Het is woensdagochtend half 10. Op dit moment is het al zo’n 30 graden.

Ik ben na een jaar weg te zijn uit Nederland vergeten hoe het voelt om het echt koud te hebben. 

Zo koud dat je ’s avonds naar bed gaat en jezelf helemaal wikkelt in zo’n zalige donzen dekbed en dat je je voeten tussen de benen van je partner frummelt omdat je anders nooit meer warme voeten krijgt.

Zo koud kan ik het me niet meer herinneren. Gek, hoe snel je went aan een ander leven met een ander klimaat. Toch is er 1 maffe Hollandse gewoonte waar ik maar niet vanaf wil stappen. Noem het dwangmatig, noem het debiel, name it. Maar 't is mijn gewoonte.

Lang geleden kreeg ik een ochtendjas, mooi van dikke fijne stof en in het zwart. Ooit zat dit verpakt in een mooie luxe doos met een grote strik. Zodra ik mijn bed uitstap, schrijd ik zo elegant mogelijk mijn peignoir in (dat klinkt wat chiquer).

Nou ja elegant ben ik niet in de ochtend, met dichte ogen en ontploft haar. Als een echte Hollander doe ik deze aan. Ik doe nog net niet mijn versleten warme sokken erbij aan zoals in Nederland. 

Dat deze zwart is en best warm schijnt mij totaal niet te deren. Ik loop naar de porch en geniet van de opkomende zon met koffie. Meestal is het kwik dan al flink aan het stijgen en breekt het zweet mij uit.

Mijn haar dat er sowieso standaard niet uitziet, wordt nat en ik krijg zweetdruppels op mijn bovenlip.
Mijn wangen worden roder en mijn zwarte peignoir houd ik aan. Ik zei al, 't is een beetje dwangmatig dit.
Een soort zelfkastijding, niets is mij vreemd.

Daarnaast heb ik drie honden die in de nacht buiten slapen en totaal geen schroom hebben om de louncheset om te toveren tot honden slaapplaats, dus in de ochtend ligt alles vol met hondenharen en daar is geen stofzuiger tegen opgewassen.

Je voelt hem al aankomen. Mijn peignoir die zit natuurlijk binnen no time onder de haren. Dus heb ik het niet alleen warm in mijn zwarte veel te dikke peignoir maar deze wordt ook versierd met een mix van verschillende hondenharen. Om gek van te worden.

Het roer moet om

Ik moet afscheid nemen van mijn ochtendgewaad en vandaag zo’n gezellig zijden gevalletje kopen. Zo’n mooie dunne, net boven de knie zo een die subtiel een beetje openvalt. Denk dat mijn man dat ook een stuk spannender vindt. Wellicht werpt dit een nieuw gezellig licht in het ochtendgloren.

Mijn zwarte peignoir hang ik aan de wilgen vandaag uhm... palmboom. Bij loslaten hoort ook loskomen van oude gewoontes. Dus, ayo zwart dik warm gewaad, bon dia zijden gevalletje...