Vandaag is het kwartje gevallen.

Een understatement. 

En zomaar ineens, aanleiding onbekend.

De plaatselijke wolkenkrabber is gevallen, dreunend en donderend kwam hij neer: mijn moeheid en dip van dit moment komen voort uit een verlies aan zelfvertrouwen, eigenwaarde en zelfkennis naar aanleiding van een relatiebreuk met een ‘foute’ man.

Pfff dat is er uit. Geen idee dat dit gegeven zo vast zat. En het blijft een gegeven, een perspectief van mij op mijn huidige gemoedsrust en wellicht ook stuk zelfmedelijden.

In die relatie heb ik alles gegeven wat in mij zat, ik heb mij gegeven, emotioneel, spiritueel, fysiek en ook zakelijk. Ik ging ervoor, voor 220%! Ik werd op een voetstuk geplaatst door hem, de rode loper lag uit, gouden bergen en een voorspoedige en langdurige toekomst werden mij voorgehouden.

En ik zag, voelde en proefde iets anders, iets dat ik snel wegmoffelde onder het tapijt, want ik mocht toch niet klagen met zo’n man: knap, charismatisch, lang, bos fijn haar, sterk, fysiek aantrekkelijk met heerlijk zachte handen. En een vlijmscherpe geest die bij tijd en wijlen mijn innerlijke ik messcherp doormidden sneed.

En ook dat moffelde ik weg, want dat hoorde bij een relatie en ik werd op handen gedragen, dus waar had ik het over. Onze relatie had een binnen en een buitenkant. Net als mijn innerlijk conflict een binnen en een buitenkant heeft.

Als het niet lekker liep, lag dat aan mij, had ik iets verkeerds gezegd, iets verkeerds gedaan, iets verkeerds niet gedaan, dat kon ook nog. Ik fietste volgens hem raar, ik reageerde op andere mensen op straat raar wat hem een misplaatst imago kon bezorgen, daar ging het hem om, zoals hij zelf bij herhaling mij gepeperd meedeelde.

In niet misverstane gefraseerde bewoordingen dat ik toch wel een zeer blind onnozel typetjes was (voel nu dat ik die exacte bewoordingen ergens verdrongen of destijds helemaal niet opgeslagen heb). Het was toch een lieve en gevoelige man. Hij werd overal enthousiast ontvangen omdat hij elk ingedut feest weer op gang kon krijgen.

En hij werd ook niet lang geduld. Mensen liepen op een gegeven moment weg omdat hij dan wel erg dominant kon zijn, door net iets te veel drank. Dat wist hij wel en dat nam hij de ander dan weer kwalijk. Zo kon hij met gemak alles omdraaien en dingen met twee maten meten.

Zei ik daar iets van, dan was het perceptie is projectie en andersom. En als ik er niets van zei, dan was ik maar een domme coach die niets doorhad; rechtsom of linksom het lag aan mij of aan de ander en zeker niet aan zijn eigen gedrag. Zo kon hij alles naar zich toedraaien dat de ander hem ten diepste beledigd had.

Maar nu terug naar de relatie, want daar begon ik over. Ik hield echt van die man. Ik heb daar heel veel verdriet over gehad. Onze relatie heeft anderhalf jaar geduurd. En dat is inmiddels ruim twee jaar geleden.

In die voorbije twee jaar heb ik mij in werk, in mannen (wederom foute mannen) en in lezen en schrijven gestort. Ik heb echter verzuimd de relatie te willen waarderen op zijn merites en mijzelf te erkennen dat ik er goed aan gedaan heb er een punt achter te zetten.

Dit stuk hierover schrijven lucht wel op. Je denkt al snel ‘ik ben de vijftig gepasseerd’ dus ik moet dit soort dingen nu toch wel weten hoe het werkt en dan is de luchtbel gauw doorgeprikt wanneer dat niet zo is.

De pijn zit ook daar in het besef dat ik er zelf naast liep, dat ik het zelf liet gebeuren. En zoals het in coaching een mooi gegeven is: eenmaal het her- en erkennen van dit gevoel is de grootste stap naar het loslaten van het feit dat het allemaal fout is geweest. De mooie momenten blijven dan in tact. Wel zo eerlijk, toch?

Hoe werkt het bij jou wanneer je je nare gevoelens hebt her- en erkend, kun je dan het nare gevoel loslaten en met de mooie herinneringen verder gaan? Ik hoor graag jouw verhaal! Laat een reactie achter onder dit artikel!

© Dubois Mediation & Coaching – Tjarda Dubois