Valerie weet niet meer of de dreigingen van de buitenlandse mannen weer een spel van Robert is.

Valerie wordt onder dwang meegenomen naar de auto.

‘Wat willen jullie van mij?’ vroeg ik met trillende stem, maar niemand reageerde.

Ik keek de mannen vragend aan en zag dat de kolos iets uit zijn jaszak haalde.
Het was een flesje dat hij samen met een gaasje tevoorschijn toverde. Hij deed een beetje van uit het flesje op het gaasje. De kolos trok mij hardhandig naar zich toe en drukt het gaasje op mijn neus en mond. Ik voelde mij duizelig worden, mijn benen werden zwak en het werd zwart voor mijn ogen.

Veel leesplezier

Valerie - Hoofdstuk 37

Terwijl ik tegen de muur stond, stapte de kleine man naar voren en richtte zijn pistool op mijn gezicht.
‘Shut up bitch, you come with us!’ zei hij kwaad in zeer gebrekkig Engels. Ik zag dat op zijn voorhoofd een ader opzwol van woede. Met zijn andere hand streelde hij over mijn gezicht en mond. Hij mompelde iets tegen de Kolos die gemeen begon te lachen, samen met de kleine man. Twijfel overviel mij nu en wist even niet in wat voor vreemde situatie ik terecht gekomen was. Hij wees op mijn jas met zijn pistool.
‘Put on you coat now!’ schreeuwde hij en ik deed maar wat hij aan mij vroeg. Met trillende handen pakte ik mijn jas van de kapstok en trok hem aan. De kolos pakte mij bij mijn arm en dwong mij mee te lopen. De kleine man sloot de voordeur en ik realiseerde me op dat moment dat alle lichten beneden nog brandden en dat mijn tas met mobiel, mijn sleutels en alles nog binnen lag.

Op straat was het stil en verlaten, iedereen lag natuurlijk al lekker in bed om drie uur ‘s morgens en ik...ik wist niet wat er zou gaan gebeuren. Angst had plaats gemaakt voor de eerdere argwaan naar Robert. De mannen spraken tegen elkaar, in hun eigen taal en ik voelde het pistool in mijn zij gedrukt, terwijl we naar een dikke Mercedes liepen. Uit de auto stapte weer zo’n kolos van een man, die het achterportier voor ons open deed.
‘Wat willen jullie van mij?’ vroeg ik met trillende stem, maar niemand reageerde.
Ik keek de mannen vragend aan en zag dat de kolos iets uit zijn jaszak haalde.
Het was een flesje dat hij samen met een gaasje tevoorschijn toverde. Hij deed een beetje van uit het flesje op het gaasje. De kolos trok mij hardhandig naar zich toe en drukt het gaasje op mijn neus en mond. Ik voelde mij duizelig worden, mijn benen werden zwak en het werd zwart voor mijn ogen.

Waar was ik? Ik lag op een bed, op een koud matras. Hoe was ik hier gekomen en hoe lang was ik buiten bewustzijn geweest? Ik voelde mij duf in mijn hoofd en probeerde mijn ogen te openen. Mijn handen en voeten waren vastgebonden en mijn ogen waren afgeplakt. De tape trok op mijn gezicht. Ik voelde dat ik een soort bivakmuts met alleen maar gaten bij mijn neus en mond op had. De ruimte waar ik verbleef rook muf en bedompt. Met die realisatie werd ik angstig en ik begon spontaan te trillen over mijn hele lichaam. Ik had geen besef van tijd of plaats, alleen maar het besef dat dit niet goed was en ik was bang. Ik baadde in het zweet. Stukje bij beetje kwamen de herinneringen terug van de laatste heldere momenten en van minuut tot minuut voelde ik mij ellendiger en onrustiger van binnen worden. Wie waren deze mannen en wat wilden ze van mij? Wat moest ik doen, schreeuwen of niet? Ik kon mijn zenuwen nauwelijks bedwingen.

In de verte hoorde ik geroezemoes van meerdere stemmen, maar het was te ver weg om er iets van te herkennen. Het enige wat ik kon doen was afwachten wat er zou gaan gebeuren. Ik was ontvoerd, dat was zo klaar als een klontje, maar wat was de reden? Het enige wat er toch door mijn hoofd ging, was dat er een connectie moést zijn tussen Robert en deze mannen. Wie zou het anders in zijn hoofd halen om een moeder met een modaal inkomen te ontvoeren? Fleur en Amelie!...ik begon te huilen. Zij wisten natuurlijk niet waar ik was. Paniek overmeesterde mij en de misselijkheid van de angst kwam ook opzetten. Ik wist ook niet waar IK was. De tape

Er ging een deur open in de ruimte waar ik me bevond en ik probeerde mij op te richten. Een mannenstem riep iets naar de andere kant van de deuropening. Ik hoorde een woordje Da, en wist dat het ‘Ja’ betekende in het Russisch, maar veel meer wist ik ook niet. Nu hoorde ik iemand al sprekend naar de andere man, in de richting van de kamer waar ik in was lopen. Zijn aanwezigheid voelde ik nu voor me. De man rook naar een zware parfumlucht en ik rook ook een heftige nicotine lucht om de man heen. Nu realiseerde ik me dat de kleinere vadsige man, die met zijn pistool op mij gericht had gestaan, dezelfde geuren met zich meedroeg, dus moet het wel dezelfde man zijn. Hoe bijzonder is het dat als je ogen niet meer als zintuig kunnen functioneren, je neus automatisch veel voor je kan registreren.

Mijn bivakmuts werd van mijn hoofd getrokken, maar de tape lieten ze zitten. Met mijn hoofd en neus probeerde ik zo goed en kwaad als dat kon, de omgeving in mij op te nemen. De man vroeg in gebrekkig Engels met een Russisch accent of ik enig idee had waarom ik daar was. Ik probeerde mezelf bij elkaar te rapen en zo rustig mogelijk over te komen en besloot dat ik maar ook beter in het Engels kon reageren op zijn vraag.
‘No, I don’t know why I am here’. Zei ik zachtjes. Ik wist ook echt niet waarom ik hier was.
De man begon in zijn gebrekkige Engels mij te vertellen dat Robert hem zakelijk dwars zat en dat hij hem wilde straffen, door zijn vriendin te kidnappen. Hij klonk oppermachtig en na zijn laatste zin grinnikte de man cynisch.

‘Robert is not my boyfriend!’ Zei ik boos. Ik loog niet, Robert was ook niet mijn vriendje. Het volgende moment voelde ik een harde klap in mijn gezicht. Ik gaf een schreeuw, omdat ik schrok. Ik trilde nu als een rietje. Mijn God, dacht ik, ik ben totaal overgeleverd aan de criminelen. Ik probeerde de man duidelijk te maken dat hij zich vergiste, dat Robert mij manipuleerde en probeerde te bezitten. De woorden probeerde ik zo nederig mogelijk te laten klinken, om de man niet boos te maken. Maar dat hielp niet, ik kreeg weer een harde klap in mijn gezicht. De man was boos en hij beweerde bij hoog en laag dat ik wél de vriendin van Robert was. Hij zei dat hij Robert en mij al een hele tijd had geschaduwd en mij had zien zoenen met Robert. Zijn stem klonk dreigend toen hij aangaf dat Robert maar beter kan doen wat de man van hem verlangde. Dan pas zou hij mij laten gaan. Als Robert dat niet zou doen...dan zou ik gedood worden. Ineens was het doodstil in de kamer...Die laatste woorden waren voor mij maar al te duidelijk, ondanks zijn gebrekkige Engels.

Mijn handen werden losgemaakt en ik kreeg iets in mijn handen geduwd, wat als een krant aanvoelde en moest deze net onder mijn kin houden. Ik hoorde geluiden alsof er iemand foto's maakte. Mijn hersenen werkte optimaal. Ik werd gefotografeerd met de krant van vandaag, als bewijsmateriaal, was het enige wat ik mij kon bedenken. De krant werd even later weer uit mijn handen gegrist en mijn handen werden weer vastgebonden achter mijn rug. De man zei nog iets tegen de andere man in de kamer en wende zich nog een keer naar mij.
‘You will get food and drink later’ Dasvidanja.
Ik wist wel dat Dasvidanja goedendag betekende in het Russisch, dus het waren echt Russen! Eten en drinken zou ik straks krijgen.

De mannen verlieten de kamer en de deur ging weer dicht. Mijn lichaam trilde van angst en ik voelde de tranen op de tape, die op mijn ogen geplakt zat doordringen. Mijn wangen voelden warm van de twee klappen die ik net had gekregen. Realiserend dat ik echt in een gevaarlijke situatie terecht gekomen was, merkte ik zelfs dat ik bijna in mijn onderbroek plaste van angst. Ohh, nee...ik merkte dat ik mijn plas niet lang zou kunnen ophouden. Ik riep hard of iemand mij kon helpen. Het enige wat ik terug hoorde achter de deur dat ik mijn kop moest dichthouden, anders zouden ze mij nog meer klappen komen verkopen!

Wat moest ik nu?...ik moest écht nodig plassen en ze wilden me niet helpen! Paniek.
Omdat mijn handen achter mijn rug gebonden waren, probeer ik te voelen of er een muur of iets anders achter mij zat. Maar ik voelde niets achter mij. Daarna taste ik met mijn handen achter mijn rug het bed af en schoof steeds een beetje naar rechts totdat ik aan het bed eind zat. Daar voelde ik een metalen oprand die ik vastpakte. Voorzichtig stond ik op en schuifelde met m’n vastgebonden voeten achter het bed. Ik hield het niet meer!  Met mijn handen probeerde ik steun te vinden achter mijn rug en ging in een halve hurk houding zitten. Er zat niets anders op dan mijn plas te laten lopen op de harden stenen vloer. Gatver!... Wat was dit smerig, maar aan de andere kant kon het mij even niets schelen. De warme stralen gingen gedeeltelijk langs mijn benen en ik ging snel van houding veranderen, voordat het in mijn schoenen zou komen. Tegelijk vroeg ik me af of het allemaal wel zin had. Voor het zelfde geld had ik niet meer lang te leven, dus had ik niets te verliezen. In ieder geval was mijn blaas leeg en voelde ik mij in dat opzicht een beetje opgelucht. Naderhand schuifelde ik weer terug naar het bed, maar dan nu met een natte onderbroek, panty, schoenen en gedeeltelijk de onderkant van mijn jurk. Het voelde plakkerig en onterend. Een vernedering die ik mezelf liever bespaard had, of was dat juist hun tactiek? Niet lang daarna voelde het koud en ik voelde de adrenaline van angst door mijn bloedbanen gaan, waardoor ik alert was en ieder geluid probeerde op te vangen.

Wordt vervolgd!