Over medelijden, moed en troost en over dat dit allemaal misschien wel niet nodig is…

Toen ik jong was, vond ik mensen die alleen in een restaurant zaten te eten altijd enorm zielig.

Dan waren we met mijn ouders en broertje uit eten en zat een paar tafels verder een meneer in zijn eentje aan een tafeltje.

Hartverscheurend vond ik dat en ik stelde dan ook vaak voor om hem uit te nodigen aan onze tafel. Tijdens de avond bleef ik maar checken of meneer niet ter plekke aan zijn eenzaamheid ten onder zou gaan, maar dit gebeurde natuurlijk nooit.

Tientallen keren legden mensen mij uit dat alleen natuurlijk niet hetzelfde is als eenzaam. Het heeft eigenlijk ook wel iets moedigs of juist iets luxueus. Zoals in het werk van Harry Mulisch.

In zijn boeken gaat de hoofdpersoon vaak (geromantiseerd) alleen uit eten, die hoofdpersonen zijn altijd vér van zielig. Ze eten goed en smakelijk, hebben meer tijd om hun omgeving te observeren, leggen contact met obers en genieten vaak extra van de smaken op hun bord of in hun glas.

Daarnaast heb ik tijdens mijn werk trouwens ook nog nooit meegemaakt dat de alleen-etende gast tijdens het hoofdgerecht van ellende in huilen uitbarst.

Eigenlijk vertrekken ze juist vaak innig tevreden en dan beeld ik me maar in dat ze na hun vorstelijke maal naar hun eennpersoons hotelkamer gaan, om daar met een goed boek weg te zakken in een behaaglijk warm schuimbad en zulke door-mijzelf-bijgevoegde-beelden troosten mij dan wel weer.

Alleen is een puur fysieke toestand

Dat klinkt natuurlijk raar; dat ík getroost zou moeten worden omdat ik een ander zielig vind. Maar dat is eigenlijk precies waar het om draait, ik vind die mensen misschien zielig, maar dat betekent natuurlijk niet dat zij dat zelf ook zo ervaren.

Dat bevestigt ook professor Van Avermaet, sociaal psycholoog, in een artikel van Goed Gevoel: ‘Hoe anderen van buitenaf toekijken op iemand die alleen zit, verschilt erg van hoe die persoon er zelf over denkt. Mensen die naar het park gaan als een sociale bezigheid beschouwen, gaan op die manier ook naar anderen kijken en dat gedrag vergelijken met hun eigen verwachtingen'.

Het is duidelijk: ík beschouw naar een restaurant gaan blijkbaar gewoon heel erg als een sociale bezigheid.
Voor mij is eten verbinding maken. Met je zintuigen, je lijf, jezelf, maar vooral met anderen. Eten is ontmoeten, delen, erover praten, van elkaar proeven.

Ik heb er ook altijd zo’n oerbeeld bij van dieren die bij een waterbron of voederplaats samenkomen en met
z’n allen daar eten en drinken. Samen eten hóórt eigenlijk gewoon, vind ik.

Maar dat vindt dus niet iedereen

Ga jij vaak alleen uit eten? Omdat het zo loopt of juist omdat je dat zo prettig vindt? Of zou je graag alleen uit eten gaan, maar durfde je tot op heden niet?