Ik ben met mijn dochter en haar vriendin naar de film SPIJT geweest. Mijn dochter had thuis het boek al gelezen. Ze vertelde dat de juf het boek in de klas (groep 8) heeft voorgelezen. Er is toen in de klas veel over gesproken.
De film was heftig, ik moét er gewoon over schrijven. Daar, waar de film en het boek ‘Achste groepers huilen niet’ heel triest was, had in deze film niemand de schuld van het overlijden van een meisje.
Ze had kanker. In SPIJT wel, daar waren heel veel schuldigen.
Deze film is helaas geen fictie, maar de harde werkelijkheid.
Voor wie het boek en de film niet kent, SPIJT (een boek van Carry Slee) speelt zich af op een middelbare school en gaat over een jongen, Jochem, die zeer ernstig gepest wordt door 3 treiteraars, of beter gezegd door één bitch en haar 2 volgers. De rest van de klas ziet het wel, maar kijkt weg.
Twee klasgenoten proberen er wel iets van te zeggen, maar durven niet echt voor de gepeste jongen op te komen. Jochem weet uiteindelijk geen andere oplossing dan zelfmoord te plegen.
Zo treffend
Alles is heel invoelend gefilmd, je ziet het zo gebeuren. En zo gebeurd het ook in werkelijkheid. Kinderen worden gepest, leraren zien het niet (of willen het niet zien). Klasgenoten kijken weg.
Een enkeling durf wel iets te zeggen, maar trekt, na zelf bedreigd te zijn, zijn of haar handen van het slachtoffer af. Ze zijn bang dat, als ze voor het Jochem opkomen, zelf slachtoffer zullen worden van de pestkoppen. Jochem stond er alleen voor.
De film liet heel goed zien; de pijn en de eenzaamheid van het gepeste kind, de docent die niet keek toen hij wel had moeten kijken, de hardheid van de pestkoppen, de twijfel en schaamte bij de andere leerlingen en het oneindige verdriet van de moeder die ziet hoe haar kind in stilte lijdt.
Schuldgevoel
Pas na de zelfmoord gingen de ogen open. Van de schoolleiding, van de klasgenoten, van de docent. Zij bleven achter met een enorm schuldgevoel en bovenal heel veel spijt. Ze hadden de zelfmoord kunnen voorkomen als ze wel ingegrepen hadden,
als ze het wel voor Jochem hadden opgenomen.
Ik hoop dat de film SPIJT verplicht wordt op alle middelbare scholen, voor management, docenten en leerlingen. Voor alle basisscholen, voor de directie, alle leraren en alle bovenbouw kinderen.
SPIJT moet ook verplicht worden op alle Pabo’s. Voor huisartsen, GGD’s; kortom iedereen die met kinderen werkt. En laten we de ouders niet vergeten. Pesten kun je niet afdoen als een plagerijtje.
Training sociaal gedrag
Veel basisscholen (ook de school waar mijn kinderen op hebben gezeten) stuurt kinderen die gepest worden naar sociale vaardigheidstrainingen. De pestkoppen kunnen gewoon in de klas blijven zitten. Natuurlijk is het goed kinderen een zetje te geven sociaal vaardiger te worden. Maar de asociale kinderen (de pestkoppen) hebben net zo goed een training nodig. Juist zij moeten leren socialer te worden.
Het lijkt wel de omgekeerde wereld. Alsof burgers, bij wie is ingebroken, verplicht een ‘Hoe maak ik mijn huis veilig’-cursus moeten gaan volgen, terwijl de inbreker vrijuit gaat.
Ik ben een enorme filmfan, zie veel films, maar geen enkele film heeft zoveel indruk op mij gemaakt als SPIJT. Alsof ik zelf een stomp in mijn maag kreeg. Deze film maakt zo invoelbaar hoe het is om gepest te worden, dan kun je en mág je niet wegkijken!
Trailer
