Achter het gordijntje dat voor het raam van de voordeur is gespannen, zie ik langzaam een schim naderen. Terwijl ik sta te wachten werp ik een blik om me heen.

De grote iepenboom in de voortuin van het robuuste rietgedekte huis werpt een schaduw over het tuinpad, een kleine kat zit op de stoep,
de postbode zet zijn fiets tegen de haag aan de overkant.

Als de deur ontgrendeld is, verschijnt er een hoofd om de hoek. 'Oh bent u alweer terug van vakantie, de vrouw is binnen, wat is het warm he'?

In het halletje ruikt het naar kamfer, boeken liggen slordig opgestapeld op een ouderwets rieten stoeltje waarvan het dekje de last bijna niet meer kan dragen, schilderijen met tafereeltjes van weleer sieren de wanden.

Als ik doorloop en de kamerdeur die op een kiertje staat openduw, zie ik haar al zitten op de crapaud,
rechts van haar een tafeltje met een glaasje water, een tubetje handcrème en wat zakdoekjes, links haar stok binnen handbereik.

De fragiele dame met de heldere ogen komt half overeind, reikt me haar zachte bleke hand ter begroeting en zakt dan weer langzaam terug op haar kussen. 'Hoe is het met uw vader, had u een leuke vakantie'?

Op de tafel liggen grote en kleine, dikke en dunne fotoalbums waar her en der gele briefjes uitsteken, schilderijtjes van voorouders staan rechtop tussen de vaas bloemen en het dienblad met de kopjes thee en het bakje suikerklontjes.

'Mijn dochter haalt er zo nog even wat lekkers bij', zeg ze, terwijl ze vooroverbuigt en een foto van tafel pakt en mij aanreikt. 'U had gevraagd om foto's te verzamelen en ik wilde u deze zo graag laten zien. We hebben hem eindelijk gevonden. Dit is mijn ouderlijk huis in Zwaagwesteinde, daar ben ik geboren in 1927. Het staat er nog steeds, Voorstraat 38', zegt ze trots 'en kijk dit is mijn moeder'.

Ze veegt met haar vinger over de verkleurde en beduimelde foto, haar gedachten gaan zichtbaar terug in de tijd. Haar ogen staan vol liefde.

Vijf lange gesprekken hebben we inmiddels gevoerd waarin ze haar herinneringen met me heeft gedeeld.
Ik verbaas me er telkens weer over hoeveel oude mensen nog weten over hun prilste jeugd, de band met hun ouders, hun rol binnen de vaak grote gezinnen en bovenal hoe leuk ze het vinden om erover te praten en die tijd te herbeleven.

Ik laat me graag loom meevoeren met de stroom van hun herinneringen. Het zijn de momenten dat ik besef dat een luisterend oor en een geduldige pen van elk levensverhaal een monument kunnen maken.