Single in the City VI

De wondere wereld van daten

Ik vind dat je alles op bungee jumping, heroïne spuiten en nordic walking na, een keer gedaan/ervaren moet hebben om een terecht oordeel te mogen geven.

Dus in dat kader heb ik diverse vormen van daten geprobeerd. Daardoor kan ik met recht zeggen: internet daten is vermoeiend en zinloos, speed daten is dikke lol als je samen met een vriendin gaat en een single wandelvakantie de grootste hel op aarde!

Laten we beginnen bij het internet. Tenslotte het meest bekend en meest gedaan. Ik had mezelf ingeschreven op Parship ‘voor de hoger opgeleide’ single. Was wel een stuk duurder, maar goed, ik had gehoord dat Lexa en Relatieplanet vooral voor ‘de wip’ waren en dat zocht ik niet. Daar had ik tenslotte mijn altijd presterende lover voor.

Hoger opgeleide singles

Nee, ik sloot mij aan bij de hoger opgeleide singles van Parship en ging vol verwachting; de diepgang, strandwandelingen en ‘maatjes worden’ tegemoet. Parship heeft als policy dat je profielfoto vaag is. Daardoor ga je eerst op elkaars woorden af en maak je een inhoudelijke afweging i.p.v. alleen maar op het ‘plaatje’ af te gaan. Stond er in het huishoudelijk reglement.
Waar ook bij stond om zo eerlijk mogelijk over je gewicht te zijn, roken en een kinderwens.

Kortom, je wordt bij Parship fijn aan de hand meegenomen,12 dates en vier weken verder was ik er compleet klaar mee. Ik had met mezelf afgesproken dat ik er echt voor moest gaan. Dat ik er ook onbevangen in moest gaan en elke goedbedoelde man een kans moest geven. Avond na avond zat ik opgetut hoopvol op de fiets, op weg naar een koffieafspraak (Parship raadde ook eten af op eerste date en niet te veel wijn) zo opvolgend als ik ben, heb ik veel koffie gedronken en de hele stad gezien. Van het American tot aan de Bosbaan en van het klein Kalfje tot aan de Grüter.

Bij die laatste locatie wel aan de wijn, was inmiddels date 11 en had het echt nodig. Met geen van de dates is er een vervolg gekomen en bij alle dates kuis en keurig afscheid genomen. De allerergste was date nummer twaalf. Op zondagmiddag hadden we ieder 1 thee en 1 bitter lemon. Toen we wilden afrekenen sprak hij de magische woorden: zullen we splitten. Ik heb 5 euro op tafel gegooid en ben er vandoor gesprint. Hij was ook een boekhouder uit Almere, met ordners op de achtergrond van zijn profielfoto. Had ik toch moeten weten.

Maar ja, wij vrouwen denken vaak, geef het een kans. Ik geef internet geen kans meer. Ik ben klaar met het ‘chatten’, verhalen aanhoren over nare exen en uiteindelijk willen ze ook bij het hoger opgeleide Parship geen strandwandeling, maar een doodgewone wip.

Speed daten

Speed daten heb ik 1x gedaan met een vriendin in Panama. Daar heb ik voornamelijk veel lol gehad. We gingen van tafeltje naar tafeltje. De mannen bleven zitten en wij moesten elke keer verplaatsen. Zo ‘bezocht’ ik een man, die in de middag nog even een dutje had gedaan om fris te zijn voor de avond, een laborant die nooit zon, een tandarts noch een vrouw in het echt (naakt) had gezien. Een akkerboer die vanuit de provincie naar de stad was gekomen voor een vrouw en een man die zo homo was als een kathedraal en volgens mij door de organisatie was neergezet als opvulling.

Dat hier geen match uitkwam, mag voor zich spreken. Maar het is wel efficiënt dat speed daten. Voor 10 euro en in drie uur tijd ontmoet je vijftien mannen. Mocht je het willen doen, ga wel met een vriendin, dan heb je sowieso samen lol!

Wandelvakantie

En dan nog de wandelvakantie. Na een zeer heftige periode wilde ik er even uit, niet op het strand liggen, want dan zou ik alleen maar gaan tobben, dus een actieve trip. Ik koos voor wandelen aan de Franse Riviera. Ik wandel graag en veel. Ik zag mezelf al helemaal die kleine Franse dorpjes te voet ‘aan doen’ met een leuke groep en uitrusten op een terras met een café au lait ou le vin. Nou, verwijder dit beeld maar van je netvlies.

Ik ging mee met SNP (synoniem voor Snel een Nieuwe Partner). Vijf dagen lang 17 kilometer per dag bergen beklimmen,
geen enkel leuk terrasje, maar met een homp brood en lauwe tomaten in het veld ‘picknicken’ met mensen waar ik niets mee gemeen had.

Een man had gras op zijn dak thuis en wist niet wie Carice van Houten was. Een ander was psycholoog, maar zelf zo gek als een deur en een ander had alleen een fototoestel met rolletjes die hij in zijn eigen doka afdrukte. Echt waar, het was een dusdanige hel, dat ik op de laatste avond mijn ticket heb omgeboekt en in de holst van de nacht ben vertrokken vanuit Nice. Had nog snel bij de glutenvrije reisleidster een briefje met ‘au revoir’ onder de deur geschoven en ben vertrokken.

Ik krijg acuut weer vlekken als ik daar aan denk. Ik heb zeker geen spijt, dat kun je alleen maar hebben van de dingen die je NIET hebt gedaan. En ik weet nu zeker dat je niet op zoek moet gaan. Dat wil niet zeggen dat de prins vanzelf aan je deur staat,
je moet er wel op uit, maar niet er voor op uit. Ik geloof dat als je leuke dingen gaat doen die bij je passen of je bent met mensen die bij jou passen, dat het dan vanzelf komt. Kortom: binnenkort begin ik aan mijn eerste golfles… keep you posted!