Soms, heel soms stap je met je verkeerde beentje uit bed. Dat begint al op het moment dat je op het toilet zit. De deurbel gaat en je geërgerd naar links grijpt... mis en rechts kijkt... geen reserverollen.

Vervolgens je een kopje koffie maakt, maar geen kopje onder je geweldige machine plaatst! En terwijl ik gedachteloos uit het raam kijk, ik iets hoor druipen op de grond... Overal George Clooney koffie, maar dan zonder George Clooney.

Controle in ziekenhuis

Met deuren die naar buiten openslaan. Naar je toe dus en als je zoals ik een beetje snel loopt, je meteen door kunt lopen naar de eerste hulp omdat je gezichtsafdruk in de deur staat. Aangezien cardiologen vaak iets uitlopen, loop je naar de koffieautomaat denkt... Kopje kopje... (zie vanmorgen), maar dan andersom, wel kopje geen bonen.

Parkeerautomaat

Bij het verlaten van het ziekenhuis parkeerkaartje in de automaat stopt en dan staat er de tekst waar je altijd bang voor bent: geen briefgeld en geen pin, alleen 50 cent en 1 en 2 euro muntstukken. Je voelt in je zak, vindt 50 cent, maar moet 1,50 betalen. Zweet op 't ruggetje bedenk je ineens: o ja, in de auto ligt een euro. Kaartje eruit, zuchtende mensen achter je, naar de auto met je 1,50 terug en ja hoor inmiddels 15 minuten verstreken en er staat 2 euro.

Apotheek en dokter

Goed, ik zal verdere details besparen. Op weg naar de apotheek voor vervolgmedicijnen van mijn lief.
5 Medicijnen en dan zegt de dame: deze 4 kan ik meegeven, maar voor deze heeft u een briefje nodig van de huisarts. Ik kan bellen, maar als u zelf langsgaat is het sneller, dan gaat het via de computer.

Ok, logisch. Mijn lief heeft enorm veel geduld, dus doorrijden naar de dokter. Ik krijg ineens enorme zin in marsepeinen gebakjes. Waar dat vandaan komt weet ik niet, maar ik zeg: zo ff langs de bakker.

Bij de dokter aangekomen blijkt dat de computer het niet doet, storing dus, dat het versnelde doorgeven van recept niet mogelijk is dus wordt het recept op de ouderwetse manier met de pen geschreven en of wij het zelf even langs de apotheek konden brengen, want het faxapparaat is ook stuk.

Goed. Bij de apotheek gekomen zegt de blonde dame: o ja, ik zal het even in de computer zetten want dit medicijn is niet op voorraad, dus kunt u morgen terugkomen? Geirriteerd kijk ik Marcel aan en zeg weet ze al dat de computer het niet doet vanwege een storing, maar vraag of zij wel kan faxen. Marcel geeft mij een kus, lacht met zijn engelengeduld en zegt de apotheekdame gedag.

Richting huis begint het dan ook nog eens te regenen... In de lift bedenk ik mij: bakker... marsepeinen gebak... Fuck!