Koninklijk Complot - Staatsbezoek aan India

Afgelopen week opnieuw een heel mooie recensie ontvangen.

Deze keer van Linda Urlings van der Heijden, lid van De Perfecte Buren 'Leesclub van Lettervreters'. 

 

Quote: 'Gisteren heb ik het boek 'Koninklijk Complot’ uitgelezen en ik moet zeggen mijn ideeën die ik al had, zag ik ook terug in Linda Udo haar boek. Een prachtig boek waar duidelijk heel veel zorg en onderzoek aan is besteed. Ik denk dat, als je meer wilt weten over Diana en haar leven en hoe alles is gegaan, je dit boek zeker moet lezen. Je krijgt er geen spijt van! Ik geef ‘Koninklijk Complot’ dan ook 5 sterren.’ Unquote.

Het blijft heel leuk en fijn om zulke mooie reacties te krijgen. Ik zou het bijzonder waarderen als jullie een reactie zouden achterlaten.

Vandaag deel ik hoofdstuk 10. Veel leesplezier en liefs Linda Udo.

Staatsbezoek aan India - Hoofdstuk 10 

Terwijl Dodi in Londen overleg voert over ‘Mission Escape’, reizen Diana en Charles op zaterdag 1 februari 1992 afzonderlijk van elkaar naar India voor een staatsbezoek. Charles vliegt vanuit Oman en Diana vanuit Londen. Omdat ze niets meer samen doen, is voor elk van hen een eigen programma opgesteld.

Ze wonen inmiddels allebei in andere woningen, maar voor de buitenwereld woont Charles nog bij Diana in Kensington Palace. Ze hebben elkaar niets meer te zeggen. Er is een stilte tussen de twee ontstaan die vergelijkbaar is met de Koude Oorlog. Alleen tijdens officiële programma’s verschijnen ze nog samen in het openbaar.

Op zo’n moment laten ze zelden iets merken van wat er tussen hen speelt. Soms houden ze zelfs elkaars hand vast, alsof hun vingers toevallig verstrengeld zijn geraakt. Maar zodra ze alleen zijn, gaat het er vijandig aan toe. Mensen in hun nabije omgeving kunnen in het paleis regelmatig het glas horen breken en meubels horen omvallen. De hele situatie is compleet uit de hand gelopen.

Het liefst wil Diana meteen verdwijnen en haar droom verwezenlijken door naar Amerika te vertrekken. Ze wil een woning met uitzicht op Cape Cod Bay in Massachusetts. Ze weet zeker dat ze daar een nieuw leven voor haar en haar zoons kan opbouwen. Cape Cod wordt haar nieuwe bestemming. Daarvan is ze overtuigd.

Het is in New Delhi uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar, de temperatuur ligt rond de dertig graden. Diana en Charles logeren in de residentie van de president, Kocheril Raman Narayanan, waar ze in afzonderlijke suites op verschillende etages verblijven. Zo hoeven ze elkaar niet in de weg te lopen.

Het onderlinge contact verloopt via hun stafleden. Het personeel van Charles begrijpt de prinses niet.
En andersom begrijpt zij de hovelingen niet. Diana is eerlijk en direct en dat wordt niet altijd door iedereen gewaardeerd. Daarom heeft ze maar weinig vrienden en bondgenoten aan het hof.

Terwijl Diana die ochtend naar Agra gaat om een bezoek te brengen aan het mausoleum de Taj Mahal,
blijft Charles in Delhi achter om een groep zakenmensen toe te spreken. Voor het eerst voelt de prins hoe moe hij is. Moe van alle strijd van de afgelopen periode.

Het is acht uur ’s morgens en hij is nu al bekaf. Daarom besluit hij Dodi te bellen. Hij wil dat Diana snel een beslissing neemt. Een baan als kroonprins combineren met een falend huwelijksleven, valt niet mee.

‘Hallo,’ klinkt een diepe stem aan de andere kant van de lijn. Even valt er een stilte. Het is pas half drie in de ochtend in Londen. ‘Spreek ik met meneer Fayed?’ Dodi heeft meteen door dat de prins van Wales hem belt, maar zwijgt beleefd. Na wat inleidende woorden begint Charles over ‘Mission Escape’.

‘De situatie is nu echt onhoudbaar geworden. Ik vraag me af hoever jullie met de voorbereidingen zijn?
Anders zult u deze zaak op een andere manier moeten aanvliegen.’ Dodi gruwelt van het bekakte accent en zijn dwingende toon.

‘Ik hoop echt dat Diana’s beslissing niet lang meer zal uitblijven.’ Charles doet onverbloemd een poging druk op de ketel te zetten en dat is precies waar Dodi bang voor was. Maar hij had het ongeduld van de prins verwacht en blijft ijzig kalm.

‘Zou u mij een plezier willen doen, meneer Fayed?’ vervolgt de prins. Hij kapt zijn zin bijna af, alsof het uitspreken ervan hem moeite kost. ‘Zou u Diana onder druk kunnen zetten?’ Dodi weegt zijn woorden zorgvuldig en geeft aan dat hij geen beslissing kan forceren, hoe graag hij ook zou willen.
Enigszins teleurgesteld breekt Charles het gesprek af en gaat weer verder met zijn verplichtingen.

Tot zijn grote ergernis bemerkt hij dat de media geen enkele belangstelling voor hem tonen, maar alleen geïnteresseerd zijn in het doen en laten van de prinses. Diana van haar kant heeft ontdekt dat ze de pers kan gebruiken om het verhaal over haar uitzichtloze situatie naar haar hand te zetten.

Ze zal de wereld eens haarfijn laten zien dat zij een vrouw is die geen liefde krijgt. Dat is haar manier om de nachtmerrie waarin ze is beland, wat draaglijker te maken.

De prinses zoekt een rustig plekje om op adem te komen en gaat voor de Taj Mahal op een bankje zitten.
Ze poseert voor de fotografen, terwijl ze eenzaam en terneergeslagen voor het roomkleurige bouwwerk zit.
De grootsheid van dit monument voor de liefde accentueert hoe klein, nietig en alleen ze eigenlijk is.

Haar stemming is op dat moment tot een dieptepunt gedaald. Daar zit ze dan op een bankje met een zwerm journalisten en fotografen om zich heen. Grijnzende gezichten loeren op afstand naar haar. Haar naam dreunt in haar oren, maar krijgt geen betekenis.

De paparazzi zijn door het dolle heen dat ze zich zo makkelijk laat fotograferen. Ze duwen elkaar opzij om een goede foto van haar te kunnen maken. Een foto die bij iedereen lang in het geheugen gegrift zal blijven staan. Ze pakken hun camera en zoomen op haar in.

Terwijl de fotografen hun plaatjes schieten, is haar blik levenloos. Ze wordt overmand door een allesoverheersend gevoel van moedeloosheid. Haar emoties zijn echt. Daar zal bij niemand enige twijfel over bestaan. De boodschap is geland.

Diana gebruikt de media om haar populariteit bij het Britste volk te vergroten en om Charles te overvleugelen. En dat zit hem niet lekker, maar ook de koningin-moeder niet. Wat haar vooral kwaad maakt, is dat Diana is verheven tot ‘prinses van het volk’ en haar kleinzoon in de schaduw stelt. Charles is haar lievelingetje en de koningin-moeder meent dat het Britse volk hem moet omarmen en niet de roekeloze prinses die om aandacht schreeuwt.

Enkele dagen later, na afloop van een polowedstrijd in Jaipur, probeert Charles de liefdevolle echtgenoot uit te hangen. Het is één en al komedie wat hij speelt. Maar hij weet dat hij daarmee de aandacht van de media trekt. Hij waagt een poging om Diana voor het oog van de camera’s op haar wang te zoenen.

De prinses is echter niet langer van plan om zijn spel mee te spelen. Ze vindt zijn gebaar onoprecht en ongepast. Het maakt haar hels. Instinctief wendt ze haar gezicht af en deinst achteruit. De kus verdwijnt in het niets en zijn mond schuurt langs haar oor.

Het gezicht van Charles wordt vuurrood en hij vloekt binnensmonds. Hij is woedend, buiten zinnen zelfs.
Zijn ogen schieten heen en weer van het publiek naar zijn vrouw. Hij weet niet zeker of ze een grapje maakt of niet. Want ze heeft immers, net als hij, een apart en zelfs ondeugend gevoel voor humor.

Diana kijkt hem uitdrukkingsloos aan. Ze heeft haar echtgenoot publiekelijk op zijn nummer gezet.
Misschien wel een beetje te goed. Charles trekt zijn schouders op alsof haar reactie er verder weinig toe doet en lacht vriendelijk naar de camera’s. Hij wil niet dat het incident opvalt en vooral niet dat de prinses nu stennis gaat maken.

Verbeten loopt hij naar het podium om zijn praatje te houden en een luid applaus weerklinkt wanneer hij voor de microfoon staat. Zoals men van hem gewend is, houdt hij een korte maar krachtige toespraak, waarin een flinke dosis humor is verwerkt.

Zijn woorden gaan volledig langs Diana heen. Zelfs zijn humor, waar ze vroeger zo om kon lachen, komt niet bij haar binnen. Het publiek applaudisseert opnieuw luid als de prins klaar is met zijn betoog. Met een gemaakte glimlach blijft hij op een gepaste afstand van zijn vrouw staan.

Diana weet haar afschuw voor Charles te onderdrukken en voor ze er erg in heeft straalt ze. Een zelfvoldane, uitbundige glimlach glijdt over haar welgevormde lippen. Een glimlach waarmee ze haar man op zijn plaats zet. De toeschouwers hebben geen idee van de kwelling die ze hem op deze subtiele manier aandoet.

Ze heeft heimwee. Ze mist haar kinderen enorm en belt de jongens meerdere keren per dag. Ze heeft ze al verschillende ansichtkaarten gestuurd met Disneyfiguren op de voorzijde, om te laten zien dat ze aan hen denkt. En ook een paar vrienden stuurt ze een kaart. Het zijn vaak ietwat pikante ansichten die ze kiest.

Haar vriendinnen stuurt ze een kaart met een afbeelding van een goddelijk uitziende man. Daar heeft ze echt haar best voor moeten doen, om die te vinden. En voor haar butler Paul en haar mannelijke vrienden kiest ze een ansicht met een schaars geklede dame. En als ze die tegenkomt, koopt ze kaarten met grappen over het Britse koningshuis of de premier. Dat vindt ze hilarisch.

Ze denkt erover om Dodi ook een kaart sturen, maar ze vraagt zich af of dat wel gepast is. Ze besluit om het niet te doen.

Wordt vervolgd...

Gerelateerde artikelen

Boek: De andere vrouw

Door:

Stel je voor: je bent al 28 jaar gelukkig getrouwd. Je hebt drie kinderen, een prachtig huis en een echtgenoot die veel op reis is en jullie houden nog altijd evenveel van elkaar.

Lees verder

Boek: Huis van herinneringen

Door:

Nicci Gerrard schrijft zonder Sean French ook thrillers, zoals Nooit vergeten en Het weerzien. Nu heeft hij de roman 'Huis van herinneringen' uitgebracht, een roman waar wat onderhuidse spanning in zit.

Lees verder

FemNa40