Vijftien jaar ben ik als mijn vriendin met ons mee mag op vakantie naar Portugal.

Mijn ouders slapen in de vouwwagen, wij hebben ons eigen tentje. In drie fases zullen we naar Portugal reizen.

De eerste overnachting vindt plaats op een camping in de buurt van Biarritz, Frankrijk. Op die eerste camping zetten wij ons tentje op, zo ver mogelijk bij mijn ouders vandaan. We zijn al flink aan het puberen, maar stiekem nog twee hele kleine meisjes. Dat blijkt wel die eerste nacht.

Psssttt…

Nadat we ons in het toiletgebouw hebben klaargemaakt voor de nacht zeggen we mijn ouders welterusten en wandelen we naar onze tent, een eind verderop. Natuurlijk zien we de loerende blikken van al de Baskische jongemannen. Maar we negeren hun 'Pssstttt… pssstttt…'

Ça va?

We liggen in onze tent. Rits dicht, het is al donker en we blijven horen: 'Pssstttt… pssstttt… ça va'? 'Oui, ça va bien,' antwoorden wij nog giebelend. 'Comment  t´appelles-tu'? Grinnikend antwoorden we, veilig vanaf ons luchtbedje: 'Marije et Mariëlle.'

Marie

Dat hebben de heren aan de andere kant van het tentdoek goed onthouden. Om het zichzelf gemakkelijk te maken, noemen ze ons ‘Marie’. Het gesprekje zet zich nog even voort. Wij weigeren om in ons nachtjaponnetje naar buiten te gaan. Dat is ons net iets te spannend.

Je t’aime

We proberen te slapen, maar dat laten de Franse mannen niet gebeuren. Urenlang roepen ze voor onze tent: 'Marie, je t’aime'. 'Marie, je t’aime'. We kunnen het niet meer horen! En we vinden het doodeng. Het lijkt erop dat ze niet weggaan. Het liefst rennen we linea recta naar de vouwwagen van mijn ouders, maar we durven onze tent niet te verlaten. We barricaderen de rits van de tent aan de binnenkant met paperclips en schoenveters.

Pal naast de vouwwagen

Wat waren we bang. En jong. En naïef. We hebben die nacht een paar uur geslapen en de volgende ochtend vroeg waren ze gelukkig weg. We vertelden niets tegen mijn ouders maar hadden ons lesje wel geleerd. De rest van de vakantie stond ons tentje, tot verbazing van mijn ouders, pal naast de vouwwagen. En mijn moeder heeft heel wat Portugese jongens weggejaagd.

Vakantieherinneringen

Nu, ruim 25 jaar later, kunnen we er hard om lachen en koester ik dit soort vakantieherinneringen. Heb jij ze ook? Die mooie vakantieherinneringen? Zo waardevol. Toch onthouden we allemaal selectief en zijn het vaak flarden die je nog weet.

Daarom bied ik je het Schrijfzin Zomerdagboek aan. Hierin kun je alles noteren wat je meemaakt, proeft, ziet, ruikt, ervaart. Want in de zomer staan je zintuigen wijd open. Als je die belevenissen vastlegt en er woorden aan kunt geven, heb je ook nog eens prachtige bijschriften voor je fotoalbum. Voor later, om te koesteren en weer terug te gaan naar de mooie zomer van 2015.

Hoe waardevol is dat?