Pasen raakt meer en meer verkerstmist.

Alle sfeerbrengers die vroeger uitsluitend bij het kerstfeest werden gebruikt, worden nu ook massaal voor Pasen aangeboden.

Zij het in iets gewijzigde vorm en andere kleuren.

Voor de Paasboom worden de kronkelige takken van de Córylus oftewel hazelaar gebruikt. In plaats van ballen hangen er eieren aan. Het paasontbijt of de paasbrunch kan niet zonder speciaal paastafellaken en paasstol.

De bloemstukjes op tafel en de figuren zijn aangepast. Ze zijn overwegend geel, wit en groen. In plaats van groen, goud, rood. De kerstmannetjes hebben plaats gemaakt voor paashazen.

Er is speciaal cadeaupapier te koop. Met de suggestie dat je met Pasen ook nog andere cadeautjes hoort te geven dan een chocolade ei of paasmandje. De krans op de voordeur is een must als je de vrouwenbladen moet geloven. Iets met buxus, gele linten en voorjaarsbloemetjes.

Nog even en we sturen elkaar massaal kaarten met ‘Vrolijk Pasen’ erop. Vanwaar dat overweldigende aanbod van paaskneuterigheid in de winkels. Is het louter commercie? Appelleert het aan het verlangen naar pastelkleurige onschuld?

Misschien vloeit de drang om Pasen zo uitbundig als huiselijk feest te vieren óók voort uit de behoefte de boze buitenwereld waarin van alles misgaat, de rug toe te keren.

Datzelfde geldt voor het verlangen naar landelijkheid dat in deze tijd de pagina’s van bladen als Landleven, Countrylife, Buitenleven en dergelijke beheerst. De nummers van maart staan vol vol reportages over de geluksvogels die een boerderijtje in Nederland of daarbuiten hebben bemachtigd.

Met een rustieke keuken, een Agafornuis, een bijkeuken vol laarzen, twee honden die op een plaid voor haardvuur slapen. Op tafel staan zelfgemaakte arrangementen van voorjaarsbloemen en takken.
Buiten scharrelen kippen die voor eieren zorgen tussen de toefjes wilde narcissen.

De Paasgedachte komt ons tegemoet met de belofte van voorjaar en herrijzenis  ‘alles wordt weer nieuw’. Tegenwoordig wordt dit dikwijls vertaald als start van een nieuw, aangenamer seizoen met een naar buitengericht leven.

Dat is vooral op tweede paasdag goed te zien bij meubelboulevards of allerlei ander ‘winkelplezier’,
zoals tuincentra, boten- of autoshows. Wie daar niet van houdt, brengt een bezoek aan openluchtattracties zoals pretparken.

Vraag mensen naar de betekenis van Pasen, dan geven 60-plussers dikwijls nog een religieus antwoord. Jongere generaties halen veelal hun schouders op die onwetendheid uitdrukken. Wel wordt Pasen bijna unaniem gekoppeld aan ‘eieren zoeken’. 

Maar waar komt dit ritueel eigenlijk vandaan? Het zou afkomstig zijn van Ostara, de Germaanse Godin van de  dageraad en de lente.  Ze had een kip die altijd haar eieren verstopte, zo wil het verhaal. Uit woede daarover veranderde ze de kip in een haas. De haas zocht en vond de eieren.

Een ander verhaal is gebaseerd op het verschijnsel dat sommige vogels hun eieren leggen in kuilen en hazenlegers. Men dacht daarom dat het hazeneieren waren. Vandaar het gebruik om paaseieren te gaan zoeken.

De symboliek van de Paashaas, het verven van eieren en ze verstoppen, heeft een lange geschiedenis. Door de onlosmakelijke verbondenheid met het paasfeest en de lente zijn ze een ceremonieel blijvertje dat gekend en gekoesterd blijft. 

Heleen Crul
publiciste