Wil jij ook zo graag anderen veranderen? Zodat ze bijvoorbeeld net zo goed worden als jij?

Of net zo gaan denken als jij? Nee? Nou, ik wel.

Ik zou namelijk graag zien dat anderen net zo positief in het leven staan als ik. Want dan zijn we allemaal blije mensen. En dat is fijn, vind ik. Dan krijgen we een blijere wereld. Maar op de een of andere manier lukt me dat niet zo goed, anderen veranderen.

Optimist

Ik ben een rasoptimist. Lao Tse zei het ook al, lang geleden: ‘Het is beter een kaars te ontsteken dan te klagen over de duisternis'. Bijna altijd en vrijwel overal zie ik het positieve. En dat is best handig. Vind ik. Hoewel ik daardoor ook wel eens de realiteit uit het oog verlies. Zegt men.

Ik kan er dan ook niet zo goed tegen als mensen nogal negatief zijn. Daar ben ik zelfs een beetje allergisch voor. Maar ik weet inmiddels dat ik iets kan leren van mensen voor wie ik allergisch ben.

Pessimist

En dus kom ik steeds weer geboren pessimisten tegen. Of ze worden spontaan pessimist, omdat ze niet tegen mijn onverwoestbare optimisme kunnen. Omdat ik dus iets van ze kan leren wil ik ze begrijpen en accepteren zoals ze zijn. Dat valt niet altijd mee, maar toch.

Accepteren

En weet je wat nu zo leuk is? Ineens zijn deze mensen niet meer zo negatief! Of ik ervaar het niet meer als zodanig, dat kan natuurlijk ook. En daar word ik vervolgens weer blij van. En zij ook. Leuk, hè? Door hen te accepteren en te laten zijn wie ze zijn, worden pessimisten toch ’n klein beetje optimistischer.

Tenminste, in mijn ogen. En daar hoef ik eigenlijk niets voor te doen. Gewoon, niet meer tegen verzetten. Simpel, toch?

Proberen

Probeer het ook maar eens. Gewoon, je verzet opgeven tegen alles wat je niet kunt veranderen en de wereld ziet er anders uit. Wedden?