Nee, dit is geen vervolg op Vijftig Tinten.
En nee, ik heb geen geheimen of fouten uit het verleden die ik nu plots op zou moeten biechten.
Ik moest letterlijk met de billen bloot bij een arts.
Een zo op het oog beste wel leuke arts. Als ik manlief niet al had, zou ik met hem wel een beschuitje willen eten.
Confronterende foto’s
Ik kamp al wat langer met pijnklachten in mijn rechterbil en dat wordt aan alle kanten onderzocht. Ik beschreef eerder de schokkende foto’’s waarop toch echt mijn speklaagje (oké, speklaag) zichtbaar is. Dat het niet makkelijk is om je buik in te trekken als je voor een foto op je zij moeten gaan liggen. Dat het ook niet echt goed is voor het zelfvertrouwen als je weet dat inmiddels minimaal 5 artsen (waaronder ook enkele jongeren) deze foto bestudeerd moeten hebben.
Pijn Poli
De conclusie van die onderzoeken was: geen hernia en orthopedisch is er niets aan hand. Op naar de Pijnpoli dus, of beter gezegd: Poli Pijngeneeskunde. Twee weken geleden was het zover, ik werd uitgenodigd voor een consult bij een arts en een gesprek met een verpleegkundige. Gezien mijn eerdere ervaringen was ik deze keer goed voorbereid. Voor het geval ik weer uit de kleren moest, had ik mijn teennagels gelakt, mijn bikinilijn gestroomlijnd, eventuele overtallige beharing een kopje kleiner gemaakt en een mooi passend (voor zover dat mogelijk is met mijn buikje) lingeriesetje uitgezocht. Ik was er helemaal klaar voor.
Er gebeurde twee dingen: ten eerste zag de arts (gewoon 40+, dus niet zo’n jonkie) er wel heel erg appetijtelijk uit en ten tweede mocht ik al mijn kleding (op mijn jasje na dan) aanhouden. Dit kwam mij gezien de ‘ten eerste’ wel heel erg goed uit. Hij deed wat onderzoek en de conclusie was dat ik in Woerden een zgn. triggerpoint behandeling zou krijgen. Prima en Nu Vooruit, zou Pechtold zeggen. Goedgemutst toog ik weer naar huis.
Niet geschikt voor jonge en gevoelige lezers. Waarschuwing: vanaf hier wordt deze blog wellicht iets minder geschikt voor gevoelige lezers, je kunt nu nog stoppen!
Na het lezen van de meegekregen brochure werd ik iets minder goedgemutst. Ik zou deze keer wel met de billen bloot moeten omdat deze behandeling betekent dat ik, onder een lichte, plaatselijke verdoving weliswaar, stroomstootjes krijg daar waar de zere plek zit. Dus in mijn bil. Deze behandeling wordt door dezelfde arts uitgevoerd. Dus mijn opluchting na het 1e onderzoek verdween als sneeuw voor de zon.
Maanlandschap
Mijn billen lijken wel een beetje op een maanlandschap. Dit is mijns inziens niet zomaar gekomen. In het begin van mijn ziekteperiode had ik een medicijn waarbij ik mezelf dagelijks moest spuiten. En dat was niet fijn, ondanks de vele spuitkussentjes (vertaal: vetrolletjes) die ik tot mijn beschikking had. Mijn derrière was ook zo’n ideaal spuitkussentje. Tot ik op een gegeven moment ontdekte dat mijn achterwerk er als een soort van maanlandschap uit begon te zien.
Toen ik dit tegen een vriendin vertelde (zij had ooit hetzelfde medicijn gebruikt) was haar antwoord meer dan duidelijk: ‘Mia, dit zijn geen injectieplekken; die noemen we CELLULITIS!’ Van je vrienden moet je het maar hebben. Samengevat: na de behandeling kan ik dat beschuitje dus wel op mijn buik schrijven.
Beurse bil
Donderdag was het dus zover. Daar lag ik dan, letterlijk met mijn rechterbil bloot. De rest keurig afgedekt, dat viel dan weer mee. De behandeling was pijnlijk met als gevolg een beurse bil. De controleafspraak is over 2 weken, ik hoop dat ik mijn kleding aan mag houden. Aan de andere kant, voor deze man heb ik niets meer te verbergen.
Heb jij ook overeenkomende ervaringen bij doktoren, laat dan een reactie hieronder bij de comments achter.
