een van de ouders. Het is ook belangrijk de kinderen duidelijk te maken dat papa en mama niet meer kunnen samenleven maar altijd hun ouders zullen blijven.

Het kind moet serieus genomen worden, maar zo min mogelijk worden belast. Als elke ouder zijn verantwoordelijkheid neemt en ook na een scheiding het belang van de kinderen niet uit het oog verliest en zich ook als ouder blijft opstellen, zouden onze kinderen daar erg gebaat bij zijn.  

Tip/advies

Een tip voor elk gezin: Ga eens in het weekend weer gezellig wat samen doen met de kinderen of een kind alleen. Onverdeelde aandacht van een ouder doet elk kind goed en helpt hem/haar weer dat zelfvertrouwen te krijgen dat hij/zij gezien wordt en naar geluisterd wordt.       

Zwanger met 40plus, wat nu?

Vrouwen worden op steeds latere leeftijd zwanger.

Meestal is dit het gevolg van een carrière die ze nastreven.

Maar soms ook duurde het langer dan verwacht om zwanger te worden of komt een zwangerschap als een verrassing. 

 


Maar hoe zit het met de vrouwen die ongepland nog zwanger raken na hun 40ste? Omgaan met die ongeplande zwangerschap is voor iedereen een zware uitdaging.

Net als bij een tienerzwangerschap voelen vrouwen die na 40 zwanger worden zich vaak overrompeld door vragen en zorgen. 

Welke invloed zal de baby hebben op haar gezin, haar levensstijl, haar financiën en haar toekomstplannen?

Vragen

Er zijn een heleboel vragen die door je hoofd spelen op het moment dat je vermoedt of zeker weet dat je zwanger bent:

  • Welke invloed zal de zwangerschap op mijn gezondheid hebben?
  • Hoe zal de vader van de baby zich voelen?
  • Welke invloed zal een nieuwe baby hebben op de kinderen die ik al heb?
  • Welke invloed zal een baby hebben op de carrière en de pensioenplannen?
  • Wat betekent het om in deze levensfase een baby op te voeden?
  • Hoe om te gaan met een verhoogd risico op een handicap?
     

In veel gevallen hebben oudere vrouwen die geconfronteerd worden met een onverwachte zwangerschap al kinderen en zijn ze ofwel gehuwd of hebben een andere soort relatie.

Sommigen zijn pas gescheiden of alleenstaand en worden geconfronteerd met de vraag om alleen een kind op te voeden. 

In alle situaties zijn de emoties waarmee een vrouw van meer dan 40 moet omgaan erg complex.
Verschillende reacties kunnen optreden:

  • Ontkenning; veel oudere vrouwen geloven dat ze niet (meer) zwanger kunnen worden.
  • Frustratie; zelfs voorzorgsmiddelen als anticonceptie kunnen soms falen.
  • Angst, omdat ze niet weet hoe de vader van de baby zal reageren.
     

Zwangerschapssymptomen 

Het is niet ongewoon dat oudere vrouwen een aantal normale zwangerschapssymptomen toeschrijven aan een vroeg beginnende menopauze . Veel van die symptomen zijn inderdaad gelijklopend.

Het is voor veel van deze vrouwen dan ook een hele schok als ze te weten komen dat ze niet in de menopauze komen, maar juist zwanger zijn. Algemene symptomen van zowel de menopauze als een zwangerschap bij oudere vrouwen zijn:

  • Uitblijvende menstruatie.
  • Stemmingswisselingen.
  • Vermoeidheid.
  • Gevoelige, pijnlijke borsten.
  • Frequent plassen of incontinentie.
     

Advies vragen bij huisarts of vroedvrouw

Het is van belang te weten te komen wat voor gevolgen je medische toestand heeft op een zwangerschap.
Wat voor extra problemen kan de 'oudere' zwangere nog meer tegemoet zien.

De kans op een hoge bloeddruk in de zwangerschap is wat hoger en de kans op zwangerschapssuiker is eveneens groot.
Deze complicaties leiden gelukkig meestal niet tot een slechtere afloop voor het kind, maar leiden wel tot meer ziekenhuisopnamen.

De keuze op een bevalling via de keizersnede neemt toe met de leeftijd. Men wil zo min mogelijk risico lopen bij deze 'kostbare' zwangerschappen. Hierbij moet men zich evenwel goed realiseren dat de kans op complicaties bij zowel moeder als kind groter is dan bij een gewone bevalling.

Mocht je als 'oudere' vrouw wat somber geworden zijn bij het lezen van al deze problemen bij zwanger worden en blijven na het 40e jaar, dan moet je wel bedenken dat het gaat om kansen en dat verreweg het grootste deel van de 'oudere' zwangeren een normale zwangerschap en normale bevalling doormaakt en een prachtig gezond kind ter wereld brengen.

Pubers en hun ‘vrienden’

In de puberteit verandert er zoveel voor zowel jouw kind als jezelf, dat het soms lastig is te blijven communiceren met elkaar.

Je kind lijkt soms totaal iemand anders met zijn of haar nukken en boze buien.

Praten lukt ook niet altijd meer en hij/zij begint zich steeds meer terug te trekken. 

 

Het is dan verstandig jezelf wat op afstand te houden en de teugels te laten vieren, maar houd wel contact en geef aandacht wanneer zij daar om vragen of subtiele hintjes geven. Met elkaar blijven praten is van cruciaal belang.

Middelbaar onderwijs

Je kind zit nu op de middelbare school en heeft daardoor ook andere vriend(inn)en gekregen. Je kent deze nieuwe vriendenkring nog niet maar hoort allerlei verhalen aan. Het is dan goed om eens kennis te maken met hen en de vrienden over de vloer te hebben. Hierdoor krijg je een beeld van de vrienden met wie zij omgaan.

Ouders weten vaak niet met welke vrienden hun kinderen omgaan en schrikken dan achteraf als zij horen dat deze nieuwe vrienden wel erg veel blowen of zich bezighouden met kleine criminaliteit.

Puberteit/opvoeding

Het is een gegeven dat tijdens de puberteit jongeren beïnvloedbaar zijn en ook meer luisteren naar hun leeftijdsgenootjes. Is de basis van de opvoeding die ons waarden en normen meegeeft goed en heeft je kind al een goed zelfbeeld en zelfvertrouwen, dan hoef je niet zo snel bezorgd te zijn. Ze zullen weleens de mist ingaan en iets fouts doen maar innerlijk weten zij hoe het hoort.

Het is een ander verhaal als zij onzeker van zichzelf zijn en de thuissituatie wat instabiel is of is geweest. Kinderen zijn altijd op zoek naar veiligheid, geborgenheid, warmte en aandacht. Krijgen zij weinig of helemaal geen aandacht, dan zoeken zij dat elders op. Ieder mens heeft behoefte aan warmte en aandacht en wil ergens bijhoren. Je kinderen luisteren ook meer naar hun vrienden dan naar jou in deze periode.

Maak kennis met hun vriendenkring

Het is dus raadzaam kennis te maken met de vrienden van je pubers. Door dit te doen zie je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt en of zij daar goed mee overweg kunnen, er sprake is van gelijkwaardigheid in de relatie of dat ze opkijken tegen iemand en/of zelfs verliefd zijn.

We kennen allemaal de foute jongens en meiden die je kinderen in de problemen kunnen brengen als zij daarmee blijven omgaan. Wees dus waakzaam hiervoor en nodig hun vrienden uit en maak kennis met nieuwe vrienden.

Zie je dat je dochter zich steeds meer terugtrekt en niets meer vertelt thuis, maar wel met een verliefde blik rondloopt, houd haar dan in de gaten en probeer op een of andere manier de communicatie open te houden en aandacht te geven.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Een aandenken aan je zwangerschap

Zwanger na je 40ste zijn, is een heel bijzondere periode.

Een periode waarbij je waarschijnlijk van alles wilt weten over de ontwikkeling van je kindje.

De zwangerschap is natuurlijk relatief gezien een niet erg lange periode, daarom is het ook zo leuk om een mooi aandenken te hebben aan je kindje.

 

Hoe zag je er zo uit met een dikke buik en wat waren je gedachten en gevoelens tijdens je zwangerschap?
Onderstaand wat mogelijkheden om een mooi aandenken aan je zwangerschap te hebben.

Een pretecho laten maken

De echo-momenten in het ziekenhuis of bij de verloskundige zijn altijd erg bijzonder. Je hoort het hartje van je kindje kloppen en je krijgt al enkele beelden te zien. Dan wordt je zwangerschap ook ineens erg tastbaar.
Een echo zonder medische aanleiding wordt een pretecho genoemd. Een pretecho kan ook een geslachtsbepalende echo zijn.

Tijdens een pretecho kun je ongestoord genieten van je ongeboren kindje en heb je vaak, doordat deze ook 3D of zelfs 4D kan zijn, al wat zicht op het uiterlijk van je kindje. Meestal krijg je dan ook foto’s of een video mee naar huis zodat je een mooi aandenken hebt.

Schilderijen en foto’s

  • Je kunt, wanneer je al kinderen hebt, samen met je kinderen op de foto gaan met hierbij de nadruk op je zwangere buik natuurlijk!
  • Je kunt elke week een foto maken van je buik, zo zie je duidelijk de ontwikkeling en de groei van je buik.
  • Je kunt een professionele fotograaf, wellicht samen met je partner, een mooie fotoshoot laten maken.
    Vaak zijn zulke foto’s zijn geld wel waard omdat je duidelijk het verschil ziet met je eigen fototoestel of mobiele camera.
  • Wanneer je iemand in je omgeving hebt die goed kan tekenen of schilderen, kun je overwegen om deze te vragen om een mooie herinnering aan je buik te maken. Vaak is dit toch, mits goed gedaan, wat specialer dan een foto. Zeker wanneer je iets unieks wilt, is dit een mooie optie.


Buikschildering

Je ziet tegenwoordig heel vaak de mogelijkheid van een buikschildering of bellypaint. Hierbij wordt door middel van bodypaint je buik geschilderd. Belangrijk hierbij is dat je nagaat of de verf schadelijk is voor je kindje. Vergeet uiteraard niet het resultaat te vereeuwigen!

Een gipsafdruk van je buik

Wil je na je zwangerschap nog een tastbaar bewijs hebben van hoe groot je buik nu eigenlijk was? Dan kan het maken van een gipsbuik iets voor jou zijn. Wanneer deze af is, kun je hem bijvoorbeeld ophangen in de babykamer.

Je kunt een gipsbuik zelf maken door middel van kant-en-klaar pakketten maar er zijn ook speciale studio’s die dit voor je uit handen kunnen nemen. Je kunt de gipsbuik vervolgens schilderen, bewerken met mozaïek of andere creatieve spullen.

Maak van je schoolkeuze geen last-minute keuze

Kinderen in groep 8 zullen binnenkort hun schoolkeuze gemaakt moeten hebben.

De meesten gaan met hun ouders deze maanden langs open dagen en volgen een proeflesje hier en daar.

 


Vaak zijn de scholen dan extra feestelijk en is er van alles te beleven. Maar... waar moet je nu echt op letten? Want wat is het slaagpercentage van die school met die gezellig kraampjes?  Hoe zit het met het zorgteam? Allemaal belangrijke vragen waar scholenopdekaart.nl je snel inzicht in geeft.

Deze website scholenopdekaart.nl helpt ouders en leerlingen bij hun keuze. Hier kun je eenvoudig op naam of postcode de middelbare scholen in je omgeving zoeken én vergelijken. Zo kun je zelf je top 3 van scholen bepalen.

Wacht daar niet te lang mee, want voor je het weet is de inschrijving van jouw favoriete school al voorbij.

Ouders hebben invloed op schoolkeuze

De mening van het kind is vaak beslissend bij de schoolkeuze. Dat is begrijpelijk, want een kind moet zich allereerst prettig voelen bij een school. Maar als ouder kijk je naar andere factoren dan je 12-jarige zoon of dochter en bovendien ken jij je eigen kind als geen ander.

Alle reden dus om je goed te oriënteren. De middelbare schooltijd is belangrijk in de ontwikkeling van tieners en de scholen onderscheiden zich ook echt van elkaar. Daarom is de school van het beste vriendje van je kind niet altijd de beste keuze voor die van jou.

Scholen bekijken en vergelijken

Deze website is op initiatief van de VO-raad en geeft veel info: over grondslag en het lesaanbod van de school, het slaagpercentage, examencijfers, doorstroom binnen de school en naar de vervolgopleidingen.

Maar ook ‘zachte‘ informatie: het profiel van de school, kernwaarden, hoe gaat de school om met leerlingen die bijzondere aandacht nodig hebben, tevredenheidsonderzoeken etc.

De helft van de informatie die op Scholenopdekaart.nl staat, is afkomstig van de scholen zelf. Naast die informatie bevat de website gegevens van overheidsinstanties als DUO (Dienst Uitvoering Onderwijs) en de Inspectie van het Onderwijs. Hierdoor zijn veel gegevens actueel en vergelijkbaar.

Even naar scholenopdekaart.nl dus, voor een goede schoolkeuze!

Kind krijgen zonder partner

Dat kan bijna één op drie single vrouwen zich wel voorstellen

Driekwart van de single vrouwen, ook rond de 40 jaar, wil kinderen, maar zonder juiste partner is dit voor meesten onbespreekbaar.

 


Normaal gesproken worden kinderen geboren bij twee ouders die een goede relatie met elkaar hebben.
Toch kan de kinderwens voor een alleenstaande vrouwen zo groot zijn, dat ze ook zonder die grote liefde een kind zouden willen opvoeden.

Uit Europees onderzoek blijkt dat dit bij bijna één op de drie vrouwen het geval is. Zij willen liever op een andere manier, dus zonder vaste relatie, zwanger raken dan helemaal geen kinderen krijgen.

Naar de 'donorbank' gaan, gebeurt steeds vaker

Nicole Vening, relatiecoach: 'Mijn ervaring is dat single vrouwen met een kinderwens soms compleet in de stress schieten als ze richting de veertig gaan. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig een intake gehad met een vrouw die voor de dag erop een intake had met de donorbank.

Ik begrijp het goed. Het is tegenwoordig meer dan goed mogelijk om een kinderwens van een partnerwens te scheiden. En heel eerlijk gezegd: Je wilt jezelf noch een mogelijke toekomstige partner toch niet de druk opleggen van het samen krijgen van kinderen'?

Mannen willen alleen kind met partner

Mannen denken toch iets anders over het vervullen van een kinderwens zonder vaste partner. Slechts een aantal van alleenstaande mannen zou ook een kind groot willen brengen zonder partner, ondanks dat ook bij de meerderheid van hen de kinderwens groot is.

Driekwart van de jongere singles vindt: ‘kind zonder vaste partner is ondenkbaar’

Bij de keuze van een levenspartner spelen niet alleen good looks, een leuke baan en een gezellig sociaal leven mee. Ook of de potentiële partner een kinderwens heeft, wordt gewogen in het selectieproces.

Want bij bijna driekwart van de kinderloze singles staat het al vast: zij willen graag kinderen. Veertig procent van deze jonge singles geeft aan het te betreuren dat ze niet al moeder of vader zijn.

Nicole Vening ziet dat laatste vaker bij vrouwen: 'Vrouwen hebben nu eenmaal die biologische klok,
waardoor uitstel vaak overgaat in afstel. Simpelweg omdat het niet meer kan. Ik zie dat als één van de redenen voor het grotere gemis en ontevreden gevoel bij vrouwen rond de 40 jaar'.

Mannen tevredener zonder kinderen

Wat verder opvalt, is dat mannen over het algemeen iets tevredener zijn met hun kinderloze situatie. Zo is 30 procent van de mannen tevreden met het feit dat hij - ondanks de vurige kinderwens - nu nog geen kinderen heeft. Vrouwen hebben het hier beduidend lastiger mee: slechts 23 procent is tevreden met het leven zonder kids.

Nicole Vening: 'Mijn ervaring is dat relaties in de breedste zin van het woord (met ouders, vrienden, vriendinnen en ook kinderen) voor vrouwen belangrijker zijn dan voor mannen. Vanuit deze optiek is het niet in vervulling zien gaan van een kinderwens, naast het ontbreken van een partner vaak extra pijnlijk.

Ik krijg regelmatig vrouwen die aangeven dat ze zich misschien wel verdrietiger voelen over het gebrek aan kinderen dan over het gebrek aan een partner. Ze voelen zich als vrouw falen door het uitblijven van het moederschap'.

Hoe denk jij erover?

Bron

Grootouders met kleinkinderen

Het is niet zo vanzelfsprekend, maar veel grootouders nemen een deel van de zorg op zich voor hun kleinkinderen.

Het moment dat je hoort dat er een kleinkind op komst is, is natuurlijk fantastisch.

 

Het lijkt een roze wolk, straks heerlijk voor je kleinzoon of kleindochter zorgen. Toch komt het maar al te vaak voor dat de ouders van het kindje vinden dat hun kindje te veel verwend wordt.

Daarnaast leven we in het ‘nu’ en wordt de mening van grootouders nogal eens oudbollig genoemd.
Dan hebben we het nog niet gehad over de goed bedoelde bemoeienissen van de grootouders.

Van groot belang is om goede afspraken te maken met elkaar. Eerlijk en in alle openheid. Hoe willen de ouders het kindje grootbrengen. Welke normen en waarden vinden zij belangrijk. Wat verwachten zij van de grootouder(s) op dagen dat je de zorg van hen overneemt?

Goed overleg en samen afspraken maken (en/of vastleggen) kunnen al heel wat problemen vermijden.

Tips

  • Advies is welkom, maar breng het als suggestie.
  • Maak afspraken met elkaar, laat weten wat je wel wilt en niet wilt.
  • Realiseer je dat bij papa en mama andere regels gelden dan bij de grootouder(s). Kinderen tot 3 jaar hebben het meest aan duidelijke regels en grenzen.
  • Zorg dat er geen tegenstrijdige boodschappen worden gegeven naar het kind. Dat maakt kinderen onzeker. Bij oudere kinderen kun je daar steeds flexibeler mee omgaan.
     

Voor de grootouder(s) is het goed om te realiseren dat het om je kleinkinderen gaat en niet om je eigen kinderen. Respecteer de opvoedregels van de ouders en blijf duidelijk over de regels die bij jullie in huis gelden.

Fijn voor jullie eigen kinderen is dat ze weten dat ze altijd bij je terecht kunnen voor advies. Er rijzen veel vragen als je net papa of mama bent geworden, daar kun je soms best wat hulp of bemoedigende woorden bij gebruiken.

Probeer je kinderen in hun waarde te laten over hun opvoeding van jullie kleinkind.

Tips voor een speel(goed)hoek in je woonkamer

Herkenbaar? Al heel lang heb je best een mooie woonkamer.

Je bent met z'n tweetjes veel aan het werk.

 



Je woonkamer is nog net geen etalage. Een mooie designbank op een smetteloze ecru berber, schilderijen,
zelfs kunst aan de muren. Ontzettend veel fotolijstjes en snuisterijtjes.

Toegegeven. Het werd wat vol. Maar toch, alles had zijn plekje. Zorgvuldig neergezet op de vele tafeltjes en mooie hoekjes. Zodat de woonkamer één grote mix & match was van de dingen die er in ons leven waren gekomen.

Etalage wordt leefruimte

En dan krijg je een baby. Eerst worden - uit voorzorg - de kleine, breekbare dingen uit je woonkamer weggehaald. Op dat moment (zwanger) ben je nog wat laconiek over de veranderingen die eraan zitten te komen. Ach, het zal wel loslopen.

Tegen het einde van de zwangerschap heb je inmiddels de box in de woonkamer neergezet. En je denkt dat dat het wel zo’n beetje is. Totdat je bevallen bent. En de kraamverzorgster om zich heen kijkt. Met diverse aanbevelingen komt. Vriendelijk doch zeer dwingend.

Er komen stoothoekjes. Sommige spullen zijn zo kind onvriendelijk. Het moet weg. En wel meteen. Je bergt een deel van je leven op. Maakt plaats voor het nieuwe.

Minimaliseren met een baby?

Dacht je dat je er was met de aangeschafte baby-attributen? Niets is minder waar. Kraambezoek of geen kraambezoek. Speelgoed, kleertjes en heel veel andere dingen maken hun entree in jullie leven. Voor je het weet ben je IKEA-kastjes aan het kopen met daarbij van die handige opbergbakken.

Komt er een eerste Sinterklaas, Kerst, verjaardag aan. Dat maakt het ook heel leuk. De prachtige kado’s die je kind krijgt. Maar minimaliseren? Even niet. En eigenlijk wilde ik dat toen ook niet. Want je wilt alles bij de hand hebben. Je kind geniet. Daar gaat het toch ook om?

De woonkamer, van opslagruimte naar thuishuis

Tot nu toe. Want het minimaliseervirus heeft toegeslagen. Ik had er natuurlijk al diverse malen over gelezen bij lijstjes.info, maar nu ook bij moedersminimalisme. Minimaliseren met een kind? Het kan. Ook al gaat het voor mij soms iets te ver en te snel.

Ik haal eruit wat op mij van toepassing is. En ik begin met opruimen. Stap voor stap. Waardoor ons huis nu meer een huis van ons alledrie aan het worden is. Een thuishuis!

De overload van speelgoed en andere dingen wordt veel meer gereguleerd. En prachtig (al zeg ik het zelf) ingepast in ons interieur.

Tip 1
Kies een ruimte in je woonkamer. Hoe groot of klein ook en bestempel dat tot het domein van je kleine. In ons geval: een - ruime - speelruimte achter de bank. Waar - naast haar volledige ‘wagenpark’ - ook een tweetal boekenkastjes en een gezellig tafeltje en twee stoeltjes staan.

Tip 2
Zorg ervoor dat het zo is ingedeeld, dat je vanaf de entree van je woonkamer betrekkelijk weinig ziet van het speelgoed.

Tip 3
Laat je kind ook echt kind zijn. Lekker ravotten en spelen. Natuurlijk mag er speelgoed rondslingeren. In de hele woonkamer en desnoods keuken. Maar… voor een (middag)slaapje? Samen opruimen.

Tip 4
Ga hierin niet te verkrampt te werk. Een huis of woonkamer is niet om te ‘showen‘ aan anderen. Het is geen etalage. Het is een thuis. Hier mag geleefd worden.

Tip 5
Eens in de zoveel tijd probeer je - al dan niet met kind samen - door het speelgoed heen te lopen en te kijken wat je weggeeft, verkoopt of (tijdelijk) opbergt. Bijvoorbeeld in zo’n prachtige speelgoedzak van Koetjes en Kaartjes! (Pssst, wist je dat deze leuke kaartjes ook verkrijgbaar zijn bij Koetjes en Kaartjes?)

Speel(goed)hoek op een stijlvolle manier inpassen in je interieur of het loslaten ('het is maar een fase')?

Tot de volgende keer,
Rory Blokzijl

www.40envoorheteerstmoeder.nl

Wat kost een studerend kind?

Het is best wel belangrijk om te weten wat je te wachten staat als een van je kinderen gaat studeren.

De kosten lopen dusdanig op, dat veel mensen hier niet op rekenen.

Slechts één op tien ouders weet wat een studerend kind kost.

 


Collegegeld, studieboeken, een laptop en de huur van een kamer; een uitwonende student heeft gemiddeld 13.000 euro per jaar nodig om rond te komen.

Uit onderzoek in opdracht van coöperatie DELA blijkt dat maar 9 procent van de ouders weet dat hun kinderen dit later nodig hebben om een jaar te kunnen studeren.

  • 35 procent van de ouders denkt dat een studerend kind op kamers tussen de 7.500 en 10.000 euro per jaar kost.
  • 22 procent denkt dat het tussen de 5.000 en 7.500 euro per jaar kost.
  • 18 procent denkt dat het tussen de 10.000 en 12.000 euro per jaar kost.
  • 10 procent denkt dat het tussen de 2.000 en 5.000 euro per jaar kost.
     

13 Procent zorgt ook voor huisvesting kinderen

Uit het onderzoek blijkt ook dat een derde van de ouders helemaal geen geld opzij zet voor de studie van de kinderen. De meerderheid doet dit wel.

Hoewel de meeste ouders dus niet weten welk eindbedrag nodig is, kunnen kinderen wel rekenen op financiële ondersteuning van hun ouders als ze straks willen studeren.

  • 37 procent zet geld opzij en wil het college- en boekengeld voor de hele studie betalen.
  • 29 procent zet geld opzij en wil het college- en boekengeld voor het eerste jaar van de studie betalen.
  • 13 procent zet geld opzij en wil het college- en boekengeld en de kosten voor levensonderhoud en huisvesting voor de gehele studieperiode betalen.
     

Geld opzij zetten vanaf de geboorte

De goede intentie van ouders blijkt ook uit het moment dat zij kiezen om te starten met geld opzij zetten.
Het merendeel start hiermee bij de geboorte van het kind. En een aantal ouders begint hiermee wanneer hun kind naar de basisschool gaat.

De belangrijkste reden om geen geld opzij te zetten, is omdat gezinnen hier geen financiële ruimte voor hebben.

Zeven op tien ouders deelt financiële tegenvaller met kinderen

Nederlandse ouders doen ook hun best om kinderen voor te bereiden op hun financiële zelfstandigheid.
Vrijwel alle ouders kiezen er bewust voor om kinderen niet altijd alles te geven wat ze willen.

Daarnaast vindt een groot deel van de ouders het belangrijk dat de kinderen een bijbaan hebben, Er zijn ouders die hun kinderen betrekken bij het huishoudboekje en financiële tegenvallers om kinderen bewust te maken van de waarde van geld.

Opvallend is dat ouders minder open zijn als het gaat om het studiepotje van de kinderen.

Bewust aan de slag

Voor ouders die geld opzij zetten voor de toekomst van de kinderen zijn allerlei producten beschikbaar. Elk met een ander doel, risicoprofiel en rendement. Coöperatie DELA wil ouders helpen bij het maken van de juiste keuze om hun geld veilig te laten groeien.

Zo zijn er verschillende mogelijkheden voor ouders die hun geld voor een lange tijd opzij willen zetten met als doel om het later in te kunnen inzetten voor de studie van de kinderen.

Om consumenten te helpen bij hun keuzeproces hebben zij een vergelijker gemaakt.

Bron: Dela

Anders…

Door mijn werk als pr medewerker van
Clinic Lefever kom ik terecht in een wereld die anders is.

Anders dan ik ken… anders dan ikzelf ben.

 

De wereld van de transgenders. En mijn bewondering en respect groeit hoe meer ik over hen lees en hoor. Eerst dacht ik, maar ik begrijp het niet. Hoe zit dat dan, ik kon geen kaders vinden om alles te plaatsen.

Nu begrijp ik dat dit ook niet de bedoeling is. Wij in Nederland willen alles altijd in hokjes stoppen.
Daardoor hebben we een gevoel van controle. Maar er komen steeds meer ‘anderen’.

Kinderen met zogenaamde stoornissen en kinderen die zich anders voelen dan ze eruit zien. Wat een prachtig fenomeen! Ik bewonder hun kracht om ondanks alle enorme obstakels die ze tegenkomen, doorgaan om te worden wie ze werkelijk zijn!

En dat is iets waardoor ik word geïnspireerd! Hoe goed weet jij wie je werkelijk bent en waar je voor staat.
Durf jij te zeggen wat je werkelijk gelooft? En wat voor jou waardevol is?

Ik ben zo dankbaar dat ik door mijn werk dit mag ervaren. En in een wereld terecht kom met enorme potentie, kracht en liefde.

Ouders

Als moeder hoop je als ze klein zijn, dat ze passen in het sociale plaatje. Want je wilt niet dat ze ongelukkig zijn. Dus hoe beter ze zich kunnen aanpassen hoe makkelijker ze het hebben en jijzelf ook als ouder!

Maar dit hele sociale plaatje verdwijnt langzamerhand. En dat is maar goed ook! Want het gaat erom dat je jezelf durft te zijn. En je eigen weg durft te gaan. Wat een ander er ook van denkt of vindt.

Ik hoop dat jonge ouders van nu de wijsheid vinden om hun kinderen te laten ontwikkelen zoals zij dat willen en voelen en de bescherming en liefde geven die ze verdienen. Dat ze bevestigd worden in wie ze werkelijk zijn en leren vertrouwen op hun eigen hart.

Moed

Ik was laatst in een winkel en toen zei een jonge dame achter de kassa luidt en duidelijk. Ik ben bi-seksueel.
Ja dat klopt! Het gaat mij er niet om of het een man of een vrouw is, het gaat mij om de persoon! Wow dacht ik,
die durft en ze straalde!

Wees jezelf

Ik ben opgewonden als ik kinderen tegenkom die helemaal uit de toom vallen. En zijn wie ze zijn. Daar word ik blij van. Ook al weet ik niet altijd hoe ik hiermee moet omgaan. Dat is ook een proces. We zijn niet langer man of vrouw, slim of dom, knap of lelijk.

We zijn unieke mensen met mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Laten we ophouden elkaar in hokjes te willen plaatsen en met een open mind van elkaar genieten!

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

Mama biecht op

'Wat moet ik al die tijd dan met mijn kind doen'?

Een opmerking van een moeder die ik een tijd terug  bij toeval  opving.

Overigens eentje die behoorlijk binnenkwam bij mij.

 


De ene moeder biecht op tegen de andere: 'Mijn kind gaat niet alleen naar de peuterspeelzaal, maar ook naar de crèche. Ja, wat moet ik anders die overige dagen? Geen idee wat ik dan moet doen zo’n hele dag'.

En verder in het gesprek: 'Als ze naar de peuterspeelzaal gaat, dan slaapt ze daarna in ieder geval. Dan heb ik niet zo’n lange dag'.

Klein peutertje, maak het je mama niet zo lastig!

Heftig. Verdrietig. Het raakt mij. Ik vind het erg. Ok, de moeder biecht het op. Maar ik vind het erg voor het kleine peutertje. Dus zo denkt je moeder? Is het dan zó ingewikkeld en moeilijk om een dag met je kind door te brengen? Is het lastig? Voor jezelf? Voor je dagindeling?

Voel je je aangesproken of zo?

Waarom raakt het mij zo? Word ik er zo verdrietig van? Ik probeer het te analyseren, maar dan blijf ik maar in mijn hoofd zitten en blijf ik rationaliseren. Dat gaat in dit geval niet op. Ik voel het diep van binnen. In mijn hart. Heb ik dat ook ooit zo gevoeld? Voel ik mij aangesproken. Is dat het?

Rory biecht op

Ok, nu biecht ik wat op. Terugdenkend, realiseer ik mij dat Mila al vanaf haar tweede jaar naar de peuterspeelzaal mocht komen, maar dat ik dat juist niet heb gedaan. Ik vond haar te jong. Ik vond het te vroeg.

De beslissing had ik genomen vanuit mijn gevoel, maar wel gebaseerd op wat ik juist vond voor mijn kind.
Voor haar ontwikkeling. Want ík kan het wel moeilijk vinden, maar wat is het nu het beste voor mijn dochter?

Kleine kindjes slokken nu eenmaal al je tijd op

Natuurlijk heb ik ook momenten gehad dat het zwaar was (en is). Want ik zorg alle dagen voor mijn dochter, naast de twee peuterspeelzaal ochtenden. Dat ik soms uitroep dat ik naast moeder ook nog gewoon Rory ben.

Wil ik ook graag wat me-time creëren. En vind ik het stiekem best lastig als ze eens haar middagslaapje ‘skipt’ zodat ik niet kan bloggen of andere dingen kan doen.

Maar hé, de bottom line is, je hebt een kind mogen krijgen. Je bent superblij met haar. Het is dan toch niet meer dan logisch dat je ook wat tijd spendeert met haar?

Het is maar een fááhááse

Let’s face it. Het is een fase. Het is zoals het is. Er komt (sneller dan je denkt) een periode aan waarin je kinderen zich beginnen af te zetten. Steeds meer een autonoom persoon, een individu worden. Ik biecht weer op. Dat is de fase waar ík enorm tegenop zie.

Leven en laten leven. Dat is mijn motto. Daar sta ik oprecht achter. Toch vond ik deze uitspraak van een mede-mama ingewikkeld. Wat vind jij?

Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl

Drama in een driehoek: Zet jezelf in de derde persoon!

Ruzie met je puber. Je ziet jezelf tegenover elkaar staan.

Nou ja in eerste instantie zie je alleen je puber tegenover je staan in een voor jou onaanvaardbare houding en dat laat je hem/haar weten ook, in niet mis te verstaanbare verbale uitingen.

Oh ja en ook nog een schepje lichaamstaal er bovenop. Jullie doen lekker niet voor elkaar onder!

 

Het volgende dialoog komt je wellicht bekend voor:
 

  • Op een gegeven moment roep je: ‘Ik vind het niet fijn dat je zo reageert op mijn goed bedoelde advies, ik ben je moeder, wie anders kan dit tegen je zeggen'!
     
  • Waarop je dochter antwoordt: ‘Ik heb je niets gevraagd en speel niet het slachtoffer'! Waarop je je ontredderd afvraagt in jezelf ‘heu hoezo slachtoffer'?
     
  • Ook al weet je als ouder heel goed dat het beter is om uit de woordenstrijd te blijven met je puberzoon of
    -dochter, zit je er eenmaal in dan zit je er ook echt helemaal in, niets menselijks is je vreemd.


Het advies van mij als dilemma coach is toch: stap er dan zo snel mogelijk weer uit! Dat doe je door
- in gedachten - uit de drama driehoek te stappen.

En kijk dan als derde persoon naar je eigen situatie. Dan zie je jullie tegenover elkaar staan.

De drama driehoek is een schema dat laat zien hoe je als persoon in een verhaal kunt stappen, dat van
DE REDDER, DE AANKLAGER of HET SLACHTOFFER.

Ga ik terug naar het moeder-dochter dilemma, dan is het voorbeeld als volgt te vertalen:

  • Je geeft je dochter een advies, een opmerking, een verwijt ‘he, heb je dat nu wel zo handig aangepakt, wellicht was het zó beter geweest…'?;  = de reddersrol.
     
  • Het is op dat moment iets waar ze wellicht niet op zat te wachten (timing…).
     
  • Ze ervaart jouw goedbedoelde advies als een terechtwijzing, een tekortkoming in haar eigen kunnen, dus ze hoort niet dat je het goed bedoelt maar ze hoort de aanklacht; ze zet jou daarmee in de aanklagersrol
     = de aanklagersrol.
     
  • Dat kan door de toon, door je gezichtsuitdrukking, door haar gemoedstoestand, in ieder geval op iets wat bij haar in het verkeerde keelgat schoot.
     
  • In plaats van dat te zeggen, reageert zij pinnig ‘zeur niet zo, ik kan ook niets goed doen wat jou betreft’
    = de slachtofferrol.
     
  • Je reageert dat je haar reactie niet op prijs stelt = slachtofferrol wordt gewisseld!
     
  • Dit kan een tijdje zo doorgaan; jullie wisselen alle drie de rollen af, want beiden voelen jullie je aangevallen, klagen jullie elkaar aan en willen jullie ook alle twee dat het stopt, dus de situatie redden.
     
  • Het kan echt ontaarden als jullie beiden je gelijk willen halen. Je gelijk willen halen dient geen enkel dilemma noch conflict!
     

Door als ouder uit deze driehoek te stappen, kun je afstand nemen van de situatie. Je kijkt dan als derde persoon naar jullie eigen conflictsituatie en ziet zo het effect op jullie beiden.

Het conflict is op dat moment niet echt uitgepraat, het is er dus nog, alleen door er even geen energie meer in te stoppen, geef je als ouder jullie beiden de tijd om op adem te komen en daarmee in rustiger vaarwater.

Het is goed als ze dan desnoods stampend wegloopt, jij als ouder weet dat het sneller kan overwaaien als je je even niet meer laat meeslepen.

Een half uur later kun je er bij haar op terugkomen, de situatie in stukjes knippen en haar de verschillende rollen laten zien. Dat jullie op zo’n moment in alle rollen afwisselend stappen, schept dan een band waardoor de angel uit het conflict gehaald is.

Tjarda Dubois @Dubois Mediation & ©oaching

Sinterklaas bestaat wel!

Sinterklaas als grote leugen. Mag je kinderen dat aandoen?

Hoe moet de tere kinderziel dat bedrog verwerken?

Het is niet een discussie die luid in ons land klinkt.

 

De meeste Nederlanders zitten er niet mee. Maar dat wordt anders wanneer je als grootouders het verzoek krijgt niet aan de Sinterklaasgekte mee te doen. Omdat je dochter het standpunt huldigt dat ouders niet horen te liegen tegen hun kinderen.

Bovendien is haar man een Fransman en in Frankrijk kennen ze het Sinterklaasfeest helemaal niet. 'Wat vindt u daar nu van', vroeg de oma mij vorig jaar in een brief. ‘Is het niet veel erger voor een kind om hem Sinterklaas te onthouden dan zo’n leugentje voor bestwil'?

Drie was haar kleindochter toen, een leeftijd waarin je in de genade van het geloof raakt. Er zijn maar weinig volwassenen denk ik die Sinterklaas als kind hadden willen missen. Dat verklaart ook de taaiheid van de Sinterklaastraditie in ons land.

Eenmaal zelf ouder wil je je kinderen ook het geloof in Sinterklaas gunnen. Omdat het zo leuk is en spannend. Door Sinterklaas uit hun leven en beleving te halen, haal je er ook een onvergetelijke ervaring uit. Eentje die in Nederland onverbrekelijk verbonden is met je jonge kinderenjaren.

Juist omdat iedereen het spelletje meespeelt, isoleer je kinderen door ‘niet aan Sinterklaas te doen’ van hun omgeving, familie, crèche, vriendjes, school. Die rechtvaardiging daarvan lijkt mij moeilijker uit te leggen dan het feit dat Sinterklaas niet bestaat. Omdat dat een inzicht is waar ze zelf naartoe groeien.

Ondanks de toenemende, striemende twijfel herinner ik me nog goed hoe hard de waarheid:
Sinterklaas bestaat niet, aankwam. Bij mijzelf en later bij mijn kinderen. Nog zie ik onze oudste dochter op het schoolplein klagend: 'Mam, die jongens zeggen dat Sinterklaas niet bestaat’.

Ik heb die knullen met hun lange benen en braniemonden toen wraakzuchtige blikken toegeworpen. Omdat zij de twijfel bij mijn dochter aanwakkerden. Maar mij ook duidelijk maakten welke gezagscrisis mij binnenkort wachtte.

Want alleen ouders hebben de hachelijke macht de genade van het geloof overtuigend tot de grootste leugen aller tijden te bestempelen. Waarmee hun reputatie van solide betrouwbaarheid wel de nodige averij oploopt.

Bij beide dochters heb ik het uur der waarheid dan ook over de sinterklaastijd heen naar een neutraal seizoen gesleept. In de zomer met al zijn afleiding komt zo’n onvermijdelijke mededeling minder hard aan en het geeft ze dan ook nog alle tijd om er aan te wennen.

Dacht ik. Want toen Sinterklaas weer in het land was, kwamen alsnog de tranen, de verwijten en de twijfel aan mijn voorlichting. Want de ‘nepwereld’ die we volgens de dochter van de oma neerzetten, is tot in alle details zo levensecht dat je als de tijd daar is, toch weer een beetje in sinterklaas gaat geloven.

Zodra de hoogbejaarde, bebaarde kindervriend weer voet aan wal zet, bestaat Sinterklaas weer voor mij. Datzelfde mechanisme zie ik bij tal van allerlei andere Nederlanders, jong en oud. Het geloof is weer teruggekeerd.

Ik beperk me dezer dagen dan ook tot het Sinterklaasjournaal en laat het echte journaal voor wat het is.
Want het is veel leuker en veiliger toeven bij Dieuwertje. Bij Dieuwertje, met haar kinderlijk enthousiasme (her)ken mijn eigen land weer.

In haar journaal dringen geen verontrustende berichten uit de grote mensenwereld door. Er gaat heel veel mis. Pieten die ruzie maken, de stoomboot die kapot is en misschien niet op tijd kan aankomen, de schimmel die een koliek heeft, Sinterklaas die zich, omdat hij zo moe is van de reis, verslaapt.

De paniek is groot, maar het loopt uiteindelijk allemaal goed af. Sinterklaas en zijn Pietencorps klaren hun megaklus.

Gezelligheid ten top met een puzzel!

Ben je op zoek naar een bijzonder cadeau voor de feestdagen?

Wordt het niet eens tijd om met het gezin iets met elkaar te doen?

Even weg met die iPad, de tv uit... het is tijd voor gezelligheid. Zeker nu het zo guur en koud buiten is.

 

De kaarsen kunnen worden aangestoken met wat lekkers te drinken en hoppa, gezellig met z’n allen aan een puzzel. Puzzels zijn leuke, leerzame en betaalbare Sinterklaas en/of Kerstcadeautjes voor het hele gezin.

Maar ook voor als je alleen woont en voor de eenzame ouderen onder ons. Het worden immers lange avonden. En altijd maar vroeg je bed in is ook niet alles.

Daarbij als je je (klein)kinderen op visite krijgt of als ze nog thuis wonen, voorkom dan dat ze niet de hele tijd met de mobiel zitten te appen en je alleen hun kruin ziet, maar zorg dat je gezelligheid te bieden hebt.

Ja, het is best lastig want je moet extra je best doen om aandacht te krijgen en te behouden. Dat geldt niet alleen voor de opa’s en oma’s onder ons maar zeker ook voor de ouders.

Probeer het dus eens met een puzzel… Wij hebben een selectie gemaakt die leuk zijn om cadeau te geven.

Schmidt Puzzel: Thomas Kinkade
Maanlicht In De Winter
€9,99
Ravensburger Arctische wolven
Puzzel - 1000 stukjes
€14,95
Anton Pieck Koets Op De Brug
Puzzel - 1000 stukjes
€14,99
Jumbo Puzzle & Roll - Puzzelmat
500 tot 1500 Stukjes
€14,99
Disney Frozen - Kinderpuzzel
100 Stukjes
€11,99
Ravensburger Big Five
Puzzel - 1000 stukjes
€13,99

 

Het verschil tussen meisjes en jongens

Het gebeurde in een Intercity trein naar Amsterdam.

Een moeder had zich daar breeduit voor een lange reis naar Den Helder geïnstalleerd met een zoon van een jaar of negen en een dochter.

De kinderen zaten tegenover elkaar aan het raam. De moeder naast de dochter.

 


De zoon had in een mum van tijd het hele grondgebied geannexeerd. Stoel naast hem, het tafeltje bij het raam. Daar vond een velslag plaats: soldaatjes, tankjes, ze werden uit een volle tas keurig in het gelid geplaatst en vervolgens strijdbaar omver geworpen.

De dochter had op haar knietjes een Barbie die ze ook vasthield. Ze tilde de benen van Barbie, in wisselende balletstanden, borstelde dromerig haar haar, frutselde aan de kleren, liet haar weer dansen.

Terwijl haar broertje luidruchtig verwikkeld was in een gevecht, waarbij hij zichzelf de rol van opperbevelhebber der strijdkrachten had toebedeeld, was haar wereld er een van stil, naar binnengekeerd dromen en speelde op twintig vierkante centimeter. Moeder las de Libelle.

Ik dacht aan mijn eigen inspanningen. Hamer, zaag, constructiespeelgoed. Goed voor de ruimtelijke oriëntatie van meisjes. Een blokkenwagen in plaats van een poppenwagen.

Maar mijn oudste bleek een echte poppenkind en tenslotte kreeg ze vier jaar oud toch haar poppenwagen van oma. Ik keek met zeer gemengde gevoelens naar mijn dolgelukkige dochter. Ze had veertien poppen in alle soorten en maten.

De ander heeft, net zoals ik, nooit met poppen gespeeld. Ze had een beer en een pluche hond. Het was een wild meisje. ‘Zou u niet eens voetbalschoenen voor uw zoon kopen’, adviseerde de schoenmaker ooit, toen ik haar schoenen voor een intensieve behandeling aanbood.

Ik durfde niet eens te zeggen dat dit veroorzaakt werd door haar manier van lopen en bewegen. Wat maakt het uit? Zijn jongens jongens en meisjes meisjes?

Ik denk dat de natuur resistenter is tegen roldoorbreking dan feministische opvattingen. Tegelijkertijd ben ik erop tegen dat jongens op een hoop met elkaar worden gegooid en meisjes ook.

In termen van ontplooiingskansen zal dan altijd het meisjesachtige jongetje en het jongensachtige meisje teveel roldwang op zijn of haar pad vinden.

Bovendien vind ik de conclusie: jongens zijn jongens en meisjes nu eenmaal meisjes, die je tegenwoordig nog al eens uit monden van ouders kunt optekenen, toch wel voor discussie vatbaar.

Zeker als ouders daar een vrijbrief aan ontlenen om hun dochter weer uit te dossen als een mini-vrouwtje vol frutsels en gelakte nageltjes, die naar balletles gestuurd wordt en zich met moeder zorgen maakt over het huishouden, terwijl de zoon oorlog voert op de computer, op judo gaat en zich vrijelijk mag ontwikkelen als vlekkenkampioen.

Onderzoek toont aan dat ouders zelf een duidelijk voorbeeld moeten stellen en dat veel rolgedrag kinderen wordt doorgegeven zonder dat zij het in de gaten hebben. Meisjes moeten in het algemeen veel meer meehelpen in het huishouden dan jongens.

Ook blijkt dat  meisjes aan tafel vaak minder tijd krijgen om hun verhaal te doen, ze vaker worden onderbroken of niet geloofd worden en ook meer worden tegengesproken dan jongens. Hetzelfde mechanisme is in de klassen op school te zien.

Kinderen van ouders die een redelijk geëmancipeerde huishouding voeren, zijn wel degelijk minder traditioneel in hun denken en doen dan kinderen van wie de ouders volgens het traditionele rollenpatroon volgen.

Kortom: meisjes zijn meisjes, maar er is door allerlei variaties die gevoed worden door opvoeding en omgeving wel degelijk diversiteit in. Variërend van poppenmoeder en prinsesje tot wildebras.

Zoals Pippi Langkous.

Het liefdesleven van een kind tot volwassene

Wat is het toch heerlijk als je denkt aan je eerste grote liefde.

Vaak speelt zich dit al af op de basisschool.

Maar hoe verloopt de fase van het liefdesleven van een kind naar volwassenheid nu werkelijk.

 

Voorkeuren

Als kleuter spelen we eigenlijk met iedereen ongeacht leeftijd of geslacht. Gaan we later naar de basisschool dan neemt de voorkeur voor het eigen geslacht toe.

Het andere geslacht wordt vaak als dom en stom of truttig bestempeld. Deze voorkeur is erg belangrijk voor de ontwikkeling van onze eigen identiteit. Vriendschappen met het eigen geslacht laten ons beseffen wie we zijn en wij kunnen ons ook spiegelen hieraan, zodat wij weten waartoe wij behoren.

Jongens en meisjes spelen dan ook niet vaak met elkaar, maar er zijn wel rituelen om met elkaar in contact te komen, zoals langs een groepje meisjes lopen en iemand een duwtje geven. De grenzen worden opgezocht en onderscheid tussen jongen en meisje wordt hiermee benadrukt.

Verandering

Na de schoolovergang naar het middelbaar onderwijs, rond de leeftijd van 11-13 jaar, begint het sociale gedrag te veranderen en beginnen jongens en meisjes naar elkaar toe te trekken. Ze spreken met elkaar af op openbare plekken, maar wel altijd onder bescherming van anderen.

Deze fase wordt dan ook wel de eerste romantische fase genoemd. Gevoelens van verliefdheid zijn aanwezig, maar vaak speelt zich dit af in een fantasiewereld.

Er wordt al wel met elkaar gecommuniceerd via mail of sms, maar echte ontmoetingen vinden niet plaats.

Voortdurende verliefdheden zijn dan ook doodnormaal, maar nog erg onrealistisch. Relaties kunnen ontstaan, maar zijn nog van korte duur en met weinig diepgang.

Paartjes vormen

Iets later begint dan de meer duurzame relatie. Jongeren gaan in groepjes met elkaar uit en langzamerhand ontstaan er paartjes.

De uiteindelijk gevormde paartjes gaan vervolgens ook alleen op stap en dan is het moment daar dat relaties een andere betekenis gaan vormen en de specifieke persoonlijkheid van de ander ook een grote rol gaat meespelen. We krijgen verkering en een relatie met een ander.

Relaties

Tussen 16 en 18 jaar bereiken we de fase waarin in volwassenheidstermen gesproken kan worden van een relatie. Kenmerkend van deze fase is het idealistische beeld dat er tussen beiden heerst.

Beiden zien elkaar als het beste en mooiste wat er op deze aardbol rondloopt. Weinig ruzies of deze worden weggewuifd en de relaties beginnen langer te duren, maar ook de pijn van een breuk wordt pijnlijker omdat de persoonlijke waardering sterker wordt.

Bepaalde relatie-eigenschappen zijn al aantoonbaar van een volwassen relatie, zoals het afwegen of beslissen of de relatie wel echt de moeite waard is.

Oplossingen worden gezocht voor conflicten en naarmate we ouder worden, proberen we zelf gevormde argumenten te vinden om compromissen te sluiten.

Generalisaties bestaan echter niet, aangezien mensen soms erg onevenwichtige relaties hebben, maar zolang men daar tevreden mee is, kan een relatie goed functioneren en lang duren.

'Volwassenheidsfase'

Er is geen blauwdruk waar wij aan moeten voldoen en ook geen leeftijd waarop de 'volwassenheidsfase' in relaties wordt bereikt. Voor ieder individu is dit anders.

Sommige paren zijn zeer volwassen aan het eind van de middelbare school, terwijl anderen de volwassen status op hun dertigste nog niet bereikt hebben.

Maar het blijft heerlijk te denken aan je eerste grote liefde en kus en de heerlijke gevoelens die daarmee gepaard gingen.

Bron: interview Professor Dr. Inge Seiffge-Krenke, directeur van ontwikkelings-psychologie aan de Universiteit van Mainz.

Drie generatie huis

Het leek mijn man en mij wel wat: inwonen bij een van onze kinderen.

Wij zouden dan meebetalen aan een groot huis waarin we een eigen appartement zouden gaan bewonen.

 

Dat zou ons in staat stellen de deur veilig en makkelijk achter ons dicht te gooien als wij, eenmaal met pensioen, wat meer zouden gaan reizen. En wij op onze beurt zouden de typische hand- en spandiensten van vitale grootouders kunnen verrichten die ook de drukke dagindeling van onze kinderen zouden verlichten.

Zoals grasmaaien of de tuin een beurt geven, oppassen, boodschappen doen, een keertje  koken. Mocht de ouderdom te zijner tijd met gebreken komen, dan zouden we ook op ze kunnen terugvallen. Eenrichtingsverkeer hoeft dat niet te worden. Er valt altijd wel iets te doen.

De voordelen van het wonen met drie generaties onder één dak of vlak bij elkaar in de buurt, zijn opnieuw ontdekt. De nieuwe ouderen zoeken naar andere woonvormen waar zij op hun eigen voorwaarden, vrij en blij, oud kunnen worden.

Dat kan bijvoorbeeld door groepswonen in een fabriek, boerderij of klooster, met familie, kennissen of leeftijdsgenoten. Met behoud van privacy maar met gebruik van de ‘horizontale’ solidariteit. Drie generaties met verschillende leeftijden en levensfasen die voor elkaar zorgen.

Nu de verzorgingsstaat afbrokkelt, wordt solidariteit tussen de generaties opeens weer belangrijk,
zelfs onmisbaar. We zullen het steeds meer van onze familie en buren moeten hebben.

Een ‘kangoeroehuis’

Onlangs lanceerde ik in de familiekring het idee van een ‘kangoeroehuis’ tijdens een moment waarop iedereen de voordelen van die situatie daadwerkelijk kon proeven: ze zaten aan mijn tafel zichtbaar te genieten van mijn kookkunst.

De 2 schoonzoons deden hun uiterste best zo neutraal mogelijk te kijken toen ik een en ander had toegelicht. De ene dochter nam een grote hap, hoefde ze even niets te zeggen. De ander vroeg verschrikt of ik dit echt meende. Ik knikte en deed uitvoerig verslag van een krantenartikel dat ik had gelezen over een drie  generatie huishouding. 

Ieder zijn eigen woongedeelte, duidelijk afspraken over de taakverdeling en voor de rest veel gezelligheid voor jong en oud. Terwijl het ook nog een stuk goedkoper zou zijn. Niet ieder gezin zou nog twee auto’s nodig hebben, één wasmachine, een droger, één grasmaaimachine.

In Duitsland en Italië is dat heel normaal. De huizen zijn daarop berekend. Maar de uitwerking daarvan in ons land is er nooit van gekomen. Uiteindelijk hebben we ieder jaar aan het Comomeer een generatie huis  met drie etages waar ieder zijn eigen privacy kan hebben.

Iedere zomer is er een uitgebreide vakantiereünie; wij, de twee dochters en schoonzoons, zeven kleinkinderen en twee honden. Het verblijf daar heeft mij duidelijk gemaakt dat dit ontzettend leuk is, we er allemaal echt naar toeleven, maar dat zoiets het hele jaar door toch wel behoorlijk vermoeiend en veeleisend zou zijn.
Voor alle betrokken partijen.

Een pop die écht kan praten!

Ook al hebben games en spelcomputers duidelijk hun intrede gedaan op de verlanglijstjes voor verjaardagen, Sinterklaas en Kerst, voor veel meisjes blijft een pop een zeer gewild cadeau. 

Met lange haren om te borstelen en mooie kleren om aan te trekken.

 

Met pop Cayla kunnen kleine poppenmoeders niet alleen urenlang aan de slag met mooie kapsels en outfits,
ze kunnen bovendien écht samen met haar spelen.

Dankzij de ingebouwde spraakherkennings-software kan Cayla antwoord geven op vragen, spelletjes spelen en zelfs samen rekensommetjes oefenen. Het perfecte cadeau voor de feestdagen!

Ook kan Cayla echt antwoord geven op de vragen die een kind aan haar stelt. Zo kunnen ze samen praten over hun favoriete hobby’s, dieren en kleuren, maar ook over het weer of wetenswaardigheden over allerlei steden en landen.

Cayla vertelt de mooiste verhalen en kan bovendien heel goed rekenen. Ze speelt graag spelletjes,
zoals Boter, Kaas en Eieren of Memory. Ook heeft ze diverse fotoalbums waar ze graag van alles over vertelt, bijvoorbeeld over haar bezoek aan de dierentuin of de kermis.

Veilig internetgebruik

Cayla maakt gebruik van bluetooth en wordt aangestuurd door middel van een (gratis) app op je smartphone of tablet, verkrijgbaar voor zowel IOS als Android. Een deel van de activiteiten met Cayla kan echter prima offline plaatsvinden, zoals samen kletsen, een spelletje met haar spelen of samen foto’s bekijken.

Andere activiteiten

Wanneer je haar een gerichte vraag wilt stellen of een rekensom wilt laten oplossen, dan vereit dat een internetverbinding via een smartphone of tablet. Dankzij speciale internetsoftware wordt de gesproken tekst omgezet zodat Cayla begrijpt wat er wordt gevraagd en een passend antwoord kan geven.

Daarbij wordt gebruikgemaakt van Google SafeSearch technologie, zodat woorden en content die als ongepast kunnen worden beschouwd, worden geblokkeerd. Bovendien kunnen ouders naar wens extra woorden of zinnen aan deze lijst toevoegen.

Mocht een dergelijk ongepast woord toch een keer ter sprake komen, dan zal Cayla het kind naar haar ouders verwijzen of aangeven dat ze niet begrijpt wat er bedoeld wordt en voorstellen om het ergens anders over te hebben.

Zo zijn ouders er zeker van dat de twee nieuwe beste vriendinnen ook écht gezellig samen spelen.

Cayla - Een pop die echt kan praten hier te koop
 

 

Het witte poeder wint

‘Mevrouw, mag ik u iets vragen'?

Was die vraag eigenlijk voor mij bedoeld, dacht ik toen ik al voorbij gelopen was.

Volledig in gedachten verzonken, beende ik richting supermarkt. Iets waar ik een bloedhekel aan heb... boodschappen doen.

 


Ik stond stil en draaide me om. Twee jonge mannen zaten op een muurtje, allebei een blikje bier naast zich. ‘Sorry, vroegen jullie iets aan mij,’ vroeg ik. ‘Ja, ik', zei de grootste van de twee en begon te blozen.

Hij was vrij fors van postuur, had rossig, sprietig haar en sproeten. De dikke gebreide trui met ijspegelfiguren maakte hem nog vierkanter. Daarna zweeg hij. Hij keek me aan als een stout jongetje van vijf dat net iets kwajongensachtigs had gedaan. Ik wachtte.

Ondertussen keek ik naar zijn buurman. Een graatmagere jongen zonder tanden met een groezelig petje op.
Hij staarde in het niets.

‘Zal ik iets voor jullie meenemen uit de winkel,’ begon ik zelf maar. Ze keken tegelijk op, glunderende gezichten. Alsof ik ze net had verteld dat ze elk duizend euro hadden gewonnen.

Ik liep door en riep dat ik twee biertjes voor ze mee zou nemen. ‘Nee, nee'! riep de vierkante jongen. Hij sprong van het muurtje en snelde naar mij toe. Hij keek schichtig van links naar rechts. ‘U moet nu niet boos worden hoor'.

Ik keek in een paar zachte blauwe ogen, omringd door randen van verdriet. ‘Maar wilt u waspoeder voor mij kopen in plaats van bier, ik heb iets nodig om mijn trui te wassen'.

Om nog wat kracht bij zijn woorden te zetten, plukte hij zenuwachtig aan de ijspegelfiguren. Hij keek schuldig als een puppy dat net de nieuwe bank heeft verwoest.

Ze zaten nog net zo op het muurtje op mijn terugweg. Ik kwam dichterbij en zag het wantrouwen. Beschadiging. Jaren van verloren gegaan vertrouwen.

Ik zette de tas naast ze neer, haalde er een fles wasmiddel uit en gaf het aan de trui jongen. Hij keek van mij naar de fles, bestudeerde de tekst en begon te lachen, hard, heel hard.

Daarna maakte hij een rondedansje voor ons. Vervolgens kreeg iedereen die langsliep persoonlijk te horen dat ik een heilige ben.

Ik gaf ze elk nog een blikje bier en een zak nootjes. Ze waren stil. De trui jongen bedankte mij twintig keer, opende zijn armen maar bleef op afstand, liet mij de keus.

Hij zou het snappen als ik hem geen knuffel zou geven. Ik omhelsde hem. We zijn allebei mens.

Wat ik zo bijzonder vind aan zwanger zijn op latere leeftijd

Een heel speciaal persoon verwoordde het ooit heel mooi: 'Er is niets gewoner dan een zwangerschap, maar er is tegelijkertijd ook niets specialer dan zwanger zijn'.

Laten we wel wezen. Je weet niet precies hoe het voelt totdat je het zelf meemaakt.

 

En eerlijk gezegd had ik niet meer gedacht het ooit mee te mogen maken. Ik zie het als iets prachtigs. Dierbaar. Heel bijzonder. Ik ben ontzettend dankbaar.

Denkhoofd

Van tevoren denk je natuurlijk best wel eens na. Zou het überhaupt lukken? Hoe verandert je leven met een kind? Hoe ga je jouw leven indelen? Hoe pak je het aan met de combinatie werk en moederschap?

Maar waar je eigenlijk niet echt over nadenkt, is hoe het daadwerkelijk voelt om zwanger te zijn. Je verliest jezelf al snel in je hoofd. In lijstjes. Denkend aan het verhogen van het bed, kopen van een ledikantje, matrasje, autostoeltje en dat soort materiële zaken.

Minder denken, meer voelen

Maar hoe voél je jezelf dan? Hoe voelt het om een levend wezentje in je hebben. Wat in je groeit. Wat je nu eigenlijk al verzorgt. Door gezond te eten. Goed te drinken. Eigenlijk door jezelf en indirect je baby goed te verzorgen? Daar heb ik mij van tevoren helemaal niet in verdiept. Hoe het voelt? Als heel bijzonder.

Some things just happen

Het overkomt je gewoon. Ik weet nog goed dat ik in eerste instantie niet kon geloven dat ik écht zwanger was. Ik zag de test voor mij en ik voélde dat het waar was. Maar mijn denkhoofd werkte totaal niet mee. 'Kan niet. Op deze leeftjid? Vast een foutje. Geen goede test.'

Nadat ik met de huisarts had gebeld, had ik nog steeds mijn reserves. Pas toen ik uiteindelijk de eerste echo zag, kwamen mijn denkhoofd en gevoel dicht, heel dicht bij elkaar. Ik kan het niet anders uitleggen dat vanaf dat moment.

Het moment dat het ‘officieel en ontegenzeggelijk waar’ was. Ik het zeker wist. Ik was zwanger. En dolgelukkig.

Mindset

Je hele mindset verandert. Waar je van tevoren nog denkt: gaat het mis, dan is het niet anders, hoop je nu met heel je hart dat het wél goed gaat. Dit is namelijk jouw (ok, jullie) kindje. Hoe minuscuul ze ook in het beginstadium nog is.

Ik wist en voelde: dit is mijn kindje en ik ga als een leeuw voor haar vechten. Op het moment dat ik een kleine bloeding had na een aantal weken was er dan ook zoveel intens verdriet. En tegelijkertijd ook zoveel rust.
Ik ging er gewoon volledig voor.

Waar ik normaal gesproken het glas eerder als halfleeg zag, was het nu ineens halfvol. Bijzonder, hoe je manier van denken kan veranderen.

Je lichaam verandert mee

Los van het gevoel verandert je lichaam ook mee. Je houdt meer vocht vast. Je buik groeit. Maar ook: je straalt (ik dan). Je haar wordt dikker en glanzender. Je evenwicht is even wat minder. In die negen maanden is er een wirwar van emoties door mij heen geschoten.

Het heeft te maken met hormonen. Met angst. Met geluk. Voor mijzelf was het niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Er zijn hele moeilijke momenten geweest. Maar wat zeker overheerst is het gevoel van oprecht geluk.

Wat is het bijzonder om zwanger te zijn en wat een voorrecht dat ik dit heb mogen meemaken.

Zwanger zijn. Vond of vind jij het ook zo bijzonder?

Tot de volgende keer!
Rory Blokzijl
40envoorheteerstmoeder

Gescheiden ouders en co-ouderschap

Als je gescheiden bent en kinderen hebt, zijn er veel mogelijkheden qua omgangsregeling,
bijvoorbeeld co-ouderschap.

Vergeet nooit in het belang van het kind te denken.

 

Ik heb een zoon van 9 en ben ruim 8 jaar geleden gescheiden van de vader van mijn zoon. Het was een heel moeilijk tijd. Ik kom uit het westen en ben verhuisd voor de liefde naar het diepe zuiden. 

In eerste instantie wilde ik na de scheiding terug naar het westen met mijn zoon. Ik kon alleen maar kijken naar wat ik niet had.

Ik heb heel veel verdriet gehad en wilde alleen maar terug naar mijn geboorteplaats, waar het allemaal heel fijn was. Maar daar was het niet meer hetzelfde als 10 jaar geleden.

Verhuizen of blijven

Uiteindelijk wilde ik toch weg. Eerst heb ik het voorgelegd aan de vader van mijn zoon. Die heeft mijn ogen geopend. Hij zei: 'Als jij teruggaat naar het westen betekent het niet dat je ons kind als vanzelfsprekend kan meenemen'.

Hij wilde ook graag zijn zoon zien opgroeien en bij hem zijn. Maar als je hier echt ongelukkig bent en je wilt terug, dan ga ik ook verhuizen naar het westen. Dan kan ik bij mijn kind zijn.

Verdeling

Dat heeft mij zo geraakt en het kwartje was gevallen. Ik blijf hier, ons kind is hier geboren. Hij zit in het zuiden bij de opvang en hij heeft een hele goede lieve vader. Wie ben ik om zomaar te vertrekken. We hadden al co-ouderschap en nu nog steeds.

Van vrijdag tot vrijdag is mijn zoon bij mij en de andere week bij zijn vader. Dat gaat 8 jaar lang nog steeds heel goed. Ik vraag vaak aan mijn zoon hoe hij dit vindt.

Hij vindt het fijn. Soms heeft hij het moeilijk want dan mist hij zijn kleine zusje (mijn ex heeft inmiddels een nieuwe vrouw in zijn leven), die bijna 2 jaar is. Dat is zo schattig, die 2 zijn zo gek op elkaar. Heerlijk om te zien.

Situatie

Mijn zoon heeft natuurlijk 2 huizen en er zijn 2 verschillende gezinssiuaties. Wij zijn met z'n 2-tjes en bij zijn vader is het: vader, moeder (stiefmoeder noemt hij de vrouw van zijn vader) en een zusje, dus een echt gezin.

De vrouw van mijn ex is een heel lieve vrouw. Zij heeft helemaal gekozen voor ons kind en mijn zoon is heel erg gek op haar.

Zoals ik al zei, kon ik in het verleden alleen maar kijken wat ik NIET had. Inmiddels heb ik in de 8 jaar dat ik in het zuiden woon een leuke baan, lieve vrienden, een leuk huis en zoveel meer.

En natuurlijk heb ik een heerlijk kind en mijn kind heeft een vader die in de buurt woont.

Consequenties

Ik kom zelf ook uit een gezin van gescheiden ouders, die alleen maar ruzie maakten, zelfs nadat ze uit elkaar waren. Ik dacht nee, wat ik heb meegemaakt wil ik dit kind niet aandoen. Het is al erg genoeg dat zijn ouders niet bij elkaar zijn. 

Als ik besluit te vertrekken met mijn zoon, dan heeft dat grote gevolgen voor mijn ex en mijn zoon. Ik ben nu heel blij dat ik ben gebleven en heb de situatie van de andere kant bekeken. Het gaat niet alleen om mij,
het gaat om mijn zoon. Die moet het goed hebben.

En let op als ik niet goed in mijn vel zit, dat heeft hij dit gelijk door. Kinderen zijn zo gevoelig en krijgen meer mee dan wij allemaal bij elkaar bedenken.

Privacy

Mijn zoon komt na een week bij zijn vader te zijn geweest met allerlei verhalen, vaak verhalen die ik echt niet hoef te weten. Maar dat geeft helemaal niet, dat doet hij ook van mij naar zijn vader toe. Ik geef hem het gevoel dat hij alles mag zeggen, geen taboe voor mij.

Ik creëer geen situatie dat ik zijn vader negatief afschilder of andersom. Ik geef hem juist door dat hij een super lieve vader heeft en dat is ook echt zo.

Wij ouders hebben ondanks dat we uit elkaar zijn respect voor elkaar. Wij doen alles voor ons kind!

Geschreven door Claudia Weening

Geef bijtijds seksuele voorlichting

Kinderen hebben op alle leeftijden seksuele gevoelens en zijn daar nieuwsgierig naar.

Ze begrijpen op hele jonge leeftijd niet dat broertje een piemeltje heeft en zusje niet.

Het is de taak van de ouders om hier voorlichting in te geven.

 

Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn om voorlichting te geven, gebaseerd op het ontwikkelingsniveau. 

Op welke leeftijd vertel je kinderen wat?

  • Kinderen van 0 - 3 jaar: Aan de hand van aanwijsspelletjes kun je aangeven hoe het eigen lichaam eruit ziet. Ook de geslachtsdelen. Maar let goed op welke woorden je gebruikt.
  • Kinderen van 4 - 6 jaar: Dit is de leeftijdscategorie waarin je uitlegt waarom jongetjes anders zijn dan meisjes.
  • Kinderen van 7 - 9 jaar: Praat met ze over verliefdheid en zoenen. Op scholen en verschillende andere plekken beginnen ze al informatie op te doen dus praat over dit onderwerp. Ook over de geslachtsorganen.
  • Kinderen van 9 - 12 jaar: Op deze leeftijd kunnen meisjes al beginnen te menstrueren en jongens kunnen hun eerste zaadlozing al hebben gehad. Zorg dat ze hiervoor al geïnformeerd zijn.
     

Informatie voor alle leeftijden

  • Zorg ervoor dat seks en seksualiteit gedurende de hele opvoeding bespreekbaar is. Begin ze op een zo jong mogelijke leeftijd voor te bereiden en wacht niet tot ze naar de middelbare school gaan. Jongere kinderen staan meer open voor praten over seks omdat het nog ver van hen afstaat.
  • Probeer de gesprekken zo luchtig en spontaan mogelijk te houden, doe dit tijdens spontane aanleidingen.
  • Praat op het niveau van het kind maar geef niet gelijk alle informatie.
  • Leer je kind ‘nee’ zeggen. Geef grenzen en regels aan.
  • Kinderen leren veel van het zien van een liefdevolle relatie tussen de ouders. Maar vrijen in bijzijn van een kind is af te raden. Bespreek ook geen seksuele problemen in aanwezigheid van een kind.
  • Bespreek seks die wordt vertoond in videoclips, films en op internet.
  • Wijs je kind op de nadelen van social media en andere chatsites. Niet iedereen is wie hij/zij lijkt te zijn en grenzen worden makkelijk overschreden.
     

Boeken: Klik op de foto of omschrijving om een boek te bestellen.

Voor kinderen van 7 tot 10 jaar Is zoenen ook seks? Kunnen papa's ook kindjes krijgen?

 

Kind van gescheiden ouders? Je bent geen uitzondering meer!

In tegenstelling tot enkele decennia geleden,
is scheiden een geaccepteerd fenomeen in onze maatschappij.

Naar schatting zeventigduizend thuiswonende kinderen maken per jaar een scheiding van de ouders mee.

 

Een kind van gescheiden ouders zijn, is dus geen uitzondering meer maar dat maakt het niet minder ernstig.
De afgelopen decennia is een toename ontstaan van depressiviteit bij scheidingskinderen en een afname van welbevinden binnen deze groep.

Maar liefst veertig procent van deze kinderen verliest uiteindelijk deels of volledig contact met een van de ouders.

Met name de periode rondom het uiteenvallen van een gezin is voor de betrokken kinderen moeilijk.
Ouderlijke conflicten hebben altijd negatieve gevolgen voor een kind. Het totale scheidingsproces is voor kinderen niet alleen een onzekere periode, maar ook een periode waar een groot beroep wordt gedaan op hun loyaliteitsgevoel.

Bewust en onbewust gedrag van ouders tijdens hun eigen scheidingsproces heeft grote invloed op hun functioneren in deze kwetsbare periode. Dit geldt overigens niet alleen voor kinderen die betrokken zijn bij zogenaamde vechtscheidingen.

Ook bij scheidingen die met minder problemen gepaard gaan, vertonen kinderen altijd reactie. Soms direct, maar veel vaker ver na de scheiding. De negatieve gevolgen gelden zelfs voor de allerjongsten, van wie jaren lang is gedacht dat ze weinig of geen problemen van een scheiding konden ondervinden.

In de jeugd, puberteit of zelfs in het volwassen leven kunnen kinderen van gescheiden ouders aan blijven lopen tegen onverwerkte scheidingsproblematiek die invloed blijft hebben op hun dagelijks functioneren.

Dit kan bijvoorbeeld leiden tot een lager opleidingsniveau, minder inkomen, meer internaliserende problemen, minder contact met ouders en in het latere leven een verhoogd scheidingsrisico.

Dan spreken we nog niet eens over de gevolgen voor kinderen die al vóór de scheiding een aangeboren gedrags- of leerstoornis hadden. Deze kwetsbare groep verdient extra aandacht tijdens het scheidingsproces.

Waarom is goede begeleiding van belang?

Kinderen die in een vroeg stadium van de scheiding gerichte professionele ondersteuning en begeleiding krijgen, blijken na onderzoek van de Universiteit van Utrecht in de toekomst significant minder problemen te ervaren.

Ze presteren beter op school en vertonen minder gedragsproblematiek dan kinderen die geen ondersteuning hebben gekregen. Het is daarbij van belang dat ook ouders in het proces worden betrokken.

Het welzijn van het scheidingskind moet voor de ouders centraal staan. De aanleiding of schuldvraag is voor het kind ook van ondergeschikt belang. Het zelf-oplossend handelen en het zoeken naar handvatten om met hun problemen te dealen moet worden gestimuleerd.

Kinderen moeten leren praten over de emotionele en praktische problemen waar zij tegenaan lopen.
Het stimuleren van hun zelfvertrouwen is hierbij essentieel.

Samen met de ouders en het kind moet worden gestreefd naar structureel goed contact tussen het kind en beide ouders.

'Je blijft tenslotte altijd samen ouder en samen verantwoordelijk voor het welzijn van je kind'.

    

Ervaringen met op latere leeftijd vader zijn

Ervaringen van een vader op latere leeftijd?
Ja, dat klopt! Ik schrijf natuurlijk niet alleen voor moeders, dochters, vrouwen of meisjes.

Nee, ik schrijf voor alle geïnteresseerden, dus ook voor vaders en/of mannen.

 

Dit lijkt mij juist typisch een onderwerp wat veel mensen aanspreekt. Hoe voelt het om op latere leeftijd vader te worden? Vader te zijn? Wat gebeurt er met jou, je leven, je werk, je omgeving, je relatie? Ik kan je vertellen (mijn man zal het beamen): heel veel.

1. Allereerst. Jullie proberen samen een kind te krijgen

Je vrouw zwanger. Niet per definitie een van de makkelijkste dingen om voor elkaar te krijgen. Het kan wel, maar het hoeft niet altijd zomaar te lukken. En in dat laatste geval brengt het behoorlijk wat spanningen met zich mee. Helemaal als je daardoor in de medische molen belandt.

Ook als dit niet zo is, het is nogal wat. Daar hoef je niet veertig(plus) voor te zijn.

2. Ze is zwanger en dan?

Heb je even? Dan verandert er een heleboel in je leven. De hormoonhuishouding van je partner verandert dusdanig dat bepaalde karaktertrekjes iets uitvergroot worden (ik spreek uit eigen ervaring 'kuch'). Het huis moet op orde. Nesteldrang. Bepaalde dingen moeten gebeuren, maar dan wel nu en direct.

3. Kun je je voorbereiden op het ‘vader worden’?

Já, roepen de bladen en sommige boeken. Nee, zeg ik zelf. Je kunt je onmogelijk voorbereiden op zoiets moois, prachtigs en veelomvattends als vader (of moeder) worden. Vader word je niet, dat ben je wordt er wel eens gezegd. We hebben het er natuurlijk wel eens over gehad.

De wens om vader te worden was heel erg groot. Dat het toch nog uit heeft mogen komen, is een prachtig geschenk. Maar dat je leven op zijn kop zou komen te staan? Dat had hij nooit verwacht.

4. Het eerste jaar, ‘overleven’ maar

Letterlijk. Dit geldt voor de moeder, maar óók voor de vader. Ook zijn nachten zijn ultiem kort (tenzij hij ervoor kiest om in een andere kamer te slapen, maar dan nog). Zijn verantwoordelijkheidsgevoel is enorm.

Je hebt niet alleen te maken met huilbuien van de pasgeborene, maar als je mazzel hebt ook nog met die van de moeder (tja). Je werk gaat door. Je moet gewoon nog hetzelfde blijven presteren (of meer). Ga er maar aan staan.

5. Slapen is het nieuwe seksen

Je kunt er kort of lang over praten. Het is zoals het is. Leuk hoor al die verhalen in de bladen dat het kind doorslaapt vanaf 3 weken (of niet). Dat het seksleven weer begint na een paar dagen (ja hoor, het zal wel).
Dat je zin moet ‘maken’. Uhuh. Vast.

Ik kan je vertellen... in de eerste paar maanden, nou nee. Natuurlijk is het wel van belang dat je uiteindelijk weer elkaar gaat vinden. (Voor moeders: lees het nieuwe boek van Elsbeth Teeling ‘Love Mama’ eens. Daar staat dit allemaal superleuk beschreven. Boek staat bovenaan mijn wishlist).

6. Schat, ik ben even weg

Nope. Dat is niet zo makkelijk meer. Alles in overleg. Voor alles een agenda erbij. Met zijn drietjes weg? Geregel. Alleen weg? Idem. Een probleem? Nee hoor. Maar wel realiteit. In een seconde spontaan beslissen om de deur uit te rennen is er niet meer bij.

Met zijn tweetjes erop uit willen? Een weekendje weg? Hartstikke leuk, maar als je vrouw er nog niet aan toe is (ja, ik heb het over mijzelf) dan neem je genoegen met avondjes uit.

7. Intens gelukkig zijn

Ook dat is vader zijn. Wakker worden en denken aan de lach van die kleine. Samen naar de speeltuin gaan.
Haar dingen leren die mama niet durft te leren. Héél hoog schommelen. Van de kleinste naar de hoogste glijbaan. Haar leren klimmen en klauteren. Genieten van haar kleine stemmetje als ze 'hi papa' zegt.

8. Alle vaders voelen zich jong, toch?

Ja, maar dit hebben alle ‘nieuwe’ vaders. Wat is er nu zo specifiek anders aan om op latere leeftijd vader te zijn? Ik denk toch dat het verwachtingspatroon anders is dan bij vaders van in de twintig. Je hebt lang(er) moeten wachten en kijkt er enorm naar uit. Plus ik heb het gevoel dat je als ‘oudere’ vader inmiddels in een fase bent aanbeland waarin er meer ruimte is voor ‘de ander’ en minder voor ‘het ego’.

Mijn meest dierbare herinnering is Huib’s reactie. Toen ik op de operatietafel lag (ruggenprik) en Mila letterlijk uit mij werd getrokken, was het eerste wat ik hoorde zijn emotionele uitroep: 'Oh, ooooooh, ze is er'! Zo mooi!

Vader zijn, wat is volgens jou het mooiste hieraan?

Tot de volgende keer,
Rory Blokzijl
www.40envoorheteerstmoeder.nl

 

Moeder-dochter ervaring met anorexia nervosa

In 2009 verscheen een indrukwekkende documentaire over een aantal meisjes die streden tegen de ziekte anorexia nervosa.

Samen met mijn moeder heb ik deze documentaire bekeken.

Na afloop bespraken wij wat we net hadden gezien. Ik kan me nog herinneren dat ik zei: 'Dat gebeurt mij nooit'!

 

In 2010 kreeg ik toch te maken met anorexia. Hoewel ik altijd onzeker en perfectionistisch ben geweest, namen deze eigenschappen het leven langzaam van mij over. Ik wilde constant de beste zijn, in alles. Maar de lat legde ik zo hoog, dat ik hoe dan ook faalde.

Niet eten werd een manier om met mijzelf om te gaan; het was een manier om alle gevoelens weg te nemen en tegelijkertijd goed, naar mijn idee perfect, te zijn in iets. Al jaren was ik ontevreden over mijn lichaam en probeerde ik zo nu en dan wat af te vallen.

Die pogingen vielen dikwijls in het water, maar deze keer was anders. Het gevoel dat het me lukte om een dag niet te eten, gaf mij zo’n kick dat het snel van kwaad tot erger ging. Binnen een paar weken had de stem in mijn hoofd het compleet van mij overgenomen.

Niet eten en hoe ik dat voor elkaar zou krijgen, waren gedachtes die mij vierentwintig uur per dag bezighielden. Mijn anorexia kwam voor mijn familie als een complete verrassing. Door mijn eerdere opmerkingen na afloop van de documentaire viel het kwartje pas extra laat bij mijn moeder.

'Ik was compleet op een dwaalspoor gebracht door het feit dat mijn dochter niet veel eerder had aangegeven de ziekte niet te snappen', aldus mijn moeder. In dit stuk willen wij beiden onze ervaringen delen over de zware tijd die volgde, in de hoop dat anderen die in deze positie zitten of terecht kunnen komen hier iets aan zullen hebben.

Luca (dochter)

De jaren die volgden, waren voor mij erg zwaar. Niet eten was in een vrij korte periode mijn verslaving geworden. Mijn dagen werden gedomineerd en bepaald door eten en vooral niet eten. Langzamerhand raakte ik geïsoleerd van de wereld om me heen en had ik nergens meer zin in.

Want leuke dingen doen betekende ook eten en als ik iets niet wilde, was dat het. Door het snelle gewichtsverlies kwam ik vrij snel in behandeling bij een kliniek in de buurt. Toen ik na een hele zware en emotionele rit weer op gezond gewicht was, was ik ervan overtuigd dat alles goed was.

'Ik ben beter,' riep ik tegen iedereen. Met die gedachte en vol goede moed verliet ik de kliniek. Niet veel later begon de eetstoornis de kop alweer op te steken. Dit keer in een andere vorm, namelijk extreem veel sporten.

De tijd die hierop volgde, heb ik als nog zwaarder ervaren. Doordat mijn gewicht niet erg laag was, zag niemand aan mij dat ik eigenlijk nog erg ziek was. Veel steun, therapie, tijd en een gelukkige samenkomst van andere omstandigheden hebben er bij mij uiteindelijk voor gezorgd dat ik op het juiste pad terecht kwam.

Het was iedere dag een strijd om mezelf van de anorexia te laten winnen, maar de beloning voor mijn overwinning, een gelukkig leven, zorgde en zorgt er nog steeds voor dat ik op dit pad weet te blijven.

Hoewel mijn eetstoornis altijd een deel van mijn leven zal blijven in de zin van een herinnering, kan ik nu met honderd procent zekerheid zeggen dat de stem die zolang in mijn hoofd heeft geleefd het nooit meer van mij over zal nemen.

Wilma (moeder)

Ook voor mij waren de jaren waarin mijn dochter ziek was erg zwaar. Ik stond zo machteloos, radeloos en dodelijk vermoeid toe te kijken hoe mijn eigen kind zich terugtrok in haar eigen wereld.

Een wereld waarin niet gegeten mocht worden, waar ze niet van het leven mocht genieten en waar ze vooral streng moet zijn voor zichzelf en moest luisteren naar die nare stem in haar hoofd.

De stem die blijkbaar vertelde dat ze er alleen toe deed wanneer ze zo min mogelijk zou eten, want alleen dan had ze goed gepresteerd.

De onbereikbaarheid van mijn eigen kind, het leven zoals zij het voor zich zag en waarin ik niet meer door kon dringen. Ik vond het een hel.

Ik heb het met liefde geprobeerd, met boosheid en met tranen en kon haar af en toe wel wat aandoen uit onmacht en verdriet, maar het is toch vooral haar strijd die ze zelf moest voeren en de tijd die ook een beetje mee ging werken.

Uiteindelijk is zij het ook zelf geweest die de knop om kon zetten en haar leven heeft teruggepakt. En ik kan alleen maar zeggen hoeveel bewondering ik voor haar heb dat haar dit is gelukt.

Dat sterkt mij in het vertrouwen dat wat er ook op haar pad zal komen in het leven, zij het wel zal redden.

Leontienhuis

De ervaringen die wij beiden hebben opgedaan in deze periode wilden wij graag met anderen die in soortgelijke situaties zitten delen. Op die manier zijn wij bij het Leontienhuis terechtgekomen, waar wij inmiddels beiden werken als ervaringsdeskundige vrijwilligers.

Hiermee hopen wij een hele donkere periode om te kunnen zetten in iets positiefs voor anderen en misschien ook een beetje voor onszelf.

Houd kinderen op het strand in de gaten!

Met dit mooie weer gaan we veel naar het strand. Kinderen vinden het prachtig.

Zandkastelen bouwen, schelpen zoeken en met andere kindjes spelen.

Heerlijk om ze zo gelukkig te zien. Maar zoekraken van je kind kan je zomaar gebeuren.

 

De Reddingsbrigade en de politie krijgen jaarlijks ruim duizend meldingen van kindervermissingen op recreatieplaatsen en stranden binnen. Door de drukte op de stranden kan het zijn dat je je kind uit het oog veliest en het niet kan terugvinden.

Een kind is kwetsbaar en de schrik slaat om het hart als je hiermee te maken krijgt. Voor een kind is het een angstige ervaring. De reddingsbrigade probeert de bezoekers zich ervan bewust te maken hoe ouders kunnen voorkomen dat hun kind zoek raakt.

06-polsbandjes

Doe je kind een 06-polsbandje om die je kunt krijgen bij de aanwezige politieposten, maak er zelf een. Op het polsbandje schrijf je de naam van je kind en je mobiele nummer zodat je kind sneller teruggevonden kan worden.

Overige tips voor een veilig dagje aan het strand

  • Blijf in het water op een armlengte afstand van kleine kinderen.
  • Houd kinderen altijd in de gaten zowel in het water als op het strand.
  • In verband met de invloed van wind, stroming en golfslag is het niet verstandig om vlinderbandjes om te doen bij kleine kinderen als ze de zee ingaan.
  • Doe je kind een 06-polsbandje om met hun naam en je telefoonnummer.
  • Zorg dat je je mobiele telefoon altijd bij je hebt en dat die voldoende is opgeladen en aan staat.
  • Bespreek een herkenbaar punt af als je arriveert op het strand af voor het geval dat jullie elkaar toch kwijt raken, bijvoorbeeld een strandtent of verdwaalpaal met herkenbare afbeelding.
  • Toch je kind kwijt? Waarschuw direct de Reddingsbrigade, meld het bij een strandtent en begin met zoeken. Een verdwaald kind loopt meestal eerst met de zon in de rug weg. Meisjes met lange haren lopen vaak met tegen de wind in.
  • Is je kind terecht? Word niet boos op, maar wees blij het weer te zien en troost je kind indien nodig.

Foto

 

17 en voor het eerst moeder, de verschillen en overeenkomsten

Jipp Heldoorn, 17 jaar en voor het eerst moeder. Rory Blokzijl, 40 jaar en voor het eerst moeder.

Wat een fantastische tegenstelling. Als we eens naar de ‘sociaal geaccepteerde’ normen kijken.

Dan wordt de een als 'veel te jong' beschouwd en de ander als 'veel te oud'.

 

Allemaal (voor)oordelen. Van mensen die het denken beter te weten. Over je schouder ermee! Niemand kan voelen wat jij voelt Want gaat het nu echt om wat andere mensen denken, vinden en voelen? Nee, het gaat om onszelf. Niemand kan voelen wat wij voelen. Totdat het je zelf overkomt.

Ik kan niet weten hoe het is om op jonge leeftijd zwanger te zijn en een kind te krijgen. Wat ik wel kan doen,
is delen hoe het was om op latere leeftijd zwanger te raken. Zwanger te zijn. En een kind te krijgen.
Mijn positieve ervaringen en strubbelingen kunnen je misschien wel helpen.

17 jaar? Dan ben je een tienermoeder

Het leuke is dat er nu ook een jonge moeder is opgestaan. Niet zomaar iemand. Maar Jipp, een ‘tienermoeder‘. Jipp, die zich ontzettend kwetsbaar heeft opgesteld. Door samen met haar moeder Lou Niestadt een prachtig boek, een naslagwerk, een ontzettend dierbare herinnering te schrijven. Een verhaal van een zwangerschap. Het begin van een nieuw leven. De geboorte van een gezin.

Brief aan Jipp

Weet je wat ik voel als ik dit boek lees? Los van de tranen en heftige emoties die bij mij loskomen? Een diep gevoel van geluk. Wat mooi dat je als jong meisje zo voor jezelf op durft te komen. Het lef hebt om ergens voor te staan. Een keuze te maken en daar ook bij te blijven.

17 Jaar, zwanger en kiezen voor je kind. Kiezen voor jezelf. Ik vind het prachtig om te lezen hoe je moeder onvoorwaardelijk achter je staat en blijft staan. Hoe je ‘loved ones‘ met je meegroeien in dit prachtige maar ook ingewikkelde proces. Dierbaar.

Dat is hoe ik als moeder wil zijn voor Mila. Ik wil er altijd voor haar zijn, ook (nee júist) als ze 'buiten de lijntjes kleurt' (dat vind ik zó mooi verwoord).

De verschillen en de overeenkomsten

Voor ik het weet, ben ik het artikel al aan het schrijven. Terwijl ik je eigenlijk wilde interviewen, Jipp. Over de verschillen, maar ook overeenkomsten tussen op 17-jarige leeftijd en op 40-jarige leeftijd zwanger zijn. Ik denk zelf dat er meer overeenkomsten zijn dan we denken. Want of je nu 17, 32 of 41 bent. Wat er in je lichaam gebeurt, is universeel. Er groeit een klein mensje in wording. Je lichaam verandert op dezelfde manier.

Interview met Jipp
 

Wat zou je andere tienermoeders mee willen geven?
'Ik zou ze mee willen geven dat ze moeten proberen om de vooroordelen los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Dat ze meer moeten gaan vertrouwen op hun eigen gevoel en kracht. We zijn sterker dan we denken. En dat komt vaak omdat mensen jouw kracht van je af proberen te pakken.

Elke keer dat iemand negatieve invloed op je probeert uit te oefenen, bedenk dan dat ze het eigenlijk tegen zichzelf zeggen. Het zegt echt meer over hen dan dat het zegt over jou. Je bent sterk genoeg, dat moet je niet vergeten.'

Wat zal je altijd bijblijven?
'Wat mij altijd zal bijblijven, is de eerste keer dat ik Liv zag. Ik was zo trots op mezelf. Het helpt mij op momenten waarop ik denk dat ik echt niet meer kan. Dat ik dat heb geflikt. Het maakt mij een soort van onsterfelijk. Een gevoel dat ik altijd alles aankan.

Toen ik haar zag, zag ik eigenlijk mijzelf. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. En dat zal mij altijd bijblijven.
Ik ben wie ik ben, dankzij haar. En ik dacht altijd al dat ik veel van Liv haar vader Luke hield. Maar toen ik hem zag houden van Liv, besefte ik pas hoeveel dat was.'

Hoe makkelijk vraag je om hulp?
Mijn moeder biedt het wel vaak aan. Als ze aan mijn snoetje ziet dat ik echt heel erg moe ben, dan zegt ze: 'Waarom laat je Liv niet hier vannacht'? Ik hoor haar vraag eigenlijk niet eens. En ik reageer direct: 'Oh nee hoor, dank je!' Terwijl het soms wel goed is om haar hulp aan te nemen.

Ik wil het zo graag zelf doen dat ik soms oververmoeid raak. Mijn moeder voelt mij altijd goed aan. Dan is haar vraag niet eens meer een vraag, maar iets wat ik dan moet doen. 'Geef hier die Liv en slapen jij'!'

Wat is volgens jou het grootste verschil tussen moeder worden op je 40e of op je 17e?
Ik geloof eerlijk gezegd niet echt in leeftijden, vooral niet als het gaat om moeder worden. Bij deze leeftijden zijn de verschillen eigenlijk niet zo groot. Allebei vinden mensen het te oud of te jong. Ze vinden het een risico voor het kind. Ik denk dat we meer overeenkomsten hebben dan dat mensen denken. Het is eigenlijk niet echt zo verschillend.

Ik heb vriendinnen van in de 20 en 30, omdat we allemaal een baby hebben. Het verschil voel je niet. Je ziet het alleen. Maar van binnen ben je de leeftijd van je ziel. En die van ons kunnen behoorlijk dicht bij elkaar liggen.'

   



Wat is volgens jou een overeenkomst?
De grootste overeenkomst is dat je allebei door een spannende tijd van je leven gaat, de mooiste tijd. En of je die jaren nu koestert in je 20e, 30e of 40e, we bewandelen allemaal hetzelfde pad. Niemand hoort daar over te oordelen. Het is ons pad en ik ben heel bij dat we hem op deze manier aan het bewandelen zijn!'

Wat een prachtige conclusie! Ik ben het helemaal met je eens Jipp! Ik ben heel dankbaar dat ik jullie prachtige boek heb mogen lezen. Dit is een van de juweeltjes die ik altijd zal bewaren. Voor mijzelf en voor Mila.

Tot de volgende keer,
Rory Blokzijl

www.40envoorheteerstmoeder.nl

Omdenken

Donderdagavond 23.30 uur, tandenpoetsen,
naast elkaar in de badkamer.

‘Mijn kinderen willen met mij op vakantie. Alleen'. ‘Zonder jou'. 

‘O!’

 

Au

Die komt binnen, dat doet zeer. Ik wil iets zeggen, vind geen woorden. Gedachten flitsen door mijn hoofd:
Ik hoor er toch ook bij? Waarom mag ik niet mee? Willen ze mij niet en waarom dan niet? Ik zeg niets,
sta stil en voel het afgewezen worden in mijn hele lijf.

Het is goed om mijn pijn te voelen, ik weet het, het is niet prettig. Ik voel het er-niet-bij-horen, terwijl ik zo mijn best heb gedaan er wel bij te horen. Het steekt in mijn buik en in mijn hoofd.

Pijn

Dan voel ik heel langzaam de pijn wegvloeien en kan ik een klein beetje objectiever naar de situatie kijken. Want wat vragen zijn kinderen in feite? Alleen maar dat ze meer tijd met hun vader willen doorbrengen,
ze willen hem even voor zichzelf.

Dus deze vraag zegt niets over mij. Of over het contact tussen zijn kinderen en mij. Het gaat zelfs helemaal niet over mij. Dat is leuk en niet leuk tegelijk. Zo belangrijk ben ik niet, hun vader is belangrijk. En zo hoort het.

Zielig?

Pas op dat moment kan ik hen hun eigen vakantie gunnen. Met hun vader. Deze omslag in denken of ‘omdenken’ zoals Bertold Günster het noemt, maakt het leven prettiger. Je kunt ervoor kiezen om in de pijn te blijven hangen, om zielig te zijn en slachtoffer te worden, maar het hoeft niet.

Je kunt er ook dwars doorheen en de zaak van een andere kant bekijken. Voorbij je eigen pijn. En dan is,
wat eerst onoverkomelijk leek, ineens zo erg niet meer.

Paula Laning is Coach in Werkplezier en schreef de blogbundels ‘leuk? ja! tja…’, ‘abc z’ en
‘Afvallen door Groeien’, verkrijgbaar in haar webwinkel.

Sneck, het reiskussen voor de kleintjes

De autovakanties staan weer voor de deur en de lange reis met vermoeide kinderen kan beginnen.

Gelukkig vallen ze ook wel eens in slaap. In allerlei kronkels, bungelend en knikkebollend liggen de hoofjes hoofdjes tegen de autogordel.

Niet erg comfortabel. Bubblebum vindt dat dit makkelijker en beter moet kunnen en introduceert Sneck: een reiskussen voor in de auto.

 

Makkelijk vast te maken

Het ziet er soms zo zielig uit, kinderen die na een lange autoreis wakker worden met striemen op hun gezicht, veroorzaakt door de harde autogordel. Met  Bubblebum Sneck is dit verleden tijd.

Dit kussen voor onderweg maak je gemakkelijk aan de hoofdsteun of de autogordel vast. Kinderen kunnen er met hun hoofd tegenaan leunen, zonder last te hebben van de autogordel in hun nek.

Ook als kinderen niet slapen, biedt deze reisgenoot veel comfort.

De ideale reispartner

De Bubblebum Sneck is niet alleen fijn voor in de auto. Ook handig voor in het vliegtuig, op de boot en in de tent.  Het Sneck reiskussen is gemaakt van een zacht fleece materiaal en heeft een opbergvakje voor het bewaren van eten, drinken of speelgoed voor onderweg.

De BubbleBum Sneck is geschikt voor kinderen vanaf 4 jaar en kost € 17,99. Het reiskussen wordt geleverd in een draagtas.


 

Over  BubbleBum

In 2012 introduceerde BubbleBum ’s werelds eerste opblaasbare kinderzitje in Nederland. De BubbleBum is internationaal een groot succes en heeft sinds de introductie diverse prijzen en awards gewonnen, onder andere voor beste reisproduct voor kinderen.

Om autorijden met kinderen nóg leuker te maken zijn er diverse accessoires aan het assortiment toegevoegd, waaronder het praktische BubbleBum Junkie opbergsysteem en het Sneck reiskussen voor in de auto.

Wat ouders moeten doen bij de geboorte van een kind

Een baby krijgen is een van de mooiste dingen die je kan overkomen. Vanaf het eerste geluid is de baby niet meer weg te denken en hoort het helemaal bij je.

Mama is erg druk met de baby en heeft geen tijd om zich bezig te houden met zaken als aangifte doen en verdere noodzakelijke afhandelingen met betrekking tot het kind.

 

Hier kan papa bijspringen en dit voor zijn rekening nemen. Er moeten heel wat zaken geregeld worden. Onderstaand vind je een noodzakelijke to-do-lijst.

1. Geboorteaangifte
 

Op nummer 1 staat natuurlijk de geboorteaangifte in de gemeente waar je woont. Het kindje moet binnen drie dagen na de geboorte worden aangegeven door de vader (erkenner) of als er geen vader is, iemand die bij de geboorte aanwezig is geweest. 

Indien je niet getrouwd bent, dan zal met instemming van de moeder het kind moeten worden erkend en dit voor of na de bevalling worden aangegeven bij het gemeentehuis.

2. Voogdij
 


Foto


Als ouders wil je graag zelf in goed overleg uitkiezen wie de voogdij krijgt. Bespreek dus goed met je partner wie jullie geschikt vinden, vraag of de eventuele voogden hier ook voor openstaan en regel dit in een officieel testament, anders zal de kantonrechter bepalen waar het kind wordt ondergebracht.

Het kind zal automatisch bij de andere ouder blijven wanneer één van de twee ouders overlijdt, op voorwaarde dat beide ouders het ouderlijk gezag hebben. Stel nu dat beide ouders komen te overlijden?

Is er vooraf geen voogd benoemd, dan zal een rechter dat gaan beslissen. De rechter die over de voogdij moet beslissen, raadpleegt in dat geval de families. Samen met hen wordt dan bekeken wat de beste oplossing is.

3. Sparen
 

Foto


Dit is voor iedereen anders. Wil je dat je zoon of dochter later gaat studeren, het rijbewijs haalt of extra geld nodig zal hebben om op zichzelf te gaan wonen, dan biedt een spaarrekening vanaf de geboorte een uitkomst.

Je zet iedere maand een bepaald bedrag opzij totdat je zoon of dochter 18 jaar is. Laat je vooral goed informeren bij je eigen bank.

4. Verzekering(en)

 

 
Foto


Deze zijn zo vanzelfsprekend en toch vergeten veel mensen ze aan te passen, zoals een aansprakelijkheidsverzekering, inboedel-, reis- en zorgverzekering. Hier wil je natuurlijk liever niet over nadenken, maar het is erg belangrijk om goed verzekerd te zijn als gezin.  

Vergeet ook zeker de uitvaart- en overlijdensrisicoverzekering niet. De overlijdenrisicoverzekering is handig omdat je door het afsluiten hiervan vermijdt dat je kind(eren) en partner financiële nood krijgen wanneer je vroegtijdig komt te overlijden. 

5. Testament
 

Nu je een kind hebt gekregen, is het tijd om een testament te nemen, aan te passen of te vernieuwen.
Regel alles omtrent je nalatenschap voor een onbezorgd leven.

 

Foto voorkant

Wat ik jou wil meegeven over zwanger zijn op je veertigste

Het komt regelmatig voor dat ik denk: 'hoe kan ik andere vrouwen helpen met wat ik geleerd heb van mijn zwangerschap op latere leeftijd?'

De start van mijn blog was stap 1. Want zwanger zijn op je 40ste. Best ‘een ding’ in deze tijd.

 

De gemiddelde leeftijd voor het krijgen van je eerste kind is - voor vrouwen geboren in 1970 - in 2013 opgelopen tot 30 jaar. Meer hierover is te lezen in het interessante artikel van het CBS. Zelf was ik trouwens 41 toen ik mijn dochter Mila heb gekregen.

Waarom heb je zo lang gewacht?

Er zijn allerlei redenen waardoor je niet eerder een kind hebt kunnen of willen krijgen. Je wilt carrière maken. Je weet het nog niet zeker. Je hebt de ware nog niet gevonden. De situatie was er nog niet naar. Of het lukt niet om zwanger te worden. Alles is mogelijk. Wij wilden zelf heel graag een kind. Maar een kind krijg je. Een kind neem je niet. En soms loopt het nu eenmaal anders.

Voorzichtig hoor!

Dolgelukkig waren wij dan ook toen bleek dat ik op mijn veertigste toch nog - geheel onverwachts en spontaan - zwanger bleek te zijn. Een verrassing. Een geschenk. Een wondertje. Superblij. Dat is je omgeving (als je het in een vroeg stadium durft te vertellen dan) ook!

Wel is iedereen heel voorzichtig. En terecht. Veertig is per slot van rekening niet heel jong meer. Je kunt je heel jong voelen. Je lichaam kan heel jong zijn. Maar toch. Het is anders. Dat moet je jezelf wel realiseren. Wat ik persoonlijk heb ervaren is dat ik mijn zwangerschap zag als ‘heel kostbaar‘ en ‘mijn enige kans‘.

Hmmm, dat is minder

Doe je dat zelf niet, dan word je daar door de verloskundige of in het ziekenhuis wel op gewezen. Er is nu eenmaal een verhoogde kans op een miskraam. Meer kans dat je kind een aangeboren afwijking kan hebben. De kans voor de moeder om een hoge bloeddruk te krijgen is wat hoger. De kans op zwangerschapssuiker neemt ook toe. Evenals de mogelijkheid van een keizersnede op latere leeftijd.

Maar staar je niet blind op alle dingen die mis kunnen gaan. Dat heb ik gelukkig niet gedaan. Natuurlijk maakte ik mij zorgen, behoorlijke zorgen (aard van het beestje geef ik eerlijk toe). Toch probeerde ik daar niet op te focussen.

Ontspan!

Want er is niet alleen negatieve berichtgeving. Het is superfijn dat er ook positieve verhalen zijn. Bedenk jezelf dat het puur en alleen om ‘kansen’ gaat! Het grootste deel van de ‘zwanger op latere leeftijd’-vrouwen maken een normale zwangerschap en bevalling door.

Met dat in mijn achterhoofd ging ik stapje voor stapje steeds meer geloven in een goede afloop. Mijn gouden tip: probeer ontspannen de negen maanden in te gaan. Lees niet teveel ‘real life‘-verhalen. Doe aan zwangerschapsyoga. Ga vooral niet teveel fora bezoeken op internet. Kies voor optimisme. Positiviteit is waar het om draait.

Voordelen van op latere leeftijd zwanger zijn

Jaja, die zijn er zeker. Op latere leeftijd hebben vrouwen over het algemeen meer financiële zekerheid dan jongere vrouwen. Ook kunnen vrouwen op latere leeftijd veel rustiger en geduldiger zijn met kleine kinderen. Denken meer in oplossingen dan in problemen. Minder drang om te presteren. Het ‘go with the flow‘-gevoel.

Het ego is veel meer weg. Zo voelde dat voor mij in ieder geval zeker. Mijn gedachten en gevoelens zijn veel meer bij mijn baby geweest dan ik ooit van te voren had kunnen bedenken. Als je eenmaal weet dat je zwanger bent, dan verandert alles. In mijn geval mijn hele mindset. En natuurlijk is dat bij iedere zwangere zo.
Maar nogmaals, voor mij voelde het als uitermate ‘precious‘ en als mijn enige kans.

Hoe zou ik jou kunnen helpen? Laat het mij weten.

Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl

www.40envoorheteerstmoeder.nl

Goede remedie tegen kinderlokker

Het is niet zo dat jonge kinderen vaker worden ontvoerd dan in andere jaren, maar via de social media komt het steeds vaker onder de aandacht.

Hoe kunnen we dit toch voorkomen?

 

Het ontvoeren heeft op een jonge leeftijd grote gevolgen voor hun latere persoonlijkheid. Vanaf het zesde jaar wordt er al een karakter gevormd. Als er zich een traumatische ervaring voordoet zoals een ontvoering dan heeft dat grote gevolgen voor de persoonlijkheid op een latere leeftijd.

Het zelfbeeld veranderd maar ook de kijk op de wereld. De meeste kinderen die ontvoerd zijn geweest,
hebben in een gevaarlijke situatie en in een moeilijke omstandheid gezeten.

Oplossing

In de Verenigde Staten heeft een vrouw een goede oplossing gevonden voor haar eigen kind om te voorkomen dat haar zoontje met een vreemde mee zal gaan.

Als haar 8-jarige zoontje in contact komt met een vreemde die hem vraagt om mee te komen omdat zijn moeder wegens tijdgebrek geen tijd heeft, reageert haar 8-jarige zoontje met: 'wat is het wachtwoord'?

Moeder en zoon hadden samen een wachtwoord bedacht dat hij moet gebruiken als hij eventueel benaderd wordt door een vreemde. Alleen als deze het wachtwoord direct zegt, kan hij meegaan. Dus een vreemde zal het wachtwoord nooit weten en gaat hij dus niet mee.

Wat vinden jullie hiervan? Is dit iets om je eigen kind mee te geven?

Bron

Capri-Sun A World of Family Fun

Advertorial

Als mijn kind naar school gaat, zorg ik er altijd voor dat hij een lekker fruitdrankje in zijn schooltas heeft.

Ook naar zwemles. Hij is bezig met zijn A-diploma en dat vergt nogal wat energie.

 

Ik was in de supermarkt en stuitte op de Capri-Sun fruitdrankjes. Bekeek de mooie verpakking en was verrast dat er geen conserveringsmiddelen en kunstmatige zoet- en kleurstoffen inzitten. Ik heb een pak Capri-Sun gekocht en mee naar huis genomen.

Nu de test op mijn zoontje. Ik gaf hem de Capri-Sun Orange. Hij was er weg van en vond het een cool drankje! Hij blij, ik blij! 

ACTIES

Nu we het toch over ontspanning hebben met je kinderen... Ik zag in de supermarkt dat Capri-Sun een paar leuke acties heeft voor ouders met kinderen van 6 tot 12 jaar bij aankoop van één of meerdere 10-pack Capri-Sun. Ik heb meteen een voorraad ingeslagen, want zo'n actie laat ik niet aan mijn neus voorbijgaan.

Wat moet je hiervoor doen

Wil je, nu de vakantieperiode eraan staat te komen, lekker met de familie een dagje, weekend of zelfs de vakantie gedeeltelijk financieren met de verzilvering van de actiecodes? Ga naar de supermarkt en koop ook een aantal van die 10-pack Carpi-Sun fruitdrankjes.

Op een 10-pack Capri-Sun Orange, Multivitamin en Red Fruits staat een actiecode die je kunt gebruiken.
Je kunt zo vaak meedoen als je wilt, echter moet je natuurlijk wel iedere keer een nieuwe actiecode invullen van een nieuwe 10-pack.

Vertier op een van de parken van Plopsaland

Ik kan mijn zoon niet blijer maken met een dag te gaan zwemmen, fietsen of mee te doen aan het Wannabe activitetenprogramma bij Plopsaland. Hier gaan we natuurlijk gebruik van maken. Met de aankoop van één 10-pack Capri-Sun krijgen we al €7,50 korting. Je kunt er natuurlijk meerdere aanschaffen.

Roompot vakanties

Hiervoor krijgen we  €25,- korting op een weekend of midweek of €50,- korting op een week met Roompot vakanties.

Let op!

Ga naar www.capri-sun.nl om vóór 31 augustus 2015 je actiecode op de verpakking te verzilveren.
Vergeet vooral niet voor 30 september te boeken voor een weekend of midweek in de periode van 1 mei t/m 31 december 2015.

Je krijgt ook nog eens de kans om mee te dingen naar 1 van de 10 weekendjes weg voor een waardecheque van €400,-. Deze waardecheque is een jaar lang geldig. De winnaars hiervan worden op 7 september 2015 bekendgemaakt. Als je voor de Roompot korting kiest, ding je automatisch mee voor de te winnen weekendjes weg.

Ik wil iedereen aanraden om over te gaan op deze frisse dorstlesser voor je kind(eren) en ze te laten genieten van de vele smaken die Capri-Sun heeft.

Have fun!

De leukste uitjes voor moeder en dochter

Moeders en dochters hebben verschillende relaties met elkaar. Ze kunnen of samen door een deur of ze vliegen elkaar in de haren.

In het eerste geval is de relatie zo goed, dat ze als vriendinnen van elkaar zijn. En vriendinnen doen immers alles samen!

Voor die moeders en dochters staan onderstaand wat tips, zodat jullie er gezellig met z'n twee op uit kunnen.  

 

Net wakker?

Je dochter kruipt lekker even bij je in bed. Ze heeft namelijk iets voor jullie geregeld.
Een Frans ontbijt, compleet met croissants en chocoladebroodjes, gekookte scharreleitjes, vers gesneden beleg, versgeperste jus d'oranges, etc. Hoe lief is dat… Bovendien wordt het op een door jou afgesproken tijd door een lekkere vent op bed gebracht!

Quality time

Plan samen met je dochter een uitje of weekend om met elkaar op te trekken. Deze spaarzame momenten samen zijn om nooit te vergeten. Even niet die stomme regels waar je dochter van alles moet doen, zoals kamer opruimen, huiswerk maken of op het broertje/zusje passen.

Voor moeder geldt dat ook... even niet aan de was, de kamers opruimen, boodschappen doen en het avondeten klaarmaken. Nee, gewoon even samen iets leuks doen. De jongens doornemen of zij ze of niet leuk vindt , over stomme pukkels die maar niet weggaan, ze nu niet of wel moet afvallen, alle winkeltjes en markten afstruinen of om dat leuke T-shirt, schoenen of rokje te scoren.

Gewoon even iets met elkaar doen. Daarna heerlijk aan de thee op jullie favoriete terrasje. Moeder en dochter ontpoppen zich als vriendinnen en gaan samen op pad. Ze kunnen in alle rust bespreken waarom ze elkaar af en toe niet snappen, boos worden en elkaar in de haren vliegen. Alle frustraties met school en vriendinnen,
sport etc. zijn bespreekbaar. 

Wil je ook zo'n leuke dag met elkaar doorbrengen? Onderstaand hebben we wat leuke tips op een rijtje gezet.

Tips

  • Ga eens samen voor een High Tea bij Tot Zo in Amsterdam. Je wordt verrast met een etagère waarop allerlei kleine sandwiches en zoete lekkernijen liggen.
     
  • Af en toe is het heerlijk om je voeten te laten verwennen. Dat kan altijd bij een perdicure maar voor de verandering kun je ook kiezen om naar een Fish Spa te gaan en neem er gelijk een handscrub bij. Er is nu een leuke actie bij Garra Rufa Fish Spa in Amsterdam.
     
  • Bij Slender You Beauty World in Aalsmeer kun je je samen inschrijven voor een luxe visagie workshop en krijg je nog een persoonlijke make-up kleurenanalyse op de koop toe.
     
  • Een luxe gezichtsbehandeling voor weinig is nu te doen met een deal van Iconic Beauty Company.
    Een uitbreiding met epileren van de wenkbrauwen of een massage van de nek is in overleg en nog betaalbaar ook.
     
  • Zelfs met z'n 2 naar de kapper gaan, is een feest. Zoek je een goedkopere kapper, dan is de oplossing om eens te kijken op Treatwell. Hier kun je in elke stad of dorp wel een kapper vinden.
     
  • Houden jullie van een natuurfilm? Vanaf 22 april is de Film Bears in de bioscoop en bij de Pathé theaters zijn de kosten voor jongeren t/m 17 maar 7,70 euro.
     
  • Op vakantieveilingen.nl kun je altijd bieden op concerten; nu bijvoorbeeld voor het concert met
    Jan Smit & Friends Live in Ahoy
     
  • De lente is begonnen en we kunnen de voeten bijna weer in een zomerschoentje steken. Wanneer door de winter de voeten droog aanvoelen, verwelkomt Melissa in Hoofddorp je met open armen voor een behandeling.
     
  • Vinden jullie acteren leuk dan is er op dit moment een ontzettend leuke deal. Je begint met een auditietraining met een camera met daarna een acteer workshop. Zijn jullie een 'GTST' fan dan kunnen jullie je hart ophalen om je in zo'n scène in te leven. De workshops worden gegeven bij
    The Works Actors Academy.
     
  • Een hobby hoeft niet duur te zijn. Zijn jullie beiden gek op sieraden maken? Bij Xenia Tombrou kunnen jullie een workshop volgen waar jullie de mooiste creaties zelf mogen ontwerpen.


Nog meer tips
 

  • Schrijf van de dag dat je samen op stap bent een paar dingen op en maak leuke selfies.
  • Koop bij de Hema een leuk fotoboekje, print je foto's stuur ze door en je hebt meteen een leuk cadeautje voor moederdag, vaderdag of haar verjaardag.
  • Vertel je dochter dat de moeders van haar vriendinnen ook een kijkje nemen op het leukste online lifestyle magazine voor haar: femna40.nl

Foto

 

Keizersnede en ineens is daar het intense verdriet

Een keizersnede. Van tevoren veelvuldig aan gedacht tijdens de zwangerschap. Er zelfs om gevraagd tijdens een controle.

Geduldig wordt door een serieuze co-assistent aan je uitgelegd dat een keizersnede gelijk staat aan een (zware) buikoperatie en dat je er zeker niet te licht over moet denken.

 

Ik weet het, ik weet het, denk je dan. Aldus ga je overtuigd en al een natuurlijke bevalling in. Maar ineens komt daar - tegen alle verwachtingen in - toch nog een spoedkeizersnede aan te pas. Want het gaat niet goed met je baby. Je denkt het verwerkt te hebben. Nuchter als je soms kunt zijn. Het is gebeurd. Het is klaar. Niets is minder waar.

De orgastische bevalling

Neem vandaag. Een prachtige mooie, warme zomerdag. Zomaar een dag met een vriendin op een terrasje.
Wat zakelijke dingen bespreken. Maar ook wat persoonlijke zaken. Het gesprek kwam als vanzelf (wellicht door alle baby’s om ons heen) op het onderwerp ‘bevalling’.

Vriendin had ooit een boek gelezen over  ‘de orgastische bevalling’. Een boek wat weer een heel ander aspect van de bevalling beschrijft. Hoe mooi het kan zijn om een natuurlijke bevalling te hebben. Hoe bijzonder het kan voelen om dit mee te maken.

Keizersnede? Dan heb je wat gemist

Bam! Ineens is het daar. Intens verdriet. Tranen in mijn ogen. En waarom? Omdat ik mij opeens weer realiseer dat ik iets ‘gemist’ heb. Althans, zo voelt dat op dat moment voor mij. Dat is gek. Terwijl ik de woorden van mijn vriendin hoor moet ik terugdenken aan ‘mijn’ bevalling. Dat dat al met al helemaal geen fijne ervaring is geweest.

Begrijp mij niet verkeerd. Ik voel mij bevoorrecht dat ik het heb mogen meemaken. Dat ik een kind heb mogen krijgen. En in mijn beleving is dat ook waar het om gaat.

Zorgen voor jezelf is zorgen voor de ander

En toch. Bij de nazorg die je krijgt, wordt je verteld dat een spoedkeizersnede een traumatische ervaring is.
De mensen in het ziekenhuis hebben de huisarts en verloskundige ingelicht dat dit een behoorlijke heftige bevalling is geweest. Dat men mij in de gaten moet houden. Dat ik mijn verhaal doe. Dat ik het verwerk.

Ik wil het ook verwerken, maar er is geen tijd. Ik ga gewoon door. Ik heb een kind gekregen en daar moet mijn aandacht naartoe gaan. Mijn kind heeft zorg, voeding en aandacht nodig. Hoezo moet ik mij druk maken om mijzelf?

Een band met je kind vormen kan maar op één manier?

Dan gaat het nog een stapje verder en lees je in bladen verhalen van moeders die blij zijn dat ze een natuurlijke bevalling hebben gehad. Want dan kan je een binding voelen met je kind. Vanaf het allereerste begin.

Vrouwen die een keizersnede hebben gehad doen hun verhaal en verklaren dat ze ‘iets gemist’ of - nog erger - ‘gefaald’ hebben. Dat ze hopen dat ze bij hun tweede kind een ‘echte bevalling’ zullen hebben. Alsof je kind via een keizersnede krijgen geen bevalling is?

En dan loopt het anders

Ik heb een natuurlijke bevalling gehad tot de gewenste 10 centimeter ontsluiting. Tijdens en daarna ontstond een probleem. Het ging niet goed met mijn baby. Haar hartslag was niet goed. Het kind moest eruit. Zo voelde het ook.

Linksom of rechtsom. Niet aarzelen nu. Geen risico lopen met haar. Ze moet eruit. En wel nu. Spoedkeizersnede. De ervaring zelf? Heftig. Ik kan het niet anders noemen. Mijn baby werd direct door twee kinderartsen meegenomen en ik heb haar de eerste uren niet gezien.

Bevoorrecht zijn

Ik vind het ronduit kwetsend om te moeten lezen dat je ‘the real deal’ moet hebben meegemaakt. Want iets anders kan er niet tegenop. Keizersnede? Tja, dan heb je wat gemist. Onzin! Normaal gesproken kan ik dit soort dingen aan mij voorbij laten gaan. Maar heel soms, op een kwetsbaar moment. Dan komt het even binnen.

Wat je jezelf dan moet realiseren? Waar het ècht om gaat. Je bent bevoorrecht dat je zwanger hebt kunnen worden en zijn. Dat je een kindje op de wereld hebt mogen zetten. Jouw kindje. En dat je de gezondheid van je baby voorop hebt gezet. Het ego voorbij. Dat is mooi. Dat is puur. Dat is waar het om gaat.

Vind jij dat er ‘regels’ zijn voor een bevalling? Graag hieronder je reactie!

www.40envoorheteerstmoeder.nl

Dochter verkozen boven partner

Ouder wordende vrouwen beschouwen niet langer hun man als belangrijkste persoon in het leven, maar wel hun volwassen dochter(s).

Mannen daarentegen behouden hun vrouw als intiemste vriendin.

 

Onderzoek

Uit onderzoek van 2 gerenommeerde Universiteiten blijkt dat de gemiddelde 50- jarige vrouw een jonge vrouw (waarschijnlijk een dochter) als ‘beste vriend ‘ had, terwijl de tweede beste vriend een man van haar eigen leeftijdsgroep was (waarschijnlijk de partner).

De derde plek werd ingenomen door een vriend die meestal ook jonger is dan de vrouw. Het gaat hierbij om iemand van het mannelijk geslacht (waarschijnlijk een zoon ). Het ging in dit onderzoek echter om telefoontjes en sms’jes met een ander en manlief natuurlijk gewoon thuiszit.

Mannen houden het bij hun eigen vrouwelijke beste vriend van dezelfde leeftijd  (eigen vrouw) en bellen even vaak naar hun zonen of dochters .

Een warme en hechte familie lijkt ideaal te zijn, maar kan een te goede band tussen moeder en dochter ook problemen tussen man en vrouw aantonen? 

Zouden de vrouwen in deze studie zich wenden tot hun dochter omdat de relatie en communicatie met hun partner door de jaren heen sterk verminderd is? Deze onderzoeksvraag zou nog bekeken moeten worden om hier een verband mee te kunnen leggen.

Familieband

Een hechte familieband kan voor de zoon of dochter zelf ook een probleem veroorzaken. Voor jong volwassenen is het van groot belang dat zij zich kunnen afscheiden van de ouders met name als het gaat over een jong gezond stel.

Het gaat hier om hun eigen nieuwe familie. Niet alleen moeders moeten leren hun dochters los te laten,
maar dit geldt ook andersom.

()nderzoek: Oxford University en Boston’s Norteastern University)

Bron: Lien Buyck HLN.be

Foto

 

Dingen die je niet van je dochter wilt horen

Nu de kinderen volwassen zijn, vertellen ze veel meer aan je dan in de tijd toen ze nog een puber waren.

In die tijd wilden ze juist niets delen met hun ouders.

 

Maar er blijven dingen die je nu nog steeds niet van je dochter wilt horen, zoals:

... dat ze eigenlijk al voor haar 18e gerookt heeft

... dat ze gisteren ontzettend lekkere seks heeft gehad

... dat ze misschien toch weleens een XTC-pilletje geslikt heeft

... dat ze tijdens zomerkamp op de jongensslaapzaal is gaan liggen, ook al mocht het niet

... dat ze in groep 8 al aan de anticonceptiepil zat

... dat toen ze 14 jaar was het rapport niet in de sloot gewaaid is

... dat ze soms te dronken was om nog te rijden en daarom maar niet naar huis kwam

... hoeveel geld ze laatst heeft uitgegeven aan schoenen

... dat ze minstens drie keer in een jaar schijnziek was zodat ze niet naar school hoefde

... dat ze de kleren die jij kocht echt lelijk vond

... dat er altijd een feestje werd gegeven als jullie weg waren

... hoeveel mannen ze echt versleten heeft, one night stands nog niet eens meegeteld

... dat ze altijd jouw make-up, parfum en scheermesjes gebruikte

... dat ze best wel weet dat de cavia niet is ‘weggelopen’

... dat ze met een ex een paar keer is vreemdgegaan

en

... dat ze weleens collecteerde voor 'de kerk', maar het mooi in eigen zak stak

... dat de bussen nog wel reden maar ze gewoon graag opgehaald wilde worden

... dat eigenlijk niemand uit de klas de nieuwe Baby Born had. Dat zei ze maar zodat zij er ook een kreeg

... dat ze ooit weleens een fiets heeft gestolen in een dronken bui

... dat ze tijdschriften verstopte in schoolboeken zodat het leek alsof ze huiswerk aan het maken was

... dat het wel jouw schuld was dat de hond door het ijs is gezakt

... dat jij ook degene was die de hond spaghetti gaf en hij daarom bijna stikte

... dat pa eigenlijk totaal niet kan koken, maar ze alles maar opeet om hem niet te kwetsen

... dat als ze geen zin had om met haar broertje te spelen hem opsloot in de bezemkast

... dat ze tijdens het babysitten vrienden uitnodigde voor een houseparty

... dat ze wel iets vaker dan twee keer per maand een fles wijn opentrekt

... dat ze op de middelbare school wekelijks je handtekening vervalste om onder gym uit te komen

... dat ze een echte godin is als het op seks aankomt

... dat ze een keertje coke heeft gesnoven

... dat ze als tiener een paar keer papa’s portemonnee heeft ‘geleend’

en

... dat ze ooit een keer een gat heeft getrapt in de muur, waar nu een mooie poster hangt

... dat ze als 13-jarige niet bij Emma bleef slapen, maar stiekem naar het concert van Metallica ging

... dat ze paps Playboys onder het bed vond toen ze achter de kat aanzat

... dat ze stiekem de telefoon gebruikte om Crazy Frog-ringtones te bestellen van tv

... dat ze stiekem met haar vriendje in één bed sliep

... dat ze de pil al zo vaak is vergeten dat het een wonder is dat jullie al niet vijf keer opa en oma zijn geworden

... dat de hond geen zwerfhond is, maar dat ze die eigenlijk voor 20 euro heeft gekocht op de vlooienmarkt

... dat ze het brood dat ze elke ochtend voor haar smeerde op school weggooide

... dat ze eigenlijk best wel weet waar die nieuwe kras op de auto van papa vandaan komt

... dat ze op haar veertiende haar eerste biertje dronk

... dat de fiets die toen ze tien was niet echt gestolen was, maar dat ze hem total loss heeft gereden

... dat ze met haar vriendje door het bed is gezakt tijdens een wip en niet omdat ze aan het ‘stoeien’ was

... dat er naaktfoto’s van haar circuleren op internet

... dat ze altijd bereik heeft en haar mobieltje uitzet als ze geen zin heeft met het thuisfront te bellen

... dat ze ooit een keer een prullenbak in de fik heeft gestoken met een joint

en

... dat ze regelmatig dronken in de goot heeft gelegen

... dat zij met papa's auto tegen een paaltje heeft gereden en niet een of andere hufter die er vandoor ging

... dat ze ontmaagd is op vakantie in Spanje door de ober van het hotel waar ze met jullie verbleef

... dat ze een affaire heeft gehad met een man die al bezet was

... dat ze kleren met 'verdachte' vlekken gewoon in de was heeft gegooid

... dat ze eigenlijk heel veel van jullie houdt en echt niet zonder jullie kan

Bovenstaande lijst bevat eigenlijk alles wel wat je kunt bedenken, maar misschien zijn er toch nog andere dingen die jij nooit van je dochter zou willen horen.

Wil je ze hieronder in de comment balk achterlaten, want wij zijn daar erg benieuwd naar!

Bron: Ze.nl

Foto

Genieten

Zaterdagmorgen half acht, klaar voor vertrek naar Driebergen voor een dag met boeiende workshops.

Ik vraag mijn lief wat hij vandaag gaat doen.

 

McDonalds

‘Uitslapen, voetbal kijken bij de jongste, met de kids naar McDonalds (grapje…), met hen winkelen en dan ben jij er weer'.
‘Maar je wou toch de schuur opruimen?’
 ‘Klopt, maar dat kan altijd nog. Ik wil vandaag genieten van de kinderen'.
‘Ik wou dat ik zo kon denken. Ik heb nog zoveel te doen,’ reageer ik.
 ‘Ja, maar jij hebt tijd genoeg want jij wordt bijna 100, zeg je altijd. Ik verwacht niet zo oud te worden'.
‘Maar dan moet je toch juist meteen van alles doen, als je niet oud wordt?
’ ‘Nee, dan moet je genieten. JIJ hebt alle tijd, dus jij kunt nog heel veel doen'.

Tijd genoeg

Hmm, zo had ik het nog niet bekeken. Ik wil nog van alles doen in mijn leven en ik heb geleerd dat hard werken goed is. Maar ik wil ook genieten. Hoe zou het zijn om te weten dat je nog maar één dag te leven hebt?
Cliché, oké, maar dat geeft niet.

Zou ik nog snel afmaken waar ik ooit aan begonnen was? Of zou ik gaan genieten van alles wat er is en van alle mensen die mij dierbaar zijn? Tja, de vraag stellen is haar beantwoorden.

Maar als ik het nu eens omdraai: ik word vast heel oud, dus heb ik tijd genoeg om alles te doen wat ik ooit nog wil en er is ook tijd genoeg om gewoon te genieten. Nu, op dit moment. Genieten van alles en iedereen om me heen.

Gewoon doen

Met andere woorden, van welke kant je het ook beschouwt: genieten kan altijd, ongeacht hoe je in het leven staat. Ik zeg dan ook: gewoon doen! Hier en nu!

Hoe maak je afspraken met je puber?

Een puber wil graag serieus genomen worden.

Als je wilt dat hjj/zij minder snoept of het eetpatroon aanpast, dan zul je hierin moeten investeren en afspraken maken.

Je puber wil meepraten en inbreng hebben.
Dat hoort bij de leeftijd.

 

Regels opleggen werkt meestal averechts. De kunst is dus om afspraken samen met je kind te maken.
Dat vergroot de kans van slagen. Kinderpsycholoog Tischa Neve geeft in het filmpje handvatten aan voor het maken van afspraken met je kind. Lees ook het stappenplan dat onder het filmpje staat. En bekijk tips voor het praten met je puber.

Los de strijd op en maak een stappenplan

 

Geef op een relaxed moment aan waarover je het wilt hebben. Praten in een niet te directe setting werkt beter dan als je tegenover elkaar zit. Als je samen de afwas doet bijvoorbeeld of in de auto. Kies ook een moment waarop je puber lekker in zijn vel zit, dan is de kans op een goed gesprek veel groter.

Verwoord vanuit een ik-boodschap wat jij vervelend of lastig vindt en waar je het over wilt hebben.  Bijvoorbeeld: ‘ik maak me zorgen over je snoepgedrag en ik wil daar graag afspraken over maken’.

Vraag eerst naar de mening van je puber. Hoe denkt hij/zij over de situatie die jij aankaart? Luister zonder te onderbreken, preken, oplossingen aan te dragen of boos te worden. Benoem en erken zijn/haar mening en toon begrip. Je komt er dan bijvoorbeeld achter dat je kind het moeilijk vindt om nee te zeggen tegen snoep. Je kunt dan zeggen: ‘ik snap dat het moeilijk is om de verleiding van snoep te weerstaan'.

Herhaal de behoefte van je kind en licht daarna je eigen kant toe. Waarom wil jij afspraken maken? Waar ligt jouw ergernis? Waarom wil je iets graag anders zien? Je kunt dan bijvoorbeeld zeggen: ‘Ik maak me zorgen dat je te veel snoept en daardoor ook niet genoeg gezonde dingen eet'.

Nodig je kind uit om samen een oplossing te vinden. Zoek naar een oplossing waar jullie je allebei in kunnen vinden. Laat je puber beginnen en laat hem/haar rustig uitspreken. Daarna geef jij aan wat jij belangrijk vindt. Als ouder bepaal je de kaders, samen kun je nadenken over de invulling. Maak duidelijk welke dingen onderhandelbaar zijn en welke niet. In het snoepvoorbeeld kun je aangeven dat je een beetje snoepen niet erg vindt, maar dat het niet de spuigaten uit moet lopen.

Schrijf al jullie ideeën op of ze nou reëel zijn of niet. Bekijk waar jullie je allebei in kunnen vinden. Een oplossing om minder te snoepen voor je kind is bijvoorbeeld om samen vast te stellen hoeveel hij/zij maximaal zou moeten snoepen en een concreet plan te maken in het geval dat hij/zij verleid wordt om toch te veel te nemen. Kijk hoe je puber om kan gaan met verleidingen.

Bespreek hoe het je kind kan lukken om de afspraak te laten slagen. Kun jij nog ergens mee helpen, wat moet je wel en niet doen? Hoe kun jij je puber helpen herinneren aan de afspraak? Noteer eventueel de gemaakte afspraken.

Spreek af dat jullie kijken of het werkt zo. Je bemoeit je er even niet mee (los van de gemaakte afspraken zoals ‘helpen herinneren’) en na een tijd kijken jullie of het goed werkt. Zo niet, dan gaan jullie weer in gesprek.

Prijs je puber als het hem lukt zich (een beetje) aan de afspraken te houden. Evalueer na een tijdje.
Geef complimenten waar kan en stel bij waar nodig.

Bron

Foto

 

Met of zonder kinderen op vakantie

Het kwam ter sprake toen onze dochter een jaar was.

Haar vader en ik gingen trouwen en de huwelijksreis werd besproken.

Ik kon het niet, ze hoorde erbij.

 

Vreemd dat ik toen geen week zonder haar voor me kon zien en het nu door onze scheiding om de week een week zonder doe. Dat waren op dat moment gelukkig nog geen beelden waar ik zicht op had. Ergens vond ik het op dat moment wel zwak van mezelf. Wat was nou een weekje? Hoorde een huwelijksreis niet om ons tweeën te gaan, even tijd voor ons.

Ik kampte vroeger met heimwee en verwachte dat ook van haar. Wilde haar dat intense verdrietige gevoel niet aandoen. Waarom ik er misschien allemaal zo zwaar aan tilde, werd later duidelijker. Steeds kwam in mijn herinnering naar boven dat ik op eenjarige leeftijd een vakantie van mijn ouders niet mee ben gegaan. Heeft dit zo’n impact op me gehad dat het na 44 jaar steeds terugkomt? Wie kon dat weten?

Ik kroop terug in mijn huid en schreef wat ik dacht te hebben beleefd. Een deeltje van mijn schrijftherapie.

Ik doe geen uitspraak of je wel of niet met je kinderen op vakantie gaat, ik vel geen oordeel, trek geen conclusie, want groot is de kans dat de oorzaak ligt in het feit dat ik mijn moeder al veel te vroeg voor altijd moest missen. Was deze terugblik op een vakantie nodig om me bewust te maken van dat wat ik niet zag?

Hoe moest ze het weten?

Hoe moest ze het weten dat ze wel weer werd gehaald? Haar hersenen nog niet dusdanig ontwikkeld dat tijdsbegrip er een plaats in had. Hoe moesten haar ouders weten wat een verdriet en angst er schuil ging achter die grote ogen, ze had nog geen stem te verheffen.

Huilen kon niet van tevoren, ze overzag niet wat er ging gebeuren. Ergens voelde ze iets spannends aankomen, ergens zag ze de bedrijvigheid om haar heen. Dit keer had de drukte niets met haar te maken. Blije opgetogen gezichten pakten tassen. Er werd ook een tas voor haar ingepakt.

Achter het raam zag ze al die zwaaiende mensen met hun tassen. Achter haar stond haar tas. Mama waar ga je naar toe, stond in haar grote ogen geschreven, onleesbaar voor de grote mensenwereld. Ik huil niet dus in hun ogen is alles oké.  Mama waarom ben ik hier? Wie zijn die mensen?

Ik draai me om en besluit dat ik in deze periode wil leren lopen. Dan kan ik gaan en staan waar ik wil.

Hoe kon ze weten dat ze weer werd opgehaald. Na twee weken kwamen de enthousiaste gezichten weer terug. Heeft niemand mij dan gemist? Doet mijn gevoel er niet toe? Blijkbaar niet. Misschien als ik in het vervolg liever ben, niet huil, mijn geluid niet verhef... misschien... misschien mag ik dan de volgende keer mee. Misschien horen ze mijn wensen dan.

Nu, jaren later, weet ik dat deze keuze mijn stem deed verstommen. Dat ik zo stil werd in het uiten van mijn wensen dat ik ze zelf niet meer kon horen. Nu, jaren later, ben ik teruggekeerd naar dat kleine meisje en heb haar opgehaald. Alleen heb ik nooit zover durven gaan maar met de juiste hulp... 

Ik heb haar verdriet in de ogen gezien, geluisterd en haar gekoesterd. Daar waar ze toen om vroeg heb ik haar nu kunnen geven. We zijn weer samen, mijn stille wensen en mijn hoorbare stem. De stem is nog klein maar we zullen nu samen verder groeien. Mijn gevoel doet er wel degelijk toe al is het slechts in mijn eigen ogen dat is een goed begin.

Een emotioneel afscheid

Maak kennis met mijn manier van schrijven.

Een emotioneel geschrift.

De eerste keer dat mijn kinderen op vakantie gingen met hun vader zonder mij.

 

Drie weken van elkaar gescheiden. Mijn zoontje toen acht jaar. Nog altijd als ik dit teruglees, staan de tranen in mijn ogen. Hoeveel vrouwen zullen dit herkennen? Een stuk uit mijn hart. Inmiddels hebben we onze manier gevonden om afscheid te nemen in de volle overtuiging elkaar weer snel te zien. Te leven met een stukje gemis.

Hij doet zo boos
Hij doet brutaal
Hij doet zo nonchalant

de stoere man breekt
Ik pak een dweil
Voor waterlanders

Botjes kraken van weerstand
Zijn lijfje schokt in verdriet
Armpjes zoeken heil in mij

Woorden raken geen kant
De oorzaak onbespreekbaar
Kan niets anders doen
Dan hem te verstikken aan mijn borst

Onvermijdelijk
Moment van scheiding
Met hangend hoofd
Een stoere doei

Een buik vol pijn
Een steen vol emoties
Het vind zijn uitweg niet

Hij lift een kin
In ogen als poelen
vangt weerschijn vader en zoon

Elastisch afscheid
Geknipt in tweeën

Tegenpolen van emoties, vreugde en verdriet, verscheurt het hart in midden. Blij en boos in één behuizing.
Met vreugde uitgekeken naar dit verdriet, als egoïsme hoogtij viert in eigen leven.

Blij ben ik, de beurt is aan mij, drie weken niet zorgen voor! Met hoop in zijn ogen ziet hij een hopeloos geval. Boos is hij om niets.

Gebroken, op handen gedragen, gaat hij gelaten mee. Bij overgave nog snel proberen scheidende partijen te smelten, tot een geheel als voorheen. De poging mag niet baten, nieuwe frustratie komt naar het oppervlak.

Ik buig in dank voor goede zorg, neem ze nu maar over. Verbonden in teamverband spelen wij het spel met ontvangen levens.

Leeg is het huis

Mijn moederhart huilt met kindertranen, een nieuw rode kras gekerfd.

Ik kijk naar gedrukte plaatjes van oude dromen. Een papa bij de schommel duwt zijn dochter hoger in de lucht, een mama staat klaar om te vangen onder het klimrek, waarschuwt haar zoon voorzichtig te doen.

Papa kijkt mama lachend aan, 'hij kan het wel lieverd, hij is inmiddels sterk genoeg'. Mama kijkt lachend terug en zegt: 'ik vertrouw hem wel maar ik zie alleen maar ongelukken'. Een vertroebelt beeld vol angst.

Stil sta ik bij dit historisch gesprek, bijnaam ‘bange mama’, de grootste pijn uit onverwachtse hoek, onvoorspelbaar, verbrand het alle foto’s, doet gelach verstommen! Een hoofd dat er niet bij kan, gevoel dat het altijd al wist. Diepe wonden zullen helen, als kronkelende paars blauwe wormen zichtbaar in eeuwigheid.

Het huis gevuld met echo’s, krijsende echo’s, de bodem is nog niet bereikt, Zijn verdriet blijft bij mij  hangen. Liefdesadvies omhoog te klimmen geslagen in de wind. Ik breek zijn val, speel voor bodem, zet breuken in hard gips, geschreven boodschap op onbreekbaar wit , onvoorwaardelijk houden van.

Met oerdrang beschermen wat het mij ook kost. Zekerheid in onzekerheid, papa en mama failliet verklaard.
Het rode boetekleed van schaamte zal ik tot op mijn enkels dragen zonder last, zonder klacht. De vraag voor altijd brandend op mijn lippen, waarom was ik niet goed genoeg?

In al deze emoties vind ik een steunpilaar in mijn ex. Nog meer verwarring nog meer vragen. Is liefde vriendschap als vlinders rusten? Pas dood bij de laatste sisssssss?  Zal er ergens nog verborgen een vonkje zijn die vlam kan vatten?

Groen gras met hardnekkig onkruid, spuit de buurvrouw vol met gif!

Mijn hoop is hopeloos.

Oplossingen bespreken met je puber

Heeft je kind een probleem met eten?

Eet hij/zij geen brood door het weg te gooien?

Of wordt er teveel gesnoept?

De eerste stap om tot een oplossing te komen is het probleem ter sprake te brengen en te gaan praten met je kind. Helaas bestaan er geen wondertips die van toepassing zijn op iedere tiener in elke situatie. Maar er zijn wel algemene tips die goed kunnen werken.

Als je de basisvaardigheden kent, kun je zelf kijken wat werkt voor jouw kind en voor jou. Kinderpsycholoog Tischa Neve geeft in dit filmpje een paar tips voor het praten met je puber. Lees ook de 8 tips die onder het filmpje staan. Kijk daarna hoe je afspraken maakt met je kind en hoe je kind met voedselverleidingen om kan gaan. Hieronder geven we je wat tips voor het praten met je tiener.

Luister

Er is een grotere kans dat jouw boodschap overkomt en dat je kind naar je luistert, als je eerst zelf naar je kind luistert. Bijvoorbeeld: vraag je puber eerst wat de reden is dat hij zijn brood weggooit op school, voordat je boos wordt. Geef je kind de ruimte, zonder optrekkende wenkbrauwen of andere lichaamstaal waarmee je duidelijk je afkeuring laat merken. Je zult zien dat er vaak best een goeie reden is voor zijn gedrag. Van daaruit kun je samen kijken naar oplossingen.

Verwoord en erken de emotie

Achter elke emotie en gedrag zit een reden. Dat kan een wens zijn, een onderliggend gevoel of een behoefte. Stap daar niet zomaar overheen. Maar haal het scherpe randje van de emotie af. Dat doe je door de emotie onder woorden te brengen en begrip te tonen. Het gevoel is het probleem namelijk niet, dat mag er altijd zijn. Alleen niet elk gedrag waarmee gevoelens geuit worden is acceptabel. Daar kun je eventueel op corrigeren. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je kind zijn brood weggooit omdat hij zich voor aap voelt staan bij zijn vrienden die geen broodtrommel meenemen. Zeg dan bijvoorbeeld ‘ik begrijp dat dit een probleem voor je is, laten we samen kijken hoe we het op kunnen lossen’.

Geef niet altijd gelijk je mening

Pubers doen veel dingen waar wij van alles van vinden. Een grote valkuil is dat wij onze mening daarover veelvuldig op ze loslaten. In de hoop dat we ze overtuigen of op betere ideeën brengen. En dat werkt helaas meestal juist averechts. Als je niet gelijk je ongezouten mening geeft en niet gelijk zegt wat je kind moet doen, dan vertellen en delen ze meer. Zo laat je ze er zelf over nadenken. Bovendien geeft het veel sneller een ingang tot een goed gesprek. Zeg bijvoorbeeld dus niet ‘ik vind het belachelijk dat je brood weggooit op school’, maar vraag wat hij er zelf van dat gedrag vindt.

Zorg voor een positieve draai

Simpel en doeltreffend: alles wat je met een ‘niet’ zegt kun je vervangen door een positievere variant met wat je wél wilt. En ook als je met iets kunt dreigen, kun je er een positieve draai aan geven. Je hebt dan meer kans dat je kind gewoon ‘oké’ zegt.

Een paar voorbeelden:

  • In plaats van ‘Als je steeds liegt, dan geloof ik je nooit meer’ kun je ook zeggen ‘Als je eerlijk zegt wat er speelt dan kunnen we zoeken naar een oplossing’.
  • In plaats van ‘als je niet zegt wat je mee wil naar school, dan kan ik het ook niet weten...’ kun je ook zeggen ‘Als je me vertelt wat je graag mee wil voor lunch dan maak ik het vandaag voor je klaar’

Beschrijf wat jij voelt

Als we kwaad zijn vallen we onze puber soms aan met woorden. Gevolg? Ze trekken zich terug of gaan in de tegenaanval. Als je beschrijft wat jij voelt, heb je meer kans dat je puber je begrijpt en er iets mee doet. Voorbeeld: ‘Ik ben echt teleurgesteld, ik ging er van uit dat je je brood wel zou opeten nu we samen overlegd hadden wat je mee wilde nemen’

Geef complimentjes

Druk je waardering uit. Pubers lijken hier soms niet op te wachten, maar ze hebben het juist hard nodig dat wij aandacht blijven geven aan dat wat ze leuk, lief of goed doen. Alleen zullen ze dat nooit toegeven natuurlijk. Dus eet je kind al een week zijn broodtrommel leeg, terwijl hij eerst de inhoud in de prullenbak kieperde? Zeg hoe blij je daarmee bent.

En blijf niet focussen op wat niet goed gaat. Dan mis je wat wel leuk of goed is aan je tiener. Probeer juist op de leuke en goede dingen te focussen.

‘Choose your battles’

Wat jij belangrijk vindt, is lang niet altijd belangrijk voor je puber. Probeer je niet druk te maken en te ergeren aan van alles. Dat maakt het niet gezelliger in huis. Tip: ga niet overal op in, maar kies een handig moment en kies uit waar je de ‘strijd’ over aan gaat en waarover niet.

Geef zelf het goede voorbeeld

Het lijkt soms wel of je puber zich ineens niks meer aantrekt van jou, maar uit onderzoek blijkt dat ouders wel degelijk heel belangrijk zijn in de keuzes van pubers. Je kind leert het meeste van wat zelf laat zien. Wat je zegt is minder belangrijk. Besef daarom bij alles wat je doet: als er kinderen bij zijn, geef je het gezonde voorbeeld. Bijvoorbeeld: als je naar je werk gaat, neem jij ook een broodtrommel mee. Je kind ziet dan dat het een heel normaal dagelijks voorwerp is. Dus vinden ze het niet meer dan logisch dat zij ook hun eigen boterhammen meenemen.

Bron

Foto

Koekjes voor kinderen vaak te groot

Speciale koekjes die voor kinderen in de winkel worden verkocht, zijn vaak te groot.
Gewone koekjes zijn kleiner.

Dit heeft De Consumentenbond onderzocht bij 20 soorten koekjes die in de supermarkt in het schap liggen en speciaal voor kinderen zijn bestemd.

 

Een kind van 1 tot 3 jaar heeft minder calorieën nodig dan een volwassene. Dat betekent dat kleine kinderen ook minder ruimte hebben voor koekjes en snoepjes: maximaal 100 calorieën per dag. Logisch en goed dat er speciale koekjes voor kinderen bestaan zou je zeggen. Maar dat is dus niet zo.

De Consumentenbond laat zien dat kinderkoekjes te groot zijn voor kinderen. Een goed gekozen klein ‘volwassenkoekje’ is vaak zelfs een betere keuze.

Het onderzoek naar kinderkoekjes

De Consumentenbond onderzocht 20 kinderkoekjes. De koekjes zaten vaak verpakt in portiezakjes.
In portiezakjes zitten 2 of meer koekjes bij elkaar. Veel van deze zakjes bevatten meer dan 100 calorieën. Daarmee krijgt je kind veel vet en suiker binnen. Ter vergelijking: het gewone Mariabiscuitje bevat 22 calorieën per koekje. Lees meer over het onderzoek.

Vitamines in koekjes?

Sommige koekjes bevatten extra calcium of vitamines. Laat je niet foppen, dit maakt het koekje namelijk niet gezond. Deze voedingstoffen krijgen kinderen genoeg binnen met gezond eten. Het is niet nodig om dit aan koekjes toe te voegen.

Wat kun je dan wel geven?

Een klein koekje kan best, maar een stroopwafel is een hele maaltijd voor een kind. Houd de porties klein en geef niet meer dan 100 calorieën per dag aan koekjes en snoepjes. Kijk daarvoor goed op het etiket. Koop je koekjes die in portiezakjes zitten? Geef dan één koekje uit dat zakje en bewaar de rest voor later.

En natuurlijk blijven fruit en groenten het gezondste voor tussendoor!

Bron

Foto

7 Redenen om je kind dagelijks voor te lezen

Ik las mijn kinderen al voor toen ze een paar weken oud waren. Nijntje boekjes, mooi op rijm en met veel dierengeluiden, prachtige prentenboeken waar ik zelf een verhaaltje bij bedacht.

Heerlijk met dat warme babylijfje tegen me aan. Zeker rijmpjes zijn heel geschikt op jonge leeftijd, omdat het zo vloeiend loopt en je kindje ontspant bij het luisteren naar jouw vertrouwde stem.

 

Voor grote en kleine kinderen

Veel ouders lezen hun kinderen voor, met name als ze tussen de 2 en 5 jaar zijn. Tussen de 9 en 12 jaar wordt nog maar 40% van de kinderen voorgelezen. Hoe jammer is dat? Voorlezen is namelijk fijn, nuttig, intiem en heel erg leerzaam. Ook als ze nog baby zijn of als ze zelf al goed kunnen lezen.

Mijn jongens, die op school niet uitblinken in spelling, halen op school wel al jaren hoge cijfers voor begrijpend lezen, taalbegrip en woordenschat. Ik denk echt dat het vele voorlezen (en nu zelf lezen) daaraan heeft bijgedragen.

Iedere dag

Ondanks onze drukke, hectische levens is het zo veel waard om tijd vrij te maken om voor te lezen, bij voorkeur iedere dag. Dan ligt je kind soms maar iets later in bed dan jij had gepland. Het is veel belangrijker dat jullie samen genieten, om de volgende redenen:

 

  1. Rust en veiligheid: Voorlezen zorgt voor een rustmoment en hoeft dan ook niet alleen plaats te vinden voor het slapen gaan. Mijn jongste zoon is heerlijk afgeleid door het voorlezen in de wachtkamer bij de dokter. Het gaat om exclusieve aandacht en een gevoel van veiligheid.
  2. Intimiteit: Voorlezen is een ultiem moment voor samen zijn, liefde; je kind kruipt lekker tegen je aan, wat een genot.
  3. Taalontwikkeling: Voorlezen is belangrijk voor de taalontwikkeling; je kind leert nieuwe woorden en hoe een goede zin is opgebouwd. Door met je kind over het boek te praten en woorden toe te lichten die hij/zij nog niet kent, wordt je kind gestimuleerd om actief met taal bezig te zijn.
  4. Luisteren: je kind leert goed te luisteren en zich te concentreren als het wordt voorgelezen.
  5. Leesontwikkeling: Als je kind vanaf groep 3 zelf leert lezen, vergemakkelijk je dat leerproces door om de beurt een bladzijde (of alinea) te lezen. Heel gezellig om samen te doen en leren lezen wordt voor je kind op die manier leuk en inspirerend, het voelt niet als huiswerk.
  6. Fantasie: voorlezen stimuleert de fantasie van je kind en het leert veel van de wereld om zich heen.
    Hanteer voor ieder personage in het boek een ander stemmetje. Je kind lacht zich rot, komt helemaal in het verhaal doordat het bijvoorbeeld spannend is en gaat het, zodra hij/zij zelf goed kan lezen, zelf ook doen.
  7. Dialoog: Voorlezen is geschikt om een dialoog te starten met je kind, bijvoorbeeld over onderwerpen waar je kind niet zo makkelijk over praat of wat hem/haar erg bezighoudt (angst, dood, scheiding, enz).

 

Gratis boeken

Het lidmaatschap op de bibliotheek is voor kinderen gratis. Voor onze kinderen is het iedere maand een feestje om in de bieb rond te struinen op zoek naar boeken van hun favoriete schrijvers. En met verjaardagen, Sinterklaas en Kerstmis worden er steevast boeken cadeau gegeven aan alle gezinsleden.

De kinderen ruilen ze vervolgens weer uit. Zo kreeg mijn jongste zoon afgelopen jaar met kerst een Fantasia-boek van Geronimo Stilton en zijn even oude stiefzusje het nieuwste Dolfje Weerwolfje boek van Paul van Loon. Ze kunnen dan bijna niet wachten totdat de ander het boek uit heeft.

Waardevolle gesprekken

Toen ik in echtscheiding lag, kocht ik bewust voorleesboeken met dat thema. Door hierover te praten, kreeg ik veel beter inzicht in de gevoelswereld van mijn kinderen. En toen mijn oudste zoon in groep 7 zat en hij nog genoot van het voorlezen (dit houdt in de meeste gevallen helaas op als ze naar de middelbare school gaan), lazen we samen het boek ‘Wat jongens moeten weten’ (is er ook in de variant voor meisjes).

Dit boek geeft een antwoord op vragen over vriendschap, liefde, seks en volwassen worden. Zeer geschikt om op ongeveer 11-jarige leeftijd samen te lezen, net voordat ze de puberteit ingaan. In al zijn onwetendheid en nieuwsgierigheid vormde het boek aanleiding voor prachtige gesprekken.

Puberen

En nu hij op de middelbare school zit en niet meer voorgelezen wil worden, kijken we samen documentaires, het Journaal en mooie films. Mijn grote puberzoon kruipt dan dicht tegen me aan, net als vroeger met het voorlezen.

Hij stelt zijn vragen en we zijn verbonden. Een betere oogst van de voorleeszaadjes die ik al die jaren heb geplant, kan ik me niet wensen.

Moedergevoel

'Mama, wanneer ben je weer thuis'? Terwijl ik met lief en vijf kids als tijdelijk samengesteld gezin de contreien rond Baveno met wat onstuimigheid opklop, heb ik bijna dagelijks contact met mijn inmiddels 29 weken zwangere bloedje die traditiegetrouw met de ruim twintig koppige familie van haar vriend plus aanhang is neergestreken op Ameland.

 

Het moederdier in mij blijft altijd alert, dichtbij, maar ook op afstand, juist nu. Ik leef mee met haar harde buiken, ben ongerust over haar bloedneuzen, ik zie op de foto's de verandering in haar ogen en hoor de groeiende volwassenheid in haar stem. Wat had ik haar graag bij me gehad, net als vroeger. Het idee dat mijn nest ooit leeg zal zijn kan me soms nu al verdrieten.

De tijden zijn veranderd

De jaren dat we met mijn persoontje als Moeder de Gans voorop en mijn drie kuikens in een traag bewegend sliertje erachteraan voor de zoveelste keer in de bloedhitte van een of ander Zuid-Europees land verdwaalden op zoek naar het zoveelste marktje, omdat we de kaart weer eens op de kop hielden.

De vakanties waarin plots iedereen ziek werd of opgezette ledematen kreeg en de momenten dat de auto het op cruciale momenten begaf en we kreunend en hijgend, met ergens in mijn kielzog een pruttelend stemmetje 'mama waarom kun je gewoon niet in de bewoonde wereld blijven'?, de verzengende zon trotseerden en geen idee hadden in welke richting we een garage konden vinden, die jaren liggen inmiddels achter ons.

Maar soms heb ik stilletjes heimwee naar die saamhorigheid van toen, van 'mama, als we een garage vinden, krijgen we dan een ijsje'? of 'als we de camping hebben teruggevonden, mogen we dan meteen zwemmen'?

En wat te denken van 'mama als de auto het weer doet en het restaurant is nog open, krijg je van mij een slush puppy'. Altijd ging er wel wat mis en het gekke was, we stelden ons er gewoon op in. Het was zelfs zo dat we verbaasd waren als alles gesmeerd liep.

Al die jaren lagen de fluorescerende hesjes in de auto permanent klaar voor gebruik en was de lidmaatschapskaart van de ANWB mijn belangrijkste pasje. Terwijl ik in gedachten onze vele lotgevallen de revue laat passeren, hoor ik aan de andere kant van de lijn ongeduldig 'mama, joehoe, ben je er nog,
wanneer kom je terug'?

Ze heeft me net een foto gestuurd waarop ze trots staat met haar dikke buik en haar lange blonde haren, mijn kind voor wie het nest altijd een nest zal blijven. 'Zondagmiddag zijn we weer thuis Sanne, pas goed op jezelf,
ik bel je gauw!'

Het laatste uitje met mijn vader

'Schattie, wil je voor de laatste keer met me toeren door Haren'? Mijn vader van 84 richt zich met grote moeite op uit het ziekenhuisbed in zijn woonkamer.

Hij oogt broos en kwetsbaar. Mijn vader, voor wie geen zee te hoog was, die altijd blaakte van gezondheid en met zijn rollende lach menigeen liet schateren, heeft nu zijn horizon in het vizier.

 

Hij is ernstig ziek en heeft besloten dat de zon wat hem betreft onder kan gaan. In zijn flets blauwe ogen zie ik nog steeds de poppetjes dansen, zijn stevige handen zijn de handen die mij vasthielden toen ik in de jaren 60 mijn eerste onzekere schaatsstreken deed op het Boeremapark.

Het zijn dezelfde handen die, veilig geplaatst vlak naast mijn kleine knuistjes, de grasroller voortduwden als we samen de voortuin gingen maaien aan de Berkenlaan. Maar ook de handen die mij als tiener over de plavuizenvloer in onze achterkamer leidden nadat ik tijdens de dansles bij Gretel Verbruggen weer nieuwe variaties had geleerd.

Ik zie ons nog samen rakelings zwieren langs de eettafel terwijl mijn moeder de muziek bediende en schietgebedjes deed in de hoop dat haar kostbare serviesgoed de dans overleefde. Ach, en wat te denken van de handen die mij de paalsteek en de mastworp bijbrachten toen ik mijn eerste zeilboot kreeg en ik elke dag en bij elke wind samen met mijn vader het Paterswoldsemeer op ging om alle kneepjes van de zeilsport te leren.

'Ja pap, dat gaan we doen, zeg maar wanneer je wilt.'

Daar gaan we dan!

De week erop kleed ik hem warm aan. Zijn benige gestalte kan wel twee keer in het suède jasje, zijn aangepaste schoenen ogen lomp, maar zijn ogen stralen, in een gezicht dat elke dag aan sereniteit wint en zijn haar zit in de plooi.

Nadat ik voorzichtig een sjaal om zijn bleke hals heb gewonden, zijn stok achterin de auto heb gegooid en zijn gordel heb vastgegespt, koersen we goedgemutst naar Haren, het dorp waar hij zoveel voetstappen heeft liggen, waar hij een gezin stichtte, zijn dochters hun eerste vriendjes kregen, maar tevens het dorp waarvan hij afscheid nam toen hij uiteindelijk in de jaren 80 zijn gezin verliet.

Als we via de Nieuwlandsweg de Berkenlaan inrijden, vraagt ie of ik even wil stoppen bij nummer 39.
Diep weggedoken achter zijn sjaal, in zijn veel te grote suède jack kijkt ie vol weemoed naar het gele huis dat hij ooit met mijn moeder heeft laten bouwen.

'Weet je nog Annet, dat we samen in het gras rolden in de voortuin, mijn handen dicht bij die van jou,
jouw hoofdje tussen mijn armen'? 'Ja pap, ik weet het nog,' zeg ik zacht en ik maak met een tissue zijn mond droog en veeg een weerbarstige lok van zijn voorhoofd.

De papegaai bij Van Es, de torenschuimpjes bij Slijterij Bakker in de Kerkstraat, onze gezellige koffie-uurtjes bij Bertram, de dropjes bij Aiking, elke herinnering wordt onder de loep genomen. Het was een bijzondere middag. 

Een week later is mijn vader overleden.

Foto Om privacy redenen is er een andere foto gebruikt.

Zwanger op je veertigste

Zwanger op je veertigste. Voor mij was het een heel groot wonder. Ook een spontaan wonder. Mijn man en ik zijn al samen sinds 1991 en onvermijdelijk begonnen rond mijn twintigste de vragen over eventuele uitbreiding al te komen.

Op de een of andere manier was ik daar nog helemaal niet mee bezig. Ik genoot van het werkende leven, was net samen met een prachtman en we waren alleen maar bezig met opbouwen.

 

 

Kinderen krijg je (je 'neemt' ze niet)

Maar op een gegeven moment wilden we ons toch wagen aan het krijgen van een kindje. Ik ben van mening dat je kinderen 'krijgt' en niet 'neemt'. Maar het lukte niet. Ik ga nu liever niet op de medische redenen in,
maar verdriet was er zeker.

En dan krijgen vriendinnen en kennissen om je heen kinderen. En jij niet. En dan gaan er weer jaren overheen en beginnen de vragen weer te komen, want 'je hebt nog zo weinig tijd'. Niets is erger dan dit soort opmerkingen.

Men houdt er geen rekening mee dat er misschien wel een reden kan zijn achter het zo lang uitblijven van kinderen. Op de een of andere manier lijkt het wel een taboe. En dus ga je smoezen verzinnen, om maar niet te vaak al je innerlijke verdriet naar boven te moeten halen.

Het wonder

Maar toen gebeurde bij ons het wonder. Ik werd spontaan zwanger. Tijdens een vakantie. Op mijn veertigste. Blijer dan blij, ik kan het niet anders omschrijven. Maar ook: bezorgd, bezorgd en bezorgd. Ik was op mijn veertigste niet meer onbevangen en ik maakte mij heel veel zorgen.

40 en zwanger

Zwanger op mijn veertigste. Ik durfde het letterlijk niet te geloven. Na de zwangerschapstest en een gesprek met de huisarts kon ik het nog steeds niet geloven. Pas bij de eerste echo was het 'echt'. De tranen springen nog steeds in mijn ogen bij het zien van dat eerste echootje.

Met name om het gevoel wat ik toen had. Vanaf het aller, allereerste moment was ik dol op dit grote kleine wondertje wat in mijn buik zat.

De mallemolen

En dan begint de mallemolen van vragen, echo's, testen die moeten, testen die mogen en allerlei medische voorschriften, regels en uitleg over alle mogelijke complicaties waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn.
Dit alles zorgde ervoor dat ik mijn zwangerschap zo lang mogelijk heb verzwegen, voor familie, werk en vrienden.

Je legt de grens van het wel vertellen steeds verder in de toekomst. Eerst wachtte ik op de echo, toen op de termijn van 12 weken, de combinatietest, de 20-weken echo. Hierover later meer.

Dit met jullie delen is voor mij best emotioneel, maar ook waardevol. Willen jullie hier meer over horen?

Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
40envoorheteerstmoeder

Wordt jouw kind gepest?

Er is geen ouder die het fijn vindt als hun kind gepest wordt; of dit nu op school is of ergens anders.  

Er wordt de laatste tijd gelukkig veel aandacht besteed aan kinderen die gepest worden.

 

En over één ding zijn we het met elkaar eens: Pesten is niet een losstaand probleem, maar een maatschappelijk probleem.

Als plagen pesten wordt, zijn er meerdere factoren nodig om dit uit de hand te laten lopen:

  • Het gedrag, het uiterlijk of de afkomst van het kind is anders dan de groep.
  • Het kind is net wat gevoeliger voor pestgedrag dan andere kinderen.
  • Leraren zien het pestgedrag niet of willen het niet zien.
  • Leraren zien het pestgedrag wel, maar weten niet hoe ze dit op moeten lossen.
  • Het schoolbestuur grijpt niet in.
  • Er is geen pestprotocol of het pestprotocol wordt niet goed uitgevoerd.
  • Medeleerlingen vormen niet één front tegen de pesters of weten niet hoe ze steun kunnen bieden aan gepeste kinderen.
  • Ouders staan machteloos aan de zijlijn en zijn de wanhoop nabij.

 

Machteloosheid

De machteloosheid maakt soms radeloos. In de thuissituatie heb je als ouder de macht om in te grijpen, maar het is een stuk lastiger om macht uit te oefenen op de schoolsituatie. Kinderen corrigeren op het schoolplein levert vaak meer problemen op voor je kind.

Daarnaast voelen leerkrachten of andere ouders zich makkelijk gepasseerd. Dus dan maar naar het schoolbestuur?  Maar daar loop je als ouder ook tegen een muur van onbegrip op. Ben je ondertussen de wanhoop nabij? Dan help ik je graag weer om orde op zaken te stellen.

Hulp voor ouders

Als psycholoog zet ik mij in voor gezinnen waarbij de rust en harmonie verstoord is. Wanneer een kind gepest wordt, heeft dat effect op de thuissituatie. En door de tijd heen kunnen er patronen zijn ontstaan die moeilijk te doorbreken zijn. En dan is het goed als een onafhankelijk persoon van een afstand bekijkt wat er aan de hand is en wat men kan doen om de situatie positief om te buigen.

Ik kan je helpen om naar de school toe te stappen om daar op een doordachte wijze de problemen aan te pakken waarbij open communicatie en oplossingsgericht werken de uitgangspunten zijn. Ik treed als het ware op als intermediair tussen jou en de school.

Als arbeid, gezondheid en organisatie psycholoog kan ik ook de school advies geven. Als arbeid, gezondheid en organisatie psycholoog kan ik zowel naar individuele problemen kijken als ook naar het totaalplaatje. Pesten is namelijk niet een individueel probleem, maar een maatschappelijk probleem.

De oplossing 'een veilig leerklimaat' kan alleen maar bereikt worden als alle partijen meewerken.
Mijn visie is: Ga terug naar de basis: Het gezin. Vanuit die basis bouwen we weer op!

hulp-bij-opvoeden

50 Shades of 50 worden (1)

Gedachtekronkels over het 50 worden. In de laatste paar weken dat mijn leeftijd nog met een vier begint, kan ik het niet nalaten om over 'het vijftig worden' wat te filosoferen.

Ik heb een paar van die gedachtekronkels opgeschreven.

 

We worden steeds ouder; deflatie van de leeftijd

Als je de kranten leest, om je heen kijkt, bemerk je dat mensen veel langer jong blijven. De Margrieten, Libelles en Linda’s en FemNa40 beweren al jarenlang: 40 is het nieuwe 30, 50 is het nieuwe 40, etc.etc. Een soort van ‘leeftijd deflatie’. Ik voel me ook een veertiger (en ben ik nu ook nog).

Was iemand van 80 vroeger hoogbejaard, nu gaan veel tachtigers nog regelmatig op pad. Er komen meer negentigjarigen bij, evenals 100-jarigen. Wat dat betreft ben ik nog maar op de helft. Als mijn jongste mij bejaard noemt, antwoorden manlief en ik in koor: opa en oma, die zijn bejaard, wij nog lang niet.

Docenten zijn altijd oud - deel 1

Ooit lang geleden, toen ik nog heel jong was, was 50 heel oud. Dan was je bejaard. Dat ben ik nu in de ogen van kinderen dus ook, maar dat is iets heel anders. Als je op de middelbare school zit, zijn docenten oud,
ongeacht hun leeftijd.

Zo gingen wij vorig jaar naar een 10-minuten gesprek met een docent van de oudste. Hoe zag hij eruit,
vroegen we mijn zoon. ‘Nou, heel oud’, was het antwoord. Manlief en ik zaten die avond keurig op tijd voor het lokaal te wachten. Er kwam wel een jong iemand langslopen, midden twintig ofzo, maar de docent waar wij op wachtten was oud.

Niet veel later werden we gehaald,’zijn jullie de ouders van de ‘oudste’. Hij was het dus, een jonge docent
(in onze ogen dan), tegelijkertijd een oude man (in de ogen van mijn zoon). De waarheid zal in het midden liggen.

Docenten zijn altijd oud - deel 2

Zo had ik toentertijd een docente Nederlands, laat ik haar ‘mevr. X’ noemen. ze was om het zo maar te zeggen een Margaret Tatcher type. Nogal autoritair dus, een… (wijf) (gelieve zelf in te vullen). Vonden wij tenminste, leerlingen zijnde, ze was ook niet echt geliefd.

Toen er een jaar of vijf geleden een buurjongen op mijn kinderen kwam passen, zei hij dat zijn ouders een gesprek op school hadden met zijn docente Nederlands. Hij was blij dat hij op moest passen, hij had hiermee een goed excuus om niet mee te kunnen gaan.

Oppassen op mijn, toen mijn veel jongere koters, was ook een uitdaging, maar alles liever dan mee naar het gesprek. Toen ik vroeg waarom, riep hij heel adrem ‘Nou, dat is zo’n… wijf’ (gelieve wederom zelf in te vullen), hij schrok van zijn eigen uitspraak. Daarop vroeg ik aan hem, hoe heet die docente, zijn antwoord ‘dat is mevrouw X’.

‘Oh’, reageerde ik: ‘is dat nog steeds zo’n… wijf?’ Ik hoorde hem opgelucht ademhalen, eindelijk een volwassene die hem begreep. Daarna van beide kanten de verwarring: van zijn kant: ‘gaf zij toen al les’ (in zijn ogen ben ik natuurlijk ook al heel oud) en ik van mijn kant: ‘geeft zij nu nog steeds les?’

Zij was toentertijd in mijn ogen, puur en alleen omdat ze docente was, ook al heel oud. Met de kennis van nu, denk ik dat zij toen halverwege de twintig was en nu zo begin zestig.

Tussen tafellaken en servet

Vijftig plussers worden al decennia senioren genoemd. De huidige senioren zijn (in mijn beleving) 65-plussers, 50-plussers staan nog midden in het werkende leven (ze zullen wel moeten) en willen helemaal geen senior genoemd worden (tenzij dit gekoppeld is aan een functie zoals senior manager.

Zo zie ik manlief nog niet naar een 50+ beurs gaan (mijn vader wel), hij is ook geen lid van de 50+ partij.
Met schoolgaande kinderen kunnen we ook geen gebruik maken van de 50+ reisaanbiedingen, laten we de 50+ groepsreizen aan ons voorbij gaan.

Kortom: tussen servet en tafellaken dus. Dit was zo’n gevleugelde uitspraak uit mijn jeugd (dat dan weer wel). We zijn geen senioren, zijn zeker nog lang niet bejaard, maar voor de buitenwereld (lees iedereen onder de 30) én voor de arbeidsmarkt, behoren we toch tot de oudere garde. Raar eigenlijk.

50+ in perspectief

Ligt het aan mij of is het ouder worden de laatste tijd vaker onderwerp van onderzoek en publiciteit. Of komt dit omdat de huidige generatie 20-ers, 30-ers en 40-ers niet meer zo op mijn netvlies staan. Toen ik nog werkte, werkte ik veel met artsenbezoekers, jonge mensen, vaak hun 1e of 2e baan.

Bij het invoeren van hun gegevens moesten mijn college (50+) en ik vaak even nadenken, ‘zijn die al van school af'?, ze leken nog zo jong. Sorry; wij waren al zo oud.

De cijfers

Maar goed: de cijfers liegen niet: In 2019 is de helft van de volwassenen 50-plus. Van de 14 miljoen volwassenen zijn er dan 7 miljoen 50-plus. Ik kon dit eerst niet geloven, maar goed om mij heen kijkende kwam ik tot de conclusie dat ik zelf wel heel veel 50-plussers ken. Het zal dus wel kloppen.

Nog een cijfertje: Nederland vergrijst steeds meer. In 1950 was nog minder dan een op de drie volwassenen 50+. Straks dus de helft.

Er is ook goed nieuws: 50-plussers: bekende sterren

Het lijkt wel (of had ik dat vroeger niet in de gaten) dat veel bekende mensen ook 50 zijn geworden of binnenkort worden. Linda de Mol heeft er zelfs een hele editie van haar tijdschrift aan gewijd evenals een boek.

Ik begeef straks ook in het gezelschap van ondermeer Marco van Basten, Brad Pitt, Madonna, George Michael, Ronald Giphart, Heleen van Royen, Yvonne van Gennip, Susan Visser, Famke Jansen, Marlies Dekkers, etc. etc.

Ik wilde jullie alleen maar laten weten dat ik straks ik goed gezelschap ben. Maar dat moet ook wel, als over vier jaar de helft van de Nederlandse bevolking 50+ is.

Foto

Mijn dochter Iris

Ach, ze was zo schattig vroeger (nog steeds eigenlijk). Altijd al een eigen willetje. Dwars om het dwarse zei ik vaak.

Ze groeide op en op haar 16e liep ze volledig vast. Veel onbegrip ook van ons. Ik kon haar redenaties vaak niet volgen.

Maar ze bleef volhouden,desnoods schreeuwend tot ik haar werkelijk 'kon verstaan'. 

 

School heeft ze nooit leuk gevonden maar ja, je moet. Tegenwoordig tot je 18e verplicht. Wat een opgave voor iemand als zij. Ze switchte regelmatig van opleiding en haalde uiteindelijk haar diploma helpende en verzorgende.

Vrijwilligerswerk

Het vrijwilligerswerk bij Handicamping waar kinderen met een beperking en hun ouders even lekker een weekendje konden genieten. Daar was ze op haar plek! Als geen ander voelde ze hoe het is om anders te zijn en niet helemaal te passen in 'zoals het hoort'. En ook het vrijwillige aspect gaf haar energie. De kinderen voelen haar liefde en acceptatie, prachtig om te zien.

Zorgen

Veel praten en vooral van elkaar houden, heeft ons gebracht waar we nu zijn. Ik heb veel steun ondervonden vanuit Eduzon in Wolvega. Zij hebben ons samen begeleid om tot elkaar te komen en elkaar te leren verstaan.

Pdd Nos, Add, Adhd… allemaal benamingen voor anders zijn dan de gemiddelde mens. Maar wie is normaal?
En wat is normaal? Ik ben zo blij en dankbaar dat Iris altijd haar hart heeft gevolgd. Want dat is waar het om gaat. Jezelf afstemmen op je eigen Leiding.

 Volwassen

Ik zag haar groeien en ontwikkelen. Dit proces is zo mooi om mee te maken. Dat zal elke ouder kunnen beamen. Ooit zei iemand tegen ons: 'hou er rekening mee dat Iris nooit zelfstandig zal kunnen wonen'.  Dat is iets wat ik nooit heb geloofd, maar wel van schrok. Zowel Iris als ikzelf bleven geloven dat ze alles kan zijn wat ze wil.

Loslaten

En nu komt het… ze gaat 3 januari als au pair naar Ierland. Haar droom, haar wens om te laten zien dat ze kan wat ze wil! En nu ben ik een beetje verdrietig. Ha ha, maar ook ontzettend trots en blij!

Maar dat loslaten van je kinderen is toch elke keer een klein beetje pijnlijk. Alhoewel ik er ook van geniet en soms niet kan wachten tot het zover is. Met mijn zoon had ik hetzelfde. Die leeft al lekker zijn eigen leven en wil de raad van zijn moeder helemaal niet meer.

En terecht! Maar verandering van rol is een proces. Dat doe je niet van de ene op de andere dag. Hierna heb ik nog één dochter te gaan.

Vriendinnen

Heerlijk om haar straks uit te zwaaien. En wat een geluk dat er social media is. Dat maakt het contact zoveel gemakkelijker. En mijn wens is dat we voortaan vriendinnen zullen zijn. Ja oke, een groot leeftijdsverschil.

Ik heb nu ook veel van haar geleerd, dat is niet afhankelijk van leeftijd. We zijn allemaal volwaardige wezens die - als we gaan voor ons doel - 'gelukkig zijn en vreugde hebben, voor een ander ALTIJD WAARDEVOL zijn'!

Bang voor de toekomst

Vannacht was ik bang, heel erg bang dat de narcist - wanneer mijn zoon 12 is - gaat proberen om hem over te halen om volledig bij hem te komen wonen.

Ik zag me alweer gaan met al die hulpverleners en specialisten. De hele riedel opnieuw en weer zo vaak opboksen tegen mensen die zich professional noemen maar zich laten misleiden door de mooie praatjes van N. Dat is mijn angst.

 

Maar nu ik een paar uur wakker ben, realiseer ik me heel erg goed dat een tweede keer niet hetzelfde zal zijn. Hij kan het natuurlijk proberen maar ik laat geen hulpverleners, Vangnet, BJZ, Raad of wie dan ook meer toe. Het gaat goed met mijn zoon en daarom kies ik voor rust.

En mocht hij het proberen om onze zoon om te kopen, te indoctrineren, manipuleren of te intimideren, dan zal ik me op dat moment opstellen als een verantwoordelijke ouder en hopen dat mijn zoon tegen die tijd zelf zal zien dat het bij N niet gaat om het welzijn van van hem maar om zijn eigen welzijn.

Elke dag

Die angst die je elke dag met je meedraagt. Dat je elke dag bang bent wat hij nu weer gaat bedenken en belangrijker nog wie er nu weer mee zullen gaan spelen in zijn toneelstuk, die angst is crimineel. Die angst mag een moeder helemaal niet voelen.

De veroorzaker van deze angst verdient geen empathie en geen geouwehoer over verzachtende omstandigheden (want ach, zijn hechting was niet zo best). Deze veroorzaker is niet ontoerekeningsvatbaar! Hij weet dondersgoed waar hij mee bezig is maar kiest ervoor hier geen aandacht aan te besteden.

Want alles in de hele wereld is er voor om hem te dienen. Soms zou ik naar alle rechters, hulpverleners, advocaten, specialisten en mediators waar ik mee te maken heb gehad een brief willen schrijven en duidelijk willen maken hoe zij zich voor zijn ontzettend nare karretje hebben laten spannen.

Soms wil ik dat en heel soms begin ik dan aan zo'n brief. En dan realiseer ik me dat het niets uit zal maken...
Je kunt iemand niet uitleggen dat die charmante intelligente man dingen doet waar de zwaarste crimineel nog voor zou terugdeinzen.

En daarom ben ik soms bang en boos. Maar ik weet ook dat ik zo ontzettend veel geleerd heb dat ik niet bang hoef te zijn voor een herhaling. Hij kan het proberen, natuurlijk kan dat, maar ik zal er anders op reageren want ik heb geleerd en onttrek mij uit zijn alles verziekende relatie.

Wat voor effect N gaat hebben op de ontwikkeling van mijn zoon dat zullen we pas weten als hij volwassen is. Mijn missie is de schade zoveel mogelijk te beperken. Ik ben ervan overtuigd dat een gelukkige moeder van onschatbare waarde is voor een kind.

Daarom doe ik zoveel mogelijk dingen die me gelukkig maken en waar ik blij van word. Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen in zijn/haar eigen proces. Oud & Nieuw komt eraan en voor velen van ons hadden we die toch anders in gedachten dan dat het leven er nu uitziet. Ik accepteer dit en ga door met leven.

Veel liefs, C.O. uit A.

Ik ben boos op een boek

Ik ben boos op een boek want dat boek brengt nogal wat teweeg.

Wat een ellende staat er in dat boek zeg! Ik ben eigenlijk boos op de schrijfster.

Ja op jou Iris Koops, jij hebt in 4 dagen mijn wereld op z’n kop gezet.

 

In mijn leven heb ik te maken met een narcist; nu is dat al vervelend genoeg. Hoe kwam ik aan die narcist? Dit is een hele belangrijke diepgaande vraag. Daar kwam ik aan door google. Ik googlede wat op zoek naar een vader van mijn ongeboren kind.

Ik wilde heel graag een kind en nu kan ik veel maar dat kan ik nog net niet helemaal alleen. Ik dacht eens goed na en kwam op het idee om daar een homostel voor te nemen. Geen gedoe met oppikken in de kroeg en zo. Geen gedoe met scheidingen en rechtszaken.

Ik dacht aan een stel dat betrouwbaar was zodat mijn kindje daar gedeeltelijk met dezelfde normen en waarden zou opgroeien. Een spermabank had ik ook overwogen maar tja, dan neem je wel de beslissing voor het kind dat hij geen actieve biologische vader in zijn/haar leven zou krijgen. Nee hoor, ik had het helemaal uitgedacht en het zou goed komen.

Dat ik natuurlijk ook had gekeken naar de normale manier staat buiten kijf. Ik was me daar al superlang bezig met het vinden van mister right, maar elke maand was een ei en ik werd er niet jonger op dus ACTIE. En zo kwam ik via google bij gaybyboom.nl.

Daar kwam ik ze tegen het ideale homostel. Ik was verliefd en dit zouden ze worden. Hier zou ik alles mee gaan beleven, zij zouden mijn nieuwe beste vrienden worden. Dat kon toch niet anders als je zoiets moois als een kindje deelde.

Wij hadden het voorelkaar, de pioniers op het gebied van de nieuwe gezinsvorm. Ik zag alleen de voordelen... toen nog wel. Ik werd zwanger en ook kwam daar mijn prachtige zoon. Nu zou het beginnen, de vriendschap zou zich uitbreiden en we zouden een hechte familie worden die op elkaar kon rekenen, want dat was toch het beste voor het kindje?

Alles was minder waar

Al snel kwam ik erachter dat mijn wensen er helemaal niet toe deden. Ik liep op mijn tenen en dacht als ik nu gewoon veel geef, komt er vast wel iets terug. Wat er terugkwam was nog meer grensoverschrijdende acties.

Alles wat ik zei werd omgedraaid en als ik niet wilde wat zij wilden, dan kreeg ik straf. Dit ging zover dat ik van allerlei idioterie beschuldigd werd. Keer op keer probeerde ik uit te leggen wat ik bedoelde en keer op keer dacht ik: dat hij mij niet begrijpt, ligt aan mij.

Ik moet het anders uitleggen beter uitleggen. Als ik het nou diplomatieker doe of misschien met kortere zinnen dan misschien heel misschien valt het kwartje. Ik had ook gehoord van postnatale depressies bij mannen en zelfs stuwing bleek voor te komen dus ik was een en al begrip.

Dat ik zelf met een keizersnee en echte stuwing in het ziekenhuis lag en dat IK toch echt wel degene was die een baby had gebaard, deed niet ter zake. Maar goed... terug hoe kom je aan een narcist. In mijn geval dus de drang naar een baby. En de drang om de baby een actieve vader in zijn leven te geven.

Hoe kom ik er vanaf!

Maar nu nog veel belangrijker hoe kom ik weer van die narcist af. Het antwoord is NOOIT NOOIT MEER!
Nooit meer kom ik van die narcist af, hij is de juridische vader van mijn zoon en zolang hij leeft, ben ik met hem verbonden.

Gatsiedarrie en als je mijn gezicht nu zou zien dan schrik je. Het eten van poep is er niks bij.

Ook belangrijk hoe ga ik ermee om?

In de afgelopen 6 jaar heb ik er alles aan gedaan om te kijken hoe ik er zo goed mogelijk mee om kan gaan.
En daar heb ik een modus in gevonden. S.O.S. (niet zelf bedacht hoor komt uit een boek, emotionele chantage van.... een hele goede schrijfster).

De S. De S van STOPPEN: gebeurt er iets, een telefoontje, sms'je, whats appje, mailtje, briefje, bezoekje, gesprekje of iets anders dat met hem in verband staat, dan stop ik. Ik stop letterlijk en figuurlijk met alles wat ik aan het doen ben.

Ik zet mijn auto op de vluchtstrook, ik stap van mijn fiets en draai het vuur laag onder mijn soep. Ik stop en ga met twee vingers 3 cm onder mijn navel naar mijn KI punt. (zoek maar even op hoor anders wordt het zo’n lang blog). Kortom ik stop.

De O. De O van OBSERVEREN: ik kijk vervolgens naar de feiten wat zegt hij nou eigenlijk, wat wil hij nou eigenlijk, wat is er waar van wat hij zegt (en dat is vaak bitter weinig). Dan is eigenlijk het grootste leed al geleden want de narcist is er een meester in om een naar gevoel bij mij naar boven te halen.

Door dat gevoel zie je de feiten niet meer. Je wordt beschuldigd en bedreigd. Er zijn verwijten en als klap op de vuurpijl ben je een hele hele slechte moeder en is het o zo zielig voor je kind dat hij jou als moeder heeft.

Oh oh oh wat erg, je voelt je tot in je diepste kern geraakt. Gillend heb ik achter mijn laptop gezeten met mijn neus tegen het scherm. Vol ongeloof keek ik naar de woorden en in blinde paniek rende ik naar mijn man die moest mij dan vertellen dat het allemaal niet zo was en dat het om SPAM ging.

Maar het ging niet om SPAM, het kwam echt van hem. Hij meende het echt en maakte achteraf ook nooit excuses voor zijn uitlatingen. Wel stond hij een uur later met een vrolijk uitgestreken gezicht op de stoep en vond het nou zo vervelend dat ik niet vrolijk kon doen waar onze zoon bij was.

Hij, die man die ik binnen had gelaten in mijn leven en erger nog in het leven van mijn zoon bleek vele gezichten te hebben. De paniek sloeg toe als iemand zo zonder geweten kon handelen. Wat kon ik dan nog meer verwachten?

De vraag die me toen heel erg bezighield was: wanneer hield dit op? Als ik hem volledig zijn zin zou geven?
En zou dat gezien zijn karakter misschien dan niet het beste zijn? Wanneer hield het op? Wanneer was de narcist tevreden? 

Het antwoord op die vraag is: Nooit. Nooit is de narcist tevreden en het houdt alleen op als jij je niet meer beschikbaar stelt.

Observeren dus: kijken naar de feiten

De S. De S van STRATEGIE bepalen: ik bepaal elke keer weer opnieuw de strategie. Die strategie is overigens altijd hetzelfde en luidt zo min mogelijk contact en zo kort mogelijke contactmomenten.

Dat betekend dus ook dat ik moest gaan nadenken over een manier van reageren op de narcist. Ik zou het volgende hanteren, elk woord en elk leesteken kost geld. Net als in een advertentie. Des te langer je advertentie des te meer kans op respons.

Ik wilde geen respons dus hield ik mijn berichten kort, duidelijk en zakelijk. Ik ging niet in op beschuldigingen en verwijten. Ik verwees naar het ouderschapsplan en maakte mijn punt.

Hela hola maar zo ben ik helemaal niet. Ik ben van de gezelligheid, van de spontaniteit en impulsiviteit. Ik vind het leuk en gezellig als iedereen het fijn heeft. Ik laat niet over me heenlopen en ga confrontaties niet uit de weg. Ik hou van discussies om een onderwerp te doorgronden en daar iets van op te steken. Ik hou ervan om mensen te leren kennen en te weten wat hun allergieën en beweegreden zijn.

Ik kwam tot de ontdekking dat zij helemaal nooit in mij geïnteresseerd waren geweest als persoon. Zij waren alleen geïnteresseerd in mijn baarmoeder. Daar kon een baby in gebakken worden die zij dan wel even onder hun regie zouden grootbrengen. Maar dat was toch helemaal niet de afspraak en erger nog dat is toch helemaal niet in het belang van het kindje.

Hoe kon een levend intelligent wezen dat nu niet zien? Mijn verbijstering was groot toen ik tegenover mezelf niet meer kon ontkennen dat het hen helemaal niet ging om het kind maar om wat een kind voor hen kon doen!

Het imago versterken en het geven van aandacht en onvoorwaardelijke liefde dat is wat een kind voor hen doet. Nu na het lezen van boeken en forums ben ik erachter dat de narcist helemaal niet in staat is om liefde te geven. Ook geen echte liefde aan een kind.

De schade die een narcist toebrengt aan de omstanders is groot. Heel groot!

Kijk, ik als moeder kom er wel met mijn SOS maar hoe moet dat met mijn kind? Ik moet mijn kindje daar heen laten gaan want van de rechter moet dat. En de rechter laten weten dat het beter is dat hij daar niet zo vaak heengaat, dat is niet zo makkelijk en ook heb ik er weinig fiducie in dat hier iets uitkomt dat echt goed is voor mijn kindje.

Dat het een hoop stress, spanning, slapeloze nachten en verdriet op gaat leveren zo’n rechtszaak is zeker en de kans op een positieve uitkomst voor mijn zoon is nihil. En daarom ben ik boos.

Ik ben boos op Iris Koops omdat zij zo’n goed boek heeft geschreven waardoor ik in 6 dagen nu zoveel kennis en daardoor macht heb verzameld. Maar ook omdat ik er nu niet meer omheen kan dat er nare gevolgen zijn voor mijn zoon aan de hand van mijn keuze toentertijd om met die man in zee te gaan.

Had ik het maar eerder gezien. Ja nou achteraf kijk je een koe in z’n reet dus we dealen er maar mee. Maar hoe dan? Nou, ik word de verantwoordelijke ouder die mijn kind nodig heeft. En geef tegengewicht op het zieke gedrag van zijn narcistische juridische vader.

Ik zorg goed voor mezelf in elk opzicht en daarmee zorg ik voor een goede en stabiele basis waarin in de tijd dat mijn zoon bij ons is, ziet hoe een normaal en gezond gezin functioneert. Ik overvraag hem niet en zal zoveel mogelijk zijn authenticiteit koesteren en omarmen.

En toch ben ik boos. Ik ben boos omdat ik nu nog beter weet dat hij echt een probleem heeft. Sterker gezegd,
er is hier sprake van pathologie. Boos op het feit dat ik hier nu echt acties op moet ondernemen om de schade voor mijn zoon zo klein mogelijk te houden.

Dus Iris Koops... bedankt hoor voor al je kennis. Maar het had niet veel gescheeld of ik had je boek zo door het raam naar buiten gegooid. En dat is echt best wel knap want wij hebben dubbele beglazing. Kortom ik haat het boek maar kan niet stoppen met lezen.

Ik maak alle opdrachten en ben nu op de helft. Ik maak tijd en zorg dat ik zoveel mogelijk weet. Dit ben ik verplicht tegenover mijzelf, mijn zoon en mijn gezin. Op deze pathologie is geen remedie, er is geen medicijn. Het enige medicijn bestaat uit het zelf hulp zoeken van de narcist.

Nou als er een ding is dat een narcist niet doet, is hulp zoeken. Hij is namelijk nooit het probleem. Hulpinstanties inschakelen die hij inschakelt in zijn hetze tegen de moeder is geen hulp inschakelen maar dat lijkt me duidelijk.

Beste Iris, ik wil je bedanken voor alle kennis en al je werk dat je erin hebt gestoken om vrouwen en mannen wijzer te maken dan dat we al waren. Om ons uit de klaag- en slachtofferrol te halen. Ik hoop dat iedereen er net zoveel aan heeft als ik en dat zeg ik nu al terwijl ik ben pas op de helft ben!

Beste mensen, klagen kan altijd maar zorgen dat je kennis hebt van wat het is dat je dagelijks bezighoudt, is veel belangrijker. Lees en zorg dat jij jouw narcist altijd een stap voor bent.  Het.verdwenenzelf.nl

Geschreven door: C.O uit A.

Een ultiem geluksmoment van je kind

Dat was de app die we kregen met deze prachtige foto’s van m'n dochter. Toen ik de foto’s binnenkreeg dacht ik echt 'WAUW' wat is het toch mooi als iemand zo van een moment kan genieten.

Dat je gewoon de rest om je heen even kunt vergeten en dat jij er alleen maar bent op dat moment, jij met een dolfijn…

 

Tot diep in mijn lijf voelde ik haar geluk… tranen biggelde over mijn wangen toen ik de foto’s zag met haar grote verliefde smile op haar gezicht toen ze de dolfijn kuste en omhelsde.

Ze had dit jaar al dolfijnen in het wild mogen zien en dat is eigenlijk het mooist (zijn haar woorden), maar haar wens was ook om deze prachtige lieve dieren aan te raken.

Werktrip

Ze was voor haar werk in Dubai, vloog business klas en sliep in één van de mooiste hotels… een waar sprookje en dat voor een paar dagen. Qua tijd was alles behoorlijk volgepland maar ze wist dat 10 minuten bij haar hotel vandaan haar wens kon uitkomen.

Mijn dochter kennende stapt ze niet eerder het vliegtuig in voordat ze dat geregeld heeft en ja hoor... de foto’s stroomden binnen en dat heeft ze allemaal zelf gecreeërd. Wat er door mij/ons heen ging was trots en bewondering… ze flikt het toch maar weer.

Een reis om nooit te vergeten!

Bellen maar

Dat telefoontje met mijn moeder was wel héél kort. Ik heb mijn zoon nog niet gebeld. Ik moet nodig mijn dochter bellen.

Ik heb nog zoveel te doen. Wie zong dat ook alweer? Als ik nu nog harder werk, dan red ik het.

 

Zes keer een andere klemtoon

Maar, wil ik zo leven? De vraag stellen is haar beantwoorden. Ik ben me ineens bewust van wat ik doe. En daar begint elke verandering mee. Je bewust zijn van wat je doet. Of dat is wat je wilt. En of je ermee bereikt wat je wilt bereiken.

Nee, dit is niet wat ik wil! Mijn werk gaat vóór, dreigt vóór de contacten met mijn dierbaren te gaan. Glimlachend moet ik ineens aan een coachingsgesprek van onlangs denken. Waarin mijn cliënt met een vergelijkbaar probleem worstelde.

En welke vraag ik hem stelde: Moet jij dit nu zelf doen? Spreek de zin zes keer uit, met elke keer de klemtoon op een ander woord. Zodat er telkens een andere vraag ontstaat.

’t Is natuurlijk veel makkelijker om zo’n vraag aan een ander te stellen. Tja, nu ik. Moet ik dit nu zelf doen?
Moet ik überhaupt álles doen wat er op mijn lijstje staat? Ja, natuurlijk. Anders staat het er niet. Toch? Maar ten koste van wat? Dus, nog een keer: moet ik dit nu zelf doen? Tja, dat is maar zeer de vraag.

To-do-lijstje

En zo komt mijn to-do-lijst ineens in een ander daglicht te staan. Nee, misschien hoef ik dit helemaal niet te doen. Of niet zo. Of niet zelf. Of niet nu. Jeetje, dat geeft ruimte. In mijn hoofd. En in mijn werk. En nu ga ik eerst mijn moeder bellen, dan mijn zoon en dan meteen mijn dochter ook nog.

Dit blog is er één van de 21 in ‘leuk? ja! tja…’ waar ook Paula’s maandagse Wijsheden van de Week in staan, beide leren ze je anders te kijken, vrolijker te denken en daardoor leuker te leven. Het boekje is te bestellen in haar webwinkeltje

Onmisbare tips voor jonge moeders in spé

Of je nu in de beginfase van je leven bent of je bent iets ouder, misschien zelfs wel rond de veertig.

Zwanger zijn en moeder worden, is iets heel bijzonders. Het is alsof je een fase afsluit en je een andere weg inslaat.

 

Hiermee wil ik absoluut niet aangeven dat je - als je geen kinderen wilt hebben of als je geen kinderen kunt krijgen - niet meetelt. Ik wil ook niet zeggen dat je iets mist.

Iedereen moet dat zelf weten en het is niet aan mij (of een ander) om daar een oordeel over te hebben. Wat ik al eerder aangaf: laten we wat minder op een ander letten en wat meer op onszelf.

Zwanger!

Maar afijn, je bent zwanger en je wereld staat - letterlijk - op zijn kop. Voor het gemak maak ik geen onderscheid in leeftijd van de ‘moeder to be’. Er moet nagedacht worden over positiekleding (naar woord trouwens, bah!), kinderbedjes, babykleding in soorten en maten.

Je moet je bezighouden met allerlei eisen waaraan je kinderkamer en trouwens zelfs je hele huis aan moet voldoen van de kraamzorg.

Klossen en kraammatrassen

Ineens ben je bezig met woorden als ‘klossen’ (say what?!? dat zijn verhogingen voor onder je eigen bed mocht je een thuisbevalling wensen), ‘kraammatrassen’. Je moet je zwangerschap doorgeven aan je ziektekostenverzekering. Je aanmelden bij een kraamzorgorganisatie.

Wil ik in het ziekenhuis bevallen? Heb ik dan een indicatie? Wil ik borstvoeding gaan geven? Je zou als jonge moeder in spé bijna door de bomen het bos niet meer zien.

Laat je niet gek maken en… luister naar je (moeder)gevoel

Heel belangrijk in dit alles. Laat je niet gek maken door de stroom aan informatie die op je afkomt. Zowel van familie, vrienden, collega’s als instanties zoals het ziekenhuis, huisarts, kraamzorg en last but not least,
alle zwangerschaps- en babymagazines en boeken.

Hoewel goed bedoeld, kan het soms voelen alsof het je opgedrongen wordt. Volg je eigen weg hierin.
Luister naar je gevoel. Ook al zit je hormonaal een tikje anders in elkaar. Ja, dat begint al in het vroege stadium van de zwangerschap.

Draaiboek

Wat mij persoonlijk erg heeft geholpen, is het maken van een draaiboek. Een draaiboek voor je zwangerschap? Hè, heb je tijd teveel ofzo? Nee, dat had ik niet, maar dit was wel een actie waardoor ik het gevoel had weer een klein beetje controle te krijgen.

Een tikje weer de touwtjes in handen. Per slot van rekening loopt alles verder gewoon door, je werk,
je dagelijkse bezigheden. De zwangerschap komt ‘erbij’. En er valt een boel te regelen hoor, tjonge.

Give Away

Weet je wat? Hoe zouden jullie het vinden als ik een draaiboek op zou stellen met daarin de ‘onmisbare tips voor jonge moeders in spé’?  Laat het mij weten in de comments hieronder!

Tot de volgende keer!

Beurs: Ouders Natuurlijk

Op 8 november komen er 700 bezoekers op de speciale wintereditie van Ouders Natuurlijk.

De beurs wordt heel intiem en heel anders van opzet dan de doorsnee winterbeurzen.

 

Tijdens de wintereditie staat de decembermaand met Sint & Kerst centraal:

  • stands met groene en duurzame cadeaus voor groot en klein
  • creatieve workshops om cadeaus te maken
  • lezingen over bijvoorbeeld duurzaam speelgoed, hoe om te gaan met spanningen rondom de feestdagen
  • de catering van het hotel is deze wintereditie gericht op de feestdagen

En dat alles natuurlijk nog steeds binnen de basis van natuurlijk ouderschap en de gemoedelijke sfeer.
Deze wintereditie is ook zeer geschikt voor grootouders om groene en duurzame cadeaus te kopen voor hun (klein)kinderen.

Locatie: Golden Tulip Hotel Arnhem Doorwerth 
Open: 10.00-17.00 uur
Entree: €7,00

Een greep uit het programma

 

Workshops: Sinterklaas surprises spelen
Ja, dat lees je goed: surprises spelen. Tijdens deze workshop maak je kennis met enkele van de spellen uit het Sinterklaas Surprisespel, een manier van Sinterklaas vieren die van pakjesavond een ouderwets gezellig feest maakt. Ook voor de ouders. 

Feest!… of toch niet?
Sanna van Tets-Jonkhart (geboren in 1971) is moeder van vier kinderen én de oprichter van Heel Gezonde Mama©. Hierin wordt 25 jaar praktijkervaring en opleiding samengevat tot een compleet lifestyle concept met adviezen en producten voor een holistisch gezonde levensstijl. Holistisch is voor Sanna ook écht holistisch:
het beslaat de gehele mens met lichaam, ziel en zaligheid.

De achtergronden van het Sinterklaasfeest
Het Sinterklaasfeest is een van de meest geliefde Nederlandse jaarfeesten. Maar het is de laatste jaren ook omstreden. Moet je kinderen wel laten geloven in iets waarvan je weet dat het niet waar is en hoe om te gaan met alle commotie rond Zwarte Piet?

Meer plezier en minder stress in december. Dit jaar gaat het wél lukken
Korte dagen, guur weer. Tijd om terug te trekken en te genieten van je gezin. December is daar de ideale maand voor. Het jaar loopt op zijn eind, het werk is gedaan. Tijd om tot rust te komen en je op te laden voor een nieuw jaar. Open haard aan, warme chocolademelk en een dik voorleesboek.

Mocht je niet bij de gelukkigen zitten die een kaartje hebben kunnen bemachtigen, dan is het zeker aan te raden om er volgend jaar weer voor te gaan.

42 en oma!

21 jaar oud was ik toen mijn dochter geboren werd. Oprecht het mooiste wat ik mocht ervaren.
Ja, ik was jong en compleet naïef.

Als ik toen wist wat ik nu weet had ik heel veel dingen anders gedaan. Echter mijn dochter was en is mij alles.
Nooit heb ik 1 dag spijt gehad van het feit dat ik een jonge moeder was. Iedereen vond mij compleet kansloos, gestopt met mijn studie, geen levens-ervaring, m.a.w. gedoemd om te mislukken met kind en al.

 

Inderdaad het noodlot sloeg al vrij snel toe. De vader van mijn dochter besloot dat hij het bij een andere vrouw beter kon hebben, met als argument dat ik geen oog meer had voor hem alleen nog maar voor mijn dochter.
Dat klopte helemaal!

Mijn dochter werd met amper 3 pond geboren. Ze lag in de couveuse en heeft de eerste week moeten knokken voor haar leven. Ik waakte over haar als een tijgerin. Ik huilde om haar als een dier wat om hulp schreeuwt en pijn heeft.

Ik zorgde voor haar zoals een moeder dat doet. Maar dit kleine guppie was kwetsbaar en had de maanden daarna de nodige zorg nodig. Dat ik daardoor wat minder aandacht had voor de verwekker van mijn dochter is op zich niet vreemd.

Alleenstaande moeder

Al snel kwam ik alleen te staan met mijn kind. Ik redde het. We hadden een fijn leven met z’n tweeën. Ik ging weer terug de schoolbanken in, ik werkte daarnaast heel hard om alle rekeningen te betalen, ik ging nog steeds uit en had veel lieve vrienden. Ik was de enige met een kind dus automatisch was ik de bob als we uit gingen, immers ik had een groot verantwoordelijkheidsgevoel, want ik had een dochter.

Nieuwe liefde

Tijdens deze uitgaansperiode leerde ik mijn huidige man kennen. Een kind was nooit een issue, hij vond het allemaal prima. Hij hield van mij en van mijn dochter. Mijn dochter hield van mij en van hem. Deze twee wezens werden twee handen op 1 buik. Mijn man ontfermde zich als een heuse vader en de liefde in ons huis was op kilometers afstand te voelen.

Twee jaar later trouwden wij en kregen nog een prachtige zoon. Volmaakt gelukkig! Natuurlijk zoals in iedere relatie met de nodige ups en downs maar echte liefde overwint alles. Zo ook bij ons.

Puberende dochter

Kleine meisjes worden groot, puber problemen ontstaan. Het lijf verandert en meisjes worden vrouwen.
Bij mijn dochter waren er toch een aantal zaken die niet klopte. Zo kwam haar menstruatie niet lekker op gang. Diagnose PCO. De kans op een baby zou erg klein zijn en wellicht alleen mogelijk via ivf. Dat zijn de berichten die je niet wilt horen als je een puber bent van 16 jaar.

Voor mijn dochter werd dat een serieus probleem met de nodige tranen. Zoals zij zelf altijd zei: Er is vast ooit ergens een kindje op de wereld die een moeder nodig heeft. Laat ik dan maar die moeder zijn als ik toe ben aan kinderen.  De wens van de gedachte kwam uit.

Naar Curaçao

Toen mijn dochter naar Curaçao vertrok voor de liefde werden wij verblijdt met een prachtig mooi meisje.
Een bonus kleindochter. Kleine lieve Mena, de dochter van de vriend van mijn dochter. Vanaf dag 1 in mijn hart. Ze ziet mij totaal niet als een oma. Dat is ook niet zo raar, immers ik ben best jong om al een oma te zijn.
Mena zei ooit: Jij bent eigenlijk ook een soort mama want je zorgt zo goed voor mij.

Dit meisje is heel speciaal en voor haar zou ik de wereld rond kruipen als het nodig is. Zoals mijn dochter opgenomen werd in de familie van mijn man, zo hebben wij Mena omarmd in onze familie.

Toch zwanger

Toen kwam die ene dag die in mijn geheugen staat gegrift. Het bewuste telefoontje uit Curaçao van mijn dochter dat ze zwanger was. Blijdschap vanwege het onmogelijke! Mijn dochter krijgt een baby. Waar de tropen al niet goed voor is.

So it happend. Mijn prachtige kleindochter werd geboren op 8 september in Willemstad om 10 over 6 in de ochtend. Storm Elizabeth May. Ik had de eer om samen met haar vriend bij haar bevalling te zijn. Huilend heb ik haar bijgestaan als de pijn niet meer te houden was.

Niets is erger dan je eigen kind zoveel pijn te zien hebben. Zo vreselijk trots op haar vriend die haar zo bijgestaan heeft met zoveel liefde tussen hen beiden.

De geschiedenis heeft zich herhaald

Ik was 21 toen ik mijn dochter kreeg en mijn dochter heeft haar dochter gekregen op haar 21ste. Echter ik weet zeker dat haar toekomst er geweldig uit zal zien met haar vriend naast haar zijde. Op mijn 42ste ben ik oma geworden en god wat ben ik dankbaar voor dit kleine mensje in ons leven. Dankbaar voor de bonus kleindochter en dankbaar voor het wonder van mijn dochter.

Mijn man? Die is dezelfde dag op het vliegtuig gestapt om zijn kleindochter en dochter in zijn armen te nemen. Ja zijn dochter! Want ondanks dat ze niet biologisch zijn dochter is, is ze in geest en hart in alle opzichten zijn dochter.

Ik had mij geen betere vader kunnen wensen voor mijn dochter en geen betere opa voor onze kleindochter.
Op mijn 42ste oma en een dankbaar en gelukkig mens!

 

Een interview met m’n dochter

Laatst heb ik een interview gegeven. Ja, een interview aan een mooi, zoet en vaak lief meiske,
13 lentes jong.

Voor haar werkstuk ‘De Italiaanse Keuken’.

 

Sinds wanneer houden koken en eten je bezig?
‘Sinds mijn 6e jaar. Ik ging mijn moeder helpen in de keuken. Het schoonmaken van de keuken maar ook gnocchi maken, taarten en koekjes bakken. Mijn moeder kan voortreffelijke smaken creëren, nog steeds. Ik heb veel van haar geleerd, ze heeft niet zo veel techniek, dat wel, maar haar smaken, wow! Vol en goed afgerond!’

Waarom ben je kok geworden?
‘Ahahahaha… Tja, dat vraag ik me ook af! Het is een tijd geleden, jij was nog niet geboren. We zaten aan tafel te genieten van één van mijn gerechten. Het was zo lekker! Ik dacht opeens: jammer dat niemand anders dit nu kan proeven. Door dat kleine vonkje, het lekkers te willen delen, is het concept van mijn activiteit ontwikkeld. En toen was er nog niemand die aan huis of op locatie ging koken. Zo is ‘De Kok Met Vleugels’ ontstaan.’

Wat houdt jouw werk in?
‘Alles wat over en met koken en eten te maken heeft, houd me bezig… Ik kook op locatie voor bedrijven en particulieren, geef kooklessen en kookworkshops, ik verzorg kookdemonstraties, ik doe ook reclames en schrijf recepten en verhalen over de culinaire wereld.’

Wat vind je zo leuk om kok te zijn?
‘Weet je..., vooral het zorgen voor anderen mensen, zien dat mijn gasten van mijn eten genieten, mensen blij maken met eten. Lekker eten verbindt mensen en ik wil graag mensen verbinden, daar hou ik ontzettend van!’

Wat vind je de lekkerste gerechten van de Italiaanse keuken?
‘De Italiaanse culinaire wereld heeft zoveel te bieden, zoveel! Zulke heerlijke gerechten, dat jij geen lijst kunt maken. Mijn favoriete gerechten? Hmmm, pizza uiteraard! Pizza zoals het hoort, la pizza Napoletana,
met desemdeeg en mozzarella di bufala, de echte mozzarella di bufala, pecorino en verse basilicum bovenop…
Maar ook ravioli met een rijke vulling zoals ricotta en spinazie; en de risotto met saffraan en verse eekhoornbroodjes uiteraard, de paddenstoelen die jouw nonno plukt.’

Wat eet je thuis?
‘Wat ik thuis eet? Pasta. Pasta e basta. Ahahahahah… Of mijn zelfgemaakte brood met Siciliaanse ansjovis en gegrilde groente en olijfolie extravergine. Ben vrij eenvoudig aan tafel. Ik laat me wel graag verleiden door een lekkere glaasje wijn, soms twee, dat wel.’

Wat zijn jouw specialiteiten?
‘Ik kan veel gerechten goed en lekker klaarmaken, maar niet alles wat ik doe, doe ik met hetzelfde plezier,
dat geef ik toe. Vlees kook ik niet zo graag, weet niet waarom, vlees zegt me niet zoveel… Ik heb een zekere affiniteit met de ‘primi piatti’ (kan een risotto met blinde ogen doen) en de voorgerechten. Ben ook gek om de toetjes bereiden. Daar ben ik zeker gek op!’

Wat staat meestal op jouw menu?
‘Ik werk op basis van de wensen, de verlangens van mijn klanten. Maatwerk dus. Wat altijd op mijn menu staat? Lekkere gerechten die mensen blij maken.’

Ik zie dat je actief op sociale media bent… Wat doe je op Twitter en Facebook?
‘Op Twitter ben niet zo actief, ik begrijp de taal van Twitter niet, te kort en te snel. Twitter is voor mij net als een mooie foto op Snapchat te delen, een moment, een instant en alles weg is. Op Twitter kan ik mijn gedachten niet laten inpassen... Facebook is meer voor mij. Ik publiceer regelmatig recepten of kleine verhalen. En dat deel ik graag met wie de moeite en het geduld neemt om mij te lezen. Sociale media is een bijzondere platform voor mij en mijn werk.’

Hoe kom je aan jouw verhalen op Facebook?
‘Ik weet niet waar ik mijn inspiratie voor mijn verhalen en recepten haal... Ik loop in de herfst in het bos, zie een paddenstoel en denk meteen aan de zucht van Moeder Aarde… Ik zie een pepernoot en ik denk aan de eerste keer dat ik het geproefd heb en aan mijn integratieproces in Nederland, zo lang geleden… Ik zie jou in de keuken aan het prutsen met een kom en ik bouw het verhaal van Herman, de vriendschapskoek op.’

Waar ben je nu mee bezig?
‘Nu? Met schrijven bedoel je? Ik zou heel graag iets over wijn en oude tradities gekoppeld aan wijn willen schrijven maar ik mis de juiste woorden… Ik heb tijd nodig, ben niet zo snel. Ik krijg een paniekaanval als ik dat witte schermpje van mijn laptop zie en niet verder kan met typen… En ja, ik heb een spoor gevonden voor een boek, een reis, maar meer vertel ik niet!’

Heb je nog een mooi recept voor ons?
‘Voor al de meisjes en jongens in jouw klas? Hmmmmm… Jazeker! Als ik aan kinderen denk (nou, kinderen, pubers!), denk ik meteen aan koekjes, ik ben opgegroeid met koekjes! Weet je, als je wilt, gaan we mijn cantuccini maken en dat kun je in de klas uitdelen na jouw presentatie samen met een kopie van het recept. Wellicht gaan ook jouw klasgenootjes deze koekjes proberen thuis te bakken… Ja? Vergeet nooit meiske: koken is vooral delen.’

Ja, dat zal ik doen. Dank je wel papa!

Kick-off health challenge

Bouw samen met je kind(eren) aan een gezonder en gelukkiger generatie. Onze kinderen zijn de toekomst! Het is zaak dat we die nieuwe generatie op een goede en gezonde toekomst voorbereiden. 

Vanaf maandag 8 november start de grootste health challenge van Nederland van: zeven dagen lang worden er opdrachten vervult op het gebied van eten en bewegen. Met meer dan 100 deelnemende middelbare scholen en 75.000 scholieren wordt de editie in 2014 de grootste tot nu toe.

 

De winnaars van de Seven Days of Feedback Challenge sluiten de week af met een awardshow in de Heineken Music Hall, gepresenteerd door ambassadeurs Lieke en Jetteke van Lexmond. Jij en je kind kunnen ook zelf meedoen en je inschrijven op de site.

Seven Days of Feedback stimuleert onze kinderen (tussen de 12 en 25 jaar oud) tot een gezonder leven en bewustwording van ieders impact op mens en milieu. In de week van 3 t/m 9 november worden zeven opdrachten uitgevoerd; van een Meatfree Monday (vleesvrije maandag) tot Food from da Hood (het eten van lokale producten).

'Het is vreemd dat een ongezonde leefstijl bij jongeren steeds vaker regel dan uitzondering is. Wij proberen daar met de Seven Days of Feedback verandering in te brengen,' aldus Tabe Ydo, founder van de health challenge. Seven Days of Feedback wordt omarmd door verschillende bekende ambassadeurs waaronder
Lieke en Jetteke van Lexmond, Sergio Herman en Rens Kroes.

Awardshow 2014

Door de dagelijkse opdrachten uit te voeren, kunnen de deelnemers punten verzamelen via de speciale app, voor zichzelf én voor hun school. De vijf beste scholen gaan door naar de grote finale. Deze vindt plaats op
25 november tijdens de awardshow in de Heineken Music Hall, gepresenteerd door Lieke en Jetteke van Lexmond.

Hier komen de leerlingen in aanmerking voor verschillende Feedback awards: gezondste school (uitgereikt door Rens Kroes en Tabe Ydo), fitste school (uitgereikt door Ricardo van Rijn) en de beste schoolkantine.

Verder maken de deelnemers kans op een mega Neon schoolparty en zijn er verschillende individuele prijzen te winnen zoals Spotify accounts en tickets voor de Voice of Holland.

Toekomst

Voor Seven Days of Feedback reiken de ambities ver: tot en met 2016 wil de stichting minimaal 1 miljoen van onze kinderen tussen de 12 en 25 jaar motiveren tot een gezondere leefstijl.

Over Seven Days of Feedback

In 2011 is de Seven Days of Feedback bedacht door ondernemer Tabe Ydo om jongeren te motiveren tot een gezondere lifestyle. Sinds de lancering in 2012 hebben tienduizenden jongeren de zevendaagse challenge doorlopen. Inmiddels is de Seven Days of Feedback uitgegroeid tot de grootste health challenge van Nederland. De 7-daagse lifestyle challenge is ontwikkeld in samenwerking met de Universiteit van Amsterdam, WUR en de Erasmus Rotterdam.

Seven Days of Feedback is een initiatief van stichting Feedback Foundation en wordt gesteund door innovatieve ondernemers, bekende Nederlanders onder wie Lieke en Jetteke van Lexmond, Rens Kroes,
Sergio Herman en bedrijven en instellingen waaronder Spotify, Talpa, Twitter, Basic Fit, Slam!FM,
Marie Stella Maris, Eurosport, Vice, 22 Tracks, Gemeente Amsterdam, Fiber, Marqt, Brand New Day, Ohpen, ministerie van Infrastructuur en Milieu en het ministerie van VWS.

Line-up & programma
Dag 1: Meatfree Monday: een dag zonder vlees
Dag 2: Walk on Water: een dag water i.p.v. frisdrank
Dag 3: Size Does Matter: een dag halve porties eten
Dag 4: No time to Waste: een dag eten wat je in huis hebt
Dag 5: Food from da Hood: een dag lokaal voedsel eten
Dag 6: Supermarkt Survival: een dag vers voedsel eten
Dag 7: Go Hard or Go Home: Doe een workout, beweeg!

Misschien leuk om hier zelf ook aan mee te doen, het kan nooit kwaad!

Bron Bron

Huh? Jong oud worden?

Ja, je leest het goed. Wat ik bedoel te zeggen... op een jonge manier oud worden.

Aan de ene kant wil ik er nog helemaal niet mee bezig zijn. Want joh, ik ben pas 44 jaar.

Aan de andere kant kan het geen kwaad om alvast na te denken over de (verre) toekomst.

 

Jong en oud

Hoe ik daar zo bij kom? Ik woon in principe in een wijk met veel jonge gezinnen. De scholen en kinderdagverblijven zijn goed vertegenwoordigd. Het gezondheidscentrum met alles eraan gekoppeld, zoals een bejaardentehuis is dichtbij te vinden. En laat dat nu net in mijn looproute naar ofwel de supermarkt ofwel de sportschool liggen.

Er gebeurt zo weinig...

Steeds valt mijn blik op de oudere mensen. Min of meer 'gevangen' in de gezamenlijke huiskamer. Ik bedoel dit niet als een oordeel. Het is slechts een (oppervlakkige) observatie als ik langsloop. En dat is best regelmatig.
Ik zie deze mensen in hun stoel zitten. Ze kijken tv. Of zitten gewoon bij elkaar. Het ligt waarschijnlijk aan het tijdstip waarop ik voorbij loop. Voor mijn gevoel gebeurt er zo weinig. Komt dat omdat ze oud zijn?

Van hyperactief naar bijna niets meer

Ik moet terugdenken aan de laatste levensjaren van mijn Hollandse oma. Waarin ze na een val niet meer thuis kon wonen. Ze echt te oud was. Van ziekenhuis naar tijdelijk tehuis werd verhuisd. En uiteindelijk in haar 'vaste' bejaardentehuis terecht was gekomen. Mijn oma, die een paar jaar daarvoor - toch al in de tachtig - nog op de fiets naar de bibliotheek ging om boeken te verslinden. Die op haar 86-ste te horen kreeg: 'Is uw toilet nog schoon? Nee, dan komt u nog niet in aanmerking voor een urgentie-plek. U bent nog niet oud - of beter gezegd 'slecht' - genoeg'.

Ambivalent: niet weten wat je moet kiezen

Ik ben er wat ambivalent in. Ik geloof in zo lang mogelijk thuiswonen. Want hé, je hebt niet je hele leven lang hard gewerkt en voor je eventuele kinderen gezorgd om dan te eindigen in een groot (te)huis wat je met vele anderen moet delen. Waar je - als je mazzel hebt - een aparte woonruimte naast een slaapkamertje hebt. Gewoon, omdat je 'oud' bent. Ik word er verdrietig van. Al is dat wel degelijk een oordeel. En dat wil ik eigenlijk niet.

Want er is ook nog een andere kant. Wat nu als je het zelf niet meer in de hand hebt? Je geen kinderen hebt die je kunnen of willen verzorgen. Trouwens, als je wel kinderen hebt, zij hebben ook een eigen leven en kunnen niet altijd alles opzij schuiven.

Get real, be positive

In de ideale wereld valt alles samen. Je neemt je ouders in huis. Bouwt een extra verdieping. Iedereen zorgt voor elkaar. Ideaal. Maar helaas niet altijd realistisch. En voor welke kant je je ook uitspreekt. Je weet nooit hoe het is totdat het jezelf overkomt. Dus laten we niet oordelen maar naar de positieve kant van alles (en iedereen) kijken.

80-UP feest, gat in de markt?

Mijn gedachte hierachter. Zullen we met zijn allen afspreken dat we jong oud worden? Dat we blijven lezen? Boeken, tijdschriften, kranten? Desnoods op iPads of andere tablets? Dat we zullen proberen 'bij te blijven'? Onszelf en de ander blijven prikkelen? Zullen we als we rond de 80 zijn (en - ik noem maar een van de goede DJ's die ons land rijk is -) DJ Erick E. vragen om te 'spinnen' op de 80-UP feestjes die we tegen die tijd organiseren? Gewoon, omdat het kan?

Denk jij wel eens na over je toekomst? Wat zijn jouw ideeën om jong oud te worden? Laat dan een berichtje achter in de disqus.

Tot de volgende keer,

Rory Blokzijl

Mama, ik zie je onderbillen

Onderbillen? Wat is dit nu voor titel. Waar gaat dit over? Nou, de ondertitel zou kunnen zijn 'de kunst van het relativeren'.

Waar ik je in een ander artikel vertelde dat ik lekker de 'cha-cha-cha' aan het doen ben. Oftewel, een stap terug doen om weer vooruit te komen.

 

In dit artikel komen mijn tips aan de beurt. Mijn tips om je als moeder op latere leeftijd of als moeder of als mens bewust te laten worden van het relativeer mechanisme wat in ons allemaal zit. Soms is het alleen even wat lastiger om het omhoog te laten komen.

Druk bezig proberen te ontspannen?!?

De laatste weken ben ik met name heel erg druk bezig met te proberen niets te doen. Wat een lange zin.
Wat een onduidelijke en vage tekst. Begrijp je 'm nog? Ik bijna niet meer. Toen ik een vriendin sms-te dat ik heel erg probeerde te ontspannen, haalde zij er direct uit dat ik zinloos bezig was.

Ontspannen. Klinkt makkelijker dan het is. Jezelf dwingen te ontspannen werkt niet heb ik inmiddels gemerkt. Wat wel werkt? Gewoon even rustig je ontbijt/lunch/diner eten. Vanuit je buik ademhalen. Sporten. Waar het kan even zitten om iets te lezen waar je echt zin in hebt. Naar buiten kijken en nergens aan denken.
Een wandeling maken en je hoofd leeg laten waaien. Tijd met jezelf doorbrengen. Alleen zijn. Jezelf (her)vinden. Er gewoon zijn.

Social media? Zeg maar even nee

Ja. Dat betekent waarschijnlijk dat je studieboeken pakken geen goed plan is. Maar een goede roman of thriller die je al even hebt liggen. Goed idee. Je tijdlijn van Facebook uitgebreid doornemen. Wat Twitter-berichtjes de wereld ingooien. Iedereen via Instagram van je wel en wee op de hoogte houden?

Eerder drukverhogend dan verlagend als je het mij vraagt. Ik kan namelijk echt letterlijk moe worden als ik eens uitgebreid de tijd neem voor social media. Wat dan weer wel helpt in mijn geval: een vast tijdstip uitkiezen. Jezelf een limiet stellen (een half uurtje is echt zo voorbij). En dan ook echt stoppen. Nee, ook geen Funda of Marktplaats.

Rotzooi opruimen is rust in je hoofd creëren... soms

Ineens bedacht ik mij - juist ja, nèt in deze periode van moeten/willen ontspannen - dat het toch echt wel een rotzooi was in huis. De stapel papieren is in de loop der jaren enorm gegroeid. Foto's zijn niet goed bewaard en gearchiveerd. Kleding moet worden uitgezocht. Enorm achter met de was. Meer bezig zijn met je handen in plaats van met je hoofd leek mij in eerste instantie een goede remedie.

Voor ik het wist was ik ontzettend hyper bezig met opruimen. Prompt een orchidee vol met aarde vanaf de eerste verdieping (we hebben een open trap) naar beneden laten vallen. Was ik ineens zomaar een uurtje of twee bezig om alles op te ruimen. Gestructureerd eens wat opruimen. Prima. Grote schoonmaak? Not a good idea.

Geen billen, maar onderbillen?!?

Vandaag was ik half-half begonnen met kleding bekijken. Nogal hyper. Alles de kasten uitgooien.
Stapeltjes maken. Dan halverwege denken: 'ah zonde. Even passen'. Lichtelijk gestrest alles af willen maken binnen een beperkte tijd. Totdat je in een kort jurkje voorover hangt en je ineens een vrolijk stemmetje achter je (of meer 'onder je') hoort zeggen: 'mama, zie je onderbillen'.

Kijk, dat werkt stressverlagend. Dat werkt relativerend. Heel hard lachen. Om jezelf. Om die kleine ukkepuk.

Wat zijn jouw stressverlagende tips of bezigheden? Laat het weten in een comment. Misschien heb ik er ook wat aan... (ooit gehoord van 'onderbillen' trouwens?)

Tot de volgende keer,
Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder

Vakantie in Nederland met een peuter

Acht redenen waarom je met een peuter vakantie viert in Nederland. Twee woorden. Zomer.
En vakantie. O ja, met een tweejarige peuter.
Waar kies je dan voor? 

Waar wij vroeger fervente buitenland vakantie-gangers waren, is dat met de komst van onze kleine Mila wel stevig veranderd. Indonesië? Even niet nu. Turkije? Even wachten nog. Nederland is het nu.
Ok, ok, de Waddeneilanden. Toch een ieniemienie stukje buitenland.

 

1. Ameland is het geworden

Want, de rit naar de boot is al een stukje voorpret op zich. Relatief lang rijden in eigen land. Er zit wat druk achter, je moet (of wil) de boot halen. Een onderneming op zich die herinneringen oproept aan autoritten naar Frankrijk of Italië met zijn tweetjes. Lekker naar het buitenland in eigen land. Ofzo.

2. Dan de boottocht zelf

Heerlijk. Oprecht heel erg leuk. De bal gehakt die je anders nooit neemt, maar nu wel in het restaurantje aan boord. De meeuwen en de frisse lucht aan dek. Het vakantiegevoel wat je deelt met honderden anderen met wie je de overtocht maakt. Eensgezind alle bagage in tassen en rugzakken gepropt. Koffers en beautycases?
Nou nee.

3. Goede stelling, gelezen in 'Ouders van nu'

"Het is makkelijker de vakantie aan je kind aan te passen, dan je kind aan de vakantie aan te passen".

Aldus hebben wij dit jaar - net als vorig jaar overigens - gekozen voor een ontzettend fijn, kleinschalig vakantieparkje in Nes op Ameland. Het heet heel toepasselijk HappyNes. Geen massaal vakantiepark. Nee, een aantal ontzettend leuke, niet standaard, bijzondere vakantiewoningen. Gesitueerd om een grote speeltuin.
Veel gras, veel fietsjes, skelters, speelgoed, grote zandbak, glijbaan, een trampoline. Een eendenvijver,
een kippenren en nog veel meer. Need I say more?

4. Dorpje en strand op fiets- en zelfs wandelafstand

Gewoon lekker 'oldskool' schepje, harkje, emmertje mee. Kind in het fietsstoeltje en lekker simpel op het zand zitten. Geen veelvoud aan superdeluxe strandtenten. Er is er maar een. Prima. Fijn zelfs. Geen gedoe. Een fijne vakantie in al zijn eenvoud. Burgerlijk? Misschien. Maar ons kind heeft het naar zijn zin. En wij dus ook.

5. Meer aandacht voor elkaar

Geen gedoe met hotelkamers en drukke restaurants van (all inclusive) hotels. Een fijn huisje. Grotendeels zelf koken. Ik kan het niet zo goed uitleggen. Het voelt alsof we juist nu meer aandacht voor elkaar hebben,
dan wanneer we in een anoniem hotel aan het 'zinlozen' waren.

6. Familie!

Oma en opa zijn ook meegegaan. Heel gezellig. Voor ons (want met zijn allen is het nóg leuker en gezelliger) en voor Mila (wat een feest is het voor haar dat oma en opa mee zijn). Het koken deel je. Wij zijn een avondje met zijn tweetjes weggeweest. We zijn een keer met zijn vijven een hapje gaan eten. Het voelt weer als vroeger.
Het warme en gezellige familiegevoel.

7. Lekker in de buitenlucht

Weer of geen weer. Want je kind wil naar buiten. Of het nu regent of niet. Ze sleept ons erin mee. Ik heb in geen tijden zoveel (buiten) gespeeld. Ik vind zelfs in mijn eigen kleding nog allerlei zandkorrels (ja, zelfs na het wassen).

8. Het is zoals het is

Geen bereik of slechte wifi? Heerlijk, dan lekker even met een boek of tijdschrift op schoot.

Met je baby, dreumes, peuter of kleuter op vakantie. Waar kies jij voor? En waarom?

Tot de volgende keer!

Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

Ik leen dus ik leef

Interessante titel van een artikel uit een Volkskrant Magazine van een tijdje terug. Lenen, het is zó niet mijn ding. Met het risico om als een 'muts' te klinken. Maar zo ben ik niet opgevoed.

Je geeft geen geld uit wat je niet hebt. Je leent geen geld, zeker niet van of aan familieleden.
Klinkt rechtlijnig? Klopt, maar ik sta er faliekant achter.

Dat is precies wat ik mee wil geven aan mijn kind. Leen liever niet dan wel.

Spending, spending, spending

Wat is er gebeurd met het principe van sparen? Waarom geven we niet alleen maar geld uit wat we hebben? Waarom is er altijd die zoektocht naar meer, meer, meer?

Komt dat doordat het aanbod is vergroot? Omdat we een echte consumptiemaatschappij zijn geworden? En is dat anders of makkelijker wanneer je nog jong bent in vergelijking met veertigplussers?

Op grote voet leven? Nou nee

Als ik naar mijzelf kijk. Inmiddels een veertigplusser. De beschikking over een gezond verstand. In de afgelopen jaren behoorlijk wat meegemaakt en dus bijgeleerd. Tja. Dan merk ik dat het verleidelijk is hoor.

De nieuwste smartphone, het meest platte tv-scherm, dat extra paar nieuwe laarzen, ook al heb je inmiddels acht paar laarzen. En toch doe ik het niet. Heb ik het echt nodig? Nee. En ik ga er zeker niet voor lenen!

Veertigplus mama en bestedingsgedrag

Juist nu, in deze fase van mijn leven. Nu het ego steeds minder belangrijk wordt. Alles verschuift. Merk ik dat ik meer kijk naar het milieu. Naar onze levensomstandigheden. Niet alleen naar de kosten. Maar ook naar wat we nu ècht nodig hebben. Als gezin, als moeder, als vrouw.

Waarom moet je alles persé nieuw kopen. Waarom moet je het nieuwste van het nieuwste hebben. Ik denk dat we een van de laatsten zijn met een 'ouderwetse' tv met nog een dikke 'kast' erachter. Geen flatscreen? Nope.

Klaagbaak?

Beklaag ik mijzelf dan? Of anderen? Nee, dat is iets waar ik mij niet aan wil wagen. Ik vind het belangrijk om mijn persoonlijke mening over deze stelling 'ik leen dus ik leef' met jullie te delen. Misschien heb je er wat aan. Misschien heb je juist een tegenovergestelde mening. Ik hoor het graag.

'Ik leen dus ik leef'. Is die stelling van toepassing op jou of niet? En waarom? Laat je bericht achter in de comment hieronder.

Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

Fout vriendje?

We lezen weleens en horen om ons heen verhalen over foute vriendjes of loverboys.

Jaren geleden was het een hot topic in de kranten en media en werd er op scholen veel aan voorlichting en preventie gedaan.

Tegenwoordig is het rustig rond dit onderwerp, maar dat wil niet zeggen dat het niet meer voorkomt.

 

Tijdens mijn werkzaamheden op scholen werd ik hier vaak genoeg mee geconfronteerd. Jonge puberdames waren met moeite los te weken van hun foute vriendjes die hen overlaadden met cadeaus, kleren of leuke uitjes. Totdat ze ruw wakker werden en er gedreigd werd dat compromitterende foto’s zouden worden verspreid en verhalen worden rondverteld.

Hoe komt het toch dat pubermeiden en soms jong volwassenen in dit soort situaties verzeild raken?

Wie zijn het?

Loverboys weten heel slim hun slachtoffers uit te zoeken. Loverboys zijn jongens of jonge mannen die door middel van verleiding, loze beloften, chantage of soms direct met geweld, meisjes proberen te prostitueren.

Vaak zijn het meisjes die op henzelf zijn aangewezen en weinig, slecht of helemaal geen contact hebben met het thuisfront. Het zijn meisjes of jonge vrouwen die wat onzeker en kwetsbaar zijn en weinig liefde en aandacht hebben gekregen in hun leven. Als er dan een mooie knul voor hen staat die wel aandacht geeft en hen ook nog eens verwent, dan slaat de verliefdheid snel toe.

Tegenwoordig begint de toenadering natuurlijk steeds vaker via internet. Via profielen komen ze alles te weten over je leven en sturen dan leuke berichtjes om een afspraakje met je te maken. Wees dus alert met wie je op internet in zee gaat.

Het zijn niet alleen jongens waar je voorzichtig mee moet zijn, maar ook zogenaamde vriendinnen. Het komt steeds meer voor dat meisjes andere meisjes ronselen. Zij lijkt je beste vriendin en neemt je overal mee naartoe. Zij zorgt ervoor dat de relatie met het thuisfront steeds slechter wordt, zodat er niemand meer is om hulp te vragen.

Deze ‘vriendinnen’ overladen je met cadeaus. Langzamerhand raak je in de ban. Je wordt gemanipuleerd en meer en meer geïsoleerd van je familie en vrienden, totdat je volledig afhankelijk bent van deze persoon.

Werkwijze

Het begint dus met de ontmoeting en vervolgens wordt op allerlei manier indruk gemaakt.
Vervolgens proberen zij een relatie met je aan te gaan en vlak daarna volgt seksueel contact.

Langzamerhand worden de grenzen steeds meer verlegd waarna via manipulatie de aanzet tot prostitutie wordt gegeven, vaak onder invloed van het gebruik van soft- of harddrugs.

Herken je deze signalen in je directe omgeving? Probeer dan contact te maken en een luisterend oor te bieden. Schakel zo nodig hulp in. Wat deze meiden wordt aangedaan is en blijft strafbaar. In feite is er sprake van mensenhandel.

Marilva Dikmoet /MD Hulp Online

Schat, ik moet er éven uit

Wie kent het niet? Het gevoel dat je af en toe bekruipt dat je even alleen wilt zijn. Of er even alleen uit wilt. Nou, ik wel!

Hoe ontzettend blij ik ook ben met mijn lieve dochtertje en mijn man; soms wil ik gewoon weer even 'Rory' zijn. Eigenlijk kom je voor jezelf op.
En dat is alleen maar heel goed.

Het 'er even uitgaan' geeft mij persoonlijk een enorme boost. Waarna ik eigenlijk nog veel meer terugverlang naar thuis. Een win-win situatie dus.

Behoefte aan 'me'-time

Ik ben ervan overtuigd dat dit voor iedereen opgaat. Niet alleen voor mij en in mijn situatie. Kortom, of je nu een ondernemer bent of in loondienst werkt of niet. Of je nu een kind hebt of niet. Of je nu een druk leven hebt of niet. De behoefte aan 'me'-time is te belangrijk en essentieel om aan voorbij te gaan.

En begrijp mij niet verkeerd. De kreet: 'schat, ik moet er éven uit' betekent niet per definitie dat je letterlijk de deur uit moet.

Ontspanning

'Me'-time kan op veel manieren worden ingevuld. De een wordt gelukkig van een weekendje weg met vriendin(nen); de ander vindt een uurtje alleen winkelen al genoeg. Soms kan in rust in een andere kamer de krant lezen of een dvd-tje kijken al heerlijk zijn, maar even een sportles in de sportschool is voor de ander de vorm van ultieme ontspanning. Want daar draait het om.

Tijd voor jezelf betekent een vorm van ontspanning. En in dit volle leven waarin je altijd bereikbaar bent is ontspanning echt nodig!

Energie en inspiratie

'Schat, ik moet er éven uit' is inmiddels een begrip geworden in de communicatie tussen mijn man en mij. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat voor mij het afspreken met mijn beste vriendin de ultieme vorm van ontspanning is.

Of we nu alleen maar afspreken voor koffie verkeerd in een gezellig café of dat we met zijn tweetjes een dansje gaan wagen in een leuke club. Het resultaat is extreem veel energie en inspiratie. Heerlijk!

Levensfase

Het gekke is dat ik merk dat ik vroeger (met een ultradrukke baan en weinig vrije dagen) veel minder voor mijzelf heb gekozen dan dat ik nu doe. Age matters? Voor mij wel. In ieder geval hierin. Het lijkt wel doordat je in een andere levensfase zit en al veel hebt gezien en meegemaakt, je bewustere keuzes maakt en dus eerder voor jezelf kiest en voor jezelf opkomt.

Herken je het gevoel van er éven uit moeten? Wat is jouw ultieme vorm van ontspanning?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

11 tips: verminder stress tijdens zwangerschap

Ik schrok toen ik zag dat iemand op mijn site terecht was gekomen met de zoekterm 'wat doet een paniekaanval met een ongeboren kind'.

Maar ik dacht ook meteen: wat een heldere en actuele vraag! In deze maatschappij waarin iedereen maar druk-druk-druk blijft.

 

Waarin het leven 24/7 doorgaat, dankzij de tablets, smartphones en social media. In dat leven is stress heel actueel. Waarmee ik niet wil zeggen dat paniekaanvallen dat ook zijn. Maar het kan. En het zal je maar overkomen tijdens je zwangerschap. Niet fijn. 

Oorzaak en gevolg

Weet je. De oorzaak achterhalen kan nuttig zijn. Maar als je al zwanger bent, is dat wellicht niet zo spannend. Veel belangrijker is het voor mij wat je eraan kan doen! Wat kan je doen om stress te verminderen tijdens de zwangerschap? Los van tig stappen terugdoen. Ruzies vermijden.

Je realiseren dat je lichamelijk (hoe zwaarder je wordt, hoe lastiger je je evenwicht kunt bewaren) en geestelijk (verandering in je hormoonhuishouding) verandert. Misschien hebben jullie wat aan mijn tips. De dingen waar ik op heb gelet tijdens mijn zwangerschap.

De 11 tips

1. Volg zwangerschapsyoga
Perfectionistisch. Niet echt stressbestendig. Burn-out achter de rug. Heftige zwangerschap. Drukke baan.

Dat was mijn situatie destijds. Stap 1 om te ontstressen voor mij: zwangerschapsyoga gaan volgen. Belang van je kind voorop. Spiritueel met je mind en lichaam omgaan. Gericht op het ongeboren kindje wat in jou groeit.
Het mooiste wat ik heb kunnen doen. Aanrader!

2. Gebruik deze boeken als handboek
Een van de eerste kado's die ik kreeg toen we onze ouders hebben verteld dat ik zwanger was, was het prachtige boek van Lennart Nilsson, 'begin van een leven'. Het mooiste boek 'ever' over het ontstaan van een baby vanaf het allereerste begin. Ontroerend, zo mooi.

Eerste boek wat ik zelf heb aangeschaft was het boek van Susan Smit, 'zwanger met lichaam en ziel'. Mooi, lief, spiritueel, inspirerend, rustgevend. Ik kan het iedereen aanraden.

3. Ga je niet teveel van te voren inlezen in de technische aspecten van de bevalling
Dat is ook een optie natuurlijk. Had perfect bij mij gepast, 200% voorbereid willen zijn. Ik ben zó blij dat ik dat niet heb gedaan. Natuurlijk is er een deel wat wèl handig is om van te voren te weten qua bevalling. Maar ga nu niet programma's als ' De Bevalling' (bestaat het überhaupt nog?) kijken. Of allerlei rampscenario's lezen. Ik ben oprecht heel blij dat ik pas achteraf de moeilijke verhalen heb gelezen. Anders had ik mij nog véél meer zorgen gemaakt.

4. Mediteer
Een hele grote plus voor mij was mediteren. Goed zitten op een stoel. Ogen dicht. 'Aarden' met de vloer. Inademen naar je buik, uitademen via de mond. Heel eenvoudig eigenlijk. Zo heilzaam.

5. Zorg voor een goede (nacht)rust
Onderschat het effect van rust niet! Naarmate je buik groeit wordt het lastiger om goed te liggen.

Allerlei kwaaltjes kúnnen de kop opsteken (maar dat hoeft niet). Mijn tip: Pak je rust. Zoveel als je kunt. Overdag, 's nachts. Zodat je tegen de tijd van de bevalling uitgerust bent (en een beetje klaar bent voor de pittige begintijd erna).

6. Eet en drink gezond
Logisch toch? Denk je misschien. Niet voor iedereen. Ik heb mijn zwangerschap nooit als een excuus gezien om meer of 'slechter' te eten. Integendeel. Ik weet nog het moment dat ik de jongen van de fruitafdeling bijna te lijf ging omdat het geen mandarijnenseizoen meer was. Goed, ik had al flink last van hormonen, denk ik. Wat ik bedoel: vers fruit, genoeg groenten, veel water, weinig koffie en thee in verband met de cafeïne en theïne.

7. Ga vooral niet diëten
Sla niet door naar de andere kant.  Je leest weleens de verhalen van vrouwen die het moeilijk vinden om dikker te worden en dan tijdens hun zwangerschap gaan diëten. Niet doen. Niet goed voor je ongeboren kind. Als je gezond eet en drinkt en regelmatig beweegt, hoeft het helemaal niet zoveel moeite te kosten om de zwangerschapskilo's eraf te krijgen.

8. Maar ook niet 'voor twee' eten, nergens voor nodig
Het andere uiterste. Je lichaam geeft echt zelf wel aan wat het nodig heeft. De ene keer eet je misschien wat meer, de andere keer wat minder. Voor twee eten is echt niet nodig. Zowel de gynaecologe als de verloskundigen hebben dat destijds aan mij bevestigd.

9. Hoe lastig ook, laat teveel suikers staan
Dit ligt eigenlijk in het verlengde van tips 6, 7 en 8. Hoeveel trek je ook mag krijgen in chocolade, taarten, koekjes, chips of slagroom. Please, snoep met mate. Alles wat té is, is niet goed.

10. Natuurlijk: geen alcohol, niet roken
Hé, logisch hè! Helaas niet voor iedereen. Lees hier mijn artikel over FAS en beslis voor jezelf wat je met deze informatie wilt doen. Over het effect van roken heb ik vaak genoeg gelezen: invloed op de groei van je ongeboren kindje, wellicht beïnvloedt het de intelligentie van je baby, kans op een miskraam. Je wordt er niet vrolijk van. Maar ook hier. Het is en blijft je eigen keuze. Het is wel mijn tip nummer 10: geen alcohol, niet roken.

11. Laat de kranten en het wereldnieuws even voor wat het is
Daar gaan je hormonen ook vanzelf voor zorgen. Je wereld wordt tijdelijk even wat kleiner. En dat is maar goed ook. Als ik zie hoeveel emotie ik nu voel bij naar nieuws waar kinderen bij betrokken zijn. Laat staan als je zwanger bent. Lees hier het interessante artikel (en met name punt 5) van lijstjes-info over het stoppen met het volgen van nieuws.

Stress verminderen is altijd een goede zaak natuurlijk, niet alleen tijdens een zwangerschap. Wat zijn jouw tips?

Tot de volgende keer! Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

 

Ouderbetrokkenheid

Een woord wat nogal wat discussies oplevert als men het erover heeft.

Iedereen heeft wel een idee of mening erover,
maar we staan niet stil bij het feit dat jij er wel eens een hele andere invulling aan kunt geven dan de leerkracht of iemand anders.

Binnen het onderwijs wordt al jaren gewerkt aan meer betrokkenheid van ouders binnen de school. 

 

Vaak wordt gedacht dat ouderbetrokkenheid te maken heeft met het helpen in de klas en meedoen aan activiteiten binnen de school of het regelmatig contact hebben met de leerkracht of mentor van je kind.

Betrokkenheid in de thuissituatie

Bovenstaande is één vorm van ouderbetrokkenheid. Dit is meestal wat leerkrachten verlangen van ouders.
Er zijn echter nog meerdere vormen van betrokkenheid die vaak niet gesignaleerd worden en eigenlijk het meest effectief zijn. Dit is de betrokkenheid van ouders in de thuissituatie.

Dit is onzichtbaar voor de school en wordt vaak onderschat en vergeten. Ouders die vaak op school te vinden zijn en meedoen aan allerlei activiteiten zijn zichtbaar, maar dat wil niet zeggen dat er op het thuisfront ook voldoende wordt gestimuleerd of voldoende aandacht wordt gegeven.

Kinderen die thuiskomen van school zijn blij als er aandacht wordt geschonken aan/gevraagd wordt naar het verloop van hun dag. Een simpele vraag hiernaar: 'hoe het was op school' of 'hoe de toets gemaakt is', maakt een wereld van verschil. Aandacht en een luisterend oor is vaak datgene wat zij graag verlangen.

Het is ook een van de meest geuite klachten van jongeren in mijn praktijk. Het overhoren en controleren of het huiswerk is gedaan, naast nadruk leggen op hoge prestaties is niet de ouderbetrokkenheid die ik beoog.
Dit werkt vaak alleen maar contraproductief.

Het helpen met huiswerk is prima, maar er moet ook een positief leerklimaat gecreëerd worden, zoals een rustige ruimte en plek waar geleerd kan worden zonder teveel afleidingen. Daarnaast is aandacht en betrokkenheid tonen voor datgene wat het kind doet het belangrijkst. Je kind zal dan ook makkelijker naar je toekomen als er hulp nodig is.

Een positieve houding van leerkrachten tegenover elke ouder, open communicatie naar elkaar toe over wederzijdse verwachtingen  en werken aan een goede onderlinge relatie, is dan ook een van de voornaamste aandachtspunten waar een leerkracht aan moet werken. Vragen stellen over de thuissituatie hoort daar ook bij om zodoende te achterhalen wat er op het thuisfront aan ondersteuning wordt gegeven.

Dit kan ook wel eens iets totaal anders zijn dan men verwacht. Respect voor andermans opvattingen en gewoonten binnen elk gezin is de sleutel tot het werken aan een positieve relatie.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Gelukkiger mens (en moeder)

Ik wil graag 11 manieren om een gelukkiger mens (en moeder) te zijn met jullie delen.

Geïnspireerd door allerlei dingen. Het mooie weer. De eend die aan het broeden is in onze tuin.

Diezelfde eend die ik iedere dag brood en vers water geef.

 

De nare artikelen (note to self: niet het leed van de wereld op je schouders willen nemen). De ingewikkelde niet-'sociaal wenselijke' keuzes die je af en toe moet maken. De goede en inspirerende artikelen zoals bijvoorbeeld
5 redenen om te stoppen met het volgen van nieuws. Al deze dingen inspireerden mij tot het schrijven van dit artikel.

1. Waardeer  je leven
Zeker weten! Hoe je leven ook loopt. Het pad zal nooit recht zijn maar altijd kronkelen. Soms neem je een afslag, soms niet. Je kunt ook best wel eens struikelen over een blokkade. Hoe het ook zij. Waardeer wat je hebt. Gelukkiger zijn met wat je hebt en wie je bent. Daar varen je partner en kind(eren) ook wel bij.

2. Blijf nieuwe dingen leren
Of je dat nu via een studie doet, het opzetten van een blog, via nieuwe werksituaties of juist in de interactie met vrienden, familie en kennissen. Als je goed om je heen blijft kijken valt er altijd iets nieuws te leren. Iedere dag weer. Dat zorgt weer voor positieve geluksprikkels.

3. Geven en ontvangen van complimenten
Het eerste vind ik eigenlijk niet zo moeilijk, het tweede wel. Hoe vaak gebeurt het je wel niet? 'Wat een mooie jas heb je aan'!  En dat je dan antwoordt: 'O, maar die is heel oud hoor'. Ik realiseer mij overigens steeds meer dat het geven van (oprechte!) complimenten aan een ander jezelf ook een stukje gelukkiger maakt.

4. Neem een pas op de plaats en geniet
Kijk hoever je bent gekomen in je leven. Vier de grote en kleine successen. Leer van de mindere momenten.
Wees niet te zwaar voor jezelf.

5. Vergeven en vergeten
Dit is een hele moeilijke voor mij. 'Als iemand ooit mijn vertrouwen heeft beschaamd, dan komt het nooit meer goed'. Dit was de stelling waar ik altijd voor stond. Inmiddels probeer ik meer te relativeren en mij te realiseren dat dit ervoor zorgt, dat ík de dingen niet meer vergeet. Word ik daar gelukkiger van? Nee. En de ander? Die is het allang weer vergeten en leeft vrolijk verder.

6. Vergeet jezelf niet
Denk aan jezelf. Neem eens een vrije (mid)dag om iets te doen wat je graag wilt. Ongeacht wat dat is.
Fietsen, shoppen, een boek lezen, eten, slapen. Name it. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen geluk.

7. Kies familieleden en vrienden om je heen, die je goed doen voelen
Ook dit is weer een ingewikkelde. Inmiddels ben ik al heel wat jaren verder en heb ik leren kiezen. Kiezen voor diegenen die mij na aan het hart liggen. Dat is met vrienden wat makkelijker te doen dan met familieleden.
But still, I made some difficult choices and I have to deal with it. Hoe moeilijk ook. Het geeft je meer leefruimte. Het geeft je meer vrijheid. Vrijheid om tijd te besteden aan wat je écht wilt.

8. Verdriet? Laat het er zijn
Opgegroeid in een maatschappij waarin mij geleerd werd dat het 'not done' was om je verdriet publiekelijk te laten zien. Dat is voor mij zó niet meer van deze tijd. Dat wil niet zeggen dat iedereen moet kunnen meegenieten van ongebreidelde huilsessies en groepsknuffels. Wat ik bedoel is dat je je verdriet er wel mag laten zijn. Stop het niet weg. Als je verdriet mag laten zien, dan komt er vanzelf ook meer ruimte voor geluk. Gelukkiger zijn.

9. Geef nooit op
Dit gaat in heel veel, zo niet in álle, gevallen op. Het gaat er niet om hoe hard of diep je valt, maar dat je iedere keer opkrabbelt. Dingen afschudt. Leert. En weer doorgaat. Van opgeven wordt niemand gelukkig. Van opstaan en doorgaan wel. In het slechtste geval leer je veelvuldig hoe je dingen niet moet doen. The bright side is dat je altijd weer een stapje verder komt.

10. Beweeg!
Als ik in een dipje zit, dan merk ik dat beweging altijd helpt. Of het letterlijk in beweging komen is door middel van dans en sport. Of door bijvoorbeeld schoon te maken. Het creëert ruimte in je hoofd. Frisheid.
Opgeruimd gevoel. Overzicht. Je gaat je vanzelf wat beter voelen. Lichter. Gelukkiger.

11. Last but not least: geloof in jezelf
Deze manieren zorgen bij mij voor meer ruimte, meer lucht om mijzelf te mogen zijn, in plaats van een masker op te hebben. Jezelf in een keurslijf te persen. Sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Probeer ik mijn pure en echte zelf te zijn en blijven. Ik ben ervan overtuigd dat als ik gelukkig ben, ik ook een fijnere partner en moeder ben. Een goed voorbeeld geef aan ons kind.

Wat doe jij om je gelukkiger te voelen?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

‘Zorg’ kinderen

We worden steeds meer geconfronteerd met kinderen die extra zorg nodig hebben.

Tegenwoordig is er in elke klas wel een kind aanwezig met emotionele- of gedragsproblemen (AD(H)D), leerproblemen (dyslexie of dyscalculie) of zijn er kinderen met autisme.

We staan er niet altijd bij stil wat dit ten eerste voor het onderwijs aan deze kinderen betekent en voor de ouders die daar dagelijks mee te maken krijgen.

 

Passend onderwijs

De regering wil in 2014-2015 het passend onderwijs invoeren. Kort gezegd wil de regering dat zoveel mogelijk kinderen met passend onderwijs het reguliere onderwijs kunnen volgen. Elk kind heeft recht op goed onderwijs en scholen krijgen vanaf augustus 2014 een zorgplicht.

Dit wil zeggen dat elke school voor een leerling die extra ondersteuning nodig heeft een passende plek moet zoeken. Dit kan zowel binnen de eigen school zijn met extra ondersteuning in de klas of op een andere reguliere school die meer te bieden heeft of het (voorgezet) speciaal onderwijs.

Niet elke ouder zal in eerste instantie blij zijn als zij merken dat hun kind wat extra ondersteuning nodig heeft op school. Maar het is goed hier wel open voor te staan en dit bespreekbaar te maken op school en samen te bekijken wat nodig is aan goede begeleiding en zorg om een prettige schoolloopbaan voor je kind te creëren en zijn individuele ontwikkeling niet te stagneren.

Terwijl ik dit artikel schrijf, hebben het CBS en het ministerie van Onderwijs net bekend gemaakt dat er steeds meer kinderen naar een speciale school worden verwezen en dan met name binnen het voortgezet onderwijs. Inmiddels gaan meer dan 70.000 kinderen naar een speciale school.

In het basisonderwijs lijkt de piek al geweest te zijn en wordt er ook meer geprobeerd het kind binnen de reguliere klas te houden met extra ondersteuning en begeleiding. Kan dit echt niet meer met alle extra ondersteuning en begeleiding, dan is het raadzaam om te verwijzen naar het speciaal onderwijs.

Thuis begeleiding/ondersteuning

Ouders moeten zich echter ook realiseren dat er soms ook hiervoor aan het thuisfront hard gewerkt moet worden. Wil een kind zich goed ontwikkelen dan moeten zowel de school als de ouders hieraan meewerken.
Dit wordt vaak vergeten.

In mijn eigen praktijk merk ik dat dit vaak een lastig punt is aangezien ouders soms wel heel veel verwachten van school, maar zelf niet al teveel tijd of energie hieraan willen besteden. Een goede  samenwerking tussen ouder, kind en school is het allerbelangrijkst willen kinderen goed geholpen worden.

Ouderbegeleiding of ondersteuning aan het thuisfront is soms essentieel voor je kind. Elke ouder wil toch het beste voor haar/zijn kind en zal dan ook zijn/haar steentje moeten bijdragen om kinderen met extra zorg een leuke maar vooral ook een prettige schooltijd te geven.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Zes nadelen van een kind krijgen rond je 40ste

Nadelen van een kind krijgen op je 40ste. Niet leuk om te horen of lezen misschien, maar wel o zo waar.

Deze blog gaat natuurlijk ook over mijn strubbe-lingen. Al hoeven die niet per se van mij alleen te zijn.

Er zijn namelijk meer moeders die op latere leeftijd een kind krijgen.

 

Strubbelingen dus. Afgelopen weekend nog, op een verjaardag. Kreeg ik de opmerking naar mijn hoofd:
'dan had je maar eerder een kind moeten krijgen'. Bam! Die kwam binnen.

Alhoewel goed bedoeld, sprongen de tranen bijna in mijn ogen. Waarom realiseren mensen zich soms niet dat niet altijd alles een bewuste keuze is geweest? Wat als iets niet kan of niet lukt?

1. De kans op het krijgen van een kind kán kleiner zijn

Kán, want het hoeft niet zo te zijn. In de regel geldt wel: Hoe ouder je bent, des te hoger de kans dat je minder vruchtbaar wordt. Ook kan je lichamelijke conditie minder zijn dan rond je 20ste/30ste. Je cyclus kan onregelmatiger worden. Maar hé, ik geloof ook in de kracht van positief denken.

2. Je krijgt te maken met allerlei voorzorgsmaatregelen

Natuurlijk heb je hier ook deels mee te maken als je jonger bent. De 20 weken-echo bijvoorbeeld. En ook al zien sommigen het als een 'pret-echo', dit kan een riskant moment voor iedereen zijn. Maar als je boven de 36 bent, dan krijg je te maken met andere zaken.

Prenatale diagnostiek. De nekplooimeting. Al dan niet een vlokkentest of een vruchtwaterpunctie laten doen. Moeilijke keuzes, want sommige vormen van prenataal onderzoek brengen ook een verhoogde kans op een miskraam met zich mee.

3. Je hebt meer kans om in de medische molen te belanden

Ik ga nu een aantal nare dingen opnoemen. Toch zijn het zaken om rekening mee te houden:

  • Als je op latere leeftijd zwanger bent, heb je meer kans op een miskraam.
  • Evenals meer kans op zwangerschapsdiabetes en een hoge bloeddruk.
  • Zwangerschapsvergiftiging (ook bekend als het 'HELPP'-syndroom) is in Europa de belangrijkste oorzaak van moedersterfte! Het kan ook gevolgen hebben voor de baby. Door de vergiftiging worden baby's te vroeg of te klein geboren en kunnen hierdoor overlijden.
  • De kans om middels een keizersnede te bevallen neemt toe.

4. De mening van anderen

Daar gaan we dan. Zoveel mensen, zoveel meningen. Waar de één positief en bemoedigend reageert:
'wat ontzettend fijn voor jullie', reageert weer een ander: 'waarom hebben jullie zo lang gewacht'?

Ook met zwanger zijn op je veertigste van: 'je doet toch wel een vruchtwaterpunctie'? tot: 'realiseer je je wel waar je aan begint op die leeftijd'? Natuurlijk zijn er ook heel veel positieve reacties. Bijna alleen maar.
Toch hebben veel mensen al snel hun mening klaar.

5. Neiging om té serieus te zijn

Herkenbaar? Je loopt al wat langer mee, maar dit wordt de eerste keer dat je een kind krijgt. Je leest je in.
Niet teveel. Maar misschien wel meer dan nodig. Loslaten is inmiddels niet meer je sterkste kant. Als er wat gebeurt (ik noem bijvoorbeeld een bloeding; een val in de parkeergarage) dan denk je veel te ver door. Beren op de weg zien. Story of my life. Gelukkig wordt het steeds minder. Ook één van de voordelen van ouder worden, zeg ik dan maar.

6. Je maakt je kind minder lang mee

Als ik hier te lang over nadenk kan ik intens verdrietig worden. Niet doen! Denk ik dan. Niet aan toegeven.
Maar ja, dat klinkt weer als wegstoppen. Uit angst leven. En dat wil ik niet meer. Concreet dus waar ik zo nu en dan aan denk: als je op je twintigste een kind krijgt dan maak je met een beetje mazzel je kind langer mee dan wanneer je op je veertigste een kind krijgt.

Mijn remedie: los-la-ten. Je kunt je wel druk maken over alles. Focus op het hoogst haalbare en geniet iedere dag weer van je kind.

Achteraf gezien ben ik ontzettend blij dat ik mij van te voren, tijdens mijn zwangerschap, niet volledig heb ingelezen. Dat ik mij niet volledig heb verdiept in alles wat mis had kunnen gaan. Misschien naïef,
wellicht onbewust een vorm van zelfbescherming.

Omdat je hormonaal anders in elkaar zit tijdens en na een zwangerschap is dit voor mij de juiste keuze geweest. Het heeft mij heel veel onrust bespaard. En geloof mij, druk heb ik mij sowieso gemaakt. Maar het was het allemaal waard.

Herken jij mijn strubbelingen? Of totaal niet? Ik ben benieuwd naar jullie mening.

Tot de volgende keer! Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

Wat je voelt, is waar

Een kind is een en al gevoel. Gaandeweg ons leven hebben we afgeleerd om te voelen en onze gevoelens te uiten.

Er is nauwelijks aandacht voor onze emotionele intelligentie in ons onderwijssysteem. Een kind dat in de klas onrustig is, heeft een reden.

Het vergt veel aandacht, geduld en inlevings-vermogen van een leerkracht om het gevoelsleven van dit kind te doorgronden.

 

In grote klassen van dertig kinderen of leerhuizen met nog meer kinderen, is er geen tijd en ruimte om deze aandacht te geven. Hetzelfde geldt voor collega's die erg aanwezig zijn op het werk en waaraan je je misschien wel irriteert. Kun je het opbrengen om die collega werkelijk aandacht te geven en je in te leven in hem of haar?
Of is er geen tijd voor?

In het ziekenhuis klaagt de verpleging dat ze in zulke vaste structuren werken dat er geen ruimte meer is om gewoon een praatje te maken met de patiënten. Tijd en geld zijn belangrijker geworden dan aandacht voor de mens.

Gevoel

Als uitgangspunt neem ik dat elk gevoel waar is. Niet per se waar voor iemand anders, maar wél waar voor jou! Dit is een belangrijke aanname want daarmee bevestig je je eigen ik, je eigen identiteit. Als jij je gevoelsleven ontkent, ontken en ontkracht je jezelf.

In onze maatschappij en cultuur met veel bestaande regels, gebruiken en gewoontes kan het zijn dat je hebt geleerd je gevoel ondergeschikt te maken aan dat wat gebruikelijk is, ook al voel je je er niet goed bij. Zo is bekend dat veel mensen meer gaan eten onder invloed van bepaalde emoties, waarmee ze bewust of onbewust hun eigenheid onderdrukken.

Zou het niet mooi zijn wanneer mensen weer meer gaan leven vanuit eigen hartenwensen en uiting geven aan hun gemoed? Daardoor alleen al kunnen stressverschijnselen verminderen en ziektes worden voorkomen of zelfs genezen. Laten we het probleem van overgewicht ook aanpakken met lessen in omgaan met je gevoel.

Bewustwording

Het je bewust worden van je gevoelens is een levensles die we op school nauwelijks leren. Op school krijgen we gymles om onze fysieke intelligentie te stimuleren en ook aan onze intellectuele intelligentie wordt veel aandacht besteed. Onze emotionele en spirituele intelligentie krijgen veel te weinig aandacht.

Het erkennen van onze emoties is echter erg belangrijk om jezelf en je lijf beter te leren kennen. Door naar je gevoel te luisteren, geef je aandacht aan je eigen ik. En wat je aandacht geeft, dat groeit. Zo leer je vertrouwen op wat je van binnen ervaart. En daarmee groeit je zelfvertrouwen.

Fotovermelding
© Olga Vasilkova | Dreamstime Stock Photos

Vaderdagkado

Vaderdag, een heel speciale dag. Een dag waarop papa alles mag. Bijzonder en leuk voor zowel moeders als kinderen.

Want hoe verwen je papa het meest? In dit bijzondere Milaboekje kunnen we jullie alvast wat tips geven. En natuurlijk is het boekje zelf ook al een origineel en leuk kadootje!

 

Hoe is het gekomen

Misschien wel goed om wat van de voorgeschiedenis uit te leggen. Muck en ik zijn vriendinnen sinds de kleuterschool. We zijn altijd al creatief bezig geweest. Verhalen verzinnen, tekeningen maken, kleuren. Al best een tijd waren we aan het nadenken over ons idee om leuke, lieve kinderboekjes te maken. Zelf geschreven en getekend.

Inmiddels hebben we het punt bereikt dat we niet meer te lang wilden nadenken, bijschaven en uitproberen. Sinds 18 mei staat de site van Milaboekjes dan ook online!

Vaderdag, een feestje!

Maar we hebben het over Vaderdag. En over een kadootje wat we jullie graag willen geven. Ik doel op ons speciale Vaderdagboekje! Als je een mail stuurt aan rory@milaboekjes.nl dan sturen we je het boekje zo spoedig mogelijk per mail (als epub-bestand) toe! Voel je vrij om het te delen binnen je familie, kennissenkring of in je omgeving.
Dat vinden wij alleen maar leuk.

Wat wel altijd welkom is, is feedback. Wat vind je van het boekje? De schrijfstijl, de tekeningen. En nog belangrijker, wat vinden jullie kinderen, neefjes en nichtjes of buurjongetjes en buurmeisjes ervan? Laat het ons weten!

What to do?

Even een tipje van de sluier oplichten? Of het nu om de vader van je kind(eren) gaat, om je eigen vader of om opa. Verwennen is het sleutelwoord. Altijd fijn is een ontbijtje op bed. Wat dacht je van een fijne boswandeling. Een goed gesprek. Een drankje in het café. Uit eten gaan. Een mooi boek. Samen naar het strand gaan. Met zijn allen pannenkoeken eten. Een fotoboekje in elkaar flansen. Een collage maken.

Het hoeft helemaal niet duur, groot of veel werk te zijn. Waar het om gaat... is gezelligheid. Oprechte en pure aandacht voor papa, vader of opa.

Heel veel plezier op Vaderdag! Tot de volgende keer!

Rory Blokzijl milaboekjes.nl

FAS (Foetaal Alcohol Syndroom)

Wat is dat? denk je misschien. Of... waar gaat dit over? Lijkt mij niet interessant. Sla ik even over.
Niet doen alsjeblieft.

Ik heb er een hekel aan om mensen te smeken.
Maar dit is een onderwerp waarvan ik denk dat het goed is om dit te lezen. Voor jezelf, voor een ander, voor een loved one of gewoon, als algemene kennis.

Het gaat over de gevolgen van het drinken van alcohol tijdens je zwangerschap. Niet de gevolgen voor jezelf, maar voor het ongeboren kind.

Wat is FAS?

Foetaal Alcohol Syndroom (FAS) wordt veroorzaakt door alcoholgebruik tijdens de zwangerschap. Er bestaat nog veel onduidelijkheid over. Veel mensen weten niet precies wat het is, wat de gevolgen zijn voor het kind,
hoe het ongeboren kind dit kan krijgen. Een lijstje (bron: fasproject.nl):

  • Bijna de helft van de Nederlandse vrouwen drinkt alcohol als ze zwanger is.
  • Ook in de eerste weken van de zwangerschap is alcohol schadelijk voor de foetus.
  • Elk jaar worden in Nederland ongeveer vijfhonderd kinderen met FAS geboren.
  • Ook een kleine hoeveelheid alcohol kan schadelijk zijn voor het ongeboren kind.
  • Hoe meer in één keer, hoe slechter.
  • FAS-kinderen lopen een groot risico in de prostitutie of criminaliteit te belanden.
  • Voor kinderen die niet alle karakteristieken van FAS hebben, wordt vaak de term FASD gebruikt. FASD staat voor Fetal Alcohol Spectrum Disorder en is erg moeilijk vast te stellen.
  • FAS-kinderen kunnen een aantal specifieke kenmerkende lichamelijke afwijkingen hebben: slechte tanden, een rechte bovenlip, een brede neus, hangende ogen, hartproblemen en vervorming van botten.
  • Niet alleen vrouwen met een alcoholverslaving krijgen kinderen met FAS. Ook sociaal drinkende hoogopgeleide vrouwen lopen dat risico.
  • FAS-kinderen hebben vaak last van emotie-, concentratie- en geheugenproblemen.
  • FAS is niet te genezen, maar wel volledig te voorkomen.

Even geen alcohol

Hoe kom ik er nu bij om te schrijven over een zwaar onderwerp als dit? In eerste instantie las ik een reportage hierover in de LINDA 112 van november 2013 die mij diep had geraakt. Verschrikkelijk hoe heftig de effecten van alcoholgebruik tijdens de zwangerschap op ongeboren kinderen kunnen zijn. En ik moest terugdenken aan mijn gedrag tijdens mijn eigen zwangerschap.

Waar ik vroeger bij wijze van spreken al zuchtte en steunde bij een antibiotica-kuur (tien hele dagen geen alcohol! Moeilijk!). Zo anders was dat toen ik wist dat ik zwanger was. Negentien maanden lang heb ik geen druppel gedronken. Niks, nada, noppes. Uit mijzelf, zonder dwang, zonder moeite. Gewoon, omdat je zwanger bent.

Rigide gedrag

En natuurlijk schoot ik wat door. Toen de verloskundige mij doodleuk vertelde dat ik prima tijdens Kerst een stoofschotel kon eten waar wijn in had gezeten ('de alcohol is echt al verdampt tijdens het koken') en ik haar aankeek alsof ze gek was geworden. Toen ik in een restaurant bij de thee een bonbon kreeg waar een hintje alcohol in zat en die ik vervolgens resoluut heb geweigerd. Toen ik een alcoholvrij biertje kreeg aangeboden, maar waar een percentage van 0,00035 werd genoemd. Geweigerd.

Ik werd bewonderd en verguisd voor mijn rigide gedrag hierin. Rigide? Ja, dat klopt. Of ik er spijt van heb? Absoluut niet! Zeker toen ik begon te lezen over FAS. Een ander indrukwekkend artikel is te vinden op de site van fantasticmoms.nl. Toen ik vervolgens de volgende video bekeek (een initiatief van Allard de Witte en
Joost Bos) hield ik het niet meer droog.

Doe het niet!

Het is niet aan mij om te oordelen over een ander. Dat wil ik niet en dat doe ik niet. Wat ik wél met dit artikel wil bereiken is dat de beeldvorming over FAS toeneemt. Dat vrouwen zich realiseren wat dat ene drankje af en toe kan bewerkstelligen. Ik zou willen vragen: doe het niet.

Niet dat ene glaasje champagne met Oud en Nieuw (koop de kindervariant, Crodino of doe een scheutje
Karvan Cevitam in spa rood), gewoon niet. Helemaal niet. Niet.

FAS (Foetaal Alcohol Syndroom), heb jij er ooit van gehoord? Willen jullie mij een groot plezier doen en dit artikel delen?

Tot de volgende keer. Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

Wijsneus

Heb jij het idee dat je een wijsneus in huis hebt? Vanaf kleins af aan was te merken dat je kind al snel alles kon en deed?

Kon je peuter al snel praten met goed gefor-muleerde zinnen? En was het altijd maar op onderzoek uit en nieuwsgierig naar hoe alles werkt?

 

En nu het op school zit, heeft je kind al snel leren lezen en met getallen en cijfers leren omgaan. Maar je merkt ook dat nu je kind in een hogere groep zit, zijn/haar zin in school wat achteruit gaat en niet zo met leeftijd-genootjes meer bezig is en niet lekker in het vel zit.

Als het je eerste kind is heb je vaak geen vergelijkingsmateriaal, maar heb je meerdere kinderen dan zal het je wel opgevallen zijn dat hij/zij anders is dan de andere kinderen.

Een goed gesprek is dan op zijn plaats, om te vragen naar de ervaringen op school en wat er eventueel dwars zit. Misschien verveelt hij/zij zich op school en houdt dat maar achterwege om maar met de stroom mee te kunnen lopen. Wellicht heb je vanuit school ook al het een en ander gehoord van de leerkracht omdat je kind te druk is of juist heel teruggetrokken, maar wel heel creatief.

Hoogbegaafd

Het is goed je te realiseren dat je kind dan wel eens hoogbegaafd kan zijn. Er is de laatste tijd veel aandacht voor hoogbegaafde kinderen en er komen ook steeds meer scholen die daar speciaal voor zijn opgericht aangezien de behoefte hiernaar steeds groter lijkt te worden.

Een hoogbegaafd kind heeft een hoge intelligentie, meestal hoger dan 130, maar dat is niet het enige.
Een hoogbegaafd kind is in meerdere opzichten anders dan andere kinderen. Een hoogbegaafd kind heeft dan ook andere dingen nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen.

Kenmerken

Een aantal kenmerken van hoogbegaafde kinderen zijn:

  • Zijn veel sneller in het begrijpen en verwerken van nieuwe stof dan gemiddelde leerlingen
  • Zijn intellectueel nieuwsgierig en stellen daardoor veel vragen
  • Hebben een grote en rijke woordenschat
  • Zijn taakgericht en geconcentreerd als de motivatie er is of gewekt is
  • Kunnen zeer creatief denken
  • Hebben een zeer goed geheugen
  • Hebben een zeer groot, soms overdreven, rechtvaardigheidsgevoel
  • Experimenteren graag
  • Kijken heel anders naar de wereld dan hun leeftijdsgenoten
  • Hebben een brede interesse voor alles en nog wat en in onderwerpen die niet bij de leeftijd passen
  • Zijn kritisch ten opzichte van regels, gewoonten en tradities

Als veel van deze kenmerken herkenbaar zijn, is het verstandig daar met de school over te praten en te bekijken of een test op zijn plaats is. Blijkt dit inderdaad het geval dan is het accepteren van de hoogbegaafdheid en aansluiten bij de behoeften van je kind het allerbelangrijkst.

Bekijk ook of de school hem/haar voldoende uitdaging kan bieden of dat het wellicht toch goed is een andere school te zoeken voor de ontwikkeling van je kind en zijn/haar talenten.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Wanneer komt de tweede?

Wanneer komt de tweede? Toen ik onlangs vroeg waar jullie over wilden lezen, was dit een (heikel) onderwerp wat naar boven kwam. De impertinente vraag wordt het ook wel genoemd. En dat begrijp ik. Want ik ervaar het ook zo. 

Een handjevol mensen weten dat het door omstandigheden voor mij heel moeilijk, zo niet bijna onmogelijk, was om zwanger te worden.

 

Het was en is dan ook voor ons een groot wonder dat wij inmiddels ouders zijn van een bijna tweejarig meisje.
En dan is het ook nog eens een 'spontane' zwangerschap geweest. Alsof het zo heeft moeten zijn. 

Kwetsend

En als je dan helemaal in de roes zit van geluk, gewenning en ontzettend veel drukte. Dan beginnen soms na een paar maanden al de 'steelse' opmerkingen te komen. 'Leuk hé? Fijn hé. Wanneer komt de tweede?' En dan ben je ook nog eens een 'iets oudere' moeder. Dus tel maar uit.

De impertinente vraag wordt dan vergezeld van de opmerking: 'zo jong ben je niet meer. Je moet wel opschieten'. Nog erger wordt het als men je beticht van egoïsme: 'Wanneer komt de tweede? Het is niet leuk voor je kind om als enig kind op te groeien'. Erger kun je mij niet kwetsen.' Als iets niet vanzelfsprekend is.

Ik heb er erg veel verdriet van gehad. Verschrikkelijk, tenenkrommend en kwetsend! Het gros van de mensen heeft waarschijnlijk geen idee of neemt niet de moeite zich te verplaatsen in de andere persoon. Staat er niet bij stil dat een kind krijgen soms niet de gewoonste zaak van de wereld is. Staat er niet bij stil dat je misschien heel moeilijk zwanger kunt raken. Of dat het zou kunnen dat men het graag gewoon bij één kind wil houden.
Want dat kan ook.

Persoonlijk

In mijn geval? Tja, ik ben wat ouder. Het was een zware bevalling, met uiteindelijk een spoedkeizersnede. Ik merk toch dat de zwangerschap, de bevalling en het leven erna zwaarder is dan wanneer je twintig bent.
Natuurlijk hebben we erover nagedacht. Grondig. Over die tweede. Heel veel zelfs. Met name door de opmerkingen, vragen en aannames van sommige mensen in mijn omgeving.

Wij zijn tot de conclusie gekomen dat dit voor ons het beste scenario is. Basta! En we zijn dolgelukkig dat we toch nog een kindje hebben mogen krijgen. Want een kind 'krijg' je en 'neem' je niet.

Hoe reageren jullie op een impertinente vraag? Tot de volgende keer!

Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

Kinderen die drums willen spelen

Als je kinderen hebt, dan zul je af en toe concessies moeten doen wat betreft hun hobbies.

Sommige kinderen besluiten te gaan voetballen of hockeyen en andere kinderen willen graag hun muzikale aspiraties uitoefenen.

Als je zoon of dochter besluit om te gaan drummen is dat een leuke muzikale ontwikkeling.

 

Voordat je gaat toegeven aan de nieuwe hobby van je kind, zijn er een aantal dingen waar je op moet letten.
Zo neemt een drumstel aardig wat plek in beslag, daarnaast zorgt het ook voor geluidsoverlast.
Het geluidsoverlast beperkt zich niet alleen tot medebewoners, maar vaak ook tot buurtbewoners. Wanneer je kind heel gedreven is en zijn hobby echt gaat doorzetten, dan hebben we hier enkele tips beschreven.

Koop een drumstel voor beginners

Als je kind drumlessen neemt, wordt dat meestal gedaan op een vijfdelig drumstel. Deze bestaat uit vijf verschillende trommels: de bassdrum, de snaredrum en 3 toms. Eigenlijk moet het drumstel ook aangevuld worden met bekkens. Beginners hebben vaak voldoende aan een hihat en een ride bekken.

Een hihat is een standaard, waarop 2 bekkens zijn bevestigd die door middel van een voetpedaal bedient kunnen worden. Later kan dit eventueel nog met crash bekkens uitgebreid worden. Heb je het drumstel bij elkaar,
dan kan je kind bijna aan de slag, nu nog stokken en een kruk en je hebt alle benodigdheden bij elkaar.

Verschillende merken

Net zoals bij bijna alle producten zijn er ook bij drumtoestellen verschillende merken. De bekende merken zoals Pearl, Yamaha, Tam, Ludwig, DW, Sonor, Kirchhof en DrumCraft bieden vaak voor beginners instapmodellen voor beginners aan. Daarnaast worden de drumtoestellen in allerlei verschillende vormen en maten gemaakt, een beginnende drummer kan het beste kiezen voor een standaardmodel.

Kosten van een drumstel

Als je wilt kun je een nieuw drumstel van een B-merk al vanaf €300 kopen. Het prijsverschil zit hem vaak in de kwaliteit van de bekkens en de vellen. Als je een instapmodel van een A-merk koopt, moet je van minimaal €700 uitgaan. Als je een A-merk koopt, weet je wel dat je kind de komende jaren vooruit kan.

Geluidsoverlast

De meeste drummers zijn met deze hobby begonnen omdat ze worden aangetrokken door het vele geluid dat je kunt maken. Daarnaast ben je als drummer ook fysiek erg veel bezig. Het vele geluid kan echter wel minder leuk zijn voor medebewoners en buurtbewoners. Er zijn verschillende manieren om met het geluidsoverlast om te gaan.

In het begin hoeft men niet te denken aan het bouwen van een complete drumstudio, maar er kan wel een drumhok gemaakt worden, waar het drumstel meer geïsoleerd wordt dan in andere ruimtes. Een tip is om het drumstel op een rubberen mat te plaatsen om in ieder geval al een deel van het geluid te dempen.

Drumlessen

Als je kind wil gaan drummen, dan zal hij/zij logischerwijze ook drumlessen willen gaan volgen. In elke regio kan men wel een muziekschool vinden die drumlessen aanbiedt, daarnaast zijn er ook veel drummers die in de avonduren drumles geven.

Met je handen in het haar?

Sta je vaak met je handen in je haar omdat je niet meer weet wat te doen en je jezelf moet beheersen?

Je hebt alles al geprobeerd als ouder om het gedrag van je kind te veranderen en de stroom klachten nemen ook toe vanuit school?

Je kind lijkt niet te luisteren, maakt snel ruzie, pest of bedreigt en toont weinig respect voor een ander?

 

Als je dit merkt dan is het goed om professionele hulp in te schakelen en een onderzoek te doen om te bekijken of er niet sprake is van een gedragstoornis.

Gedragstoornis

We weten allemaal dat tijdens bepaalde fases kinderen koppig (peuter-kleuterperiode) of opstandig en agressief (puberteitsfase) kunnen zijn. Het wordt een ander verhaal als dit gedrag constant aanwezig is. We spreken dan ook van een gedragsstoornis als ernstig negatief gedrag vaker en sterker dan gemiddeld voorkomt en niet wordt veroorzaakt door omstandigheden en dit gedrag al langere tijd aanwezig is.

Er zijn twee soorten agressieve gedragstoornissen die ODD en CD worden genoemd. ODD staat voor Oppositional Defiant Disorder oftewel oppositioneel opstandige gedragsstoornis en CD voor Conduct Disorder oftewel antisociale gedragstoornissen.

ODD & CD

ODD en CD zijn beide ontwikkelingstoornissen. Kinderen met ODD zijn moeilijk in de opvoeding, ongehoorzaam en vaak in verzet, maken veel ruzie, zijn driftig en houden zich vaak niet aan de regels, maar van echt gewelddadig gedrag is geen sprake.

Zij hebben vaak problemen in de sociale omgang,vooral met volwassenen maar ook met leeftijdsgenoten.
Deze aandoening komt vaak voor met anderen stoornissen als ADHD of autisme, waardoor het vaak lastig is vast te stellen. 

Kinderen met een antisociale gedragstoornis of CD, vertonen niet-acceptabel gedrag en kunnen agressief of delinquent gedrag vertonen. Zij zijn vaak erg op zichzelf gericht en hebben weinig contact met leeftijdsgenoten. Doen zij dit wel dan is het vaak om persoonlijk voordeel en vinden dat zij zich niet aan de normale regels hoeven te houden.

Dit komt doordat zij zich weinig in een ander kunnen  inleven. Ik heb in het verleden een meisje met dit gedrag begeleid en door te oefenen met haar aan de hand van simpele plaatjes en situatieschetsen was duidelijk merkbaar dat zij heel andere gedachten had bij het zien van situatieschetsen en zich de beleving van een ander niet kon voorstellen.

Door hiermee te oefenen kon zij langzamerhand ook stilstaan en zich inleven in een ander persoon en was gedragsverandering na een paar maanden merkbaar binnen de klas. 

Ook de gedragstoornis CD, komt vaak voor in combinatie met ADHD of autisme. Merk je dus als ouders dat je kind weinig tot niets opneemt of leert aan regels en waarden en normen, dan is het dus verstandig hier verder onderzoek naar te doen. Door middel van gedragstherapie voor het kind en ouderbegeleiding om hiermee te leren omgaan, is veel te bereiken en te veranderen.

Wil je meer weten of heb je een vraag, stel die dan bij de comments hieronder of tijdens het gratis advies-spreekuur.   

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Op latere leeftijd zwanger: hoe ‘bevalt’ het?

Al een hele tijd ligt mijn 'zwangerschapsordner'
(tja, je bent een controlfreak of niet en dan ook nog jarenlang directiesecretaresse geweest) klaar om er een artikel aan te wijden.

Op de een of andere manier heb ik dat steeds opzijgelegd. Blijkbaar is er iets waarom ik het steeds niet pak. 

 

Weerstand

Ik denk dat het ook te maken heeft met dat ik nog steeds niet (en misschien wel nooit) de video en foto's van de geboorte van ons dochtertje heb willen bekijken. Of misschien durf ik het wel niet. Ik voel een grote weerstand. Waarom? Hoor ik jullie vragen. Nou, omdat het geen 'reguliere' natuurlijke bevalling was. Dat wil zeggen,
dat was het eigenlijk wel, tot en met het laatste moment. Totdat bleek dat het helemaal niet goed ging met mijn meisje. Uitleg voor de 'leek': als de hartslag van een baby niet alleen daalt 'op' een wee, maar ook 'daarna',
dan wordt het riskant.

Op de operatietafel

Aldus een spoedkeizersnede. We noemen het maar twee bevallingen in een. Ik was er superblij mee overigens. Linksom of rechtsom, mijn meisje moest eruit en direct. Ik vertrouwde het al langer niet namelijk. Na een supersnelle actie van de opgeroepen gynaecologe en een noodgang naar de OK lag ik op de operatietafel.
Met een ruggenprik, dat dan weer wel. Het is heel vreemd om je hele lichaam heen en weer te zien schudden -
ik was gewaarschuwd van te voren, gelukkig - en toch niets te voelen en het allemaal maar te ondergaan.

Empathie

Op latere leeftijd zwanger. Dus ik had mij goed voorbereid via zwangerschapsyoga. Had ik daar braaf geleerd vanuit mijn buik adem te halen... daar heb je helaas niets aan met een ruggenprik. Een klein maar hevig paniekmoment (je hebt het gevoel niet genoeg lucht te krijgen) werd de kop ingedrukt door de wat botte maar toch op dat moment bijzonder empathische anesthesist. Hij heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden. Krijg er nog tranen van in mijn ogen...

Emotie

Nu ik dit zo schrijf voel ik dat er onverwerkte emotie zit. Gek he, op dat moment heb je het gevoel dat je alles aankunt (oergevoel?) en het enige wat telt is de gezondheid van je kind. Al het andere doet niet terzake. Terwijl je lichamelijk aan het herstellen bent ga je eigenlijk volledig voorbij aan de psychische kant van het verhaal.

Daarom is het fijn dat de instanties (ziekenhuis, verloskundige, kraamhulp) zo goed contact met elkaar hebben en samenwerken. Met zijn allen zorgen zij voor een liefdevolle en zorgvuldige opvang na de bevalling. Toch is het ook heel belangrijk dat jijzelf en je (directe) omgeving alert zijn en blijven.

Op latere leeftijd zwanger; ik kan er nog veel meer over vertellen. Is er iets specifieks wat jullie zouden willen lezen, laat het via een comment hieronder weten.

Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl. Tot de volgende keer!

Positief gedrag

Willen we niet allemaal kinderen die zich goed gedragen? In mijn vorige artikel heb ik geadviseerd om positief gedrag te benadrukken.

In dit artikel wil ik hier verder op ingaan om ouders te informeren hoe ze gewenst gedrag kunnen stimuleren.

 

Gewenst of ongewenst gedrag

Gedrag van kinderen is onder te verdelen in gewenst en ongewenst gedrag. Gewenst gedrag is gedrag dat wij graag zien als rustig aan tafel zitten en netjes eten. Ongewenst gedrag is vervelend of storend gedrag. Hoe je als ouders reageert op gedrag is bepalend of kinderen dat gedrag weer zullen herhalen of niet. We weten allemaal dat als we een leuke reactie krijgen op gedrag, wij dat de volgende keer wellicht weer zullen doen/herhalen omdat er een goede/leuke reactie op volgde. We slaan dit onbewust in onze hersenen op.

Dit werkt ook precies op dezelfde manier bij onze kinderen. Niet reageren oftewel negeren is ook een reactie of een vorm van communicatie. Dit wederzijds reageren/communiceren met elkaar wordt ook wel interactie genoemd. Dit doen wij dus dagelijks de hele dag met elkaar en onze kinderen.

We letten er echter niet altijd op hoe wij als ouders reageren op onze kinderen. Non verbaal gedrag,  je houding of gezichtsuitdrukking is ook een reactie die kinderen vaak oppikken, zonder dat wij ons daar bewust van zijn. Hiermee geven wij dus ook aan wat wij van het gedrag vinden.

Gewenst gedrag voordoen

Kinderen leren van ouders door ons te imiteren. Als ze klein zijn en nog jong vinden wij dat helemaal geweldig en belonen wij hen vaak met complimenten. Hoe leuk was het vroeger als je kind je nadeed of nasprak en wij hen jubelend beloonden hiervoor. Als zij  echter ouder zijn, vergeten wij dit vaak en reageren wij hier niet meer op.

Ouders blijven echter hun leven lang een voorbeeldfunctie voor de kinderen en geven met hun eigen gedrag de norm en grenzen aan. Als je wilt dat je kind niet schreeuwt, moet je dat natuurlijk zelf vermijden te doen. Ook als je kwaad op hem/haar bent.

Er zijn drie reacties waarop je kunt reageren op het gedrag van kinderen. Belonen, straffen of negeren.
Belonen werkt beter dan straffen, maar dat neemt niet weg dat straffen weleens noodzakelijk is. Belonen kan op allerlei manieren; aandacht geven en complimentjes geven is een goede manier om gewenst gedrag te stimuleren.

Kinderen groeien in zelfvertrouwen door complimenten, waardoor hun zelfbeeld ook positiever wordt.
Bij straf is dat juist het tegenovergestelde. Het zelfvertrouwen en het zelfbeeld krijgen een knauw.

Tips

Als een kind beter in zijn/haar vel zit, zal hij/zij ook prettiger in de omgang zijn en gemotiveerder om te luisteren naar wat ouders zeggen. Belangrijk is dat het gedrag van kinderen wordt afgekeurd en niet zij zelf. Let eens op je woorden als je wat zegt tegen je kinderen. Dus niet: 'Jij bent onaardig', maar: 'Ik vind het niet fijn dat je dit of dat doet'. Zeg wat je niet leuk vindt en geef ook een alternatief aan wat je wel goed zou vinden. Je benoemt dan het gewenste gedrag wat je wel goed vindt.

Belangrijk is ook te kijken naar je eigen waarden en normen. Wat wil je jouw kind meegeven en wat zijn je eigen waarden en normen. Je eigen opvoedingsstijl en je eigen grenzen bepalen, hoe jij de opvoeding van je kind invult. Kinderen weten dan waar ze aan toe zijn en kunnen zodoende opgroeien tot stabiele volwassenen.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Zwanger of toch niet?

Voor vrouwen die zwanger willen worden, duurt de periode tussen de eisprong en de menstruatie veel te lang. Gespannen borsten, rommelende darmen en een opgezette buik: voortekenen van ongesteldheid of zal het deze ronde raak zijn? 

De gratis online zwangerschapstest van ikbenZwanger.com geeft inzicht in zwanger-schapssymptomen en berekent de kans op een zwangerschap. Een leuke en laagdrempelige test tijdens de spannende wachtweken!

 

Online zwangerschapstest

Over zwangerschapssymptomen is veel informatie te vinden op internet, maar wat merk je precies in de periode tussen de bevruchting en het niet ongesteld worden? De website ikbenZwanger.com vroeg zwangere vrouwen in een jaarlijkse enquête naar hun vroege zwangerschapssymptomen en deed onderzoek bij artsen. Wist je bijvoorbeeld dat meer dan 80% van de zwangere vrouwen last heeft van vermoeidheid?

De resultaten vormden de basis voor de online zwangerschapstest: een simpele test die vrouwen thuis kunnen doen in de spannende tijd vanaf de eventuele bevruchting. De test legt vrouwen uit wat hun symptomen kunnen betekenen en geeft een indicatie van de kans op een zwangerschap. Inmiddels hebben meer dan 2.545.966 nieuwsgierige vrouwen inzicht gekregen in hun symptomen aan de hand van de online zwangerschapstest van ikbenZwanger.com.

Zwanger worden

Vrouwen die vermoeden dat ze misschien zwanger zijn, kunnen zo vaak als ze willen de online zwangerschapstest doen. Door in te loggen of jezelf te registeren, kun je de uitslag bewaren. Zo kunnen vrouwen hun symptomen dagelijks behouden. Natuurlijk weet je pas echt zeker of je zwanger bent door een echte zwangerschapstest te doen of een bezoek te brengen aan je huisarts. Op ikbenZwanger.com is nog veel meer handige informatie te worden over zwanger worden. Bijvoorbeeld over je vruchtbare periode,
je zwangerschapssymptomen en het vergroten van je kansen.

Over ikbenZwanger.com

ikbenZwanger.com richt zich op vrouwen die voor het eerst zwanger zijn of willen worden en daarover goede informatie zoeken. De website wordt dagelijks door ongeveer 8.000 mensen bezocht en heeft ongeveer 28.000 paginaweergaves per dag. Meer dan 4.000 zwangere vrouwen ontvangen de wekelijkse zwangerschapsupdate.

Het team achter ikbenZwanger.com bestaat uit ondernemende moeders met jonge kinderen.
De website is eigendom van Family World, die onder meer ook Naamwijzer.nl, KindjeKlein.nl en PregnancySymptomsTest.com exploiteert.

Bron: ikbenZwanger.com

De dag na moederdag

Volgens de berichten hebben de winkeliers weer goede zaken gedaan en dat is natuurlijk goed voor de economie.

Sommigen vinden het te commercieel worden, dat is misshien ook wel zo maar je blijft toch even stilstaan bij elkaar en degenen die niet meer onder ons zijn.

 

Mijn moeder is er niet meer, maar denk toch extra aan haar en wat wij ook alweer deden met moederdag.
Even op een andere manier… ze is namelijk geen moment weg uit mijn hoofd.

Lekker ontbijtje

Wat was het weer een feest… en wat ben ik verwend. Eerst kreeg ik een heerlijk ontbijtje van mijn zoon en man. Daarna hebben wij ons totaal nat laten regenen, omdat onze wandeling gewoon door moest gaan. Het kwam met bakken de lucht uit, heerlijk was dat, alsof alles van je afspoelde.

's Middags kwamen onze dochter en schoonzoon met heerlijke zelfgemaakte cupcakes. Zag er prachtig uit en smaakte naar meer.

Totale verrassing

En als klap op de vuurpijl kreeg ik mijn zo gewilde Nike gympen met hak. Totaal niet verwacht. Deze wilde ik heel graag hebben, omdat ze vrouwelijk zijn en ik lijk weer iets groter. Mijn man is 1.94 en ik ben 1.64.
Door makkelijke gympen iets langer worden, is heel prettig. Kijken mijn zoon en man iets minder over mij heen.

Uit eten

's Middags gingen we naar mijn schoonmoeder en zijn met de hele familie uit eten gegaan wat wederom beregezellig was. Dat is altijd een feestje, we misten wel een paar kinderen dit keer, die allemaal hard moesten leren voor de tentames. Volgende feestje: vaderdag op zondag 15 juni! 

40up-feest, horror of pure joy?

Vriendin Monique en ik waren weer aan het zoeken naar leuke feestjes, want we hadden zo'n zin om te dansen.

Rotterdam, Amsterdam, veel was de revue al gepasseerd. Het één was te ver (met openbaar vervoer naar Rotterdam en weer terug naar Almere is niet echt handig), het andere feest viel niet helemaal in de smaak.

 

Hokjesgeest

Afijn, Monique stuurde mij een berichtje over het 40up-feest wat plaats zou vinden in Utrecht. De locatie (Tivoli Oudegracht) kende ik al van de Blue Note Trip feesten en Wicked Jazz Sounds feesten en bevalt heel goed. Utrecht is maar 40 minuutjes rijden... need I say more? Toch wel. Het eerste wat bij mij opkwam is namelijk pure weerstand! Hoezo 40up? Waarom in de hokjesgeest duiken? Ik voel mij 30, wat moet ik bij zo'n 40up-feest?

Feest!

Simpel, het is een (40up-)feest van herkenning. Toegegeven, het dansende publiek om ons heen leek ouder dan wij. Wij voelden ons de jonkies van het feest. En ik moet eerlijk zijn. De muziek aan het begin van de avond was niet om over naar huis te schrijven. Ik (want het is mijn persoonlijke mening) vond het jammer dat het tempo er niet echt in zat. Qua muzieksmaak was het eigenlijk ook niet echt 'mijn ding'. Maar wil je het leuk hebben? Dan is het toch een kwestie van je ergens overheen zetten. Stel je open en probeer te genieten.

Explosie

In het begin van het 40up-feest lukte dat niet goed. Maar toen kwam vriend Jim met zijn vriendengroep. En zij maakten het met z'n allen gewoon heel gezellig. Genieten van het feest an sich. Lekker drankje, even kletsen en toe maar, lekker dansen. Zij trokken ons mee in de gezelligheid. En wat er dan gebeurt... DJ en VJ voelen de vibe in het (overigens zeer enthousiaste) publiek heel goed aan. Het tempo gaat omhoog. Het ene na het andere succesnummer volgt elkaar op. De videobeelden en remixes volgen elkaar op. Totale feestexplosie. Ik vermoed dat we toch echt wel een uurtje of vier hebben gedanst.

Moraal van het verhaal: zet je weerstand opzij. Stel je open en ga genieten. Jij maakt de avond (een ander kan dat niet voor je doen)!

Wat vind jij van een 'leeftijdsgebonden' feest? Horror of pure joy? Laat hieronder een comment achter!

Tot de volgende keer.

Moeder verwacht een cadeau!

Driekwart van de moeders verwacht een cadeau op Moederdag.

Ondanks dat moeders het liefst verrast worden op Moederdag, heeft twintig procent van de Nederlandse moeders wel eens zelf een Moederdagcadeau gekocht.

Misschien maar goed ook, want bijna een kwart van de Nederlanders blijkt Moederdag wel eens te zijn vergeten.

 

Dat blijkt uit een onderzoek naar Moederdagcadeaus van webwarenhuis fonq.nl dat onder 534 Nederlanders is uitgevoerd.

Moederdag wordt gevierd met cadeaus

Hoewel 23 procent van de ondervraagden aangeeft Moederdag wel eens te zijn vergeten, ziet het er dit jaar voor moeders rooskleurig uit. Bijna 85 procent geeft aan dit jaar van plan te zijn een Moederdagcadeau te kopen of te hebben gekocht. Dit is zelfs boven verwachting van de Nederlandse moeder; driekwart van de ondervraagde moeders verwacht dit jaar een cadeau te krijgen van haar kinderen op zondag 11 mei.

Moeders houden van verrassingen

Wat vervolgens cadeau wordt gedaan, laat qua originaliteit nog wat te wensen over. De meeste mensen geven hun moeder een bos bloemen cadeau (30%), terwijl slechts 18 procent van de moeders aangeeft het liefst bloemen cadeau te krijgen. Er wordt met name gehoopt op iets origineels, zoals een verrassing op die dag (42%). Onder moeders met thuiswonende kinderen is ook een zelfgemaakt cadeau gewild (37%).

Cadeaus duurder dan verwacht

Met een gemiddeld bedrag van €25,84 blijkt het Moederdagcadeau duurder dan wat moeders ervan verwachten. Moeders geven aan een bedrag van €19,43 gepast te vinden voor een cadeau op Moederdag. Dit is 33 procent lager dan wat uiteindelijk aan een Moederdagcadeau wordt uitgegeven.

De meeste moeders gaan ervan uit dat hun kinderen dit jaar het Moederdagcadeau kopen (59%), terwijl ruim een derde verwacht dat hun partner het Moederdagcadeau koopt. Een kleine 7 procent van de moeders is dit jaar zelf op pad gegaan om een Moederdagcadeau te kopen.

Bron: fonq.nl

Op latere leeftijd moeder: zorgeloos leven?

Kleine kindjes kleine zorgen, grote kindjes grote zorgen. Je hebt het misschien wel eens gehoord. 'Jaja, dat zal wel', heb ik altijd gedacht.

Ik leefde redelijk zorgeloos mijn leven. Totdat ik zelf zwanger werd. En 'bezorgdheid' mijn middle name was geworden.

 

Onbevangenheid

Ik heb sterk het gevoel dat als je in de twintig bent, je veel meer open, flexibel en dus nog puur en zorgeloos de wereld tegemoet gaat. Ben je wat ouder, zeg vanaf een jaartje of dertig, dan heb je inmiddels al veel meegemaakt. Je studie afgerond, een eerste baan, misschien wel je eerste huis gekocht, auto, verre reizen. Kortom, je hebt inmiddels al veel van de wereld gezien. Je weet wat er te koop is. Je onbevangenheid is weg. Je weet wat er mis kan gaan.

Zorgeloos?

Zo ook tijdens mijn zwangerschap. Zorgeloos? Nou nee. Al in het uiterst prille begin werd ik er (goed bedoeld) op gewezen door huisarts, verloskundige en gynaecologe, dat ik op mijn veertigste toch al wat ouder was. En dat klopt natuurlijk.. Maar dat ik er nog jong uitzag, mijn lichaam nog erg jong was en ik mij ook zo voelde deed niet terzake. Ging ik een vlokkentest of vruchtwaterpunctie doen? Vond ik het risico niet te groot?

Zorgeloos leven met baby

Dacht ik toen: als ze eenmaal geboren is, dan houden alle zorgen op... niets is minder waar. Dan begint het pas. Vanaf dag één maak je je bezorgd: 'ademt ze nog wel'? En als ze huilde: 'waarom huilt ze? Heeft ze pijn'? Ook als je een flink stuk verder bent dan houdt het niet op. Wanneer oma voor het eerst een uurtje gaat oppassen of wanneer je de eerste keer uit eten gaat. Vanzelfsprekend verschilt dit per persoon. En het heeft natuurlijk allemaal te maken met loslaten.

Loslaten

Laat loslaten nu net iets zijn wat niet helemaal matcht met mijn persoonlijkheid. Ik hou heel erg graag alle touwtjes in handen. Vaak tot grote ergernis van mijn omgeving. Een ander doet het nooit zo goed als ik dat zelf zou doen, was eigenlijk tot voor een paar jaar terug mijn stelregel. Daar ben ik gelukkig wel op teruggekomen.

Een hele fijne quote die mij goed helpt: 'Als je niet kunt loslaten, probeer dan op een andere manier vast te houden'... Doordenker.

Vinden jullie loslaten gemakkelijk? Heb je tips (altijd fijn), laat het dan weten in een comment onder dit artikel. 

Tot de volgende keer! Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl

(foto: in de eerste week na de geboorte voor het eerst naar buiten)

 

Gedragsproblemen

We kennen allemaal kinderen waarvan we denken: die mag wel eens beter aangepakt worden.

Maar we weten niet echt wat er achter dat vervelende of irritante gedrag schuilt.

Het ligt niet altijd aan de opvoeding van de ouders dat kinderen hun gedrag niet in bedwang kunnen houden.

 

Een gedragsprobleem wordt omschreven als ongewenst  gedrag wat storend is voor de omgeving. Maar wat is nu storend en wat is ongewenst gedrag? Iedereen heeft daar een andere  mening over en voedt zijn kinderen op zijn eigen manier op. Maar we hebben natuurlijk wel algemene normen en waarden waar een ieder zich aan dient te houden.

Natuurlijk spelen ouders een belangrijke rol bij gedragsproblemen, maar dit wil niet zeggen dat zij de veroorzakers zijn. Ouders kunnen echter wel een preventieve invloed hebben op gedrag of zorgen dat dit vermindert.

Gedragsstoornis

Een gedragstoornis ligt in het verlengde van een gedragsprobleem. Voorbeelden van gedragsproblemen zijn bijvoorbeeld: driftbuien en woedeaanvallen bij jonge kinderen, agressief gedrag, pesten en delinquent gedrag. Bijna 1 op de 5 jongeren tussen 11 en 16 jaar zeggen zelf gedragsproblemen te hebben.

Gedragsstoornissen zijn echter erger dan gedragsproblemen. Een kind of jongere heeft een gedragsstoornis wanneer hij/zij zich aanhoudend negatief, opstandig, vijandig of agressief gedraagt, zodanig dat zijn dagelijks functioneren wordt belemmerd.

Gedragsproblemen kunnen aangepakt worden door het aanleren van sociale vaardigheden, opvoedvaardig-heden van de ouders helpen te verbeteren en/of gezinsinterventies.

Gedragsstoornissen vergen een andere aanpak. Een effectieve behandeling is bijvoorbeeld gedragstherapie en cognitieve therapie.

Gedragstherapie en cognitieve therapie

Gedragstherapie gaat er kort gezegd vanuit dat gedrag wordt bepaald door wat eraan vooraf gaat en wat erop volgt . Als je dit verandert dan zou het gedrag ook veranderen. Binnen de gedragstherapie wordt veel gebruikgemaakt van positieve feedback op positieve gedragingen en ongewenst gedrag wordt zoveel mogelijk genegeerd. Gedragstherapie kan aan zowel ouders door oudertrainingen als aan kinderen/jongeren door groepstrainingen aangeboden worden.

Cognitieve therapie gaat uit van het principe dat wat mensen voelen en hoe zij zich gedragen afhangt van de manier waarop zij denken en vice versa. Jongeren die gedragsproblemen hebben, denken vaak negatief over zichzelf: 'ik ben niets waard' of 'ze moeten mij altijd hebben'. Zij  hebben vaak verkeerde opvattingen over situaties waardoor hun reacties ook vaak negatief zijn. Verander je hun gedachten, dan zal hun gedrag op een gegeven moment ook veranderen.

In mijn eigen praktijk gebruik ik veel technieken uit de gedragstherapie die goede resultaten opleveren. 
Probeer eens uit om je kind zijn positieve  gedrag te benadrukken. Vertel hem/haar eens wat hij/zij goed doet en complimenteer hem/haar daarmee. Je zult zien dat na enige tijd het negatieve gedrag zal veranderen.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Mijn moederdag

Zelf zou ik het erg leuk vinden… het verzorgd worden, het horen zeggen van 'blijf maar zitten mam', wat wil je drinken, wat wil je gaan doen.

Gewoon is een boek lezen of gewoon… NIETS doen. Want wanneer gebeurt dat nou, je voelt je al schuldig als je even op de bank zit. Dan wordt er al snel geroepen (onder het mom van een grapje):
'heb je niets te doen'? Kun je even dit of even dat…
je doet nu toch niets.

 

Hmmm. Toch zou ik met niemand willen ruilen, het is zoals het is.

Eerder voor kleine kinderen

Moederdag is meer voor je eigen moeder of je schoonmoeder. Het is niet anders, voor de kleintjes is het wel prachtig. Voor het eerst heb je met papa een geheim en het is zo spannend omdat je steeds moet opletten dat je je mond niet voorbijpraat. En 's morgens op bed springen met je zelfgemaakte cadeautje en maar hopen dat mama dit het mooiste cadeau ever vindt en dat vind je natuurlijk ook.

Waar komt deze viering nou eigenlijk vandaan?

Uit het klassieke Griekenland. De formele moedercultus met ceremonies voor Cybele of Rhea, de Grote Moeder der Goden. De katholieke kerk kent een lange traditie van verering van Maria, de moeder van Jezus. In 1644 was er in Engeland voor het eerst sprake van een moederdag zonder kerkelijke achtergrond.

In 1908 organiseerde Anna Jarvis (1864-1948) uit Grafton, West Virginia de eerste moederdag, vooral om haar moeder Ann Reeves Jarvis te herdenken die in de Amerikaanse Burgeroorlog de zogenaamde Mother's Day Work Clubs had georganiseerd om voor voedsel en medicijnen voor hulpbehoevende moeders te zorgen.

Het idee sloeg aan en Jarvis zette door om meer mensen over te halen. In 1914 besloot president Woodrow Wilson dat elke tweede zondag in mei voortaan Mother's Day zou zijn, een nationale feestdag. In Nederland begon de traditie rond 1925.

De Amerikaanse moederdag was nog niet bekend, toen de Antwerpse liberaaldenkende kunstenaar  Frans van Kuyck (1852-1915) in 1913 een moederdag lanceerde op 15 augustus, de feestdag van Maria, sinds 1124 de patrones van de stad. Het was de dag van de grote Mariaprocessie.

Volgens de Antwerpse schepen was de sociale orde in het begin van de eeuw grondig verstoord door de ingrijpende modernisering. Zijn remedie: het herstellen en cultiveren van de waardigheid van de familie. Hiervoor moest volgens Van Kuyck alles ingezet worden op het in beeld brengen van de rol van de moeder in het gezin en de maatschappij. Een speciale dag leek hem een ideale techniek.

Van Kuyck mobiliseerde de plaatselijke pers en de scholen, publiceerde een scenario en zette een propagandacomité aan het werk. De kinderen en vader moesten moeder verrassen met versieringen, gelegenheidsversjes, bloemen, speciale broodjes en zelfs juwelen.

Bron: Wikipedia

Overgewicht bij kinderen

De laatste jaren stijgt zowel in Nederland als ook wereldwijd het aantal kinderen en jongeren met overgewicht. Een zorgelijke ontwikkeling.

Dit heeft wellicht te maken met onze veranderende maatschappij waarin de kinderen niet meer lekker buiten aan het spelen en het ravotten zijn, maar eerder voor de buis zitten en/ of voor de computer aan het gamen  zijn.

Waar is de tijd gebleven van leuke spelletjes met elkaar doen op straat of in huis, gezellig met elkaar.

Stijging obese

Sinds de komst van computers en smartphones vindt het sociale leven op beperkt terrein plaats en wordt er minder actief met elkaar gesocialiseerd. Het gevolg hiervan is dus duidelijk te merken aan de stijging van het percentage obese kinderen. We spelen niet meer buiten of sporten met elkaar, maar zitten gekluisterd op de bank met smartphones in de hand wachtend op het volgende nieuwtje.

Gemiddeld is 14 procent van de jongens en 17 procent van de meisjes te dik. Vanaf 2002-2004 zijn er 80.000 kinderen onderzocht door TNO en het VUMC. Uit dit onderzoek blijkt dat overgewicht is verdubbeld sinds 1997 en obesitas sterker is toegenomen.

Wat is overgewicht

Overgewicht wil zeggen dat je kind te dik is en teveel lichaamsvet heeft. Om te bekijken of je kind overgewicht heeft, kun je de BMI meter gebruiken om te bepalen welk gewicht bij welke lengte en leeftijd hoort.
Overgewicht ontstaat door ongezonde voedingsgewoonten en weinig lichaamsbeweging.

Een te dik kind schaamt zich vaak en kan daardoor gepest worden, wat weer onzekerheid en eenzaamheids-gevoelens met zich mee kan brengen.

Verschil meisjes/jongens

Wat mij deed schrikken is het feit dat meer meisjes dan jongens te dik zijn en met name op jongere leeftijd.
15 Procent van de vijfjarige meisjes zijn al te dik en dit percentage stijgt tot het 8e jaar. Bij jongens is dit vanaf het 7e tot en met het negende 9e jaar te zien. Obesitas is bij jongens van vier en twaalf jaar sterk toegenomen en bij meisjes van vijf en dertien jaar zelfs verdriedubbeld.

De jeugdgezondheidszorg doet er alles aan met campagnes en zou met vroegtijdige interventies hier een grote rol in kunnen spelen.

Aanbevelingen

Ik denk echter dat er ook een rol is weggelegd voor ons als ouders om alert te zijn op het voedingspatroon van onze kinderen en wij zouden hen meer moeten stimuleren om in de vrije tijd activiteiten buiten de deur te doen en de kinderen weer volop te laten sporten. Als de kinderen klein zijn en op de basisschool zitten, is dit meestal geen probleem, maar je ziet vaak dat op de middelbare school met sporten wordt gestopt met alle gevolgen van dien.

Overgewicht op jonge leeftijd heeft op oudere leeftijd ook gevolgen als hoge bloeddruk, hart- en vaatziekten, suikerziekte of gewrichtsklachten. Laten we dit proberen te voorkomen.

Heb je zelf ook een kind met obese en wil je daar over praten? Laat dan een reactie achter hieronder bij de comments of neem contact op.

Marilva Dikmoet / MD Hulp Online

Hoe goed is de relatie met jouw volwassen kinderen?

De meeste relaties met onze volwassen kinderen zouden aanzienlijk verbeteren als wij ons bewuster zouden zijn van wat we tijdens hun  jeugd achteloos in hun rugzakjes deponeren.

Ik denk aan de keer dat we ’s morgens om 5 uur bibberend klaarstonden om vanaf ons winter-sportadres naar huis te rijden.

Het vroor dat het kraakte. Mijn man Rolf gooide nog even de vuilniszak in de grote container en klapte er meteen de autosleutels achteraan, gevolgd door een hartgrondige vloek.

Wezenloos stonden de kinderen en ik ernaar te kijken. Wat nu.

In en uit de container

Ik kan er niet in, zei Rolf meteen, dan zak ik in die berg afval en kom ik er nooit meer uit. Nee, dat moeten we niet willen, beaamde ik. Dan kan ik er dus ook niet in, bedacht ik, ineens blij met mijn gewicht. En ik ook niet,
hoorde ik mijn dochter denken.

Mijn mans ogen bleven op Ruben van vijf rusten. Kom jij maar eens bij pappa. Nee. Ja wel. Nee, ik ben veel te klein! Ja, maar je weegt niks, dus als ik jou bij je benen pak en boven de container hang, dan kun jij die sleutels er wel even uitvissen.

Lieverd, we moeten die sleutels hebben, anders kunnen we niet naar huis toch, probeerde ik hem over te halen. Voor Ruben het goed en wel in de gaten had bengelde hij op zijn kop boven de container. We hoorden een langgerekte brul: laat me los! Schiet op, ik hou je bijna niet en dan lig je straks ook bij die sleutels,
mopperde paps, kijk of je ze ziet en dan meteen pakken! Maar er liggen heel veel zakken hier en ik zie niks! Haal me omhoog!

Merel en ik stonden erbij te kijken met een mengeling van afschuw en opkomende schaterlach. Oh wat erg, we mogen nu vooral niet lachen, this is serious shit en zielig voor Ruben. Maar we proestten het uit,
konden nauwelijks stoppen bij het gadeslaan van een krijsende Ruben aan de handen van zijn vader, die hem steeds even omhoog haalde om te checken of er al iets gevonden was.

Na twee keer had hij beet en werd Ruben uit zijn benarde positie verlost onder de legendarische woorden: Sjongus hé, ik ben toch geen zwerver! De hele weg terug hebben we enorm gelachen en merkten eigenlijk amper dat Ruben het helemaal niet zo grappig vond allemaal. We hadden de sleutels en daar ging het om.

Oud zeer

Er was bij mij toentertijd geen spoortje empathie te bespeuren over de impact die het op Ruben kon hebben gehad. Over de mogelijke schaamte van het uitgelachen worden, over de doorstane angst om ratten in de container te zien of over het onderworpen zijn aan de wil van zijn vader. (Natuurlijk kreeg hij wel wat lekkers voor zijn ‘onverschrokken’ gedrag.)

Vele jaren later kwam Ruben op onder andere dit voorval terug. Hij vertelde dat hij zich, ondanks de grote liefde tussen ons, niet altijd gesteund voelde door mij. Ik schrok, had nooit de bedoeling gehad hem pijn te doen en voelde me als moeder meteen aangevallen. Maar allengs begreep ik dat het niet om mij ging, het ging hier om oud zeer dat verdwijnt als ik met aandacht naar hem luister.

Elk mens loopt deuken op in zijn jeugd die - meestal onbewust - later een relationele rol blijven spelen. Wil jij je relatie met de kinderen verbeteren? Ga dan het gesprek over die deuken aan. Neem geen genoegen met dat ze het jou ‘inmiddels wel vergeven hebben’.

Voer geen verzachtende omstandigheden aan, voel je niet beledigd, laat ze vrijuit praten. Breng oprecht je spijt over dat zij zich door jouw gedrag zo gevoeld hebben.

Mijn kleine-meisjesdroom is de beste poppenmoeder te zijn die er is. Om grote-mensenmoeder te zijn is vooral moed nodig: om toe te geven en om sorry te zeggen. Met vreugde ga ik het gesprek aan met mijn kids, want voor mij is een open, betrouwbare en liefdevolle relatie met deze wonderen van levensbelang.

Geschreven door: Marion Bakker

 

Hoe ontwikkel je creativiteit bij je kind?

Elk kind komt creatief ter wereld; we hoeven er als ouders eigenlijk alleen maar voor te waken hun unieke scheppingsdrift niet naar de Filipijnen te helpen... Dus als we hun creatieve vermogens op peil weten te houden hebben wij een fantastische job gedaan.

Denk om te beginnen niet in termen van ontwikkeling, maar draag vooral zorg voor het behoud ervan. En daarna van het zich bewust worden van zijn unieke creativiteit.

 

Creatief geboren, haha, nou, ik niet hoor. Dit zeggen bijna de meeste mensen als ze een workshop bij me komen doen. Oh?

Oefeningen

Opdracht: Ga eens aan iemand anders vertellen wat je al gecreëerd hebt in je leven? Ah, oh, bedoel je dat! Dan komen prompt de mooiste dingen op tafel: een gezin, een droomhuis, een goedlopend bedrijf, een groot familiefeest. Ok, prachtig, volgende opdracht: je vertelt aan je gesprekspartner wat je nog zou willen creëren en je gesprekspartner roept bij alles wat jij zegt: BRILJANT!! De energiestroom die dan volgt is enorm, voelbaar zelfs. Dan nu de derde opdracht: je vertelt van je heldendaden en de ander reageert met BRILJANT én... de gesprekspartner voegt er iets aan toe, doet er een schepje bovenop. Wat dan volgt zijn vaak de meest uitbundige ideeën, altijd grote hilariteit.

Ok, boys and girls, dan nu de omgekeerde versie: vertel aan je gesprekspartner over de shit die je tot nu toe gecreëerd hebt in je leven. HUH!!?? Ja, toe maar en net zo oprecht als zopas! Vertel over je echtscheiding, de burenruzie, dat je kinderen nooit meer thuiskomen, dat je de zak kreeg... Want ja, we willen allemaal wel graag de credits als er iets leuks gecreëerd is, maar als het gecreëerde ons niet bevalt hebben anderen dit meestal gedaan en nemen we snel afstand van ons schepperschap.

Ik denk aan de keer dat Merel zei dat ze bloemen wilde verkopen. Leuk, ik wil wel een bosje, hoor, zei ik (soort BRILJANT). Ok, ben zo terug! En ze kwam tamelijk snel weer binnen met een mooi zelf geplukt boeket uit onze eigen tuin. Dat is dan één gulden, mam. Een gúlden? Ja, tuurlijk, ik zei toch dat ik bloemen wilde verkópen, ik spaar voor een pony. Oh ja, nou vooruit.

Het zou mooi zijn als ik een tafeltje aan de weg had, hè mam, dan heb ik een echt winkeltje. Dat is waar. Dus we brachten een tafeltje naar de straat. En een paar emmers met water én een doosje voor het geld. Even later kwam ze terug: mam, als jij nou die bloemen plukt, dan pas ik op de winkel! Ach, natuurlijk (BRILJANT weer!).

Een kwartier later: mam!! Opa gaat er een dakje boven bouwen, want als het regent blijven we toch droog! Opa had het ‘briljant én ...’ helemaal niet nodig, hij deed dit gewoon uit liefde. Het winkeltje werd prachtig natuurlijk, want zo zijn opaas. En oma heeft ook al een boeket gekocht! Maar ik had toch nog niks bij geplukt? Nee, die komen uit haar eigen tuin. Ah, handig, dus nu heb je al twee gulden, dat gaat gesmeerd.

Een vriendinnetje kwam ook helpen, aangestoken door haar enthousiasme, oma bracht potten zelfgemaakte jam voor de verkoop, de eieren van de kippen werden uit onze koelkast op de toonbank gedrapeerd en ik plukte boeketten tot de tuin een lege indruk maakte. Maar mijn huiskamer stond wel vol.

Mam, er komen bijna geen klanten meer langs, het is veel te stil hier in het duin (tja, ik had ook nog af en toe wat anders te doen dan bloemen kopen)... een teleurgesteld kind, ach, ik kon en kan er niet goed tegen. Wat zou je kunnen doen, hè, om meer klanten te trekken?, vroeg ik. Nou, een diepe frons, we zouden reclame kunnen maken voor onze winkel! Ja!

En ze begon met haar vriendin een paar prachtige folders te maken die huis aan huis bezorgd werden. Ik had geen idee wat erop stond, maar de zaken liepen gesmeerd, begreep ik bij het avondeten. Ze had al vijfentwintig gulden in de kassa, ik mijn terug gekochte eieren weer netjes in de koelkast, een paar potten jam van oma erbij (en oma eieren van mij). Ja, een paar buurvrouwen kwamen ook, die kochten bloemen, jam en eieren. Nou, geweldig gedaan lieverd, heel knap dat je dit gecreëerd hebt!

Weet je trouwens wat er op het foldertje stond?, vroeg mijn moeder de volgende dag (zij had een folder in de brievenbus gekregen). Geen idee. Er stond: Er is daar --> een winkel. Er moet meer gekoch! Ze zitten in de boom (het zijn kinderen!).

Briljant toch?

Geschreven door: Marion Bakker

NIX 18

Sinds de leeftijdsgrens voor alcohol en drank is verschoven naar 18 jaar, krijg ik steeds meer vragen van ouders hoe daar nu het beste mee om te gaan is. Het is nogal wat als je pubers thuis hebt die tussen de 15 en 18 jaar oud zijn.

De 14/15 jarigen keken uit naar het moment dat ze de leeftijd van 16 jaar bereikten om eindelijk te kunnen drinken buitenshuis en de 16 en 17 jarigen worden met de nieuwe wet weer terug naar af gestuurd.

 

Ouders vinden dit erg lastig om mee om te gaan. Heel begrijpelijk allemaal, maar wat houdt de nieuwe wet nu precies in?

 

Nieuwe wettelijke regels

Per januari 2014 is de leeftijdsgrens van alcohol en roken verschoven van 16 naar 18 jaar. Jongeren onder de 18 jaar mogen geen alcohol meer bij zich hebben op openbare plaatsen. Ook niet als het flesje/blikje dicht is  Als ze dit toch bij zich hebben, riskeren zij een boete van  €45 (onder de16 jaar) en €60 voor 17/18 jarigen.
Verkopers mogen dus ook geen alcohol en tabak meer aan hen verkopen en moeten jongeren tot en met 25 jaar vragen naar hun legitimatie. Doen zij dit niet dan riskeren ook zij een forse boete.

De rijksoverheid is hiertoe overgegaan aangezien er te vroeg, te vaak en teveel door jongeren wordt gedronken. Nieuwe onderzoeken laten steeds meer zien dat alcohol erg schadelijk is voor de hersenen van jongeren.
Vaak en veel alcoholgebruik heeft al vele ongelukken, achteruitgang van schoolprestaties, overschrijden van seksuele grenzen en alcoholvergiftiging met zich meegebracht.

Tips en adviezen

  • Leg je kinderen uit dat er nieuwe wettelijke regels zijn per januari 2014 en dat ze beboet kunnen worden. Praat ook met ze over het feit waarom deze nieuwe regels zijn ingesteld: namelijk dat onderzoek heeft uitgewezen dat de ontwikkeling van de hersenen er extra schade van kunnen krijgen tot hun 24e jaar.
    Zowel de overheid als jij wil hen daarvoor beschermen.
  • Het is lastig om regels die er eerst waren te veranderen, maar bespreek je eigen mening met de nieuwe wet ernaast en maak je kind duidelijk dat de nieuwe wet er is voor hun gezondheid en dat het nodig is.
  • Maak en stel duidelijke regels over het gebruik van alcohol (hoeveel, hoe vaak en wanneer) samen met je pubers.
  • Toon interesse in hun wereld en hun vrienden en laat zelf zien dat alcohol geen voorwaarde is om het leuk samen te hebben.
  • Houd je reacties positief als ze wat vertellen en stimuleer hen in andere vrije tijdsactiviteiten als uitgaan zoals sporten, bowlen, karten etc.
  • Hanteer thuis drinken niet meer als opvoedadvies aangezien gebleken is uit onderzoek dat kinderen juist eerder en meer alcohol gaan gebruiken als ze van huis uit al drank aangeboden krijgen.

Denk eens terug aan je eigen jeugd en bedenk dan wat jij had willen weten van je ouders of hoe zij zich hadden moeten opstellen. Laten we het drankgebruik voornamelijk gezellig houden!

Marilva Dikmoet /MD Hulp Online

Hoe leer je je kind naar kunst kijken?

Mocht er al een methode bestaan om je kind naar kunst te leren kijken, dan moet ik zeggen dat ik die nooit bewust heb toegepast.

Want wat is kunst en hoe kijk ik er zelf naar?

 

Schilderij boven de eettafel

Trots hing ik mijn nieuwste schilderij boven de eettafel. Je kon er niet omheen, het was het meest opvallende voorwerp in de keuken, mijn eerste abstracte doek. Voor die tijd had ik vooral portretten gemaakt, tekende de kinderen in hun spel, schilderde rode regenlaarsjes of een teddybeer. Vertrouwde zaken dus en naarmate ze beter te herkennen waren werden ze hoger gewaardeerd.

Hang ik voor gek?

Gespannen wachtte ik de maaltijd af. Wie ziet het doek als eerste, wat gaan ze zeggen? Hang ik voor gek…?
Had toch het gevoel dat ik daar in mijn blote kont hing en iedereen er zijn rotte tomaatje tegenaan mocht smijten.

Hé. Een nieuw schilderij! riep dochter Merel als eerste. Mooie kleuren! Oh, ha, ja, goh, begon ook mijn man Rolf, veel kleuren! Wat is het? Een schilderij, hè, zei ik terug. Ja, dat zie ik ook wel, maar wat IS HET? hield Rolf vol.
De kinderen keken aandachtig mee. Ja, wat is het..? Wat zien jullie? Ik zie kleuren en die vind ik mooi, begon Merel. Ik zie lelijke kleuren, vulde zoon Ruben aan, beh, echt lelijk! Alsof iemand tegen de muur op gescheten heeft.

Nieuwsgierig naar ieders mening

Hahahaaaa, iedereen moest lachen, ik ook, al baalde ik stiekempjes. Wist toen nog niet dat hij een lichte vorm van kleurenblindheid heeft, juist voor de kleurencombinatie die ik hier gebruikte. Oké, jij ziet mooie kleuren,
jij ziet lelijke kleuren en jij ziet veel kleuren, vatte ik de recensies samen.

Dus als we straks een rondje door het dorp maken kunnen er nog 50.000 nieuwe opinies over de kleuren aan worden toegevoegd? Iedereen twijfelde. (Elk mens is geneigd te denken dat zijn mening de enige echte is.)

Ik zie een kip

Wat zien jullie nog meer? Wat voel je? Ik zie een kip, zei Rolf, ja, een rennende kip! Waar is een kip? vroeg Ruben en keek naar de tuin. Kijk, hier! Rolf ging staan en wees op het doek de contouren van een kip aan. Zien jullie? Mamma heeft een rennende kip geschilderd. Zag ik opluchting op zijn gezicht? Ja, Rolf had houvast gevonden, was blij met zichzelf en redeneerde vanuit de kip verder. Waar zou die kip naartoe rennen, hè? opperde hij filosofisch.

Vertwijfeld vroeg ik me af of dit gesprek de goede (lees: mijn) kant op ging. Aan zijn kont hangt een flubber,
het lijkt wel een Always. Wat is een Owees? vroeg Ruben. Ja, een Always met vleugeltjes, beaamde Rolf en samen schaterden ze het uit.

Je ogen zoeken houvast

Maar ik weet nu nog steeds niet wat er aan zijn kont hangt, sputterde Ruben. Dat leer je wel als je later een meisje hebt, troostte Merel snel: dat is voor vrouwen. Ik wilde liever over het schilderij verder gaan, dus zei: goed,
eerst zagen jullie alleen kleuren en nu zien jullie er een figuur in. Kun je er ook iets anders in zien? Nee, wij zien alleen nog de kip. Ruben zag hem nu ook en was blij.

En wat voelen jullie als je ernaar kijkt? Want je ogen zoeken houvast, die willen alleen maar vinden wat ze al kennen. Ik voel dat ik moet lachen, zei Merel. Ik ook, zei Ruben en samen snikten ze het nog even vrolijk uit.
En ik voel dat ik honger heb, besloot Rolf deze eerste 'les' in het kijken naar kunst.

Hun ontvankelijke manier van kijken

Ik heb mijn disgenoten maar niet verteld wat ik zelf met het schilderij bedoelde uit te drukken, want daarmee had ik zomaar hun ontvankelijke manier van kijken om zeep kunnen helpen.

Geschreven door: Marion Bakker

Maatregelen vechtscheiding

Vorige week hebben de staatssecretarissen Fred Teeven (Veiligheid en Justitie) en Martin van Rijn (VWS) bekendgemaakt maatregelen te zullen nemen om de positie van kinderen in een vechtscheiding te verbeteren.

Ook de ombudsman heeft van zich laten horen en wil verplichte hulp bij echtscheiding en hij stelt voor dat ouders hulp krijgen van een bemiddelaar om een ouderschapsplan te maken.

 

Beiden komen tot deze actie aangezien nog teveel kinderen de dupe worden van vechtscheidingen tussen ouders. Sinds de wettelijke invoering van het ouderschapsplan blijkt juist dat er meer vechtscheidingen plaatsvinden. Momenteel hebben 16.000 kinderen last van vechtscheidingen en komen er per jaar 3.500 kinderen bij.

Ouders zijn en blijven verantwoordelijk voor een goed verloop van een scheiding en nemen zich dit ook vaak voor, maar wanneer dit onderwerp daadwerkelijk aan de orde komt, verzanden zij helaas nog te vaak in echtelijke ruzies ten koste van het kind en zijn de goede voornemens snel vergeten.

Acties

De staatssecretarissen willen dan ook maatregelen om preventief te werk te gaan en instanties vroegtijdig laten signaleren wanneer dergelijke problemen in zicht komen om zodoende de schade zo klein mogelijk te houden. Kinderen worden centraal gezet in voorlichtingscampagnes die opgezet zullen worden naast het trainen van professionals in het vroegtijdig signaleren en hulp aanbieden, voordat alles escaleert.

De Kinderombudsman Marc Dullaert geeft in zijn advies rapport dan ook terecht aan dat het betrekken van kinderen in een vechtscheiding een vorm van kindermishandeling is.

Kinderen in vechtscheidingen kunnen in erge loyaliteitsconflicten terechtkomen wat het risico meebrengt dat zij emotionele problemen, gedragsproblemen, slechtere schoolprestaties en later in hun leven problemen met het aangaan van andere relaties  krijgen.

Juridische procedures

De kinderombudsman benoemt ook de eindeloze juridische procedures welke het huidige systeem in de hand werkt en doet een goed voorstel waar een pilot mee gedraaid zal worden, namelijk dat één rechter de hele  echtscheidingsprocedure zal behandelen. Dit voorstel juich ik enorm toe aangezien ik dat aan den lijve heb meegemaakt bij mijn eigen scheiding wat meerdere en verschillende rechters kunnen creëren.

Mochten de gesprekken op niets uitlopen dan voert de rechter de regie en kan het kind een belangenbehartiger toegewezen krijgen. Goede initiatieven, die naar ik hoop ook resultaten zullen opleveren voor al die kinderen die in een vechtscheiding van hun ouders terechtkomen en er niet om gevraagd hebben.

Wil je meer hierover weten? Laat dan een reactie achter bij de comments hieronder of kom naar het
gratis online adviesspreekuur (op de even weken op dinsdagavond van 19.00-20.00 uur).

Marilva Dikmoet/MD Hulp Online

Kinderfeestje Amsterdam

Ben je op zoek naar een leuk idee voor het kinderfeestje van je zoon, dochter of kleinkind?
Het kost vaak veel tijd en energie om een feestje te organiseren.

Wat wordt het thema van het feestje? Wat kun je het beste gaan doen met de kinderen?

Als je de deur uitgaat met de kinderen, dan is het belangrijk dat er meerdere volwassenen meegaan om alle kinderen in de gaten te kunnen houden.

 

Zonder zorgen

Wil je een kinderfeestje zonder al deze zorgen? Schakel dan Kinderfeestje Amsterdam in! Wij helpen je graag en nemen je de organisatie van het feestje uit handen. Bij Kinderfeestje Amsterdam kun je kiezen uit verschillende creatieve kinderfeestjes die bij je thuis worden gehouden. Je bepaalt het thema en de rest verzorgen wij!

Bij Kinderfeestje Amsterdam kun je kiezen uit een ruim aanbod aan creatieve kinderfeestjes. Er zijn feestjes voor jongens en meisjes van alle leeftijden. Van cupcakes versieren tot het beschilderen van je eigen zwaard en van sieraden maken tot het bedenken en uitvoeren van kleine toneelstukjes.

Tijdens de creatieve activiteit worden de kinderen begeleid door Kinderfeestje Amsterdam. Afhankelijk van de leeftijd van de kinderen duurt de activiteit ongeveer anderhalf uur. Jonge kinderen zijn meestal eerder afgeleid en daardoor sneller klaar met een activiteit dan oudere kinderen. Alle benodigde materialen voor het door jou gekozen kinderfeestje worden verzorgd door Kinderfeestje Amsterdam.

Voor meer info kijk op: kinderfeestjeamsterdam.com

Sexting

Een nieuw woord aan het firmament. Wanneer je seks en texting aan elkaar verbindt, krijg je het nieuwe woord sexting.

Het gaat hier om het versturen van seksueel getinte beelden of berichtjes. Met de nieuwe technologie is dit nu allemaal mogelijk via de smartphones. Het is het virtueel blootgeven van jezelf binnen of buiten een relatie.

Het fenomeen sexting komt voor bij kinderen, adolescenten en (jong) volwassenen.

Reden

Jongeren en jongvolwassenen doen aan sexting voornamelijk om te flirten, aandacht te trekken of als een liefdes- of vertrouwensverklaring. Het maakt vaak deel uit van een romantische relatie. Tijdens de adolescentie speelt de ontwikkeling van de seksuele identiteit een belangrijke rol en wordt sexting als een nieuwe en 'veilige' manier gezien om te experimenteren.

De groepsdruk kan echter tijdens deze periode ook vaak een reden zijn dat, met name meisjes, zich onder druk gezet voelen om hieraan mee te werken. Helaas worden deze beelden en foto’s ook vaak gebruikt om meiden seksueel te intimideren. Het wordt dan vaak als een spel of uitdaging gezien. Jongens gebruiken het vaak om hun status te verhogen.

Risico’s

Het risico bestaat natuurlijk dat de beelden of teksten ook in verkeerde handen terecht kunnen komen, waardoor de reputatie van de afgebeelde persoon op het spel staat en hij/zij kan hiermee gepest worden.
De beelden kunnen binnen een seconde doorgestuurd worden wat natuurlijk erg nare gevolgen kan hebben. Het risico van verspreiding ligt hoger in verboden 'geheime' relaties of aan het begin van 'losse' relaties.

Onderzoek heeft uitgewezen dat adolescenten die aan sexting doen ook vaak geneigd zijn tot ander risicovol gedrag. Onderzoeken die gedaan zijn, hebben zich echter alleen gericht op de risico’s, waardoor er nog weinig bekend is over kansen en voordelen van het gebruik van sexting.

In een onderzoek van EU kids Online is wel bekend geworden dat een derde van de ondervraagde jongeren weleens 'een seksueel geladen bericht' had ontvangen tijdens een chat sessie. 12% van de 14-19 jarigen overkomt het meer dan een keer per maand.

Het is dus goed om onze kinderen ook hierover goed voor te lichten en hen te wijzen op de gevaren die het met zich meebrengt.

Marilva Dikmoet/MD Hulp Online

Actie: Hippe zwemluiers

Actie: PandaBaby geeft een zwemluier t.w.v. 9,95 euro weg! Het enige dat je moet doen is FemNa40 op Facebook liken!

Je ziet ze steeds vaker opduiken aan het strand of in het zwembad: de hippe zwemluiers. Niet zo vreemd natuurlijk, want het is ideaal als er op vakantie niet meer zo’n enorm pakket wegwerp zwemluiers mee hoeft.

 

Er zijn nog veel meer voordelen voor blije baby bipsjes, want de wasbare zwemluiers zitten namelijk als gegoten om de billetjes en dat poedelt lekker in het water. Daarnaast zijn ze snel droog en ook nog eens hartstikke leuk om te zien.

Zwemluier met klittenbandsluiting

Het Nederlandse merk PandaBaby brengt een unieke wasbare zwemluier op de markt. Afgelopen zomer was de vraag naar deze hippe zwemluiers groot, dus besloot PandaBaby het assortiment uit te breiden. En zeg nou eerlijk, de zwemluiers van PandaBaby zien er ontzettend vrolijk uit en zijn verkrijgbaar in grappige dessins.

Van een stoere jeans look tot een print met bloemetjes of een zwemluier met een giraffe op de bips.
Een wegwerp zwemluier met een zwembroek dragen is definitief verleden tijd. De wasbare zwemluier draagt fijn en is te koop in 1 maat (4 tot 15 kilo), maar dankzij drukkers voor ieder kindje perfect op maat te maken.
Dankzij het klittenband is de zwemluier ook nog eens gemakkelijk aan en uit te doen.

Voor blije billen

De binnenkant van de wasbare zwemluiers van PandaBaby is heerlijk zacht en daar worden babybillen blij van. Omdat de zwemluier nauw aansluit, is het draagcomfort hoog; het zwemwater wordt niet geabsorbeerd en de zwemluier voelt dus niet zwaar aan.

Dát zorgt voor extra veel plezier in het water. Zonder zorgen lekker spelen en spetteren in het zwembad, want in zwembaden in binnen- en buitenland zijn zwemluiers steeds vaker verplicht.

De zwemluiers zijn na het zwemmen snel droog en kunnen iedere keer opnieuw gedragen worden. Ook na een wasbeurt is de zwemluier spoedig droog en klaar voor een nieuwe duik in het water. Kortom, met één wasbare zwemluier ben je klaar. Slepen met een heel pak wegwerp zwemluiers hoeft echt niet meer.

    

Over wasbare (zwem)luiers

De zwemluiers zijn ideaal om te gebruiken, leuk om als (kraam)cadeau te geven of te krijgen en ook nog eens betaalbaar! In de webshop staat ook het grote assortiment gewone wasbare luiers, een uitstekend alternatief voor de wegwerp luier. Omdat je deze luier steeds kan hergebruiken is deze beter voor het milieu. Bovendien is het gezonder voor kindjes en ook nog eens goedkoper!

Meer informatie over assortiment en prijzen op pandababy.nl

FemNa40