Nu de herfst begonnen is en de zon schijnt, denk ik weer terug aan onze vakantie in Italië.

De hond kan niet praten

Na veel harde arbeid mijnerzijds (zie mijn vorige blog) hadden we dus hét appartementje gevonden.
Ieders eisen ingewilligd. Behalve die van de hond, die hadden we niets gevraagd en hadden we haar iets gevraagd, dan was er geen antwoord gekomen.

Had ze wel kunnen praten, had ze ongetwijfeld gezegd: ik wil niet lang in de auto, ik wil niet naar een meer,
ik houd niet van drukke terrasjes, tenzij mensen mij aaien, ik wil gewoon thuisblijven en ik wil dat jullie ook thuisblijven. Maar goed dus dat de hond niet kan praten, maar dit allemaal terzijde.

Meerijden

Na mijn harde werken (locatie zoeken en boeken) brak het harde werken van manlief en kids aan. Tassen naar de auto sjouwen (alle drie) en de auto besturen (manlief).

Omdat de hond (volgens de wetten van Duitsland, Zwitserland en Italië op de achterbank moest en aan de gordel vastgemaakt moest worden, gingen de kids ook op de achterbank. Niets mis mee zou je zeggen,
voorin heb je meer ruimte.

Nu heb ik de vervelende en voor mij vermoeiende eigenschap dat ik, hoewel ik niet hoef te sturen, weliswaar in gedachten actief meerijd. Ik trap dus regelmatig ook een soort van op de rem, houd me goed vast aan mijn gordel, etc. etc.

Puntje bij paaltje, na een dag rijden ben ik net zo moe als manlief. Maar ja, dat is dan wel mijn eigen schuld.
De kids vermaken zich prima achterin, de hond vindt het allemaal maar niets.

Cappuccino voor € 1,50

We hadden dus een appartementje op een klein parkje. Ik denk totaal maximaal 20 appartementen. Er was een zwembad met ligbedden, tafeltennistafel en tafelvoetbal tafel.

De beheerders woonden er zelf ook, spraken bijna geen Engels, maar dat was prima. Er waren ook een soort van vaste bewoners, Italianen, die zagen we dan ook geregeld langslopen.

Het dorpje was piepklein, twee koffietentjes. Eentje met de gebruikelijke oude mannetjes, de tweede met wat jonger volk. Zij verkochten ook ijsjes en natuurlijk cappuccino. Want daar ging het mij eigenlijk om.
Mijn dagelijkse verslaving en dat voor 1,50 euro.

Er was natuurlijk een pizzeria en een klein supermarktje (met verse broodjes). De omgeving was schitterend en het weer stralend. Alle dagen zon, op één na, maar dat was niet erg. Kortom, alle ingrediënten voor een goede vakantie waren aanwezig. Had ik toch maar weer goed geregeld.

Het zwembad

Het zwembad fungeerde als centrale plek. Ik zwom iedere ochtend trouw 20 baantjes en liet me daarna opdrogen in de zon, ondertussen alvast één van de ligbedden voor mezelf reserverend, voor de hele dag.

Ik weet dat dit niet echt aardig is van mezelf, maar er waren gewoon niet genoeg ligbedden voor alle gasten.
’s Middags werd het drukker bij het zwembad. Kinderen (ook pubers van 17) spelend met luchtbedden.

Twee Zweedse blonde puberjongens toch wel heel close zwemmend met dito Nederlandse pubermeisjes.
Ik schat dat ze een jaar of 16, 17 waren. Een bekakt pratende vader van middelbare leeftijd met sportieve jonge vrouw en schattig blond kleutertje dobberend in het water.

Tot vervelends toe de zwemband voortduwend: ‘toet toet en waar gaat de boot nu naar toe’, vragend aan zijn dochtertje. Hij droeg een oversized Hugo Boss zwembroek.

Die tijd heb ik ook gehad, ik bedoel van dat bootje, het eindeloos voortduwen of het steeds maar weer de bal overgooiend. Maar ook bezorgd het toen nog jonge grut in de gaten houdend... als ze maar niet verdrinken, verdwalen, etc.

Ik bekeek dit vanaf mijn luie stoel, E-reader mee en genieten maar. Mijn kinderen vermaakten zich met hun smartphones. Wat een rust. Uiteraard hadden wij Wifi, anders waren ze niet eens meegekomen. Het contact met vrienden/vriendinnen, al dan niet in Nederland of elders op vakantie, was het allerbelangrijkst.

Wie hoort bij wie

Ik vermaakte mezelf ook met het ‘koppelen’ van mensen, kinderen. En dan bedoel ik: raden wie hoort bij wie. Die ene knappe (met sixpack en zonder kinderen) bleek bij die meer dan mooie slanke vrouw te horen
(hoefde ik mijn buik niet meer in te houden, hij was immers al vergeven). 

Soms duurde het even voordat ik doorhad wie bij elkaar hoorden, vaak was het als snel duidelijk. Al met al heb ik  me dus niet verveeld.

Muilkorf in Milaan

We zijn ook naar Milaan geweest, dat is een hele exercitie. De auto parkeren aan de rand van de stad.
Vandaar met de metro rechtstreeks naar centrum Milaan. Lijkt een makkie, maar wordt iets moeilijker met rolstoel en hond.

Honden moeten in Italië in het openbaar vervoer een muilkorf dragen. Onze hond (King Charles met een meer dan schattig kopje en dito karakter) had in deze muilkorf geen zin.

Dan de muilkorf maar aan de riem bevestigd; in geval van controle hadden we dat ding bij de hand. Met de rolstoel op pad was geen probleem, er zijn voldoende liften aanwezig.

Luie hond

Onze hond is van nature nogal lui aangelegd en door een stad lopen, is geen hobby van haar. Lopen is sowieso geen hobby van onze hond. Zelf kan ik niet zo ver lopen, vandaar de rolstoel. Aan de andere kant loop ik liever dan dat ik in de rolstoel zittend geduwd word.

Ik kan er maar niet aan wennen, geduwd worden, heeft iets met loslaten te maken. Kortom: onze hond en ik wisselden het zitten in de rolstoel af. Ik een stukje en daarna de hond een stukje.

Als ik in de rolstoel zat, liep de hond en vice versa. Onze hond vindt het in de rolstoel zitten geen enkel probleem, sterker nog, volgens mij denkt ze dat we de rolstoel speciaal voor haar hebben meegenomen. Ik mag er af en toe zelf ook even in zitten.

Galante Italiaan

Gênant was het toen het op de terugweg in de metro zo uitkwam dat de hond in de rolstoel zat en ik liep.
Het was druk in de metro en terwijl hond in de rolstoel zat, stond een galante Italiaan zijn zitplaats af (aan mij).

Aan de andere kant zorgde de combinatie hond en rolstoel ook wel voor een paar glimlachjes. Mensen die met een chagrijnig gezicht langsliepen, toverden na een blik op hond in rolstoel een glimlach op hun gezicht.
We hebben nog even gedacht om geld te vragen aan de voorbijgangers. Een Euro voor een aaitje of zoiets.

Mensen kijken in Milaan

We hebben in Milaan uiteraard meer gedaan dan in de metro zitten en de rolstoel-zitplaatsen verdelen. Het is een schitterende stad met natuurlijk winkels met alle dure merken. Te duur voor ons in ieder geval, het is wel leuk om te kijken. ‘Kijken, kijken en niet kopen’, bedoel ik.

Wat we daar ook zagen tot mijn grote verbazing waren Arabieren met in hun kielzog volledig gesluierde vrouwen. Geen idee wat ze onder hun nikab droegen. Wel hadden ze het allemaal druk met hun Iphones.

Sommigen hadden een (lees)bril over hun nikab om het scherm beter te kunnen zien. Ik heb dit tafereel van een afstandje zitten bekijken. Heel bizar.

We zagen ook top geklede Italiaanse mannen en vrouwen met dito tassen, die zich een bezoekje aan Dior, YSN, etc. etc. wel kunnen veroorloven. Er liepen ook heel veel mooie meisjes c.q. jonge vrouwen. Wellicht in de hoop gespot te worden door modellenscouts.

Nog een keertje

We hebben kortom een vakantie gehad van zien en gezien worden. Helemaal top .Alleen al kijken naar mensen is ook in Milaan vermakelijk genoeg. En dan heb ik het nog niet over de Dom gehad. Die is zo ontzettend mooi.

Ik wil volgend jaar weer terug. Een vakantieadres hoeven we niet meer te zoeken, dat hebben we al gevonden.