Gedachtekronkels over het 50 worden. In de laatste paar weken dat mijn leeftijd nog met een vier begint, kan ik het niet nalaten om over 'het vijftig worden' wat te filosoferen.
Ik heb een paar van die gedachtekronkels opgeschreven.
We worden steeds ouder; deflatie van de leeftijd
Als je de kranten leest, om je heen kijkt, bemerk je dat mensen veel langer jong blijven. De Margrieten, Libelles en Linda’s en FemNa40 beweren al jarenlang: 40 is het nieuwe 30, 50 is het nieuwe 40, etc.etc. Een soort van ‘leeftijd deflatie’. Ik voel me ook een veertiger (en ben ik nu ook nog).
Was iemand van 80 vroeger hoogbejaard, nu gaan veel tachtigers nog regelmatig op pad. Er komen meer negentigjarigen bij, evenals 100-jarigen. Wat dat betreft ben ik nog maar op de helft. Als mijn jongste mij bejaard noemt, antwoorden manlief en ik in koor: opa en oma, die zijn bejaard, wij nog lang niet.
Docenten zijn altijd oud - deel 1
Ooit lang geleden, toen ik nog heel jong was, was 50 heel oud. Dan was je bejaard. Dat ben ik nu in de ogen van kinderen dus ook, maar dat is iets heel anders. Als je op de middelbare school zit, zijn docenten oud,
ongeacht hun leeftijd.
Zo gingen wij vorig jaar naar een 10-minuten gesprek met een docent van de oudste. Hoe zag hij eruit,
vroegen we mijn zoon. ‘Nou, heel oud’, was het antwoord. Manlief en ik zaten die avond keurig op tijd voor het lokaal te wachten. Er kwam wel een jong iemand langslopen, midden twintig ofzo, maar de docent waar wij op wachtten was oud.
Niet veel later werden we gehaald,’zijn jullie de ouders van de ‘oudste’. Hij was het dus, een jonge docent
(in onze ogen dan), tegelijkertijd een oude man (in de ogen van mijn zoon). De waarheid zal in het midden liggen.
Docenten zijn altijd oud - deel 2
Zo had ik toentertijd een docente Nederlands, laat ik haar ‘mevr. X’ noemen. ze was om het zo maar te zeggen een Margaret Tatcher type. Nogal autoritair dus, een… (wijf) (gelieve zelf in te vullen). Vonden wij tenminste, leerlingen zijnde, ze was ook niet echt geliefd.
Toen er een jaar of vijf geleden een buurjongen op mijn kinderen kwam passen, zei hij dat zijn ouders een gesprek op school hadden met zijn docente Nederlands. Hij was blij dat hij op moest passen, hij had hiermee een goed excuus om niet mee te kunnen gaan.
Oppassen op mijn, toen mijn veel jongere koters, was ook een uitdaging, maar alles liever dan mee naar het gesprek. Toen ik vroeg waarom, riep hij heel adrem ‘Nou, dat is zo’n… wijf’ (gelieve wederom zelf in te vullen), hij schrok van zijn eigen uitspraak. Daarop vroeg ik aan hem, hoe heet die docente, zijn antwoord ‘dat is mevrouw X’.
‘Oh’, reageerde ik: ‘is dat nog steeds zo’n… wijf?’ Ik hoorde hem opgelucht ademhalen, eindelijk een volwassene die hem begreep. Daarna van beide kanten de verwarring: van zijn kant: ‘gaf zij toen al les’ (in zijn ogen ben ik natuurlijk ook al heel oud) en ik van mijn kant: ‘geeft zij nu nog steeds les?’
Zij was toentertijd in mijn ogen, puur en alleen omdat ze docente was, ook al heel oud. Met de kennis van nu, denk ik dat zij toen halverwege de twintig was en nu zo begin zestig.
Tussen tafellaken en servet
Vijftig plussers worden al decennia senioren genoemd. De huidige senioren zijn (in mijn beleving) 65-plussers, 50-plussers staan nog midden in het werkende leven (ze zullen wel moeten) en willen helemaal geen senior genoemd worden (tenzij dit gekoppeld is aan een functie zoals senior manager.
Zo zie ik manlief nog niet naar een 50+ beurs gaan (mijn vader wel), hij is ook geen lid van de 50+ partij.
Met schoolgaande kinderen kunnen we ook geen gebruik maken van de 50+ reisaanbiedingen, laten we de 50+ groepsreizen aan ons voorbij gaan.
Kortom: tussen servet en tafellaken dus. Dit was zo’n gevleugelde uitspraak uit mijn jeugd (dat dan weer wel). We zijn geen senioren, zijn zeker nog lang niet bejaard, maar voor de buitenwereld (lees iedereen onder de 30) én voor de arbeidsmarkt, behoren we toch tot de oudere garde. Raar eigenlijk.
50+ in perspectief
Ligt het aan mij of is het ouder worden de laatste tijd vaker onderwerp van onderzoek en publiciteit. Of komt dit omdat de huidige generatie 20-ers, 30-ers en 40-ers niet meer zo op mijn netvlies staan. Toen ik nog werkte, werkte ik veel met artsenbezoekers, jonge mensen, vaak hun 1e of 2e baan.
Bij het invoeren van hun gegevens moesten mijn college (50+) en ik vaak even nadenken, ‘zijn die al van school af'?, ze leken nog zo jong. Sorry; wij waren al zo oud.
De cijfers
Maar goed: de cijfers liegen niet: In 2019 is de helft van de volwassenen 50-plus. Van de 14 miljoen volwassenen zijn er dan 7 miljoen 50-plus. Ik kon dit eerst niet geloven, maar goed om mij heen kijkende kwam ik tot de conclusie dat ik zelf wel heel veel 50-plussers ken. Het zal dus wel kloppen.
Nog een cijfertje: Nederland vergrijst steeds meer. In 1950 was nog minder dan een op de drie volwassenen 50+. Straks dus de helft.
Er is ook goed nieuws: 50-plussers: bekende sterren
Het lijkt wel (of had ik dat vroeger niet in de gaten) dat veel bekende mensen ook 50 zijn geworden of binnenkort worden. Linda de Mol heeft er zelfs een hele editie van haar tijdschrift aan gewijd evenals een boek.
Ik begeef straks ook in het gezelschap van ondermeer Marco van Basten, Brad Pitt, Madonna, George Michael, Ronald Giphart, Heleen van Royen, Yvonne van Gennip, Susan Visser, Famke Jansen, Marlies Dekkers, etc. etc.
Ik wilde jullie alleen maar laten weten dat ik straks ik goed gezelschap ben. Maar dat moet ook wel, als over vier jaar de helft van de Nederlandse bevolking 50+ is.
