Column: Goudkoorts en Berdien Stenberg

Wat heb ik genoten deze week zeg van 'onze jongens en meiden' op de schaats. Waar mogelijk volgde ik elke wedstrijd. Ik heb zelfs Merel en Willibrord aangestoken.

Merel had eigenlijk nooit belangstelling voor schaatsen. Die dacht altijd maar dat ik 'gek' geworden was, als ik zat te kijken naar die schaatsers die rondjes reden.

Ze wist dan ook niet dat ik altijd een vrij fanatieke fan was van deze en gene in het verleden.

 

Nu is het wel zo dat alles waar een sportelement inzit op mijn interesse en enthousiasme kan rekenen. Ik heb altijd veel respect voor de sporter die zich zo kan focussen, dat men op het hoogste podium van zijn of haar sport kan acteren.

Goeie oude tijd

In de good old days was ik zelf een fanatieke tennisster, later basketbalster en golfster (hcp 18).  Rond mijn veertigste, nadat ik moeder en onderneemster was geworden, is er niets meer van overgebleven, behoudens 1x een hardloopwedstrijd van 5 km. Maar door tijdgebrek, wat natuurlijk een heel flauw excuus is, maar zeker door blessures zoals hernia en meniscus, is mijn sportieve loopbaan beëindigd!

Willibrord vindt schaatsen maar stom! Nee... met 20 man achter een bal aanrennen getuigt van intelligentie! Maar ook hij ging overstag afgelopen week, aangestoken door mijn enthousiasme.

We zaten dan ook de hele week met de TV aan, zelfs onder het eten, te kijken naar de Olympische Spelen. Gelukkig heb ik veel wedstrijden rechtstreeks kunnen volgen, alleen 1 niet en dat was de tweede race van de 500 meter mannen.

Ik zat in een vergadering met allemaal mannen, toen ik opeens de melding van de NOS zag 'oranjepodium'.
Ik slaakte een gil van bewondering, waarop die heren mij aankeken van: wat heeft die nu. Ik legde uit wat er gebeurd was, waarop de mannen schouderophalend verder gingen met de orde van de dag.

's Morgens als ik om 7 uur naar beneden kwam om voor mijn meisje het ontbijt en de boterhammetjes voor tussen de middag klaar te maken, zat Merel al te kijken naar het freestyle skiën en snowboarden. Vaak waren de eerste rondes in de ochtend en in de avond de finales.

Ik vind het wel leuk dat ik mijn gezin mee kan nemen in mijn enthousiasme voor andere sporten dan voetbal.
We krijgen nog een hele mooie sportieve week met natuurlijke onze schaatshelden, maar zeker ook het ijshockey.

Elke keer als ik Eelco Blok, de CEO van de KPN zie, moet ik denken aan de vele ijshockeywedstrijden die ik vroeger ging kijken in Rotterdam. Hij was een hele goede vriend van mijn 1e vriendje, die ook super sportief was. Elke thuiswedstrijd gingen wij naar het ijshockey om de zeer fanatieke Eelco en zijn team aan te moedigen.

Zelfs bokswedstrijden keek ik vroeger, met name in de tijd van Cassius Clay, die zichzelf omdoopte tot Mohammed Ali. Samen met mijn broer, vriendje en oma! volgden wij alle wedstrijden op TV. Mijn oma bleef zelfs op voor wedstrijden en belde ons dan op of we ook zaten te kijken...
 
Als ik dit zo overdenk en zie, is het natuurlijk niet zo gek dat ik een voorliefde heb voor alles waar een wedstrijdelement in zit. Aankomende week ga ik, nu samen met mijn mannetje en lieve dochter, nog even genieten van het mooie sportspektakel op de TV.

Boekpresentatie

Afgelopen week waren W. en ik op de boekpresentatie van Berdien Stenberg. Ik ken Berdien al vanaf dat haar jongste zoon een jaar of 4 is. Ze kwam altijd samen met manlief kleren voor hem kopen in mijn toenmalige winkel Just Juniors in Laren. Vanaf dag 1 hadden wij een leuke klik. Omdat ik 2 jaar geleden de winkel had verkocht, zag ik Berdien nog nauwelijks, tot ze vorig jaar ineens aan het tafeltje naast ons zat te eten in ons vaste restaurant Moeke Spijkstra.

Uiteraard zag ze Willibrord, die ze gelijk omhelsde. Willibrord wilde mij aan haar en d'r man voorstellen, toen we gelijk zeiden... 'wij kennen elkaar al!' Dat was zo'n grappig moment. Vanaf dat moment zien we elkaar regelmatig.

Niet zo lang geleden vertelde Berdien dat ze weer het theater in wilde, omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan. Aanleiding voor haar was, dat ze een hele mooie integere roman heeft geschreven over haar proces toen ze borstkanker kreeg en daar een voorstelling omheen heeft geschreven, die binnenkort ook in première gaat.

Het boek heet 'Hallo mijn moeder is kaal'. Berdien schrijft heel toegankelijk en makkelijk. Het is zeker een aanrader voor vrouwen die iets te maken hebben (gehad) met borstkanker. Op de boekpresentatie, die gehouden werd in het Vondelkerkje naast het Vondelpark in Amsterdam, zag ik een stralende Berdien, die haar droom weer heeft gevolgd en beloond is met een mooi boek en straks een mooi theaterprogramma!

Live your dream, hoe moeilijk het soms ook is!

FemNa40