‘Mevrouw, heeft u er bezwaar tegen dat wij uw buik even onderzoeken, graag willen wij de coassistenten even mee laten kijken, dat mag toch wel hè mevrouw’?

‘Pardon! Ik geloof dat je niet goed bij je hoofd bent,’ zeg ik met een ziek piepstemmetje, met 4 man aan mijn bed die niet kunnen wachten om mij te onderwerpen aan een onderzoek op de spoedeisende hulp.

Ik heb pijn in mijn buik. Stekende pijn. Ik lig echt dubbel van de pijn en niet in staat om te lopen, elke beweging brengt mij in de hel van pijn. Wat denken deze artsen in opleiding nou, dat ik het toesta hoe een twintig jarige snotneus toekijkt hoe ik huil van de pijn als er hardhandig op mijn buik wordt geduwd, laat staan als het onderzoek wat intiemere vormen aanneemt. Om vervolgens op zaterdagavond in de kroeg dit in volle glorie te vertellen aan medestudenten of vrienden. Sorry, dat wil ik niet!

Natuurlijk moeten alle co’s de gelegenheid krijgen om goede specialisten te worden en zeer vakkundige mensen. Helaas deze dag niet door mijn medewerken. Ik stuur ze allemaal weg en met een verontwaardigde blik vertrekken ze en laat ik de specialist zijn onderzoek doen. Ik sluit mijn ogen, want dan is het net of het niet zo was en zo kan ik de pijn beter aan.

Opname

Uiteindelijk wordt besloten dat ik opgenomen moet worden op de acute opname. We weten nog niet wat er aan de hand is, maar dat wordt gedurende mijn opname uitgezocht. Naarmate je ouder wordt, worden de artsen jonger. Dus zal je je zo nu en dan moeten overgeven aan de jongere generatie die het beter hoort te weten.
Daar heb ik helemaal geen problemen mee. Wel heb ik moeite dat je bijna geen volleerd specialist meer aan je bed krijgt en hebben sommige co’s  last van misplaatste arrogantie.

Zodra er een onbekende witte jas binnenwandelt op de zaal, zoom ik acuut in op zijn of haar naamplaatje.
Ach, natuurlijk weer een co! Ik ga automatisch in een soort antihouding. Ik hoor hoe de co praat tegen een man van 90 jaar oud. Iemand die gevochten heeft in Nederlands Indië en 2 jaar ondergedoken zat in de tweede wereld oorlog. Een man waar het leven overheen gegaan is. Een man die zijn zoon al verloren is.

Ik hoor de co praten op een kinderlijke wijze, eigenlijk op een denigrerende wijze. ‘Ach, meneertje, het valt toch allemaal wel mee met u. Ja, ja, we zullen uitzoeken waar uw pijntjes vandaan komen’. Deze co zou een soejang voor haar hoofd moeten krijgen. Deze lieve oude man had jaren bij de politie gezeten, oorlogen overwonnen en verdiende het niet dat er zo tegen hem gesproken werd. Maar ja, laten we dat de onbenulligheid noemen van een co assistent.

Toen kwam er een arts! Jawel een volleerd specialist! Fijne man, jaren ervaring, begin 50 denk ik. Deze man gaat naast de oude man zitten. Hij legt hem rustig uit welke onderzoeken er gedaan moeten worden. De oude man vertelt hem dat hij dat ooit eerder heeft moeten doorstaan n.a.v. een ongeluk tijdens zijn gevechten in de oorlog.

De arts gaat daar zo mooi op in en neemt de tijd om een korte samenvatting van zijn leven aan te horen en eindigt met de woorden. ‘U bent mijn held en laten velen uw voorbeeld volgen’. Kijk, dat is zoals het hoort.
Respect, maar ook het sociale vermogen om te luisteren naar een patiënt. Dit koste hem maar 5 minuten van zijn tijd.

Kunnen we alle coassistenten niet eens een kleine workshop sociale vaardigheden bijbrengen? Dat zou het verblijf in een ziekenhuis voor toch al zieke mensen wat aangenamer maken. Dan hoor ik ineens dat mijn zieke buurman een ruk geeft aan zijn gordijn en de woorden uit mijn mond haalt. Hij zegt: ‘Die kinderen die denken dat ze bijna dokter zijn, leren een hoop te vertellen op een verkeerde toon, zonder daadwerkelijk iets zinnigs te zeggen. Wat fijn dat we nu eindelijk een echte specialist aan ons bed hadden’.

Ik beaam zijn reactie. Ik wens voor deze man dat hij 100 mag worden. Mijn buikpijn is inmiddels weggegaan en ik ben weer thuis. Laten we voorop stellen dat we ook hele goede en lieve co’s hebben, maar ik had even mijn (pijnlijke) buik vol van jullie en laat dat vervelende toontje achterwege. Je ziet dat als je even de tijd neemt,
je zomaar een patiënt hebt liggen met zoveel wijsheden waar ook jij nog van kunt leren!