Balans, verlies en loslaten

Hoe ga je daarmee om? Kijk niet achterom en kijk niet te ver voor uit. Mia Bakker heeft MS, zij deelt haar ervaringen met FemNa40.

 

Een koorddanseres, die niet weet hoe sterk het koord is

Een koorddanseres, die toch dansen wil

Die toch de balans zoekt

Een koord, dat soms zomaar, toch breekt

Een koorddanseres die valt, zich zeer doet, schrikt en opnieuw moet beginnen

En wederom niet weet of het dunnere koord haar nog wel zal houden

Dan toch maar voorheen belangrijke, normale dingen, los moet laten

Het oude, vroeger, ligt in scherven op de grond, kan niet meer gemaakt worden

Maarja, en toch wil zij dansen

En toch zal zij weer vallen, de vraag is alleen hoe hard en wanneer

En toch zal zij weer een nieuwe balans moeten zoeken

Om niet weer ter vallen zal zij wederom dingen achter zich moeten laten

Haar favoriete schoentjes zijn te zwaar, de draaglast is immers al zo groot

Zonder schoenen dan toch maar weer verder

Andere mensen kunnen zich niet voorstellen dat je zonder die schoenen kunt dansen, maar zij moet wel, heeft geen keuze, haar is niets gevraagd

Ze zoekt wederom de balans en laat wederom los

De enige zekerheid is zij heeft is dat alles onzeker is, haar touw zal altijd dunner zijn dan dat van andere koorddansers

Een schaatser, die niet weet hoe dik het ijs is

Toch wil hij schaatsen, dat heeft hij zijn leven lang gedaan

En dan zomaar, ineens, zakt hij door het ijs

Vreemd, het ijs hield de andere schaatsers wel

Hij had toch een goede balans, die is nu weg

De schrik is groot, het water is diep en koud

Eerst uit dit wak klimmen, klauteren, terug op het ijs

Even uitrusten, het kost tijd, heel veel tijd

De schaatser heeft al veel in het wak verloren zien gaan

Dan weer het ijs op, maar de schaatser weet nog steeds niet hoe dik het ijs is

Hij zoekt een nieuwe balans, want de schaatser wil toch schaatsen

Maar waar vindt hij die balans

Er is al zoveel weg, moet hij niet nog meer weglaten, loslaten

De andere schaatsers schaatsen gewoon, op hetzelfde ijs

Toch zal de schaatser vaker door het ijs zakken,

Steeds opnieuw uit het wak moeten klimmen

Steeds opnieuw een balans moeten vinden

Steeds opnieuw moeten loslaten

De enige zekerheid die hij heeft is dat alles onzeker is, zijn ijs zal altijd onbetrouwbaarder zijn dan bij de andere schaatsers

Balans, verlies en loslaten

Toch geven ze allebei niet op, ze willen door. Kijken liever niet naar wat ze achter hebben moeten laten en denken liever niet aan dat wat ze nog los zullen moeten laten. Ze zoeken mogelijkheden, want onmogelijkheden zijn er al teveel. Tegen de stroom in, vechten ze door. Ze hebben geen keus. Ze vinden begrip bij elkaar, een woord, een blik, is al genoeg. Ze zijn vaak gevallen, letterlijk en figuurlijk. Toch gaan ze door. Ze hebben geen keus. Een koorddanseres moet immers dansen en een schaatser moet immers schaatsen. De lol, het gemak van vroeger is weg. Er zitten veel knopen in het touw, veel scheuren in het ijs. Vroeger bestaat niet meer. Ligt in scherven op de grond, gezonken in het wak. Maar af en toe is er het verdriet, om dat wat niet meer is. Verdriet om dat wat niet meer kan. Dan doet het pijn anderen te zien dansen, anderen te zien schaatsen, wetende dat ze nog mogen kijken, maar niet meedoen; dat mag niet meer. Meedoen is voor altijd anders dan voorheen.

FemNa40