Oftewel een onzichtbare grens.

Zondag met Lubach

Ik ben een groot fan van Arjan Lubach van Zondag met Lubach. Geniaal zoals hij de politiek fileert. Hij kaart op een hele vileine manier misstanden aan. De eindeloze ‘mooie’ rapporten die onze bewindspersonen laten maken en vol trots presenteren voor de Nederlandse pers.

Lubach schetst een mooie lijst van dooddoeners; de rapporten die een verhelderen beeld zouden moeten geven zitten er vol mee.

Henk Kamp

Een van Arjan’s ‘slachtoffers’ was Henk Kamp. Nederland bungelt helemaal onderaan het lijstje van duurzame landen. Een dikke onvoldoende dus. Kamp is hier mede verantwoordelijk voor. In 2020 moet ook Nederland 14% groene energie gebruiken, nu is dat slechts 6%.

Minister Kamp was er bij herhaling heel duidelijk over: ‘Deze doelstelling gaan we halen’. Hoe? Gewoon veel daadkracht vertonen; ten eerste een rapport laten opstellen (met daarin vooral veel dooddoeners) en ten tweede de maatschappelijke discussie aangaan.

Op deze wijze haalt, volgens Kamp, Nederland binnen 4 jaar deze toch wel uitdagende doelstelling.
Praktische oplossingen had hij nog niet, maar die zijn natuurlijk helemaal niet belangrijk, toch? Papier is geduldig!

De DNB toon daarentegen wat meer urgentie en roept zijn minister en het bedrijfsleven op om op hele korte termijn afscheid te nemen van grijze energie en over te schakelen naar groene energie. De DNB snapt het tenminste.

Alweer het slechtste jongetje van de klas

Ik dwaal een beetje af, dat overkomt me vaker. Terug naar de titel van dit blog en terug naar Arjan Lubach en naar de Kristallen Vliering.

Niet alleen Kamp liet een rapport opstellen, collega Jet Bussemaker kan er ook wat van. Ze liet een rapport opstellen over het streven van het kabinet om meer vrouwen in topposities in het bedrijfsleven te benoemen.

Nederland loopt een beetje achter. Waar heb ik dat toch eerder gehoord, ik bedoel dat wij een beetje de slechtste leerling van de klas zijn.

Lubach’s Kristallen Vliering en de Old Boys

Maar goed, ook Jet koos voor een uitdagende oplossing om het glazen plafond (oftwel de door Arjan’s Kristallen Vliering) te doorbreken. Oplossing: laat een rapport opstellen met daarin, hoe kan het ook anders, vooral heel veel dooddoeners.

Zo stond in het rapport dat meer vrouwen aan de top vanzelf voor een soort van sneeuwbaleffect zouden zorgen; er werd zelfs nog uitgelegd wat een sneeuwbaleffect eigenlijk is. Oja, zonder die uitleg snappen de topvrouwen in spé en de Old Boys het natuurlijk niet.

De sancties van Jet (strafwerk)

Er was met het bedrijfsleven een soort van quotum afgesproken, een streefcijfer. Als er afspraken gemaakt zijn en deze afspraken worden niet nagekomen, ja dan zwaait er natuurlijk wat. Ik bedoel, zo doe ik dat thuis ook met mijn kinderen.

Sancties zouden de Old Boys ertoe kunnen zetten om wel die topvrouwen in spé in de raden van bestuur te benoemen. Nu willen jullie natuurlijk weten wat die sancties dan wel zijn. Arjan liet deze vraag vergezellen van tromgeroffel.

Wat zou toch die sanctie zijn, wat voor straf zouden die Old Boys krijgen als ze de Kristallen Vliering niet aan diggelen zouden slaan… Luister en huiver.

In plaats van het aloude strafwerk (100x opschrijven: ‘ik heb me niet aan de afspraak gehouden’) moeten de
Old Boys in het jaarverslag vermelden waarom zij de afspraak c.q. het streefcijfer niet nagekomen zijn
(we hebben ons streefcijfer vrouwen aan de top niet gehaald omdat: smoes 1 en lulverhaal 2).

Dit was dus de sanctie. Ja, zo lust ik er ook nog wel een paar. Het wordt (volgens Arjan) tijd voor een nieuwe Wet van Jet.

Mijn eigen Kristallen Vliering

Ik heb mijn eigen Kristallen Vliering. Een grens die je niet ziet, maar die er wel is. Ik ben er vorige week geleden keihard tegenaan geknald. Mijn MS verpleegkundige zei het al: 'energie die je niet hebt, kun je niet gebruiken'.

Als ik te ver met mijn hond loop, merk ik dat direct aan mijn benen. Die voelen dan als een soort van plumpudding, ik zak er zo door heen, om het zo maar te zeggen. De oplossing is dan heel eenvoudig: gaan zitten, uurtje (of twee) gaan rusten en dan gaat het weer.

Heel raar is (of eigenlijk is dat helemaal niet zo raar), dat ik bij vermoeidheid ook meer last krijg van mijn ogen. Ik zie dan wat waziger en soms dubbel. Eigenlijk zijn mij ogen een hele goede graadmeter van mijn energiehuishouding: op = op = stop.

Mijn systeem staat echter nog steeds geprogrammeerd op: op = op = doorgaan = later de rekening krijgen = een terugval krijgen (lees: voor straf een week thuis blijven).

Regeltante

Ik ben van huis uit een regeltante. In mijn werkzame leven was ik degene die alles wel regelde. Een manusje van alles, de spin in het web. Dat was ik. 

Ik moest weg bij mijn toenmalige werkgever omdat ik door vermoeidheid steeds minder uren kon maken én (maar dat kwartje was bij mij toen nog niet gevallen) omdat ik meer fouten ging maken, belangrijke zaken vergat en ik het tempo niet meer bij kon benen. Met de kennis van nu kon ik als gevolg van mijn cognitieve klachten toen mijn werk niet meer doen.

Mama Mia regelt het wel

Eenmaal thuis ging ik gewoon verder met regelen. Het aard van het beestje en ik was immers toch thuis. Vorige week ging het mis. Soms is er binnen een gezin een periode waarin nu eenmaal veel geregeld moet worden.

Vakantie, profielkeuzes, open dagen van HBO’s en Universiteiten, familiezaken, brieven van het UWV, etc. etc. Mama Mia regelt het wel, ze is toch thuis en heeft het altijd al gedaan.

Mijn lat ligt lager

Keihard knalde ik tegen mijn eigen Kristallen Vliering. Ik was vergeten dat deze lat bij mij nu eenmaal veel lager ligt dan bij gezonde mensen, dan bij mij toen ik niet ziek was. Als ik alles nog net zo had kunnen doen als vroeger was ik gewoon nog aan het werk.

Maar het kan niet meer zoals vroeger, ik ben niet voor niets 100% afgekeurd. Zaken die ik vroeger in no time geregeld had, kosten me nu aanzienlijk meer tijd. Dat brein van mij kan gewoon niet sneller en al helemaal geen twee dingen tegelijkertijd.

Als je blijft doen alsof er niets veranderd is terwijl er juist heel veel veranderd is, heb je een probleem.
Die Kristallen Vliering.

Loslaten en ego’s

Het koste me veel moeite om te accepteren dat ik rekening moet houden met die Vliering, dat die Vliering überhaupt bestaat. Tegen die Vliering botsen doet pijn. Een ego-dingetje. Wie ben ik nog als ik de titel ‘regeltante’ moet inleveren. Inleveren tegen wat? En wat krijg ik er voor terug?

Dwaal

Dat het lopen minder gaat, heb ik al jaren geaccepteerd. Nooit heb ik me geschaamd om op mijn scootmobiel door het dorp te rijden, het is immers een hulpmiddel. Met een stok loop ik ook al jarenlang, allemaal geen probleem. Maar dat ik met mijn brein, de beperkingen van mijn cognitie, rekening moet houden, valt me heel zwaar.

Angela Groothuizen schreef hier een mooi liedje over: Dwaal (over het ouder worden). Fysieke beperkingen, oke, prima, maar dat het brein aftakelt is veel moeilijker te accepteren. Zo herkenbaar.

De toppen van een ijsberg

Je ziet het immers niet. ‘Wat zie je er goed uit’ hoor ik vaak (met dank aan de foundation), ‘wat loop je goed’ (met dank aan de looppil). Allemaal welgemeend en fijn om te horen. Maar dit zijn de welbekende toppen van de ijsberg.

Dat ik ’s middags voor apegapen op de bank lig, ziet niemand. Dat ik veel vergeet, bemerken vooral mijn gezinsleden. Dat het koken minder gaat (2 dingen tegelijkertijd doen) idem dito. Dat een simpele klus op de computer voor mij een dagtaak is, dringt langzaam tot ze door. Ze raken er inmiddels wel aan gewend.

Lesje geleerd, de bult zal wel slinken

Maar goed, ik hoop dat ik mijn lesje geleerd heb van regeltante naar regelnichtje of gewoon tante of zoiets.
Aan de andere kant dingen regelen zit zó in mijn genen, dat ik vast nog wel een keer teveel hooi op mijn vork zal nemen en mijn hoofd nog wel eens zal stoten.

Het zij zo, ik kom er wel weer overheen. De bult zal vanzelf wel weer slinken (tot de volgende bult). Zo kon ik het toch niet laten om dit blog te schrijven, een volgende zal er vast ook wel komen. De aard van het beestje.