Vorige week is het me helaas niet gelukt om een blog aan te leveren.

Er heeft zich namelijk een vervelend persoonlijk voorval voorgedaan, dat mijn leven op z’n kop heeft gezet.

Daardoor heb ik even gas teruggenomen.

Nog steeds kun je meedoen aan de prinses Diana lookalike verkiezing. De winnares krijgt de hoofdrol in de boektrailer van mijn boek en wint daarnaast een koninklijk diner voor twee. Aanmelden kan tot 1 december via linda@langlevediana.nl. Natuurlijk wel met foto. Inmiddels heeft zich al een aantal lookalikes gemeld.

Veel leesplezier en liefs Linda Udo.

Grote onrust - Hoofdstuk 8

Dodi ontbiedt Trevor Rees-Jones, die tevens zijn chauffeur en persoonlijke beveiliger is. Zijn vader heeft twee jaar geleden een lijfwacht voor hem in dienst genomen. Mohamed Al-Fayed is paranoia over de veiligheid van zijn kinderen. Als Dodi zelf een van zijn auto’s wil besturen, moet hij dat eerst afstemmen met zijn vader.
Alleen Trevor en Johno, zijn andere chauffeur, mogen in zijn luxe wagens, waaronder een Aston Martin, rijden.

Een frons verschijnt op Trevors gezicht als hij het besluit van Dodi hoort. Hij is een tikkeltje overrompeld.
‘Neem me niet kwalijk, meneer Fayed, maar u gaat op deze tijd van de dag weg, zonder escorte?’ ‘Het is vriendelijk dat je zo bezorgd bent, Trevor, maar ik red me wel.’ ‘Weet uw vader ervan? Want ik heb geen toestemming van hem gekregen.’ ‘Hij vindt het goed,’ verzekert Dodi hem.

Trevor lijkt niet overtuigd en aarzelt even. Maar hij spreekt de zoon van zijn baas niet tegen. ‘Oké! Uw vader zal niet blij zijn als hij hoort dat u in uw eentje reist,’ zegt hij droog. ‘Dat weet ik,’ zegt Dodi. ‘Maar ik heb er behoefte aan om even alleen te zijn.’

Even later kruipt hij achter het stuur van zijn Ferrari en start de motor. Met grote snelheid verlaat hij het noordelijke deel van de hoofdstad. Het verkeer loopt al aardig vast, maar hij weet de files te omzeilen door over de vluchtstrook te rijden. Dodi heeft er een hekel aan om in de file te staan. Daar kan hij niet tegen.

Het is al laat in de middag als hij bij zijn appartement aankomt. Tamelijk tevreden over het verloop van de dag trekt hij zich in de woonkamer terug en ontbiedt René. Hij zoekt tussen zijn cd’s, zet de Italiaanse componist Corelli op en gaat op de bank zitten. Hij laat zich wegzakken in de zachte kussens van zijn witleren driezitsbank

De ruime kamer is modern en duur ingericht. Het is zichtbaar dat het Dodi aan niets ontbreekt. Dat klopt op het materiële vlak, maar hij mist een vrouw in zijn leven. Tot nu toe zijn de relaties die hij gehad heeft op een mislukking uitgelopen. De gedachte aan ‘Mission Escape’ verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Dodi opent een goede fles Pierre Ferrand cognac uit 1972 en schenkt zichzelf een glas in.

Hij slaat de vloeistof in één teug achterover en geniet van het aangename effect in zijn keel. ‘Dat is nu precies wat ik nodig had,’ denkt hij en zakt nog dieper weg in de kussens terwijl het concerto grosso op de achtergrond uit de stereo klinkt.

Voor hij er erg in heeft, denkt hij aan de twee grote, droevige ogen die de dag ervoor naar hem opkeken.
De prinses intrigeert hem enorm. Hij voelt zelfs meer voor haar dan hem lief is. Het zijn niet haar roem en rijkdom, maar het is zij die hem zo fascineert. Ze is een vrouw uit de hoogste klasse. Ze is charmant en buitengewoon goed opgevoed. Dodi begrijpt haar.

Ze komen uit eenzelfde wereld en hebben een soortgelijke achtergrond. Ze hebben allebei op dezelfde manier emotionele schade in hun leven opgelopen. Dood en echtscheidingen tekenden hun levens die er als sprookjes uitzagen. Hij was nog maar een baby toen zijn ouders uit elkaar gingen en Diana was zes jaar. Hun vaders zijn al sinds hun eerste ontmoeting in 1982, zeer goed bevriend.

Het is voor Dodi pijnlijk om te zien hoe zo’n prachtige kaars steeds meer wordt verstikt door het regime van het Britse koningshuis en een leeg huwelijk met Charles. Een kaars die, als er niet snel iets gebeurt, uitdooft.
Dodi weet dat Diana het vreselijk vindt om in de schijnwerpers te staan. De belangstelling voor haar en haar kinderen lijkt bijna ziekelijk. De Britse bevolking identificeert zich met de prinses.

Ze heeft een groot hart en een aangeboren gevoel van mededogen. Het publiek heeft de neiging om daar met eenzelfde warmte op te reageren. Ze weet mensen voor zich te winnen en op iedereen indruk te maken.
Ze heeft een bezieling over zich, een stralende energie, die mensen aantrekt. Ieder mens is voor Diana even waardevol.

Ze doet de dingen anders, omdat ze de regels niet volgt. De prinses volgt haar hart en niet haar hoofd. Dat heeft haar in haar werk problemen opgeleverd, maar ze weet ook dat iemand om mensen moet geven en dat moet laten zien.

Als Dodi op zijn horloge kijkt is het al elf uur. Door al het denkwerk voelt hij zich geestelijk afgepeigerd en hij besluit naar bed te gaan. Maar het lukt hem niet om in slaap te komen. De opdracht spookt door zijn hoofd.
Hij voelt dat hij zich al te veel in het onderwerp heeft vastgebeten om het nog los te kunnen laten. Hij realiseert zich dat een weg terug nu al niet meer mogelijk is.

Het is zondagavond en erg mistig buiten. Dodi heeft twee weken achtereen tot laat in de avond doorgewerkt. Hij heeft zijn strategie voor het volgende overleg bepaald. Ook heeft hij de afgelopen dagen telefoontjes gehad vanuit telefooncellen in Engeland en vanaf niet te traceren mobiele satelliettelefoons in Frankrijk.

Een selecte groep is al druk bezig om ‘Mission Escape’ goed voor te bereiden. De mannen moeten immers op tijd klaar zijn om, op wat voor een moment dan ook, in actie te komen. Ze zijn met verschillende mogelijkheden bezig. Het beste plan zal uiteindelijk verder worden uitgewerkt. Maar dat het in Parijs gaat plaatsvinden, is nu al duidelijk.

De Fransen zijn gesloten en houden erg van hun privacy. Ze volgen de regels, zeuren niet en nemen dingen zoals ze komen. Ze zijn liever te formeel dan te amicaal. De Franse attitude past exact binnen het profiel van deze opdracht. Zeker als de Franse politie bij de zaak betrokken raakt, is het belangrijk dat ze alle regels opvolgen die hen via de geheime inlichtingendienst en de SAS worden opgelegd.

De geheime inlichtingendienst zal bijvoorbeeld de bewijslast meenemen, wat normaliter door de Franse politie wordt verzorgd en de camera’s op de route uitschakelen. Daarnaast zijn er in Parijs veel tunnels en een tunnel is hermetisch af te sluiten.

Engeland is te dichtbij en te gevaarlijk. Dat wil koningin Elizabeth absoluut niet. Zij wil sowieso niet dat het Engelse volk of zijzelf bij deze zaak worden betrokken. Het hele plan vervult haar met afkeer. Dat haar zoon en haar echtgenoot tot zoiets in staat zijn, begrijpt ze niet. Volgens haar moeten Charles en Diana het samen maar oplossen, zonder deze ingewikkelde en mogelijk levensbedreigende toestand.

Diana heeft nog geen toezegging gedaan en de koningin hoopt dat ze dat ook niet zal doen. Ze heeft haar schoondochter daar al meerdere keren op gewezen. Dodi neemt telefonisch contact op met de betrokkenen en plant op korte termijn een nieuwe bijeenkomst in.

Wordt vervolgd...